Wolf Creek 2 review

Οι περισσότεροι από εσάς ίσως να θυμάστε την απρόσμενη αυστραλέζικη επιτυχία του 2005 η οποία αγαπήθηκε παγκοσμίως από κοινό και κριτικούς. 

Το Wolf Creek μας το είχαν πλασάρει σαν μια ταινία βασισμένη σε αληθινά περιστατικά και εξιστορούσε την περιπέτεια μιας παρέας νεαρών και την καταδίωξή τους από έναν μανιακό δολοφόνο στις ερήμους της Αυστραλίας.

Το έντονο σασπένς που κορυφωνόταν σταδιακά, το τρομαχτικό (και αληθινό) τοπίο με τον κρατήρα του Wolf Creek National Park, η αίσθηση της απόλυτης ερημιάς, οι άγριες δολοφονίες των παιδιών και ο απολαυστικός John Jarratt στον ρόλο του παρανοϊκού Mick Taylor, έδωσαν στην ταινία έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα που έκλεψε τις εντυπώσεις από άλλα πιο πολυδιαφημισμένα horror (όπως το Hostel), που προβλήθηκαν εκείνη την περίοδο.

Οχτώ χρόνια αργότερα λοιπόν, κι ενώ η ταινία είχε αρχίσει να σβήνει από τη μνήμη μας, ο Greg Mclean έβαλε στόχο να μας την υπενθυμίσει και να μας δώσει το δεύτερο μέρος. 

Υπήρχε όμως λόγος για ένα τέτοιο sequel και μάλιστα λίγο πριν το κλείσιμο μιας δεκαετίας του έργου;

Η ταινία αρχίζει με την ιστορία ενός νεαρού ζευγαριού τουριστών, Rutger Enqvist (Phillippe Klaus) και Katarina Schmidt (Shannon Ashlyn) που επισκέπτονται τις ερήμους της Αυστραλίας. 

Κάνοντας μια στάση στο Πάρκο του Wolf Creek για να θαυμάσουν τον περίφημο κρατήρα, αποφασίζουν να στήσουν μια σκηνή και να διανυκτερεύσουν κοντά στην περιοχή.
 

Σύντομα θα μπουν στο στόχαστρο του ψυχοπαθή Mick Taylor (John Jarratt, Django Unchained) που σιχαίνεται τους τουρίστες και προσπαθεί να τους εξοντώσει με κάθε άγριο τρόπο. 

Το ίδιο βράδυ όμως οι δρόμοι τους θα διασταυρωθούν με αυτόν ενός Βρετανού επισκέπτη, Paul Hammersmith (Ryan Corr), που έτυχε να περνάει από την περιοχή με το αυτοκίνητό του. 

Στην καταδίωξη που θα ακολουθήσει κανείς δεν σκοπεύει να παραδοθεί και ένα παρανοϊκό παιχνίδι θανάτου ξεκινάει.
 
Από τα πρώτα κιόλας λεπτά της ταινίας είναι φανερό ότι έχουν αλλάξει πολλά πράγματα.  

Παρόλο που ο αρχικός δημιουργός και ο πρωταγωνιστής βρίσκονται στα πόστα τους, το μόνο που θυμίζει το πρώτο Wolf Creek είναι ο ίδιος… ο τίτλος του. 

Η κλιμακωτή κορύφωση έχει πάει περίπατο και το sequel ξεκινάει κατευθείαν με τη δράση. 
Για να μην είμαι πάντως άδικος, το πρώτο μισό της ταινίας ικανοποιεί στο έπακρο τόσο με το άφθονο σασπένς που προσφέρει όσο και με τις splatter σκηνές. 

Μια άλλη εμφανής αλλαγή είναι η στροφή του ύφους σε μια πιο χαβαλετζίδικη διάθεση. 

Ο ρόλος του John Jarratt είναι σαφώς μεγαλύτερος από το original και σίγουρα πιο απολαυστικός για όποιον δεν θέλει να πάρει την ταινία στα σοβαρά. 

Κάτι το σουλούπι του, κάτι το σατανικό γέλιο και ο καταιγισμός από τις θανατηφόρες ατάκες του, θυμίζουν έναν Αυστραλό Freddy Krueger.
 
Ειδικά στο δεύτερο μισό που το παιχνίδι μεταξύ γάτας και ποντικού έχει φτάσει στο αποκορύφωμα, θα δούμε τον Mick Taylor να πίνει ουίσκι και να τραγουδάει παρέα με το αλυσοδεμένο θύμα του, το οποίο μάλιστα θα του πετάει χιουμοριστικές ατάκες. 

Κι αυτή είναι μόνο μια από τις πολλές εκπλήξεις που ακολουθούν.
 
Από τη μια είναι πολύ ενδιαφέρον που το sequel δεν πάτησε σε ασφαλή μονοπάτια και κατάφερε να μην πέσει στην παγίδα της επανάληψης του πρώτου μέρους.
 
Από την άλλη αυτό φαίνεται αρκετά επιτηδευμένο με αποτέλεσμα να απουσιάζουν η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και η αληθοφάνεια που αποτέλεσαν άλλωστε και τα μεγαλύτερα ατού του original.
 
Επομένως;
Ίσως τελικά ο Greg Mclean έπρεπε να αφήσει το Wolf Creek στην ησυχία του και να παραμείνει ιστορικά ως ένα από τα καλύτερα horror της περασμένης δεκαετίας.

Σεβαστή η πρόθεση του δημιουργού να ανανεώσει το ύφος της πρώτης ταινίας, το αποτέλεσμα όμως δεν ξεφεύγει τελικά από ένα μέτριο road movie κλώνο του The Hitcher που θα μπορούσε να είχε τίτλο: Joyride: A Wolf Creek Story.

Σπύρος Νουνανάκης.

Release Dates:
30 August 2013 (Venice)
16 May 2014 (USA)
21 August 2014 (DVD Greece)

Wolf Creek 2 trailer από Horrorant