Οι Καλύτερες Ταινίες του 2013 από τον Κώστα Κίτσιο

Οι βασικοί κανόνες μιας καλής ταινίας slasher είναι απλοί, λογικοί και κατανοητοί, με το τέλος της σιλικονάτης ξανθιάς να είναι προδιαγεγραμμένο από την στιγμή που θα ανοίξει την πόρτα του υπογείου με το γραμμένο με αίμα μήνυμα "Προσοχή δολοφόνος με πριόνι εντός".

Στον πραγματικό κόσμο όμως και ειδικά στα μέρη μας, η λογική φαίνεται ότι απουσιάζει τα τελευταία χρόνια και το μόνο πράγμα που είναι πλήρως κατανοητό είναι ότι διάφοροι παρανοϊκοί καρνάβαλοι εξακολουθούν ανενόχλητοι να διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα, σε τέτοιο βαθμό που κινδυνεύουν να αντιστραφούν τελείως οι έννοιες των λέξεων σωστό και λάθος.

Εμείς όμως παλέψαμε με την παράνοια που μας χαρίζει απλόχερα αυτή η χώρα και τώρα που τελείωσε ακόμα ένα ...σωτήριο έτος για την Ελλάδα, μπορούμε να πούμε ότι τα καταφέραμε και αντέξαμε, ενάντια σε κάθε λογής ψευδοσωτήρες.

Σε ένα σημείο του V for Vendetta η Evey Hammond λέει μια μεγάλη αλήθεια - μεταξύ πολλών άλλων - στον V:

“Artists use lies to tell the truth, while politicians use them to cover the truth up."

Όπως λοιπόν και οι πολιτικοί έτσι και πολλοί από εμάς, εν μέσω ψεμάτων κυρίως προς τους ίδιους μας τους εαυτούς, ακόμα και τώρα δεν θέλουμε να καταλάβουμε κάποια πράγματα και οδεύουμε ίσως προς αυτό που μας αξίζει τελικά σαν κοινωνία.

Από την άλλη βέβαια, ο μόνος χώρος όπου το ψέμα εξακολουθεί και παραμένει ένα πραγματικά μεγάλο δημιουργικό εργαλείο, προσφέροντάς μας ψυχολογικές ανάσες και στιγμές ηρεμίας είναι η τέχνη, σε όλες της τις μορφές.

Μια τέχνη - η κινηματογραφική στην προκειμένη - που τόσο εδώ στο Horrorant, όσο και στο Filmboy βρίσκει ελεύθερο χώρο έκφρασης σε όλες της τις δημιουργικές κατευθύνσεις.

Ειδικά για το Horrorant το συναίσθημα του τρόμου/φόβου ...και γέλιου μερικές φορές, πιστεύω ότι το μεταφέραμε επιτυχώς στους αναγνώστες μας, όχι επειδή ήταν τρομακτικά καλά τα κείμενα μας - που ήταν - αλλά επειδή νομίζω ότι παρουσιάσαμε με κάθε δυνατό τρόπο όσες περισσότερες ταινίες μπορούσαμε.

Τέλος λοιπόν για ακόμα μια κινηματογραφική χρονιά, γεμάτη με πρωτότυπες ιδέες, νέους σκηνοθέτες, αρκετά ριμέικ, κοινότυπα θέματα δοσμένα όμως με εξυπνάδα και ποιότητα, αλλά και αρκετές απογοητεύσεις και διαφαινόμενες αρπαχτές.

Παρακάτω θα δείτε τις δικές μου επιλογές για τις καλύτερες ταινίες του 2013, χωρίς περιορισμούς όμως όσον αφορά στις έννοιες του horror και thriller, αλλά και χωρίς σειρά προτίμησης, εκτός φυσικά από το Νο.1.

Καλή χρονιά να έχουμε ...as only celluloid can deliver!

Stoker

Ο Park Chan-Wook παραδίδει ένα ιδιαίτερο, ενοχλητικό, και έντονα αισθησιακό φιλμ, με δομή και αισθητική που φέρνει στο νου τον Alfred Hitchcock, αλλά που έχει την σφραγίδα του Νοτιοκορεάτη σκηνοθέτη. 

Σχεδόν άψογη κινηματογράφηση, με πολύ καλές ερμηνείες από την Nicole Kidman, τον Matthew Goode και την Mia Wasikowska αλλά και ένα πολύ καλό πρώτο σενάριο από τον Wentworth Miller. 


The Conjuring

Αν η λίστα αφορούσε αποκλειστικά και μόνο τα στενά όρια των ταινιών τρόμου, τότε η ταινία του James Wan θα ήταν σίγουρα στο Νο1. 

Καλογυρισμένο, ατμοσφαιρικό, με καλές ερμηνείες και καλοδουλεμένα όλα του τα τρικ, Το Κάλεσμα μπορεί να μην είχε κάτι το πρωτότυπο, αλλά σεβάστηκε απόλυτα το είδος, χωρίς να ξεπατικώσει παλιότερα horror ίδιας θεματολογίας. 

Η καλύτερη δουλειά του James Wan έως τώρα που τον βάζει στους σημαντικότερους σκηνοθέτες ταινιών τρόμου της δεκαετίας που διανύουμε.


The World’s End 

Ο καλύτερος τρόπος για να κλείσει η Three Flavours Cornetto trilogy των Edgar Wright, Simon Pegg και Nick Frost. 

Διακωμώδηση των sci-fi θρίλερ - και όχι μόνο - με το γνωστό τους πλέον Βρετανικό χιούμορ, μόνο που αυτή τη φορά το αποτέλεσμα ξεπερνάει κάθε προσδοκία. 

