Alien Abduction review

Οι ταινίες με θέμα τους εξωγήινους θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να αποτελεί ένα ενδιαφέρον και πιασάρικο concept για τους λάτρεις του είδους.

Δυστυχώς όμως, όλο και περισσότερες είναι οι αποτυχημένες προσπάθειες από νέους σκηνοθέτες, οι οποίοι προσπαθούν να δημιουργήσουν σασπένς και τρόμο με τη συγκεκριμένη θεματολογία.

Πολύ δύσκολα μεν να εκπλήξουν τον θεατή, πολύ εύκολα δε να τον κάνουν να βαρεθεί.
Αλήθεια πού είναι ένα νεότερο “Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου”;

Μία από αυτές τις αποτυχημένες προσπάθειες είναι και το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Matty Beckerman, που το 2010 είχε ασχοληθεί με την παραγωγή για το remake της ταινίας « The Experiment».

Με έναν καθόλου ευφάνταστο τίτλο, η ταινία “Αlien Abduction” είναι ένα spoiler από τον τίτλο και μόνο.
Κανείς δεν έχει να περιμένει κάτι, πέρα από την απαγωγή κάποιων ανθρώπων από εξωγήινους.

Όλα τα κλισέ του είδους συναντώνται εδώ, σε μια απόπειρα το found footage να συνδυαστεί κάπως με το home invasion, βάζοντας μία σκηνή εδραίωσης σε ιδιωτικό χώρο, να φλερτάρει με το sci-fi και να παίξει επικίνδυνα με την σύγχρονη horror αισθητική και την ατμόσφαιρα του thriller.

Δυστυχώς, δεν κατάφερε να φέρει εις πέρας ούτε τον συνδυασμό των ειδών, ούτε και την προσέγγιση ενός εξ αυτών.

Η μηδαμινή δραματουργία δημιουργεί μια ιστορία γεμάτη τρύπες και αναμενόμενα γεγονότα που και ο πιο ανυποψίαστος θεατής θα τα περίμενε.

Αναλυτικότερα για την ιστορία, η πενταμελής οικογένεια Morris - η μαμά Katie (Katherine Sigismund, People Like Us), ο μπαμπάς Peter (Peter Holden, The Dark Knight Rises) και τα τρία παιδιά (Corey Eid, Riley Polanski και Jillian Clare) - πηγαίνει διακοπές για camping στo Brown Mountain στη βόρεια Καρολίνα της Αμερικής.

Στην προσπάθειά τους να επιστρέψουν για να βρουν βενζίνη (...ναι, τους τελείωσε η βενζίνη), προσπαθούν να κατανοήσουν μια σειρά από ανεξήγητα φαινόμενα.

Στην πορεία, έρχονται αντιμέτωποι με απόκοσμα πλάσματα, προσπαθώντας να σώσουν την ίδια τους τη ζωή.

Το κυριότερο χαρακτηριστικό στις ταινίες found footage και ψευδο-ντοκιμαντερίστικης αισθητικής και τεχνοτροπίας, είναι το γεγονός ότι πρόκειται για υλικό που βρέθηκε από κάποια ερασιτεχνική κάμερα και εμείς βλέπουμε τι συνέβη στον προκάτοχό της.

Αυτό όμως, σημαίνει ότι παρακολουθούμε τη δράση από μια κουνημένη κάμερα που απλά προσπαθεί να ακολουθήσει τα γεγονότα.

Εδώ την κάμερα την κρατά ο μικρός πρωταγωνιστής της ταινίας και είναι το μικρότερο παιδί της οικογένειας, ένα εντεκάχρονο αγόρι που πάσχει από επιληψία.

Το κακό είναι ότι τα πλάνα του όχι μόνο αρκετά κουνημένα δεν είναι, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις παρακολουθούμε ωραία καδραρίσματα, που δεν πείθουν ότι αυτά τα βλέπουμε από μια κάμερα ενός μικρού παιδιού.

Εκτός αν αυτό το παιδί είναι μεγάλο ταλέντο και πρόκειται να γίνει ένας απίστευτος καμεραμάν αύριο μεθαύριο, που ενώ του επιτίθενται εξωγήινοι, θα έχει την ψυχραιμία να πετυχαίνει κάδρο με σωστές αναλογίες στους διπλανούς του.

Επιπλέον, στις περισσότερες περιπτώσεις αντί η κάμερα να κοιτάει τα γεγονότα με τους εξωγήινους εισβολείς, παρακολουθούσε τις αντιδράσεις των πρωταγωνιστών.

Όλα αυτά δυστυχώς, δεν συμβάλουν στην αληθοφανή προσέγγιση κινηματογράφησης του συγκεκριμένου είδους.

Ένα άλλο μελανό σημείο της ταινίας είναι τα κακοφτιαγμένα ψηφιακά εφέ.
Όταν παρακολουθεί κανείς μια ταινία που ανήκει στο είδος της επιστημονικής φαντασίας, είναι αναπόφευκτο να περιμένει να δει καλά εφέ.

Στην περίπτωση του Alien Abduction, τα εφέ δεν είναι καλά και καλύτερα να μην υπήρχαν.
Είναι σαν να παρακολουθεί κανείς μια ταινία splatter, από την οποία λείπει το άφθονο αίμα ή να μην πέτυχε το χρώμα.

Είναι κάποια βασικά στοιχεία που καλό θα ήταν να ακολουθούνται για την συνολική εικόνα της ταινίας.

Όπως και το αν θέλεις να κάνεις μια ταινία με εξωγήινους καλό θα ήταν να δείχνεις και λίγο πως έχεις φανταστεί αυτά τα πλάσματα και όχι μόλις πάει να φανεί κάτι στην κάμερα τότε κατευθείαν να χαλάει η εικόνα από τα μαγνητικά κύματα που δημιουργούνται λόγω της εξωγήινης παρουσίας.

Αυτό παραμένει ένα φθηνό κόλπο για να δημιουργήσει κανείς σασπένς και ατμόσφαιρα.

Όπως και να έχει, ο Beckerman δεν μας έπεισε ότι μπορεί να διαχειριστεί ένα τέτοιο θέμα με πρωτοτυπία και χωρίς να μας κάνει να κουραστούμε.

Δημήτρης Βαβατσης.