Φρανκενστάιν - I, Frankenstein review

Το I, Frankestein αποτέλεσε το πρώτο blockbuster για τη φετινή χρονιά και την πρώτη κινηματογραφική παραγωγή του 2014 βασισμένη σε κόμικ.

Δυστυχώς όπως αποδείχτηκε στα ταμεία και τις κριτικές, αποτέλεσε και μία από τις πρώτες ηχηρές μπαλαφάρες της χρονιάς, μαζί με το Legend of Hercules που μας ήρθε κι αυτό καπάκι μέσα στο Γενάρη.

Βασισμένο στο ομώνυμο κόμικ graphic novel, το I, Frankenstein τόσο ως ταινία όσο και ως κόμικ είναι μια δημιουργία του Kevin Grievoux, του μεγαλόσωμου έγχρωμου ηθοποιού με την έντονα μπάσα φωνή που είχε γράψει το σενάριο και είχε ερμηνεύσει τον λυκάνθρωπο Raze στα Underworld και Underworld: Rise of The Lycans.

Διόλου τυχαίο λοιπόν που στη διασκευή του δικού του κόμικ, αποφασίστηκε να αντιγράψουν επακριβώς το ίδιο στυλ κατακλέβοντας παράλληλα με άτσαλο τρόπο κάθε παρόμοιο πρόσφατο γκοθο-action blockbuster.

Βρισκόμαστε στο 1795 και παρακολουθούμε την δημιουργία του πλάσματος του Dr. Victor Frankenstein (Aden Young, Killer Elite).

Όταν το πλάσμα (Aaron Ekhart, Olympus Has Fallen) απορριφθεί από το δημιουργό του και αργότερα σκοτώσει τη γυναίκα του επιστήμονα, ο Dr Frankenstein θα κυνηγήσει το πλάσμα του μέχρι την Αρκτική ...καταλήγοντας νεκρός από το κρύο.

Καθώς το τέρας προσπαθεί να θάψει τον δημιουργό του στο νεκροταφείο, του επιτίθενται δαίμονες και τον σώζουν μερικά Gargoyles.

Πηγαίνοντας τον στον καθεδρικό ναό/κρυσφήγετο τους, η Leonore (Miranda Otto) βασίλισσα των Gargoyles θα δώσει στο πλάσμα το όνομα Adam και θα του εξηγήσει πως τα Gargoyles ως απεσταλμένοι του Θεού στη Γη, βρίσκονται σε αιώνιο πόλεμο με τους δαίμονες, προσπαθώντας να προστατεύσουν την ανθρωπότητα από τους τελευταίους και τον αρχηγό τους, πρίγκιπα Naberius (Bill Nighy, About Time).

Όταν καλέσει τον Adam να ενωθεί μαζί τους στον πόλεμο ενάντια στους δαίμονες, ο Adam θα αρνηθεί και θα επιλέξει να απομονωθεί, ξεκινώντας μόνος του μια περιπλάνηση για 200 χρόνια στην οποία σκοτώνει διαρκώς δαίμονες και εκπαιδεύεται μοναχός του.

Μεταπηδώντας απευθείας πλέον στη σημερινή εποχή, ο Adam θα μάθει πως ο Naberius θέλει να χτίσει έναν στρατό από άψυχα σώματα τα οποία θα καταληφθούν από δαίμονες που εβρισκόμενοι στα απέθαντα σώματα, θα μπορέσουν να σπείρουν τον μεταποκαλυπτικό όλεθρο στους ανθρώπους για πάντα.

Σημεία κλειδί σε αυτά τα σχέδια είναι το ημερολόγιο του Dr Frankenstein το οποίο φυλάνε τα Gargoyles αλλά και η Dr Terra (Yvonne Strahovski, The Guilt Trip) η οποία πιέζεται από τον Naberius να βρει τον τρόπο να αναστήσει τα σώματα μέσω του ημερολογίου και η οποία τελικά θα βοηθήσει τον Adam.

Ο Adam καταλήγει όμως να βρίσκει τον εαυτό του μπλεγμένο ανάμεσα στην σύγκρουση, με τους δαίμονες να προσπαθούν να ανακαλύψουν το μυστήριο της αθανασίας του και να φτιάξουν μια στρατιά δαιμόνων από νεκρούς ενώ την ίδια στιγμή τα Gargoyles τον κυνηγούν για τις μη αθόρυβες μεθόδους εξόντωσης των δαιμόνων και την ανυπακοή σε διάφορες εντολές.

Είναι στο χέρι του Adam να διαλέξει λοιπόν στρατόπεδο και να τραβήξει το δικό του δρόμο, αναρωτώμενος αν διαθέτει μέσα του ψυχή και ανθρωπιά ή αν παραμένει ένα πραγματικό τέρας.

