Willow Creek review

Κάθε χώρα που σέβεται τον εαυτό της, οφείλει να έχει τους δικούς της θρύλους.
Πόσο μάλλον η Αμερική που σε τόσες πολιτείες, σχεδόν κάθε κάτοικος έχει να διηγηθεί τουλάχιστον μια ιστορία με βαθιά κρυμμένα μυστικά.

Το Willow Creek λοιπόν βασίζεται στον ξακουστό θρύλο της California σχετικά με την ύπαρξη  ενός πιθηκοειδούς τέρατος, τον Bigfoot, που κρύβεται στα πυκνά δάση του Willow Creek.

Η αρχή έγινε με ένα πραγματικό γεγονός. 
Τον Οκτώβριο του 1967  δύο ερευνητές, ο Roger Patterson και ο Robert Gimlin, επηρεασμένοι από τις φήμες των γύρω κατοίκων για τις εμφανίσεις πανύψηλων μαλλιαρών πλασμάτων στα δάση, αποφάσισαν να εξερευνήσουν την περιοχή κινηματογραφώντας τις εμπειρίες τους. 

Αρχικά το μόνο που μπόρεσαν να καταγράψουν ήταν κάποιοι μυστηριώδη ήχοι από τα βάθη του δάσους που δεν έμοιαζαν να προέρχονται από κάποιον άνθρωπο ή ζώο.

Μετά από κάποιες μέρες αναζήτησης όμως, η κάμερα κατάφερε να «πιάσει» τον περίφημο Bigfoot με αποτέλεσμα το βίντεο να φουντώσει τις φήμες για την ύπαρξη του τέρατος. 

Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι ο Bigfoot δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα εντυπωσιακό εφέ για την εποχή - ή πετυχημένη μεταμφίεση ενός ανθρώπου που με μια πρωτότυπη στολή γορίλα κατάφερε να ξεγελάσει όλη την Αμερική. 

Βέβαια άλλοι τόσοι πιστεύουν μέχρι και σήμερα ότι το βίντεο είναι πέρα για πέρα αληθινό.

Με βάση όλα τα παραπάνω ο κωμικός (!) Bobcat Goldthwait κάνει στροφή στην καριέρα του και μας φέρνει το Willow Creek, ένα found footage που έχει αποσπάσει πολύ καλές κριτικές (88% στο Rotten Tomatoes).

Είναι όμως πράγματι ένα Bigfoot-age;
Ο Jim (Bryce Johnson, God Bless America) και η κοπέλα του Kelly (Alexie Gilmore, God Bless America), ταξιδεύουν με προορισμό το Willow Creek προκειμένου να καταγράψουν με μια κάμερα τις τοποθεσίες του περίφημου ντοκιμαντέρ των Patterson και Gimlin.

Κάνοντας μια στάση στο Humboldt, συλλέγουν μαρτυρίες από κατοίκους σχετικά με την υποτιθέμενη ύπαρξη ενός τέρατος στα δάση της περιοχής.
Παρά τις προειδοποιήσεις κάποιων ντόπιων, το ζευγάρι αποφασίζει να εισχωρήσει στα δάση και να διανυκτερεύσει σε μια σκηνή. 

Σκοπός τους είναι να ανακαλύψουν αν ο Bigfoot είναι αληθινός ή πρόκειται απλά για έναν θρύλο.
Έχοντας την κάμερα συνεχώς ανοιχτή, σύντομα θα ανακαλύψουν μια τρομαχτική αλήθεια…

Το υποείδος των found footage έχει υπερκορεστεί και ταλαιπωρηθεί όσο κανένα άλλο. 

Γενικά, ακολουθούν την πεπατημένη οδό: είναι γρήγορα, απλοϊκά, ξέρεις πως αρχίζουν, υποψιάζεσαι πως θα τελειώσουν και απλά περιμένεις κάτι καινούριο στο ενδιάμεσο. 
Αυτό το καινούριο βέβαια σπάνια το συναντάς.
 
Πόσο μάλλον στο Willow Creek που είναι ένα footage παλιάς κοπής και συγκεκριμένα ένας φόρος τιμής στο Blair Witch Project. 

Οι ομοιότητες είναι πολλές: κουνημένη κάμερα, συνεντεύξεις από κατοίκους για τον θρύλο της περιοχής, νυχτερινή λήψη μέσα σε σκηνή, περίεργοι ήχοι, υπόνοια του τρόμου και όλα αυτά με φόντο ένα τρομαχτικό δάσος.

Τα κοινά χαρακτηριστικά με το Blair Witch Project ενδεχομένως να σας δημιουργούν επιφωνήματα χαράς ή χασμουρητά - εσείς επιλέγετε.

Αν υπάρχει όμως κάτι το διαφορετικό στο Willow Creek, είναι μια μακρόσυρτη σκηνή σταδιακής κλιμάκωσης που αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση, όχι μόνο για όλα τα found footage αλλά και για οποιοδήποτε άλλο υποείδος των ταινιών τρόμου.

Με ένα σχεδόν συνεχές πλάνο που η διάρκειά του ξεπερνά τα είκοσι λεπτά, είναι εντυπωσιακός ο τρόπος που ο θεατής καθηλώνεται από τη σταδιακή αγωνία και «μπαίνει» στην ατμόσφαιρα της ταινίας, ζώντας τον εφιάλτη παράλληλα με τους δύο πρωταγωνιστές. 

Είναι πραγματικά άθλος να το καταφέρει κάποιος δημιουργός, ειδικά αν όλη η σεκάνς διαδραματίζεται αποκλειστικά μέσα σε μια σκηνή κατασκήνωσης, με μια σταθερή κάμερα και μόνο μυστηριώδεις ήχους να παρεμβάλλονται, χωρίς να γίνει ούτε για δευτερόλεπτο βαρετή.

Κι αν τώρα κάποιος αναρωτιέται αν αξίζει να παρακολουθήσει ένα κατά τα άλλα μέτριο και συνηθισμένο horror για μια και μόνο πετυχημένη σκηνή, ας σκεφτεί ότι αυτή αποτελεί το ένα τέταρτο ολόκληρης της ταινίας.

Αν μάλιστα η σκηνή αυτή έδινε τη σκυτάλη σε ένα πιο δυνατό και αξιομνημόνευτο φινάλε, τότε το αποτέλεσμα θα ήταν το λιγότερο ικανοποιητικό.

Δυστυχώς όμως το αδιάφορο πρώτο μισό και το άνευρο τέλος περιορίζουν την επιτυχία του.
 
Πάντως ο πειραματισμός του Bobcat Goldthwait με τις ταινίες τρόμου δεν είναι αδιάφορος στο σύνολο και καλά θα κάνει να ξανασκεφτεί τη δημιουργία ενός άλλου horror – αφού έτσι κι αλλιώς το ταλέντο της κλιμακούμενης αγωνίας το έχει.

Θα προτείναμε να κάνατε πρώτα μια αναζήτηση στο διαδίκτυο για πληροφορίες και βίντεο σχετικά με τον Bigfoot και αν αυτά σας κινήσουν το ενδιαφέρον, αξίζει να αφιερώσετε και λίγο από τον χρόνο σας για τη ταινία.

Σπύρος Νουνανάκης.

Release Dates:
29 July 2013 (Fantasia Film Festival)
24 October 2013 (Toronto After Dark)
6 June 2014 (USA)