Ouija review

Μπορεί η λέξη Ouija να ακούγεται άγνωστη στους περισσότερους, αλλά στην πραγματικότητα είναι κάτι που όλοι έχουμε ακούσει για αυτό. 

Πρόκειται για τον πίνακα με αριθμούς και γράμματα με τον οποίο λέγεται ότι αποτελεί δίοδο για το κάλεσμα των πνευμάτων (ή… «ποτηράκι» αλά ελληνικά).

Εδώ και κάμποσα χρόνια τα δικαιώματα τα έχει η Hasbro και το «παιχνίδι» αυτό κυκλοφορεί ευρέως στην αγορά.

Από ότι φαίνεται οι πωλήσεις ίσως να έπεσαν σημαντικά τον τελευταίο καιρό κι έτσι αποφάσισαν να μεταφέρουν το Ouija στο σινεμά και μάλιστα σε πρωταγωνιστικό ρόλο. 

Όχι φυσικά ότι στο παρελθόν δεν είχαμε ξαναδεί τον πίνακα, αλλά με εξαίρεση μια ομότιτλη ταινία τρόμου του 2007, σε άλλες περιπτώσεις η εμφάνισή του ήταν περισσότερο συμπληρωματική. 

Ο Stiles White από την παραγωγή ειδικών εφέ σε γνωστές ταινίες, κάνει εδώ το σκηνοθετικό του ντεμπούτο του και μάλιστα με μια αξιοσημείωτη επιτυχία στο box office. 

Παρόλα αυτά το Ouija δεν κατάφερε να συγκινήσει ιδιαίτερα κοινό και κριτικούς και μάλλον όχι αδικαιολόγητα.

Μετά τη μυστηριώδη αυτοκτονία της νεαρής Debbie (Shelley Hennig) η καλύτερή της φίλη Laine (Olivia Cooke) δυσκολεύεται να ανακαλύψει τους λόγους που την οδήγησαν σε αυτό το σημείο.

Καθώς ερευνά το σπίτι της Debbie θα πέσει πάνω σε έναν πίνακα Ouija.
Προσπαθώντας να μάθει την αλήθεια για τον θάνατό της και με τη βοήθεια των φίλων της αποφασίζει να χρησιμοποιήσουν τον πίνακα για να επικοινωνήσουν με το πνεύμα της Debbie.

Παρόλο που καταφέρνουν να τη καλέσουν, οι απαντήσεις που δίνει είναι μυστηριώδες, ενώ διάφορα ανεξήγητα φαινόμενα συμβαίνουν στο σπίτι. 

Τις επόμενες μέρες όλη η παρέα λαμβάνει περίεργα μηνύματα και στη συνέχεια ένας ένας θα αρχίζει να δολοφονείται. 

Η Laine συνειδητοποιεί ότι εξαιτίας αυτού του πίνακα, καλέσανε ένα πνεύμα που διψά για το κακό όλων τους και είναι αποφασισμένη να αρχίσει την έρευνα ώστε να ξεθάψει ένα βαθιά κρυμμένο μυστικό.

Μετά από μια ενδιαφέρουσα εισαγωγή το Ouija καταλήγει να μην είναι τίποτε άλλο παρά ένα τυπικό νεανικό μεταφυσικό θρίλερ. 

Όχι ότι έχουμε πρόβλημα με το συγκεκριμένο είδος (πάντα είναι ευπρόσδεκτα), αλλά είναι απαράδεκτο εν έτει 2014  να προσπαθεί μια ταινία να προκαλέσει τρόμο με προβλέψιμα «τινάγματα» και μάλιστα χωρίς να υπάρχει κάποιο πρωτότυπο σενάριο.

Η κεντρική ιδέα του Ouija σφύζει από κλισέ που όσο προχωράει η εξέλιξη γίνονται όλο και πιο αντιληπτά. 

Μέχρι το τέλος ο θεατής διαπιστώνει ότι το θέμα που επιλέγει να αναπτύξει ο Stiles White έχει χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν ουκ ολίγες φορές, σε βαθμό που πλέον δεν είναι μέσα στη μόδα.

Κοινώς, δεν έχει να δώσει τίποτα παραπάνω από όσα έδιναν παρόμοιες straight- to- DVD κυκλοφορίες της περασμένης δεκαετίας (και βάλε).

Οι χαρακτήρες είναι αδιάφοροι, όσο αδιάφορες επίσης είναι και οι ερμηνείες των νεαρών ηθοποιών. 
Τη κατάσταση σώζει κάπως η σύντομη εμφάνιση της Lin Shaye, που μετά τις συμμετοχές της στα Insidious, για κάποιον λόγο μας προκαλεί μια ανατριχίλα. 

Γενικά το Ouija δεν δείχνει διατεθειμένο να σπάσει κάποιον από τους κανόνες των νεανικών ταινιών τρόμου (την απουσία sex, τη μετράμε;). 

Αρκετά όμως με τα αρνητικά, καθώς πρέπει να αναγνωρίσουμε στo Ouija ότι υπάρχουν και ορισμένες δυνατές στιγμές. 

Τα φθηνά και αναμενόμενα jump scares διαδέχονται δυο, τρείς πραγματικά εμπνευσμένες σκηνές τρόμου που πιάνουν στον ύπνο τον θεατή. 
Αν αυτές αποτελούσαν τον κανόνα και όχι την εξαίρεση, τότε κανείς δεν θα στεκόταν σε τίποτε άλλο.
 
Το Ouija είναι μια ταινία που απευθύνεται περισσότερο στους νεαρούς  «πρωτάρηδες» του τρόμου. 

Σίγουρα εκείνοι είναι που θα τρομάξουν πολύ, θα αγνοήσουν το συνηθισμένο σενάριο και τελικά θα το ευχαριστηθούν.
 
Για τους υπόλοιπους υπάρχουν κι άλλα επιτραπέζια παιχνίδια για να περάσουν το βράδυ τους…
Στους κινηματογράφους από 27 Νοεμβρίου.

Σπύρος Νουνανάκης.

Release Dates:
24 October 2014 (USA)
27 November 2014 (Greece)