Coherence review

Ένα φαινόμενο που δεν συναντάμε συχνά στον κινηματογράφο, είναι οι κυκλοφορίες ταινιών οι οποίες θα απασχολούν τον εγκέφαλό μας και μετά τους τίτλους τέλους. 

Είναι εκείνες οι ταινίες-γρίφοι που προτρέπουν τον θεατή να τις παρακολουθήσει ξανά, αφενός για να ξεκαθαρίσει τα σκοτεινά σημεία της υπόθεσης και αφετέρου να την απολαύσει από μια νέα οπτική γωνία, δίνοντάς του την απαραίτητη τροφή για σκέψη.

Ευτυχώς που μια στο τόσο υπάρχουν τέτοιες απόπειρες από ταλαντούχους δημιουργούς που τολμούν να αποφύγουν το ευρύ κοινό και στήνουν μια σπαζοκεφαλιά με «πειραματικό χαρακτήρα».

Και ευτυχώς το Coherence είναι αυτό ακριβώς.
Πρόκειται για μια ταινία πενιχρού budget με στοιχεία επιστημονικής φαντασίας, μυστηρίου και ψυχολογικού θρίλερ, με μια ενδιαφέρουσα πλοκή κι ένα ακόμη πιο ενδιαφέρον παρασκήνιο.

Η έννοια του «πειραματικού χαρακτήρα» που αναφέρθηκε παραπάνω δεν είναι καθόλου τυχαία: 

Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος James Ward Byrkit συγκέντρωσε μια ομάδα ηθοποιών και χρησιμοποίησε το σπίτι του για τα γυρίσματα. 

Τελικά, το οκταμελές καστ δεν είχε στα χέρια του κάποιο σενάριο με διαλόγους.
Ο Byrkit απλά είχε πληροφορήσει τους ηθοποιούς σχετικά με τους χαρακτήρες που θα υποδυόντουσαν, ενώ τους αποκάλυπτε σταδιακά τα σημαντικά κομμάτια της ταινίας ώστε να προχωράνε τα γυρίσματα.

Έτσι οι ηθοποιοί δεν είχαν την παραμικρή ιδέα για το πώς θα εξελιχθεί και φυσικά πως θα ολοκληρωθεί η ταινία. 

Συνεπώς κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της κάθε σκηνής, οι χαρακτήρες αυτοσχεδιάζουν στους διαλόγους και πολλές φορές αιφνιδιάζονται για την τροπή που παίρνει η ιστορία.

Εδώ κι έναν χρόνο, το Coherence έχει περάσει από πολλά φεστιβάλ μεταξύ των οποίων ήταν και οι Νύχτες Πρεμιέρας. 

Το κοινό αρχίζει να την ανακαλύπτει με όλο και πιο αυξανόμενους ρυθμούς και ήδη αποτελεί θέμα συζήτησης σε διάφορα κινηματογραφικά forums παγκοσμίως, με τον κάθε θεατή να διατυπώνει τη δική του θεωρία γύρω από τη ταινία.

Το Coherence ανήκει στη κατηγορία των ταινιών που όσο λιγότερα ξέρει κάποιος σχετικά με την εξέλιξή της, τόσο μεγαλύτερη θα είναι και η έκπληξη. 

Για τον λόγο αυτό λοιπόν, θα αποφύγω να αναφέρω σημεία που μαρτυρούν την τροπή του αινίγματος και θα επικεντρωθώ μόνο γύρω από τον βασικό άξονα του πρώτου εικοσάλεπτου.

Τη νύχτα που ένας μετεωρίτης περνάει σε μικρή απόσταση από τη Γη, μια παρέα φίλων συγκεντρώνεται σε ένα σπίτι για να δειπνήσουν. 

Ξαφνικά, τα φώτα σβήνουν εξαιτίας ενός γενικού μπλακ άουτ και όλοι βυθίζονται στο σκοτάδι.
 
Λίγο αργότερα θα διαπιστώσουν ότι το απέναντι σπίτι είναι το μόνο φωτεινό σε όλη τη γειτονιά κι έτσι δύο άτομα από την παρέα αποφασίζουν να κατευθυνθούν προς τα εκεί για να διαπιστώσουν τι συμβαίνει.

Όταν το ρεύμα επανέρχεται, οι δύο φίλοι επιστρέφουν αλλά φαίνονται τρομαγμένοι, ενώ ο ένας από αυτούς έχει τραυματιστεί ελαφρά. 

Αρνούνται να αποκαλύψουν στην υπόλοιπη παρέα τι ήταν αυτό που είδαν και τους τρόμαξε, αλλά παραδίδουν ένα κουτί που βρήκαν στο διπλανό σπίτι.

