Annabelle review

Με το περσινό “The Conjuring” να αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες, εισπρακτικά και καλλιτεχνικά, ταινίες τρόμου των τελευταίων ετών, ήταν αναμενόμενο ότι η επιτυχία αυτή δεν θα έμενε για πολύ ανεκμετάλλευτη.

Έτσι, από πέρσι κιόλας είχαμε πληροφορηθεί ότι εκτός από το sequel που έχει προγραμματιστεί για το 2015, θα κυκλοφορούσε νωρίτερα κι ένα spin-off με τίτλο “Annabelle”.

Προσωπικά, αν και μου άρεσε αρκετά το The Conjuring το είχα βρει κάπως υπερεκτιμημένο. 

Ένα από τα πιο δυνατά σημεία που αναγνώρισα όμως ήταν το sub-story με την ανατριχιαστική κούκλα Annabelle, την οποία οι Warren’s κρατούσαν σφραγισμένη σε ένα δωμάτιο μαζί με τα υπόλοιπα «καταραμένα» αντικείμενα.

Αυτή λοιπόν την ενδιαφέρουσα ιστορία θέλησαν να εκμεταλλευτούν και οι παραγωγοί, γυρίζοντας μια ξεχωριστή ταινία που παράλληλα λειτουργεί και σαν prequel του The Conjuring.

Ο ταλαντούχος σκηνοθέτης James Wan που μάλλον έχει φετίχ με τις τρομαχτικές κούκλες και μαριονέτες (βλέπε Saw, Dead Silence, Insidious), δίνει τη σκυτάλη στον στενό του συνεργάτη, John Leonetti που υπήρξε διευθυντής φωτογραφίας στις τελευταίες δουλειές του Wan.

Μετά από αρκετή διαφήμιση και κρατώντας τη φήμη για μια υποσχόμενη ταινία τρόμου, το Annabelle μέχρι στιγμής έχει ξεπεράσει τα $120 εκατομμύρια σε εισπράξεις, γεγονός που δεν εξέπληξε κανέναν. 

Ας δούμε όμως αν όντως αξίζει τα λεφτά του.

Στα τέλη της δεκαετίας του ’60, ένα νεαρό ζευγάρι, η Mia (Annabelle Wallis, W.E.) και ο John (Ward Horton, The Wolf of Wall Street), περιμένουν τη γέννηση του πρώτου τους παιδιού. 

Θέλοντας να κάνει έκπληξη στη γυναίκα του, ο John θα της χαρίσει μια συλλεκτική κούκλα που έψαχνε από καιρό κι εκείνη θα τη τοποθετήσει στη συλλογή της.

Μια νύχτα όμως ένα ζευγάρι σατανιστών εισβάλλει στο σπίτι και τους επιτίθεται, τραυματίζοντας τη Mia. 

Από την επόμενη μέρα διάφορα παραφυσικά φαινόμενα αρχίζουν να τρομοκρατούν τη γυναίκα και όλα δείχνουν να σχετίζονται με εκείνη τη κούκλα.

Καθώς η μυστηριώδης δύναμη γίνεται όλο και πιο απειλητική, η Mia θα πρέπει να ανακαλύψει την ιστορία που κρύβεται πίσω από την Annabelle και να βρει έναν τρόπο για να τη σταματήσει πριν να είναι αργά. 

Η αλήθεια είναι ότι πριν παρακολουθήσω τη ταινία είχα ανάμεικτα συναισθήματα.

Από τη μια το Annabelle έδειχνε να ξεχωρίζει και να εγγυάται γνήσιο τρόμο, από την άλλη υποψιαζόμουν ότι όλες οι δυνατές σκηνές θα είχαν μαρτυρηθεί από τα trailers. 
Τελικά επιβεβαιώθηκα ως προς το δεύτερο.
 
