Sharknado 2: The Second One review

Όταν πριν από ένα χρόνο το Αμερικάνικο τηλεοπτικό κανάλι SyFy πρόβαλε το πρώτο Sharknado, κανείς δεν περίμενε τον πάταγο που θα ακολουθούσε.

Με τη βοήθεια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, η φήμη της ταινίας εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο μέσα σε λίγες μόνο ώρες σπάζοντας ρεκόρ τηλεθέασης στη δεύτερη προβολή της.

Αιτία για τη φρενίτιδα αυτή ήταν φυσικά η παράλογη κεντρική ιδέα με σαρκαστική διάθεση, που ήθελε το Λος Άντζελες να πλήττεται από έναν ανεμοστρόβιλο γεμάτο με αιμοδιψείς καρχαρίες.

Τα άθλια εφέ, οι εξωφρενικές σκηνές με την επίθεση των καρχαριών που έπεφταν κυριολεκτικά από τον ουρανό καταβροχθίζοντας τους πάντες, οι ακραίοι και απροσδόκητοι θάνατοι και οι ανόητες αντιδράσεις των ηθοποιών, δεν άργησαν να μετατρέψουν το Sharknado σε ένα καλτ φαινόμενο.

Επιπλέον, η εντελώς ανέκφραστη ερμηνεία της Tara Reid και ο ρόλος καρικατούρα του Ian Ziering που σαν ένας άλλος Bruce Campbell τεμάχιζε με αλυσοπρίονο καρχαρίες (αφού τον είχαν προηγουμένως καταπιεί) αποτέλεσαν τα τελειωτικά χτυπήματα στη νοημοσύνη του θεατή.

Λογικό ήταν λοιπόν η ομάδα του Sharknado να επιστρέψει ένα χρόνο αργότερα για να μας αποδείξει ότι απλά … μπορεί και χειρότερα.

Μετά τη καταστροφή που υπέστη το Λος Άντζελες από τον καρχαριοτυφώνα, ο Fin (Ian Ziering, That's My Boy) και η April (Tara Reid, American Pie: Reunion) ταξιδεύουν για τη Νέα Υόρκη.

Κατά τη διάρκεια της πτήσης τους όμως μια νέα βροχή καρχαριών επιτίθεται στο αεροπλάνο επιφέροντας πολλές ανθρώπινες απώλειες.

Οι μετεωρολόγοι προβλέπουν ότι ένας τυφώνας έχει σχηματιστεί στη θάλασσα και πλησιάζει προς το κέντρο της Νέας Υόρκης, ενώ οι πρώτοι καρχαρίες έχουν ήδη αρχίσει πέφτουν από τον ουρανό.

Ο Fin και η April όμως γνωρίζουν τον οδηγό επιβίωσης από μια τέτοια καταστροφή και φυσικά είναι οι μόνοι που μπορούν να την αποτρέψουν.

Εντάξει, γνωρίζουμε ότι τα Sharknado δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ένοχη απόλαυση.
Επίσης όσο πιο κακή είναι μια τέτοια ταινία, τόσο το καλύτερο.

Ευτυχώς λοιπόν, το Sharknado 2 είναι πολύ κακό και σε ορισμένα σημεία ακόμα χειρότερο από το πρώτο μέρος.

Ο Thunder Levin εξακολουθεί να διηγείται μια ιστορία που θα μπορούσε ν προέρχεται από το μυαλό του πιο διεστραμμένου δεκάχρονου και ο Anthony Ferrante σκηνοθετεί με κέφι αυτό που άλλοι συνάδελφοί του δεν θα τόλμαγαν ποτέ.

Η Tara Reid παραμένει ανέκφραστη και σχεδόν ατάραχη με όλα όσα συμβαίνουν (αν και προς απογοήτευσή μας, ο ρόλος της είναι πιο περιορισμένος σε σχέση με το πρώτο μέρος), ενώ ο Ian Ziering (ναι, ο Steve από το Beverly Hills) χαμηλώνει κι άλλο το επίπεδο ενός action hero.

Ειλικρινά, αν νομίζετε ότι τα κατορθώματά του στην πρώτη ταινία ήταν αρκετά για να σας κάψουν τον εγκέφαλο, τότε δείτε το sequel και ξανασκεφτείτε το.

Για πολλοστή φορά στο σινεμά η Νέα Υόρκη απειλείται, το Άγαλμα της Ελευθερίας γίνεται κομμάτια, αλλά με το κεφάλι να διασχίζει ολόκληρα χιλιόμετρα στους δρόμους πολτοποιώντας τους περαστικούς.

Επίσης, από το πουθενά σε μια σκηνή στο μετρό εμφανίζονται και κάτι τεράστιοι αλιγάτορες που δεν τους ξανασυναντάμε ποτέ στη συνέχεια.

Όλα αυτά βέβαια συνοδεύονται με τους σήμα κατατεθέν πλέον, αστείους, άκυρους και απότομους θανάτους τόσο των ηρώων όσο και των καρχαριών.

Ακόμα κι αν οι άθλιες ερμηνείες των ηθοποιών δεν σας προκαλέσουν άφθονο γέλιο, σίγουρα θα το κάνουν οι διάλογοι του Sharkando.
Θέλει τεράστια ανοχή για να προσπεράσεις ατάκες του στυλ «Φρόντισε να γυρίσεις πίσω ζωντανός, αλλιώς θα σε σκοτώσω!».

Και αν όλα τα παραπάνω δεν σας φαίνονται αρκετά, η ταινία αφήνει το χειρότερο για το τέλος.

Ναι, το φινάλε του Sharknado 2 σίγουρα μπαίνει στη λίστα με τα πιο ελεεινά που έχουμε δει ποτέ.
Και τελικά τον (κακό) σκοπό του τον πετυχαίνει.

Η μοναδική μου ένσταση με αυτή τη ταινία έχει να κάνει περισσότερο με την επανάληψη της κεντρικής ιδέας.

Για να γίνει ακόμα χειρότερο και να αγγίξει τον απόλυτο πάτο, θα μπορούσε το sequel να μην περιείχε πάλι καρχαρίες.

Αν για παράδειγμα το ζεύγος Fin και April αντιμετώπιζαν αυτήν τη φορά έναν τυφώνα γεμάτο πιράνχας ή φονικές μέδουσες, τα πράγματα ίσως να ήταν και χειρότερα.
Κρίμα που δεν το επιχείρησαν.

Κακά όλα αυτά, αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να αναρωτηθούμε για το τι είναι τελικά αυτό που μας ωθεί να παρακολουθούμε ταινίες σαν το Sharknado.

Προσωπικά, θα περιμένω μέχρι του χρόνου που θα έχει γυριστεί το Sharknado 3 και τότε ίσως ξανακάνω την ίδια ερώτηση στον εαυτό μου.

Σπύρος Νουνανάκης.