Ο Καθρέφτης της Κολάσεως - Oculus review

Με τον αριθμό των ταινιών τρόμου που έρχονται στη χώρα μας να έχει γίνει ανησυχητικά μικρός, το χαμηλού προυπολογισμού θρίλερ Oculus αποτελεί μία από τις λίγες ευκαιρίες που έχει το ελληνικό κοινό να "βιώσει" μία ταινία από το αγαπημένο είδος στη σκοτεινή αίθουσα.

Σκηνοθετημένο από τον ανερχόμενο Mike Flanagan, το Oculus, γυρισμένο το 2012, ξεκίνησε την πορεία του στο περσινό φεστιβάλ του Τορόντο και σημείωσε επιτυχία σε αρκετές από τις χώρες στις οποίες προβλήθηκε μέσα στο 2014.

Πρόκειται για μία ταινία που αρχικά θυμίζει περασμένες επιτυχίες όπως το The Conjuring αλλά αντιστρέφοντας τελικά τις προσδοκίες και παίζοντας με την αντίληψη του θεατή, δημιουργεί κάτι φρέσκο και κερδίζει έναν ευπρόσδεκτο αργό ρυθμό που δεν μας έχουν συνηθίσει οι ταινίες του είδους τα τελευταία χρόνια.

Ο νεαρός Flanagan, που έχει προηγουμένως σκηνοθετήσει το Absentia και έχει μπροστά του την κινηματογραφική μεταφορά του Gerald's Game του Stephen King, παίρνει τη σημαντική απόφαση να παρουσιάσει μαζί τις δύο ιστορίες που έχει να διηγηθεί.

Στην πρώτη βλέπουμε το ζευγάρι Alan (Rory Cochrane, Argo) και Marie (Katee Sackhoff, Riddick) Russell και τα παιδιά τους Kaylie (Karen Gillan, Outcast) και Tim (Brenton Thwaites, Maleficent) να μετακομίζουν σε ένα καινούργιο σπίτι.

Όλα φαίνεται να πηγαίνουν καλά για την οικογένεια, μέχρι τη στιγμή που ένας παλιός καθρέφτης αρχίζει να επηρεάζει τη συμπεριφορά των δύο γονιών. 

Με την κατάσταση να γίνεται όλο και χειρότερη, ένα βίαιο έγκλημα θα στιγματίσει για πάντα τις ζωές των δύο μικρών παιδιών.

Στη δεύτερη, 11 χρόνια αργότερα, οι Kaylie και Tim ενώνονται ξανά μετά από ένα μεγάλο διάστημα προκειμένου να εξακριβώσουν αν όσα βίωσαν σε μικρή ηλικία ήταν προϊόν της φαντασίας τους ή αν όντως ο καθρέφτης ήταν εκείνος που άλλαξε τους γονείς τους.

Ο ρυθμός της ταινίας είναι ανανεωτικός και καταφέρνει να κερδίσει την προσοχή του θεατή. 

Ο Flanagan και η ομάδα με την οποία δούλεψε στο σενάριο αποφασίζουν σωστά να αφήσουν τα φτηνά jump scares και να επικεντρωθούν στην πραγματικότητα αυτής της οικογένειας και τη σχέση μεταξύ των μελών της. 

Η ένταση αναπτύσσεται σταδιακά με την κορύφωση να έρχεται καθώς πλησιάζουμε την λύση του μυστηρίου.

Όλα αυτά σε συνεργασία με την παρουσίαση των δύο ιστοριών μαζί δίνουν την ευκαιρία στον Flanagan, που έχει εδώ σύμμαχο και την ατμοσφαιρική μουσική των The Newton Brothers, να δημιουργήσει ένα παιχνίδι αντιλήψεων τόσο για τους χαρακτήρες του όσο και για το κοινό, που σε αρκετά σημεία χάνεται μεταξύ παρόντος και παρελθόντος, πραγματικότητας και φαντασίας.

Με το σασπένς και τις σεναριακές ανατροπές να αυξάνονται όσο προχωράμε στα τελευταία στάδια της ιστορίας, τελικά είναι η παρουσία ταλαντούχων ηθοποιών και χαρακτήρων ο λόγος που το Oculus παρακολουθείται από την αρχή με ενδιαφέρον. 

Ειδικά ο Rory Cochrane, τον οποίο ίσως θυμάστε από τις ταινίες Dazed and Confused και A Scanner Darkly του σκηνοθέτη Richard Linklater, καταφέρνει να δημιουργήσει μία τρομακτική εικόνα ενός πατέρα που καθοδηγείται από μεγαλύτερες από τον ίδιο δυνάμεις.

Το απότομο κλείσιμο της ιστορίας, καθώς και μερικές στιγμές δυσπιστίας εκ μέρους του κοινού για όλα όσα συμβαίνουν στην οθόνη, είναι μάλλον οι λόγοι που το Oculus δεν αποτελεί την πρώτη μεγάλη πρόταση ταινίας τρόμου για το 2014. 

Ακόμα και έτσι αυτό που έχουμε μπροστά μας είναι ένα φρέσκο και καλοφτιαγμένο θρίλερ, που σωστά επιλέγει να βάλει τους χαρακτήρες να δημιουργήσουν την τρομακτική ατμόσφαιρα που διατηρείται μέχρι τα τελευταία λεπτά. 

Ενδιαφέρουσα πρόταση που θα ικανοποιήσει το κοινό που θέλει να δει κάτι πιο μικρό και προσωπικό μέσα στο χαμό των tentpoles του καλοκαιριού.

Γιάννης Χατζόπουλος.
 

Release Dates:
8 September 2013 (Toronto Film Festival)
11 April 2014 (USA)
19 June 2014 (Greece)

Oculus trailer από Horrorant