Γκόθικ ατμόσφαιρα, γκατζετοειδή φύση και βιντεοκλιπίστικη αισθητική είναι αυτά που περιμένεις να δεις, για μια ταινία που από τα πρώτα trailer βροντοφώναζε "είμαι μπαστάρδι των Underworld".

Ίδιος σεναριογράφος, ίδια παραγωγός εταιρεία (Hopscotch Features/Lakeshore Entertainment), ίδιο στυλ κινηματογράφησης με τις αποχρώσεις σκούρου μπλε και μαύρου στη φωτογραφία, κανά δυο καθεδρικοί ναοί και περίεργα σοκάκια για γκρίζα 'γκοθικ' ατμόσφαιρα, το φεγγάρι μου χλωμό πανταχού παρών, ένας χαρακτήρας ανάμεσα σε δυο φυλές τεράτων (όπως ο Michael Corvin στα Underworld), ένα ζευγάρι να τρέχει από δω κι από κει προσπαθώντας να σώσει την κατάσταση (οι Frankenstein-Dr Terra ως αντι-Selene και Michael) μέχρι και ο Bill Nighy ξανά σε ρόλο κακού.

Κανένα πρόβλημα με τα παραπάνω, αρκεί να υπάρχει μια σχετική συνοχή και χτίσιμο κορύφωσης για να αντέξεις την cheesy-ίλα ενός κλισέ σοβαροφανούς σεναρίου και την ομοβροντία των εφέ που στη σημερινή εποχή θυμίζουν περισσότερο σεκάνς από videogame cut-scenes.

Δυστυχώς το I, Frankenstein δεν ήταν παρά ακριβώς αυτό: ένα βιντεοκλιπ 80-90 λεπτών με το ζόρι, μέσα στα οποία προσπαθεί να χωρέσει ένα "κάτι σαν υπόθεση" ...και ενώ υπάρχουν πάμπολες ταινίες που κυλάνε ακριβώς έτσι, ο Frankenstein είναι από τις πιο "απάλευτες" περιπτώσεις που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.

Μια περιπέτεια τόσο κακογραμμένη και κακομονταρισμένη με παντελή απουσία συνοχής που ύστερα από το πρώτο μισάωρο, άρχισες να κοιτάς το ρολόι σου καθώς ένιωθες τα εγκεφαλικά σου κύτταρα να σαπίζουν σιγά σιγά σαν το κουφάρι του Dr Frankenstein.

Τα προβλήματα φυσικά ξεκινούσαν από το σενάριο και τελείωναν στο μοντάζ.

Η κλασική ιστορία του Frankenstein όπως περίπου τη γνωρίζουμε ξεπεταγόταν μέσα σε πέντε λεπτά και η ταινία μεταπηδούσε υπερβολικά βιαστικά στο σήμερα όπου και άρχιζε το τουρλουμπούκι.

Και τι τουρλουμπούκι ...από αντιγραφές να φαν' και οι κότες, τα βαμπίρ, οι δαίμονες και οι λυκάνθρωποι μαζί.

Τα εφέ θανάτου των gargoyles και βαμπίρ με τις φωτιές και τις στάχτες ήταν καρφί από Blade, όπως και σκηνές σαν αυτήν που ο Adam ορμάει στα μπαράκια, η μεταμόρφωση του Bill Nighy/Naberius έφερνε στον αντίστοιχο αποτυχημένο Δράκουλα του Blade Trinity που είχε υποδυθεί ο Dominic Purcell, το οπλοστάσιο με τις περίεργες λεπίδες που εκτείνονται και επεκτείνονται φωνάζει Underworld (για το τελευταίο είπαμε ...θα αρκούσε και μόνο η αναφορά της παρουσίας του Bill Nighy).

Μία μάχη του Frankenstein/Adam με έναν δαίμονα μέσα σε κλειστό χώρο έμοιαζε κόπια του Highlander, το ίδιο και οι σκηνές όπου εκπαιδεύεται μόνος του με κάτι μπαστούνια σε βουνά και λαγκάδια, ενώ η αίθουσα με τα νεκρά σώματα κλεισμένα σε κλουβιά και την ανάγκη ηλεκτρισμένης ανάστασης τους, θύμιζε την αντίστοιχη του Van Helsing με τα αυγά και τα τερατάκια-βρυκολακάκια.

Αυτά τα δέχεσαι και δεν θα σε ένοιαζαν, αν η ταινία φρόντιζε και κυλούσε με έναν τρόπο θα σε έκανε να την απολαμβάνεις.

Εδώ είχαμε μια μεγάλη σε διάρκεια μάχη που ξεκινούσε πολύ νωρίς στην ταινία, ένα anticlimactic και βιαστικό φινάλε και ενδιάμεσα χαρακτήρες και υποπλοκές να πηγαινοέρχονται, χωρίς να καταλαβαίνεις καλά τι γίνεται (νυσάφι με αυτό το ημερολογίο και κάποιες μικρο-προδοσίες των χαρακτήρων).

