Ειδήσεις και classics από το νέο αίμα στο Horrorant!
Ο δεύτερος νέος συντάκτης του Horrorant είναι κι αυτός πατέρας δύο παιδιών, όπως κι εγώ, και δηλώνει ενθουσιασμένος που θα συμμετέχει στην ομάδα μας.
Ξέροντας τις ικανότητές του και τις γνώσεις του, είμαστε ενθουσιασμένοι και εμείς που τον έχουμε.
Το όνομα μου είναι Κώστας Φαρόπουλος κάτοικος Αθήνας και περήφανος πατέρας δύο εκκολαπτώμενων horror freaks.
Έχω σπουδάσει πολιτικές επιστήμες, και ένα από τα “κουσούρια” που μου έχουν αφήσει είναι η προσπάθεια να εντοπίζω την πολιτική διάσταση στα πράγματα, ακόμη και στον τρόμο.
Ο καλύτερος τρόπος να περιγράψω τη σχέση μου με τον τρόμο, είναι με μια μικρή ιστορία της νιότης μου.
Ήμουν 11 χρονών, όταν τυχαία ένα πρωί έριξα μια μόνο φευγαλέα ματιά στην τηλεόραση, στην ταινία που παρακολουθούσε η μητέρα μου (!) στις 12 το μεσημέρι.
Ήταν το Texas Chainsaw Massacre, όπως διαπίστωσα καιρό μετά.
Από τότε και για τα επόμενα χρόνια, δύο εμμονές μου δημιουργήθηκαν.
Η πρώτη ήταν η αδιαμφισβήτητη πεποίθηση πως αυτός ο τεράστιος ανατριχιαστικός τύπος με το πριόνι που είδα μόνο για μια στιγμή, θα μου επιτεθεί από το υπόγειο της εισόδου της πολυκατοικίας που έμενα.
Και πέρασα τα επόμενα 2-3 χρόνια μπαίνοντας και βγαίνοντας από αυτή, τρέχοντας.
Η δεύτερη ήταν πως έπρεπε να δω αυτή την ταινία.
Έπρεπε να τη δω.
Τελικά τη βρήκα. Στα 14 μου.
Την είδα, τρόμαξα όσο λίγες φορές στη ζωή μου, και την λάτρεψα όσο ελάχιστα έργα τέχνης στη ζωή.
Από τότε ο τρόμος έγινε καθοριστικό κομμάτι της ζωής μου.
Και συνεχίζει έως σήμερα.
Ξέροντας τις ικανότητές του και τις γνώσεις του, είμαστε ενθουσιασμένοι και εμείς που τον έχουμε.
Το όνομα μου είναι Κώστας Φαρόπουλος κάτοικος Αθήνας και περήφανος πατέρας δύο εκκολαπτώμενων horror freaks.
Έχω σπουδάσει πολιτικές επιστήμες, και ένα από τα “κουσούρια” που μου έχουν αφήσει είναι η προσπάθεια να εντοπίζω την πολιτική διάσταση στα πράγματα, ακόμη και στον τρόμο.
Ο καλύτερος τρόπος να περιγράψω τη σχέση μου με τον τρόμο, είναι με μια μικρή ιστορία της νιότης μου.
Ήμουν 11 χρονών, όταν τυχαία ένα πρωί έριξα μια μόνο φευγαλέα ματιά στην τηλεόραση, στην ταινία που παρακολουθούσε η μητέρα μου (!) στις 12 το μεσημέρι.
Ήταν το Texas Chainsaw Massacre, όπως διαπίστωσα καιρό μετά.
Από τότε και για τα επόμενα χρόνια, δύο εμμονές μου δημιουργήθηκαν.
Η πρώτη ήταν η αδιαμφισβήτητη πεποίθηση πως αυτός ο τεράστιος ανατριχιαστικός τύπος με το πριόνι που είδα μόνο για μια στιγμή, θα μου επιτεθεί από το υπόγειο της εισόδου της πολυκατοικίας που έμενα.
Και πέρασα τα επόμενα 2-3 χρόνια μπαίνοντας και βγαίνοντας από αυτή, τρέχοντας.
Η δεύτερη ήταν πως έπρεπε να δω αυτή την ταινία.
Έπρεπε να τη δω.
Τελικά τη βρήκα. Στα 14 μου.
Την είδα, τρόμαξα όσο λίγες φορές στη ζωή μου, και την λάτρεψα όσο ελάχιστα έργα τέχνης στη ζωή.
Από τότε ο τρόμος έγινε καθοριστικό κομμάτι της ζωής μου.
Και συνεχίζει έως σήμερα.
Post a Comment