Μέσα στον Κυκλώνα - Into the Storm review

Οι ταινίες καταστροφής αποτελούσαν ανέκαθεν σήμα κατατεθέν του Χόλυγουντ και άνθισαν τις δεκαετίες των 90’s και 00’s, βασιζόμενες κυρίως στα εντυπωσιακά οπτικά εφέ και κάποια ηχηρά ονόματα στο καστ.

Το θέμα των ανεμοστρόβιλων που πλήττουν μια περιοχή το είχαμε συναντήσει για πρώτη φορά το 1996 στο Twister, με τους Billy Paxton και Helen Hunt δια χειρός Michael Crichton.

Από τότε ως σήμερα, κομήτες, σεισμοί, τσουνάμια, καταιγίδες και άλλα δεινά έχουν ταλαιπωρήσει αφάνταστα τους Αμερικάνους, αποφέροντας όμως τεράστια κέρδη στα ταμεία.

Όπως ακριβώς συνέβη και με το Into The Storm τον περασμένο Αύγουστο που αποτέλεσε εισπρακτική επιτυχία, έχοντας πλέον ξεπεράσει τα $100 εκατομμύρια παγκοσμίως.

Φέτος λοιπόν, οι ανεμοστρόβιλοι κάνουν την εμφάνισή τους και στη χώρα μας από 11 Σεπτεμβρίου.
Η ταινία κυκλοφορεί με τον ελληνικό τίτλο «Μέσα στον κυκλώνα» και tagline: «Ετοιμάσου να μπεις».

Πριν όμως ετοιμαστείτε να μπείτε σε κάποια σκοτεινή αίθουσα, πάρτε μια πρώτη εικόνα.

Ένα κυνηγός ανεμοστρόβιλων (Matt Walsh, Movie 43) και η ομάδα του με τη βοήθεια μια μετεωρολόγου (Sarah Wayne Callies, Faces in the Crowd) εντοπίζουν το επόμενο χτύπημα ενός κυκλώνα προκειμένου να το καταγράψουν στις κάμερες για τις ανάγκες ενός ντοκιμαντέρ.

Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα όμως ο κυκλώνας αλλάζει πορεία και κατευθύνεται προς την πόλη του Silverton, αποφέροντας τεράστιες καταστροφές.

Ένας νεαρός θα βρεθεί παγιδευμένος στα συντρίμμια και η μόνη ελπίδα σωτηρίας είναι ο πατέρας του (Richard Armitage, The Hobbit: The Desolation of Smaug) και ο αδελφός του οι οποίοι τον αναζητούν.

Καθώς ο χρόνος πιέζει, θα πρέπει όλοι να συνεργαστούν και να αναζητήσουν ένα ασφαλές καταφύγιο, αφού ένας νέος κυκλώνας σχηματίζεται που μέλει να είναι ο μεγαλύτερος στην ιστορία.

Σίγουρα αρκετοί από εσάς θα πιστεύετε ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο τρομαχτικό και ρεαλιστικό από την οργή της Μητέρας Φύσης και θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σας.

Για να αποδοθεί όμως κινηματογραφικά αυτό το συναίσθημα, πέρα από τα εντυπωσιακά εφέ απαιτούνται και πολλά άλλα πράγματα.

Τη σκηνοθεσία για το Into The Storm έχει αναλάβει ο Steven Quale με μοναδική ταινία στο ενεργητικό του, το κάκιστο Final Destination 5.

Το αξιόλογο όμως είναι ότι υπήρξε στενός συνεργάτης του James Cameron και δούλευε ως βοηθός σε ταινίες από τον Τιτανικό μέχρι το Avatar.

Ως επακόλουθο, ο οπτικός τομέας είναι εξαιρετικός.
Με τη βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας, ο Quale έχει δημιουργήσει ρεαλιστικά εφέ που σε κάποιες σκηνές θα σας αφήσουν με το στόμα ανοιχτό.

Δεν προσπαθεί να εντυπωσιάσει με περιττό θέαμα που βγάζει μάτι, όπως συνήθως συμβαίνει σε υπερπαραγωγές, αλλά στοχεύει σε μια πιο αληθοφανή απόδοση ενός τέτοιου καιρικού φαινομένου.

Βέβαια δεν λείπουν και κάποιες υπερβολικές αναπαραστάσεις αλλά αυτό είναι κάτι το αναπόφευκτο στις ταινίες του είδους.