Επίσης δεν υπήρχε καθόλου η αίσθηση πως επηρεάζονταν οι άνθρωποι από τις διαμάχες, λες και στον κόσμο είχαν μείνει μόνο δαίμονες και Gargoyles (εν αντιθέσει με τα franchise των Blade και Underworld).

Μέσα σε όλα και η παντελής σοβαρότητα με την οποία αντιπετώπιζαν άπαντες τα πεπραγμένα, κάτι που δεν βοηθούσε την όλη αθλιότητα της ταινίας και την έκανε να φαίνεται γελοιότερη.

Φως φανάρι δηλαδή πως με μια campy προσέγγιση θα την χώνευες περισσότερο, αποκτώντας ίσως και ένα cult following στην πορεία.

Όσο για το καστ, η Miranda Otto, η-κάποτε-Eowyn των Lord of The Rings θα πρέπει να βρίσκεται πλέον σε δινή οικονομική θέση για να συμμετέχει σε τέτοια εκτρώματα, αν και η ερμηνεία της είναι από τα λίγα που έσωζαν την ταινία από το απόλυτο μηδέν.

Ίσως είναι και ο μόνος ρόλος της ταινίας που δικαιολογείται να είναι τόσο σοβαρός ερμηνευτικά.

Από την άλλη, ο Jai Courtney που υποδύθηκε τον υιό McClane στο τελευταίο Die Hard εδώ χρησίμευε ως ο 'απαραίτητος' ούγκα μουσκουλάτος μαϊντανός και όσο για τον Bill Nighy, που ήταν μεγάλη μορφή στο Underworld και το prequel Underworld: Rise of The Lycans (ως ο βαμπιροκακός Viktor), εδώ μάλλον βαριόταν τη ζωάρα του, όσο κι αν παραμένει χαρακτηριστική η μανιερίστικη χαλαρή "βρετανίλα" στο στυλ, τις κινήσεις και την προφορά του.

Τέλος για γέλια και για κλάμματα η-και καλά- κουλ εμφάνιση του Ekhart ως κοντομάλλης σφίχτης με μονολεκτικές 'badass' ατάκες που μπορεί και περπατάει υπερβολικά άνετα για τέρας του Φρανκενστάιν (καλύτερα να κρατούσαν το μακρί μαλλί τουλάχιστον), αλλά και το μακιγιάζ και τα προσθετικά των δαιμόνων που έμοιαζαν βγαλμένα από τις απόκριες και ήταν υπερβολικά cheesy θυμίζοντας περισσότερο το τζίνι από τα θριλεράκια "Wishmaster".

Τα μόνα που έδιναν ελάχιστους πόντους, ήταν μια μεγάλη σκηνή μάχης σε καθεδρικό ναό στην αρχή της ταινίας, το πλάνο με τα βαμπίρ που ορμάνε ανά μυριάδες από τον ουρανό έχοντας για φόντο το φεγγάρι και οι εντυπωσιακές μεταμορφώσεις των Gargoyles από τέρατα σε ανθρώπους, μυθολογικά πλάσματα που δυστυχώς έχουν παραμεληθεί αρκετά στο πανί ...και θα παραμεληθούν περισσότερο μετά από τέτοιες ταινίες (γι'αυτό τρέξτε τώρα να ξαναδείτε την κορυφαία animated σειρά των 90's, τα "Gargoyles").

Στα συν και η ορισμένες φορές όμορφη αντίθεση των εφέ, από το υπερβολικά σκοτεινό στο υπερβολικά φωτεινό, σε σκηνές όπου τα Gargoyles έκαν στάχτη τα δαιμόνια.

Από κει και πέρα, το I, Frankenstein που θα ήταν προτιμότερο να ονομαστεί I, Selene Van Blade Helsing έκανε αρπαχτές σαν το τελευταίο Underworld (το Awakening) να φαίνονται αριστουργήματα και αφού τον πήγαιναν από καθυστέρηση σε καθυστέρηση, ίσως θα ήταν προτιμότερο να είχε κυκλοφορήσει απευθείας σε dvd.

Το αποτέλεσμα ήταν ένα από τα πιο κακοφτιαγμένα, άτσαλα, θορυβώδη χωρίς λόγο και γελοιωδέστατα σοβαροφανή blockbuster των τελευταίων χρόνων που δεν βλεπόταν ούτε σαν μια ένοχη απόλαυση και ο Stuart Beattie, σκηνοθέτης του Tomorrow When The War Began και σεναριογράφος στα 30 Μέρες Νύχτα και G.I. Joe: The Rise of Cobra καλό θα ήταν να παραμείνει σεναριογράφος ...ή εκτός επαγγέλματος ...γενικά.

Πως σε είπαμε;...
I, Frankenstein;
Άι...στα διάλα καλύτερα...


Αναδημοσίευση από FilmBoy.

Release Dates:
23 January, 2014 (Greece)
24 January, 2014 (USA)

I, Frankenstein trailer από FilmBoy-gr