Raze review

Το concept που θέλει βασανισμένες γυναίκες να έχουν απαχθεί, φυλακιστεί ή γενικότερα να βρίσκονται υπό κράτηση, είναι γνωστό εδώ κι αρκετές δεκαετίες (θυμηθείτε το Horrorant Classic: Women in Cages του 1971).

Ανήκει στη κατηγορία των exploitation και συνήθως το συναντάμε σε ταινίες χαμηλού προϋπολογισμού με στοιχεία που συνδυάζουν την έντονη βία και τον αισθησιασμό. 

Παρακολουθώντας κάποιος το trailer θα διαπίστωνε ότι το Raze κινείται στην παραπάνω λογική, ενώ παράλληλα προσπαθεί να ανανεώσει κάπως την ιδέα.

Πρόκειται για ένα action horror όπου δεκάδες κρατούμενες γυναίκες δεν βασανίζονται άμεσα από κάποιους  δεσμοφύλακες, αλλά δίνουν μάχες σώμα με σώμα μεταξύ τους. 

Κύριο ρόλο στην ταινία έχει η βία και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που σε ορισμένα σημεία μπορεί να χαρακτηριστεί και ως ακραία.

Μετά την προβολή του σε διάφορα φεστιβάλ, το Raze του πρωτοεμφανιζόμενου Josh Waller έγινε γνωστό κυρίως για τις extreme σκηνές που σόκαραν τους θεατές. 

Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι διαθέτει μια πρωταγωνίστρια (Zoe Bell, Oblivion) η οποία ξεκίνησε την καριέρα της δουλεύοντας ως stunt woman σε πολύ γνωστές ταινίες.
 
Η υπόθεση του Raze είναι απλή και ταυτόχρονα παράδοξη.
Πενήντα νεαρές γυναίκες έχουν απαχθεί από μία συμμορία και βρίσκονται φυλακισμένες σε σκοτεινά κελιά. 

Αν και οι κοπέλες είναι άγνωστες μεταξύ τους, το μόνο κοινό τους χαρακτηριστικό είναι ότι όλες γνωρίζουν πολεμικές τέχνες.

Καθ’ όλη τη διάρκεια του εικοσιτετραώρου οι δεσμοφύλακες τις παρακολουθούν μέσα από κάμερες ασφαλείας και τις υποβάλλουν σε μια σκληρή δοκιμασία: οι γυναίκες θα πρέπει ανά ζευγάρια να μονομαχούν σε μια αρένα χρησιμοποιώντας ως μοναδικό όπλο τα ίδια τους τα χέρια.

Προκειμένου να έχουν κίνητρο, η συμμορία παρακολουθεί συνεχώς τους συγγενείς των γυναικών και οι δεσμοφύλακες απειλούν πως αν δεν παλέψουν τότε τα αγαπημένα τους πρόσωπα θα πεθάνουν. 

Παράλληλα, μια ομάδα πλούσιων ανθρώπων παρακολουθεί τις μονομαχίες και βάζουν στοιχήματα.
 
Η γυναίκα που θα κατορθώσει να επιβιώσει από τις μάχες μέχρι θανάτου θα αφεθεί ελεύθερη και φυσικά το αγαπημένο της πρόσωπο θα παραμείνει ζωντανό.
 
Όσοι από εσάς χαρήκατε ότι θα δείτε αισθησιακές γυναίκες να παλεύουν μέσα σε λάσπες και λάδια, καλά θα κάνετε να σκουπίσετε τα σάλια σας. 
Τα πρόσωπα των πρωταγωνιστριών παύουν να είναι όμορφα όταν μετατρέπονται σε κιμά από τα χέρια των αντιπάλων τους. 

Γενικά, το Raze είναι πολύ άγριο και θα πρέπει να διαθέτετε γερό στομάχι σε κάποια σημεία. 