Όπως στο The Conjuring έτσι κι εδώ, οι υπεύθυνοι προώθησης φρόντισαν από νωρίς να μας «ταΐσουν» μέσα από διάφορα clips και trailers με σχεδόν όλες τις ευρηματικές σκηνές τρόμου που περιείχαν οι ταινίες προδίδοντας τα highlights, μια κίνηση με την οποία στο τέλος βγαίνει κερδισμένη η παράγωγη, αλλά όχι ο θεατής.

Όσοι –λίγοι- λοιπόν δεν έχετε πάρει ακόμα κάποια γεύση από τη ταινία, καλύτερα να αποφύγετε να το κάνετε.

Γενικότερα, το Annabelle προσπαθεί να τρομάξει κυρίως μέσα από προβλέψιμα jump scares και μια δυο ευφάνταστες τρομαχτικές σκηνές που λειτουργούν σαν μικρές εκρήξεις έμπνευσης, αλλά σε κάθε τέτοια απόπειρα κρύβεται πάντα η αίσθηση ότι θα μπορούσε να είχε γίνει πολύ καλύτερα. 

Από την εποχή του πρώτου Insidious το κοινό έχει αρχίζει να συνηθίζει το επαναλαμβανόμενο μοτίβο του στοιχειώματος από κάποιο δαιμόνιο, επομένως οι απαιτήσεις σε αντίστοιχες ταινίες τρόμου έχουν ανέβει. 

Το Annabelle όμως αδιαφορεί να σηκώσει τον πήχη ψηλότερα και δείχνει να επαναπαύεται στις δάφνες και τη κληρονομιά που άφησαν οι προηγούμενες ταινίες του James Wan. 

Λόγω έλλειψης της απαραίτητης συνεχούς έντασης όχι μόνο δεν φτάνει τα επίπεδα αυτά, αλλά πάει αρκετά βήματα πίσω.

Φεύγοντας λοιπόν από την προβολή ίσως συνειδητοποιήσετε ότι έχετε εκτιμήσει ακόμα περισσότερο το The Conjuring. 

Δεν έχει σημασία τόσο η συνηθισμένη ιστορία του στοιχειώματος, όσο ο δυνατός ρυθμός, η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και το κλίμα ανασφάλειας που εξέπεμπε η συγκεκριμένη ταινία. 

Η περίπτωση του Annabelle όμως αποτελεί μια βιαστική απόπειρα προσέλκυσης του ίδιου κοινού, που η απλοϊκά γραμμένη ιστορία, τα κλισέ και η έλλειψη σφιχτοδεμένου ρυθμού προκαλούν αρκετά νεκρά σημεία. 

Σαν σύνολο μπορεί να μην απογοητεύει, αλλά ούτε αναδεικνύεται από τον σωρό των μέτριων ταινιών τρόμου.  

Ο John Leonetti προσπαθεί να ακολουθήσει τα σκηνοθετικά χνάρια του James Wan, ο οποίος εδώ κρύβεται πίσω από τη παραγωγή. 

Υπάρχουν μάλιστα πλάνα που φαίνεται να τα έχει «ξεπατικώσει» από τον δάσκαλό του, κανένα όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με την αυθεντικότητα του ταλαντούχου δημιουργού. 

Συμπερασματικά, το Annabelle είναι μια ταινία που αδικείται περισσότερο λόγω της αναπόφευκτης σύγκρισής του με το The Conjuring. 

Έχει τις καλές στιγμές της αλλά το τελικό αποτέλεσμα σίγουρα θα μπορούσε να ήταν ανώτερο αν δεν στόχευε αποκλειστικά στην εμπορικότητα και τολμούσε να προχωρήσει μερικά βήματα παραπέρα. 

Όπως και να έχει, τα μόνα απαραίτητα «όπλα» που αρκούν για να απολαύσετε τη συγκεκριμένη ταινία είναι οι χαμηλές προσδοκίες συνοδευόμενες από ποπ κορν.
Δεν είναι και πολλά.

Σπύρος Νουνανάκης.

Release Dates: 
3 October 2014 (USA)
16 October 2014 (Greece)