Το σημαντικό είναι ότι καταφέρνει να προκαλέσει το αίσθημα της απειλής για την επικείμενη καταστροφή και οι ανεμοστρόβιλοι απεικονίζονται σαν τους πιο τρομαχτικούς δολοφόνους, έτοιμοι να κατασπαράξουν οτιδήποτε στο πέρασμά τους (ανατριχιαστική η σκηνή σχηματισμού του κυκλώνα).

Η κινηματογράφηση μπλέκεται με αυτή της footage τεχνικής, προφανώς για λόγους μεγαλύτερης αληθοφάνειας.

Έτσι, από τη κινηματογραφική δράση περνάμε σε λήψεις από τις κάμερες των ηρώων και αντιστρόφως.

Αρχικά μπορεί ο τρόπος αυτός να μην κουράζει, αλλά από ένα σημείο και μετά γκρεμίζεται η ισορροπία.

Αποτέλεσμα είναι να βγαίνεις συνεχώς από το κλίμα του ψευδοντοκιμαντέρ ή της κανονικής ταινίας και στο τέλος να μην καταλαβαίνεις τι από τα δύο σε συνεπήρε περισσότερο και γιατί.

Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα βρίσκεται στο υποτυπώδες σενάριο και την ανάπτυξη των χαρακτήρων.
Η ιστορία δεν προσφέρει καμιά πρωτοτυπία και είναι απλά μια αφορμή για να βρεθούν οι ήρωες στο έλεος του τυφώνα.

Σίγουρα δεν είχαμε την απαίτηση για σενάριο οσκαρικών προδιαγραφών.
Θα μπορούσε όμως να γίνει ένα παραπάνω βήμα, ώστε η ιστορία να ξεφύγει από την απόλυτη απλότητα και τους κλισέ χαρακτήρες- πρότυπα του δράματος, της αυτοθυσίας και του ηρωισμού.

Έτσι έχουμε τον αδίστακτο κυνηγό κυκλώνων, τον φοβητσιάρη βοηθό του, την ορθολογίστρια και συναισθηματική μετεωρολόγο, τον απόμακρο αλλά θαρραλέο πατέρα με τους επαναστάτες γιούς και δύο μεθυσμένους jackass.

Οι ήρωες είναι πολλοί και αδιάφοροι, επομένως δεν αναπτύσσεται κάποιο συναισθηματικό δέσιμο με τον θεατή.

Εν τέλει καταλήγουμε να μη δίνουμε ιδιαίτερη σημασία στις προσπάθειες επιβίωσης της ομάδας, αλλά να ανυπομονούμε για το επόμενο χτύπημα των τυφώνων αφού εκείνοι ουσιαστικά κλέβουν την παράσταση.

Ο Richard Armitage ως πατέρα είναι άνευρος, ο ρόλος του Matt Walsh προβλέψιμος και η Sarah Wayne Callies έχει το ίδιο ύφος με αυτό του Walking Dead.
Απλά τα ζόμπι έγιναν ανεμοστρόβιλοι.

Για να είμαστε όμως δίκαιοι, το Into The Storm δεν τάζει λαγούς με πετραχήλια- αυτό που θέλει να προσφέρει στο κοινό, αυτό του δίνει.

Έχουν υπάρξει πολύ χειρότερες κυκλοφορίες στο παρελθόν που έχουν στιγματίσει αρνητικά το είδος.
Τουλάχιστον εδώ έχουμε μια ενδιαφέρουσα προσθήκη στη κατηγορία με άριστο οπτικό τομέα που παρακολουθείται ευχάριστα.

Αν μάλιστα υπήρχε ένα πιο πρωτότυπο σενάριο με λιγότερους και πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες τότε ίσως να μιλάγαμε για τη καλύτερη ταινία καταστροφής των τελευταίων ετών (αν και τώρα που το ξανασκέφτομαι ίσως τελικά να είναι, αλλά τέλος πάντων).

Κοινώς, αν έχετε προκατάληψη για το συγκεκριμένο είδος και σνομπάρετε τη ταινία ή αντίθετα, αν ευελπιστείτε σε κάτι καλύτερο από αυτά που υπόσχονται ο τίτλος και το trailer, τότε και στις δύο περιπτώσεις… θα σας πάρει και θα σας σηκώσει!

Σπύρος Νουνανάκης.