Cabin Fever: Patient Zero review

Το πρώτο Cabin Fever ήταν μια ανεξάρτητη παραγωγή του 2002 που εξέπληξε ευχάριστα το horror κοινό.

Χωρίς να αποτελέσει αριστούργημα, κατάφερε με ένα πενιχρό budget να παίξει έξυπνα με τα κλισέ και τελικά να πρωτοτυπήσει μέσα από αυτά.

Η ιδέα ενός θανατηφόρου σαρκοβόρου ιού, το άφθονο αίμα, το παλαβό χιούμορ και οι αναφορές σε κλασσικές ταινίες τρόμου δημιούργησαν ένα μεγάλο θόρυβο και φυσικά ήταν η αιτία που o Eli Roth καθιερώθηκε ως ένα από τα πιο ηχηρά, σύγχρονα ονόματα του είδους.

Το 2009 ήρθε η αναπόφευκτη συνέχεια από τον Ti West με τίτλο Cabin Fever 2: Spring Fever, μια ταινία που πέρασε σχεδόν απαρατήρητη.

Το αποτυχημένο χιούμορ εναλλασσόταν με τη σοβαροφάνεια, ποντάροντας πιο πολύ στις αναφορές του Carrie, χωρίς να καταφέρνει να προσφέρει κάτι το ξεχωριστό σε σχέση με το πρώτο μέρος.

Φέτος λοιπόν, η τριλογία ολοκληρώνεται (;) με το Cabin Fever: Patient Zero, που στην ουσία αποτελεί prequel της original ταινίας.

Σκοπός των παραγωγών ήταν να γυριστεί αμέσως και μια τέταρτη ταινία με τίτλο Cabin Fever: Outbreak, αλλά για την ώρα η υλοποίηση του σχεδίου είναι ακόμα στάσιμη.

Σε ένα μικρό και απομονωμένο νησί της Καραϊβικής, λειτουργεί ένα μυστικό κέντρο ερευνών, στο οποίο βρίσκεται σε καραντίνα ο Porter (Sean Astin, The Strain).

Πρόκειται για ασυμπτωματικό ασθενή που κατάφερε να επιβιώσει από έναν θανατηφόρο ιό και η επιστημονική ομάδα τον κρατάει όμηρο ώστε να μην τον μεταδώσει και ξεσπάσει πανδημία.

Ο ιός όμως τελικά θα απελευθερωθεί και θα μολύνει την περιοχή.
Παράλληλα, μια παρέα φίλων που καταφτάνει στο νησί για ένα bachelor party θα βρεθεί αντιμέτωπη με έναν φριχτό εφιάλτη, καθώς δύο από αυτούς έχουν κολυμπήσει στα μολυσμένα νερά.

Οι υπόλοιποι θα πρέπει να δραπετεύσουν σύντομα από την περιοχή χωρίς να αρρωστήσουν, αλλιώς η μετάδοση του φονικού ιού θα περάσει πέρα από το νησί.

Η ταινία του Kaare Andrews που τον γνωρίσαμε μέσα από το Altitude και ένα κεφάλαιο του ABC’s of Death, επιδιώκει να ρίξει περισσότερο φως για την προέλευση του ιού.

Αυτό αποτελεί σημαντικό κίνητρο για να την παρακολουθήσει κάποιος που αγάπησε τη ταινία του Eli Roth, καθώς το Patient Zero έρχεται πιο κοντά στην κλειστοφοβική αισθητική της πρωτότυπης, σε σχέση με το προηγούμενο Cabin Fever.

Έτσι, ο θεατής θα υπερκορεστεί από το gore και τα αμέτρητα γαλόνια αίματος με σκηνές που εκτός των άλλων περιλαμβάνουν: μια αρρωστημένα αηδιαστική σκηνή στοματικού σεξ, τη μάχη μεταξύ δύο μολυσμένων θηλυκών υπάρξεων μέχρι τελικού… λιωσίματος, τον πιο άκυρο θάνατο από πιστόλι που είδατε ποτέ, καθώς και τον τρόπο με τον οποίο ένας δονητής μετατρέπεται σε φονικό όπλο.

Βέβαια, τα παραπάνω highlights και ίσως η τελευταία έξυπνη σκηνή που ξετυλίγεται με τους τίτλους τέλους είναι και τα μοναδικά θετικά της ταινίας.

Ίσως για έναν horror fan να ακούγονται ήδη αρκετά, αλλά τι να τα κάνεις όλα αυτά όταν οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι τραγικές (με εξαίρεση τον Sean Astin), οι χαρακτήρες αχώνευτοι και όλες τους οι ενέργειες κάτι παραπάνω από χαζές;

Μπορεί τα Cabin Fever να δίνουν έμφαση στο μαύρο χιούμορ και να μην παίρνουν τον εαυτό τους σοβαρά, αλλά το θέμα τους όχι μόνο επιτρέπει αλλά και απαιτεί να υπάρχουν ρεαλιστικές στιγμές και πρόσωπα.

Εδώ αν και υπάρχουν κάποιες τέτοιες απόπειρες (κυρίως στις σκηνές με το κέντρο ερευνών), η μετάβαση στο άλλο άκρο είναι ανώμαλη λόγω των ανεγκέφαλων χαρακτήρων που συναντάς.

Όπως και να έχει, το Patient Zero είναι το κεφάλαιο με τα πιο πετυχημένα make up effects της σειράς, το περισσότερο gore και σίγουρα αποτελεί ανώτερη συνέχεια από αυτή του 2009.

Αν μάλιστα είχε καλύτερους ηθοποιούς και πιο προσεγμένη δράση των ηρώων, θα ήταν ισάξιο του πρώτου μέρους.

Κοινώς, οι φίλοι του Cabin Fever θα πάρουν αυτό που θέλουν και δεν θα περάσουν άσχημα.
Αρκεί όμως το κακό να σταματήσει εδώ.

Σπύρος Νουνανάκης.