Είναι ίσως η πρώτη φορά που μία ταινία τους σε "χτυπάει" αλύπητα καθ όλη τη διάρκεια. 

Σενάριο δυνατό, γραμμένο και πάλι από τους Wright/Pegg, ερμηνείες στα γνωστά στάνταρ που μας έχει συνηθίσει το πρωταγωνιστικό δίδυμο, αλλά και με ένα δυνατό υπόλοιπο καστ. 

Οι αναφορές σε ταινίες σταθμούς όπως τα Invasion of the Body Snatchers και War of the Worlds είναι παντού, όπως επίσης και τα διάφορα κοινωνικά σχόλια που όσο πλησιάζει η ταινία προς το εκρηκτικό φινάλε γίνονται εντονότερα.


V/H/S  2

Μπορεί το πρώτο V/H/S να είχε τις καλές στιγμές του, αλλά ήταν άνισο ως προς το τελικό αποτέλεσμα. 

Στην δεύτερη μάζωξη τρομο-σκηνοθετών όμως τόσο συνολικά όσο και ατομικά το αποτέλεσμα είναι ό,τι καλύτερο έχουμε δει τα τελευταία χρόνια σε ανθολογία τρόμου. 

Το Clinical Trials Phase 1 σε βάζει για τα καλά στο κλίμα, το A Ride in the Park έχει έναν τρελό ζομπορυθμό και το - βγαλμένο από τα X-Files - Slumber Party Alien Abduction κλείνει ιδανικά το όλο πρότζεκτ. 

Αυτό όμως που έκανε την διαφορά είναι το παρανοϊκό Safe Haven των Gareth Evans και Timo Tjahjanto. 
Πανέξυπνη και πρωτότυπη ιδέα, άψογα εκτελεσμένη, τόσο ώστε θα μπορούσε άνετα να σταθεί και να αναπτυχθεί μόνο του, σε κανονικής διάρκειας ταινία.


We Are What We Are

Ο Jim Mickle εξελίσσεται σιγά σιγά σε έναν από τους πιο ταλαντούχους σκηνοθέτες στο σινεμά τρόμου. 

Πρώτα με το Mulberry St (2006) που ήρθε από το πουθενά κάνοντας πολύ καλή πρώτη εντύπωση και αμέσως μετά με το Stake Land (2010) ένα από τα καλύτερα vampire φιλμ των τελευταίων χρόνων. 

Η τρίτη του δουλειά όμως, αν και ριμέικ του Μεξικάνικου Somos lo que hay (2010), είναι αυτήν που τον εδραιώνει στον χώρο, καθώς το We Are What We Are δεν είναι απλά ένα καλό ριμέικ, αλλά συμπληρώνει υπέροχα το πρωτότυπο.

Καλές ερμηνείες, έντονη και πολύ προσεγμένη ατμόσφαιρα που σε συνδυασμό με τις εξαιρετικά χτισμένες σεκάνς έντασης, προσφέρουν ποιοτικές στιγμές τρόμου και μια εκπληκτική τελική σκηνή.


You’re Next

Οι home invasion ταινίες μπορεί να αποτελούν ένα μικρό sub-genre, αλλά πολλές από αυτές είναι αρκετά βίαιες και δυσοίωνες ως προς την κατάληξη τους. 

Ο σκηνοθέτης Adam Wingard και ο σεναριογράφος Simon Barrett ξεχώρισαν από το πλήθος, δημιουργώντας ένα φιλμ που αναμιγνύει επιτυχημένα την αγωνία με το χιούμορ και μερικές ωραίες χορογραφίες αιματοβαμμένης δράσης. 

Το καστ αποδίδει τα μέγιστα, με την Sharni Vinson να προσφέρει gore και βία και τους A.J. Bowen, Joe Swanberg και Barbara Crampton το χιούμορ. 
Η πιο χαβαλεδιάρικη ταινία τρόμου της χρονιάς. 


No.1:   Gravity 

"In space no one can hear you scream", μας προειδοποιούσε το 1979 το Alien του Ridley Scott, αλλά εν έτη 2013 δεν χρειάζεσαι πλέον εξωγήινα τέρατα για να σε κυριεύσει ο τρόμος στο διάστημα.

Το Gravity του Alfonso Cuaron δεν θα μπορούσε να βρίσκεται πουθενά αλλού πέρα από την πρώτη θέση οποιασδήποτε λίστας για φέτος, καθώς τόσο από τεχνικής πλευράς όσο και από καλλιτεχνικής άγγιξε το τέλειο. 

Ό,τι πιο αγωνιώδες, κλειστοφοβικό - αν και στο αχανές διάστημα - και απίστευτα ρεαλιστικό έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, ένα φιλμ που συλλαμβάνει με απόλυτη ακρίβεια τον τρόμο που μας προκαλεί αυτή η μαύρη άβυσσος που λέγεται διάστημα.

Όποιος δεν το έχει δει σε 3D ίσως να του είναι λίγο δύσκολο να καταλάβει τον ενθουσιασμό αυτών που το είδαν, αλλά πιστέψτε με είναι με διαφορά ότι καλύτερο - ναι ακόμη και από το Avatar - έχει κυκλοφορήσει ποτέ στο τρισδιάστατο πανί. 

Μια σχετικά απλή ιστορία, που έχει όμως και αυτήν κρυφά νοήματα και αλληγορίες (διαφορετικά ίσως για τον καθένα), μετατρέπεται στιγμιαία σε κάτι το κλασικό, σημείο αναφοράς πλέον για τον σύγχρονο κινηματογράφο.

Κώστας Κίτσιος.