Ο Ερχομός του Διαβόλου - Devil's Due review

Το σκηνοθετικό δίδυμο Matt Bettinelli-Olpin και Tyler Gillett το γνωρίσαμε μέσα από το πρώτο V/H/S και την ιστορία “10 / 31 / 98”. 
Έτσι λοιπόν, ήταν αναμενόμενο να συνεχίσουν την κινηματογραφική τους πορεία γυρίζοντας –τι άλλο;- μια νέα found footage ταινία. 

Το Devil’s Due ξεκίνησε να προβάλλεται στις σκοτεινές αίθουσες της Αμερικής στις αρχές του φετινού έτους, φροντίζοντας να τραβήξει όση περισσότερη δημοσιότητα μπορούσε. 

Οι δηλώσεις του Eli Roth που εκθείαζε τη ταινία, καθώς και το πανέξυπνο promotion με το διαβολικό μωρό να τρομάζει περαστικούς της Νέας Υόρκης, λειτούργησαν ως ικανοί κράχτες για τη διάδοσή της.
 
Η κεντρική ιστορία της ταινίας δείχνει να έχει πολλές επιρροές από το κλασσικό Rosemary’s Baby, δοσμένη μέσα από κουνημένες κάμερες που αποτελούν μόδα τη τελευταία δεκαετία. 

Φυσικά οποιαδήποτε σύγκριση με το αριστούργημα του 1968 θα είχε ως αποτέλεσμα τον… ερχομό του διαβόλου κυριολεκτικά, οπότε στο παρόν review θα αναφερθούμε αποκλειστικά στο footage του τίτλου.
 
Ξεκινώντας για τον μήνα του μέλιτος, ο Zach (Zach Gilford, The Last Stand) και η Samantha (Allison Miller, Blood: The Last Vampire) καταγράφουν τις στιγμές τους μέσα από τη κάμερα τους. 

Αφού περάσουν μια νύχτα σε ένα υπόγειο bar και μετά από υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ, το επόμενο πρωί δεν θυμούνται σχεδόν τίποτα από το προηγούμενο βράδυ.

Όταν το νιόπαντρο ζευγάρι επιστρέφει σπίτι, η Samantha διαπιστώνει ότι είναι έγκυος και μάλιστα χωρίς να το είχε προγραμματίσει με τον Zach. 
Δεν μπορούν όμως να κρύψουν τη χαρά τους κι έτσι ανακοινώνουν το γεγονός σε συγγενείς και φίλους.
 
Μετά τις πρώτες εξετάσεις μαθαίνουν πως το έμβρυο είναι απόλυτα υγιές και η εγκυμοσύνη πρόκειται να εξελιχθεί ομαλά. 

Όσο περνούν όμως οι μήνες ο Zach αντιλαμβάνεται μια περίεργη συμπεριφορά που έχει αποκτήσει η Samantha. 
Έχει γίνει βίαια και αποκομμένη από το περιβάλλον της, ενώ στο σώμα αποκτά παράξενα σημάδια.
 
Καθώς η εγκυμοσύνη προχωρά και τα φαινόμενα αποκτούν μεγαλύτερες διαστάσεις, ο Zach αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι το έμβρυο που βρίσκεται στη κοιλιά της Samantha, μάλλον έχει μια σκοτεινή προέλευση…
 
Γενικά, η footage κινηματογράφηση έχει μια μεγάλη μερίδα κοινού που την υποστηρίζει κι μια ακόμα μεγαλύτερη με αντίθετη άποψη. 

Από τη μια, η αίσθηση του ψευδο- ντοκιμαντέρ μπορεί μερικές φορές να κάνει τη ταινία πιο τρομαχτική και ρεαλιστική, ειδικά όταν υπάρχει μια πρωτότυπη ιδέα για να την υποστηρίξει. 

Από την άλλη, αυτές οι ταινίες έχουν αρχίσει να κουράζουν το κοινό μετά από τόσες επιτυχημένες ή αποτυχημένες απόπειρες –και η αλήθεια είναι ότι το κακό έχει παραγίνει τα τελευταία χρόνια. 

Ένα μεγάλο πρόβλημα λοιπόν του Devil’s Due, είναι ότι δεν μπορεί να δικαιολογήσει πουθενά τη found footage τεχνική του. 

Αυτό που παρακολουθούμε για ενενήντα λεπτά, είναι ένα μονταρισμένο υλικό με προέλευση, όχι μόνο τη κάμερα του πρωταγωνιστή αλλά και δεκάδες άλλες οπτικές. 

Έτσι,η ιστορία εξελίσσεται μέσα από κάμερες ασφαλείας, κρυφές κάμερες ή ακόμα κι από ερασιτεχνικές τρίτων προσώπων. 
Το τελικό αποτέλεσμα δεν θα διέφερε σχεδόν καθόλου αν η ταινία είχε γυριστεί με κοινό τρόπο.
 
Επιπλέον, σύμφωνα με το σενάριο, το υλικό αυτό δεν βρέθηκε ποτέ. 
Ποιος λοιπόν ο λόγος της found footage αισθητικής;
 
Φυσικά, η απάντηση είναι εύκολη: το χαμηλό κόστος παραγωγής και το μεγαλύτερο κέρδος.
 
Σε αντίθετη περίπτωση και με ένα τέτοιο σενάριο οι δημιουργοί κινδύνευαν να επενδύσουν πολλά για μια ταινία που ίσως να αποτελούσε απλά ένα κακέκτυπο του Rosemary’s Baby. 
Για να μειώσουν επομένως αυτό το ρίσκο έπρεπε να βρουν τη χρυσή τομή.
 
Σίγουρα τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα αν η ταινία κυκλοφορούσε πριν την εποχή των Rec και Paranormal Activity. 

Θα ήταν καλύτερα επίσης, αν το Devil’s Due ήταν πιο τρομαχτικό και ατμοσφαιρικό ή έστω αν είχε μια καλύτερη δικαιολογία για τη footage τεχνική της.
 
Για να είμαστε πάντως ειλικρινείς, ακόμα κι αν άφησε πολύ αρνητικές εντυπώσεις σε κοινό και κριτικούς, δεν είναι το χειρότερο footage που κυκλοφορεί και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί χάσιμο χρόνου. 

Κρατάει το ενδιαφέρον του θεατή και δύσκολα θα το εγκαταλείψετε πριν το τέλος, κυρίως λόγω των συμπαθητικών πρωταγωνιστών και δύο ή τριών ευφάνταστων σκηνών.
 
Πρέπει όμως να αρχίσουμε να γινόμαστε πολύ αυστηροί με το συγκεκριμένο είδος, διαφορετικά το ένα στα τρία horror που θα ετοιμάζουν οι εταιρείες παραγωγής θα συνεχίζει να μας θυμίζει... Big Brother. 

Και σε κάποιες από αυτές, όπως το Devil’s Due, μακάρι να υπήρχε και λόγος για κάτι τέτοιο… 

Σπύρος Νουνανάκης.

Release Dates:
17 January, 2014 (USA)


  
 
Devil's Due trailer #2 από Horrorant