Όταν το ανοίγουν, συνειδητοποιούν ότι έχουν μπροστά τους έναν αλλόκοτο γρίφο που πρέπει να λύσουν άμεσα και που θα τους οδηγήσει σε μια ανατριχιαστική αλήθεια… 

Όλα τα υπόλοιπα αξίζει να τα εξερευνήσει ο θεατής από μόνος του. 
Εξάλλου σκεφτείτε ότι ενώ εσείς προσπαθείτε να βγάλετε άκρη με αυτά που συμβαίνουν, το ίδιο ακριβώς κάνει και το καστ που έχει πλήρη άγνοια.

Και αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα ατού της ταινίας. 
Είναι εμφανείς οι αυτοσχεδιασμοί που γίνονται στους διαλόγους κατά τη διάρκεια του δείπνου στην αρχή της ταινίας και όχι μόνο. 

Μπορεί αρχικά να σας εκνευρίσουν οι συζητήσεις χωρίς κάποιο ιδιαίτερο νόημα ή όταν ο ένας θα μιλάει πάνω στον άλλον, αλλά στην πραγματικότητα όλο αυτό προσδίδει μεγάλη φυσικότητα και σύντομα θα νιώστε ότι είστε στον ίδιο χώρο μαζί τους.

Επιπλέον, η φυσικότητα αυτή εκτοξεύεται στα ύψη όταν σε αρκετά σημεία θα παρατηρήσετε την έκπληκτη αντίδραση και το αυθόρμητο ξάφνιασμα των ηθοποιών από τα τεχνάσματα που τους επιφύλαξε ο ευφάνταστος σκηνοθέτης.

Τη κατεύθυνση που παίρνει η ιστορία από ένα σημείο και μετά την έχουμε συναντήσει σαν θεωρία και σε άλλες αντίστοιχες ταινίες στο παρελθόν. 

Ο τρόπος όμως με την οποία αυτή εξελίσσεται, οι συγκρούσεις των χαρακτήρων και οι συχνές ανατροπές, δένουν τόσο αρμονικά που κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει το Coherence για έλλειψη πρωτοτυπίας.

Φιλοσοφία, μαθηματικά και θεωρίες Φυσικής δίνουν και παίρνουν αποπροσανατολίζοντας το κοινό. 

Τελικά, μέχρι το φινάλε θα έχουν αποκαλυφθεί όσα χρειάζονται, αφήνοντας όμως και τον θεατή να βγάλει τα συμπεράσματά του. 

Αυτό δεν σημαίνει ότι θα δυσκολευτείτε να λύσετε το παζλ και να κατανοήσετε την ιστορία, γενικά όμως είναι μια ταινία που απαιτεί την αδιάκοπη προσοχή σας και να έχετε το μυαλό σας σε εγρήγορση.

Η σκηνοθετική δουλειά του James Ward Byrkit είναι θαυμάσια, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τα φτωχά μέσα παραγωγής. 

Παρά την απουσία ειδικών εφέ και το γεγονός ότι σχεδόν όλη η ταινία είναι γυρισμένη στο σαλόνι ενός σπιτιού, ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης κατάφερε να δημιουργήσει ένα sci-fi θρίλερ με κλειστοφοβική ατμόσφαιρα που καθηλώνει μέχρι το τελευταίο λεπτό.

Σίγουρα θα δημιουργηθούν σε πολλούς οι σκέψεις για το πόσο περισσότερο θα μπορούσε να αναπτυχθεί η ιδέα ή πόσο καλύτερα θα μπορούσε να εξελιχθεί οπτικά αν η ταινία διέθετε μεγαλύτερο budget. 

Για μένα πάντως η ταινία δύσκολα θα μπορούσε να ήταν ανώτερη, γιατί ορισμένες φορές τα πιο απλά πράγματα είναι και τα πιο γοητευτικά.

Το Coherence αξίζει να το ανακαλύψετε και να το παρακολουθήσετε όλοι.
Αποτελεί μια από τις πιο ενδιαφέρουσες low-budget προσθήκες της φετινής χρονιάς και ειδικά οι φίλοι της επιστημονικής φαντασίας και των “puzzle” movies θα μπορούν να το αναλύουν με τις ώρες.

Περιμένουμε λοιπόν και τα δικά σας σχόλια.

Σπύρος Νουνανάκης.

Release Dates:
14 October 2013 (Sitges Film Festival)
20 June 2014 (USA)
26 September 2014 (Νύχτες Πρεμιέρας)