The House of the End of Times (La Casa del Fin de los Tiempos) review

Συχνά συμβαίνει να υπάρχουν ορισμένες αξιόλογες ταινίες που δεν καταφέρνουν να αποκτήσουν την προβολή που τους αξίζει σε μια πιο διεθνή κλίμακα.

Και είναι πραγματικά κρίμα τα τελευταία χρόνια να τραβάνε την προσοχή μας μόνο πολυδιαφημισμένες ταινίες τρόμου ή found footage που τελικά δεν έχουν κάτι καινούριο να δώσουν.

Από την άλλη, αποτελεί μοναδική ευχαρίστηση για τον θεατή όταν ανακαλύπτει από το πουθενά μια horror ταινία που ξεχωρίζει ανάμεσα στον σωρό της μετριότητας.

Το The House of the End of Times λοιπόν, αποτελεί μια απρόσμενη έκπληξη της περασμένης σεζόν που αν και στη χώρα του αποτέλεσε τεράστια εισπρακτική επιτυχία, είχε αδίκως μια σχεδόν αθόρυβη πορεία πέρα από αυτήν.

Παρόλο που έρχεται από την Βενεζουέλα, η οποία δεν μας έχει συνηθίσει με ταινίες τρόμου και σκηνοθετημένο από τον πρωτάρη Alejandro Hidalgo, έχεις την αίσθηση ότι παρακολουθείς μια αρτιότατη παραγωγή από έναν έμπειρο δημιουργό του είδους.

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η συγκεκριμένη ισπανόφωνη ταινία περιέχει αυτά που απουσιάζουν από την πλειονότητα των σύγχρονων horror.
Πρωτότυπο σενάριο και ολοκληρωμένη ιστορία.

Μια νύχτα του 1981 η Dulce (Ruddy Rodríguez) ξυπνά τραυματισμένη και ακούει περίεργους θορύβους πίσω από τους τοίχους του παλιού της σπιτιού.

Κατεβαίνοντας στο υπόγειο ανακαλύπτει το μαχαιρωμένο πτώμα του συζύγου της, ενώ ο γιός της Leopoldo (Rosmel Bustamante) στέκεται σαν υπνωτισμένος μπροστά της.

Καθώς πλησιάζει, μια μυστηριώδης δύναμη τον αρπάζει και εξαφανίζεται μπροστά στα μάτια της μητέρας του.

Σύντομα η Dulce θα κατηγορηθεί για τον φόνο του συζύγου και την εξαφάνιση του γιού της και θα οδηγηθεί στη φυλακή.

Τριάντα χρόνια αργότερα, η Dulce, ηλικιωμένη γυναίκα πια, αποφυλακίζεται και επιστρέφει στο σπίτι που έγιναν όλα.

Πεπεισμένη για την ύπαρξη κάποιων «εισβολέων» που είχαν επισκεφτεί την ίδια και την οικογένεια της, το μόνο που επιθυμεί είναι να ανακαλύψει το μυστικό που κρύβει αυτό το σπίτι.

Με τη βοήθεια ενός ιερέα θα προσπαθήσει να μάθει την αλήθεια για το τι πραγματικά συνέβη εκείνη τη νύχτα.

Όσοι νομίζετε ότι πρόκειται για ένα τυπικό ghost story με στοιχειωμένα σπίτια, γελιέστε.

Μπορεί το πρώτο μισό να σας θυμίζει χιλιοειπωμένες ιδέες, στη συνέχεια όμως καταφέρνει να σας αποπροσανατολίζει και να αισθάνεστε το ίδιο μπερδεμένοι όπως η ηρωίδα.

Τελικά καταλήγει αυτό που προσπαθούν πολλοί δημιουργοί και λίγοι το καταφέρνουν – μια ταινία τρόμου με δική της ταυτότητα.

Το μυστήριο αποκαλύπτεται σταδιακά μέσω flashbacks τα οποία έχουν ουσιαστικό λόγο ύπαρξης και δεν περιορίζονται μόνο για την διευκόλυνση της αφήγησης και τη διατήρηση του σασπένς.

Έτσι, με έναν πολύ έξυπνο τρόπο παρακολουθούμε την πρωταγωνίστρια να κινείται και να δρα μέσα στους ίδιους χώρους του σπιτιού, τόσο στο παρελθόν όσο και στο παρόν, για να συμπεράνουμε ότι κάθε λεπτομέρεια που βλέπαμε είχε σημασία στη τελική αποκάλυψη.

Ο Alejandro Hidalgo έχει κάνει εξαιρετική δουλειά στη δομή της ταινίας.
Αν και ο ρυθμός είναι σχετικά αργός, καταφέρνει να μη κουράζει καθόλου διατηρώντας το ενδιαφέρον μας συνεχώς.

Το πιο γοητευτικό στοιχείο είναι οι ολοκληρωμένοι χαρακτήρες που παίζουν με τα συναισθήματά μας αναμιγνύοντας τα δραματικά στοιχεία με αυτά του μυστηρίου και του τρόμου.

Πολύ καλή και η Ruddy Rodríguez που παίρνει όλη τη ταινία στις πλάτες της, δίνοντας μια εκφραστική ερμηνεία της τρομαγμένης και μερικές φορές σκληρής μητέρας που προστάζει ο ρόλος της.

Όσον αφορά τον τρόμο, ο δημιουργός δείχνει επηρεασμένος από την εκμοντερνισμό του κλασσικού horror αλά James Wan.

Η διαφορά όμως είναι ότι επιλέγει να μην έχει συνεχώς τον θεατή στην άκρη του καθίσματος (αν και θα μπορούσε) και έτσι ο τρόμος υπάρχει εκεί που πρέπει και για όσο πρέπει.

Προφανώς ο Alejandro Hidalgo προτίμησε να μη θυσιάσει μεγάλο μέρος της αφήγησης για χάριν περισσότερων τρομαχτικών σκηνών- κίνηση απόλυτα λογική.

Σίγουρα δεν λειτουργούν όλα τέλεια στο The house of the end of times.
Έχει τα τεχνικά του λάθη, ενώ κάποιοι ίσως θεωρήσουν το σενάριο πολύ τραβηγμένο.

Όλα αυτά όμως λίγο μπορούν να «κόψουν» βαθμούς από μια ποιοτική ταινία τρόμου με νέες ιδέες που σέβεται τον θεατή μέχρι τη τελευταία σκηνή.

Ας μη ξεχνάμε ότι είναι η πρώτη απόπειρα όχι μόνο του δημιουργού αλλά και ολόκληρης της χώρας στο συγκεκριμένο είδος.

Ανακαλύψτε το σύντομα, πριν καταλήξει ένα αχρείαστο αγγλόφωνο remake.

Σπύρος Νουνανάκης.