Δεν περιλαμβάνει τις πιο ακραίες σκηνές που έχουμε δει στο σινεμά, ούτε συναντάμε πρωτόγνωρη ωμή βία, ωστόσο αυτό που σοκάρει περισσότερο είναι το πλαίσιο, δηλαδή το θέαμα αθώων γυναικών που παλεύουν μέχρι θανάτου.

Σίγουρα αυτό που θα σας θυμίσει είναι το Hostel με τα στοιχεία ξύλου του Fight Club.
 
Το μεγάλο αρνητικό του Raze είναι ότι το σενάριο δεν εξελίσσεται περισσότερο από την παραπάνω σύνοψη. 
Από την αρχή κιόλας μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε το πώς θα συνεχιστεί και πως θα τελειώσει η ταινία. 

Κάποια ελάχιστα flashbacks δεν αρκούν για να αναπτύξουν τους χαρακτήρες των γυναικών και δεν μαθαίνουμε σχεδόν τίποτα ουσιώδες για τις ζωές τους πριν καταλήξουν στην αρένα.
 
Μια ένδειξη της αδυναμίας για περαιτέρω ανάπτυξη είναι το γεγονός ότι οι κεντρικοί ρόλοι «στιγματίζονται» από κλισέ χαρακτήρων. 
Έτσι θα δούμε τη σκληρή και εκδικητική πρωταγωνίστρια, την καλοκάγαθη νέγρα, την κλαψιάρα ξανθιά και φυσικά την κακιά διεστραμμένη badass. 
 
Οι διάλογοι έχουν μικρή διάρκεια και στην πραγματικότητα αποτελούν διαλείμματα μεταξύ των μονομαχιών. 

Έτσι το ενδιαφέρον μας περιορίζεται στο να παρακολουθούμε το κάθε versus στοιχηματίζοντας κι εμείς για το ποια από τις δύο θα επιβιώσει – πράγμα που δεν είναι και τόσο δύσκολο να μαντέψουμε. 

Όπως είναι λογικό, μετά τις πρώτες μάχες το θέαμα γίνεται επαναλαμβανόμενο και αρχίζει να κουράζει. 

Ακόμα και η τελική μάχη που αναμέναμε με κάποια αγωνία περνάει σχεδόν απαρατήρητη, ώστε να δώσει τη σκυτάλη σε έναν επίλογο που επιτέλους ανεβάζει λίγο τις στροφές.
 
Στα θετικά τώρα, οι σκηνές μάχης είναι πολύ αληθοφανείς και αρκετές φορές θα σας φέρουν σε δύσκολη θέση. 

Η Zoe Bell έχοντας δουλέψει ως κασκαντέρ σε πολλές ταινίες του Quentin Tarantino, ξέρει να χρησιμοποιεί πολύ καλά το σώμα της και να πείθει σαν γυναίκα εκδικητής.
 
Το αλατοπίπερο της ταινίας είναι τα φαλλοκρατικά και φεμινιστικά μηνύματα που πέφτουν σαν βροχή κατά τη διάρκειά της. 

Αυτά αποδίδονται είτε με άμεσο είτε με έμμεσο τρόπο, προκαλώντας αντίστοιχους συνειρμούς (highlight της ταινίας η σκηνή που η πρωταγωνίστρια αποτελειώνει έναν εχθρό της χρησιμοποιώντας σαν φονικό όπλο … δύο σιδερένια μπαλάκια).
 
Συμπερασματικά, το Raze είναι μια ταινία δύσκολη στη θέασή της που στο τέλος ικανοποιεί τις προσδοκίες σας κατά το ήμισυ. 

Δεδομένου του low budget, σίγουρα η πρώτη απόπειρα του Josh Waller δεν περνάει απαρατήρητη, απλά στην προσπάθειά του να σοκάρει, να προβληματίσει και να διασκεδάσει τον θεατή καταλήγει να μην τα καταφέρνει όλα με την ίδια επιτυχία.

Σπύρος Νουνανάκης.

   
Release Dates:
21 April, 2013 (Tribeca Film Festival)
10 January 2014 (USA)
  
 
Raze trailer από Horrorant