The Battery review

Ένα εξαιρετικό παράδειγμα προς μίμηση για όλους τους νέους φιλόδοξους κινηματογραφιστές που νομίζουν ότι χρειάζεται να βάλουν υποθήκη το σπίτι τους για να φτιάξουν μια αξιόλογη ταινία, αποτελεί ο Jeremy Gardner και το The Battery.

Ο τύπος έφτιαξε ένα συναρπαστικό και τολμηρό φιλμ με θέμα την δημοφιλή τρέλα των ζόμπι, με $ 6.000 (κάτι λιγότερο από 5.000 ευρώ!)

Ο Gardner δεν αγνοεί ούτε επαναπροσδιορίζει το είδος και τις συμβάσεις του, αλλά τις αλλάζει ελαφρώς για τους δικούς του σκοπούς.

Αντί να επικεντρωθεί σε μια ετερόκλητη ομάδα ανθρώπων που προσπαθούν να σφάξουν όσο το δυνατό περισσότερα ζόμπι, επικεντρώνεται σε δύο τύπους, συμπαίχτες σε ομάδα μπέιζμπολ, οι οποίοι είναι οι μόνοι άνθρωποι που έχουν απομείνει στη Γη - ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν.

Ο Ben (Jeremy Gardner) είναι η πιο απροκάλυπτα επιθετικός, αφήνοντας τον Mickey (Adam Cronheim) να κρύβεται πίσω από την ασταμάτητη μουσική των ακουστικών του.

Οι δύο απλά προσπαθούν να συνεχίσουν τη ζωή τους χωρίς να πέσουν επάνω σε κάποιον ζωντανό νεκρό, αλλά όταν κατά καιρούς κάποιο βρίσκεται στο δρόμο τους, ο Ben απασφαλίζει το όπλο …και το ρόπαλο του μπέιζμπολ.

Το The Battery (έτσι λέγεται το δίδυμο του pitcher και του catcher στο μπέιζμπολ) έχει ελάχιστο gore, γεγονός που βοήθησε την ταινία να τύχει αποδοχής από ευρύ …κριτικό φάσμα, ειδικά στην Ελλάδα του ‘μισούμε-ό,τι-έχει-αίμα’ κινηματογραφικού χώρου.

Ωστόσο, το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Horrorant Film Festival ‘FRIGHT NIGHTS’ της Αθήνας, οι γεμάτες αίθουσες σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Κω (όπου προβλήθηκε το φεστιβάλ) και τα 11 βραβεία σε διάφορα τρομο-φεστιβάλ του εξωτερικού δείχνουν ότι το The Battery το αγαπήσανε πολύ και οι horror fans.

Καταρχάς, χάρη σε μια σειρά από συγκλονιστικές μικρές στιγμές που υπάρχουν διάσπαρτες στη ταινία, όπως η σκηνή της ‘προσφοράς’ ενός ζόμπι στον Mickey, ο χορός της πιο-country-πεθαίνεις κομματάρας από τον Ben κρατώντας ένα μπουκάλι ουίσκι και το πιστόλι (δείτε στις Σκηνές που Αγαπήσαμε), ο αυνανισμός του Mickey και φυσικά, η τελική ημίωρη σκηνή στο βανάκι.

Ειδικά αυτή, είναι η πιο κινηματογραφικά αξιομνημόνευτη σκηνή ταινίας τρόμου τα τελευταία 10 χρόνια.

Πέραν αυτών, ο Jeremy Gardner είναι από μόνος του μια υπολογίσιμη δύναμη ερμηνευτικά, φέρνοντας την πατενταρισμένη ένταση ενός Vincent D’Onofrio στο χαρακτήρα του.

Αλλά το μεγαλύτερο επίτευγμα του εδώ είναι ως ‘σεναριογράφος’ και ως σκηνοθέτης. 

Τα εισαγωγικά στο ‘σεναριογράφος’ μπαίνουν γιατί, όπως αναφέρει ο ίδιος, δεν υπήρχε ένα παραδοσιακό σενάριο, αλλά ένα ευρύ περίγραμμα των θεμάτων που θα συζητούσαν οι ηθοποιοί ως αυτοσχεδιαστικές ασκήσεις.

Το αξιέπαινο του πράγματος εδώ είναι ότι δεν υπάρχουν οι σάλτσες που ιδιοτελώς προστίθενται σε τέτοιες προσπάθειες, και η ιστορία κυλάει γοργά και ευκίνητα, επικεντρώνοντας σε δυο ανθρώπους που βρίσκονται στη μέση μιας κρίσης που δεν καταλαβαίνουν ακριβώς από πού ξεκίνησε ή τι την προκάλεσε, και όχι στις παραδοσιακά zombie scenes.

Ομοίως, το σκηνοθετικό χέρι του Gardner είναι σταθερό, με οργανωμένες και καλοσχεδιασμένες μεγάλες σκηνές, και μια λυρική προσέγγιση της καταγραφής των γεγονότων σε μια εγκαταλελειμμένη ύπαιθρο, όπου οι δύο φίλοι περιφέρονται.

Όλα αυτά δεν χρειάστηκαν χρήματα, και είναι μια καλή ευκαιρία να καταλάβουμε όλοι, τι μπορεί να γίνει με ένα ικανό σενάριο.

Δεν είναι μια ταινία για …logistics (δεν βρήκε καν κινηματογραφική διανομή στις ΗΠΑ αλλά έσκισε σε όλα τα φεστιβάλ και την ψηφιακή διανομή), αλλά ένα φιλμ που θα καταφχαριστηθείτε όσοι το δείτε στις αίθουσες.

* Για το soundtrack δεν μπορώ να πω πολλά, παρά μόνο ότι ακούγοντάς το αναπόλησα τα χρόνια που άκουγα φανατικά Garth Brooks και έτριζαν τα παράθυρα στο αυτοκίνητο, με τους περαστικούς στα φανάρια να με ρωτάνε τι …μουσική ακούω!

Από 6 Νοεμβρίου στις αίθουσες ΤΡΙΑΝΟΝ (Κοδριγκτώνος 21 και Πατησίων) και ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ (Κρέμου 141, Καλλιθέα).


Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.

Release Dates:
4 June 2013 (USA)
19 October 2013 (Toronto After Dark)
13 March 2014 (Horrorant Film Festival 'FRIGHT NIGHTS')
6 November 2014 (Greece)