Haunter review
Ως φυσικό επακόλουθο η μεγάλη διεθνής επιτυχία του Cube, έβαλε το όνομα του νεόκοπου σκηνοθέτη στον κινηματογραφικό χάρτη, με τα περιοδικά της εποχής να κάνουν λόγο για ένα από τα πλέον ανερχόμενα και ταλαντούχα πρόσωπα του χώρου, μια έκπληξη από το πουθενά που ήρθε για να μείνει.
Κι ενώ 16 χρόνια πριν η πορεία του διαγραφόταν τουλάχιστον λαμπρή, ο Natali, υπονομεύοντας λες τον εαυτό του, αρκέστηκε σε μέτριες - αν και ενδιαφέρουσες δουλειές (Cypher, Nothing, Splice), που ξεχάστηκαν σχετικά γρήγορα, δικαιώνοντας όσους κατά το θριαμβευτικό του ντεμπούτο, έκαναν λόγο για μια ακόμη φούσκα της κινηματογραφική βιομηχανίας.
Ο Natali όμως δεν έδειξε ποτέ διατεθειμένος να παραδώσει τα όπλα, τουλάχιστον έτσι εύκολα, γεγονός που επιβεβαιώνει περίτρανα η προσπάθεια του όλα αυτά τα χρόνια, μια προσπάθεια που συνεχίζεται φέτος με το Haunter, ένα όχι και τόσο τυπικό ghost story, που έρχεται όμως να προστεθεί στα δεκάδες που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.
Όσοι έχετε παρακολουθήσει την πορεία του σκηνοθέτη σίγουρα θα παραξενευτήκατε με τη συγκεκριμένη επιλογή κι αυτήν την ασυνήθιστη και ξαφνική αλλαγή ύφους.
…Και θα σκεφτήκατε:
Άραγε υπέκυψε στις πιέσεις των στούντιο για ένα ακόμα κοινότυπο θρίλερ με φαντάσματα, στοιχειωμένα σπίτια και πόρτες που τρίζουν, ακολουθώντας την πεπατημένη;
Ή απλά ο δαιμόνιος δημιουργός αποφάσισε να θυμηθεί τα παλιά μεγαλεία και να κάνει τα «μαγικά» του, δείχνοντάς μας πως πρέπει να είναι τα σύγχρονα μεταφυσικά θρίλερ;
Θα σας λύσω την απορία αφού πρώτα ρίξουμε μια ματιά στην αρκετά ενδιαφέρουσα υπόθεση…
Η έφηβη Lisa (Abigail Breslin, The Call) ζει στο πατρικό της, μαζί με τους γονείς της και τον μικρό της αδερφό, όπως κάθε συνηθισμένη μεσοαστική οικογένεια.
Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται.
Κι αυτό γιατί τόσο η ίδια όσο και η οικογένεια της είναι νεκροί που βρίσκονται εγκλωβισμένοι μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, αναγκασμένοι να ζουν την ίδια μέρα ξανά και ξανά.
Την κατάσταση τους όμως μπορεί να αντιληφθεί μόνο η Lisa, η οποία για να ξεφύγει από τη ρουτίνα της συνεχούς επανάληψης της καθημερινότητας, αρχίζει να σκαλίζει την υπόθεση του θανάτου τους.
Όταν λοιπόν μαθαίνει ότι δολοφονήθηκε από έναν μυστηριώδη άντρα, πλησιάζει την έφηβη που διαμένει στο παλιό της δωμάτιο και μέσα από μια ιδιαίτερη επικοινωνία που αναπτύσσει μαζί της, προσπαθεί να την εμποδίσει από το να έχει την ίδια τύχη.
Η ιστορία όμως γρήγορα παίρνει παράξενη τροπή με τη Lisa να βρίσκεται σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, στην προσπάθεια της να φέρει την ισορροπία και τη δικαιοσύνη σ’ αυτό το απρόβλεπτο παιχνίδι μεταξύ ζωής και θανάτου.
Κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης του Haunter δύο σκέψεις τριγυρνούσαν στο μυαλό μου.
Η πρώτη είχε να κάνει με το πόσο «παιδικά», αν μου επιτρέπετε τη λέξη, έχουν καταντήσει τα θρίλερ τελευταία.
Καθόλου αίμα, απουσία τρομαχτικής ενήλικης ατμόσφαιρας, εννοείται καθόλου γυμνό, γενικότερα καμία διάθεση να παίξουν με τα όρια.
Μόνο αναμενόμενες ή αδιάφορες ανατροπές, τα ίδια και τα ίδια αφόρητα βαρετά κλισέ, όλα προσεγμένα και τακτοποιημένα… μην τυχόν και προσβάλλουν το mainstream κοινό…
James Wan για σένα χτυπά η καμπάνα!
Ναι κατανοητό, ένα πιο soft περιεχόμενο κι ένας επιεικής χαρακτηρισμός , κάνουν την ταινία «προσβάσιμη» σε μεγαλύτερο κοινό άρα και εμπορικότερη, από την άλλη όμως τα θρίλερ μας δεν τα θέλουμε ξενέρωτα και politically correct αλλά ξεχωριστά, τολμηρά, βίαια, ατμοσφαιρικά, γεμάτα ιδέες και ορμή… όπως παλιά!
Η δεύτερη σκέψη ήταν πως δε γίνεται ο άνθρωπος που μας έδωσε το ευρηματικό και χορταστικό απ’ όλες τις απόψεις Cube να έβαλε την υπογραφή του σε τούτο το αξιοπρεπές μεν, μα χλιαρό και «ακίνδυνο» μεταφυσικό ghost story.
Πραγματικά δύσκολο να πιστέψεις πως ένας «ανήσυχος» δημιουργός σαν τον Natali, που έχει αγαπηθεί από το κοινό του για τις εξεζητημένες εναλλακτικές επιλογές του και τις ακόμα πιο αλλόκοτες θεματικές του, καταπιάστηκε με ένα θρίλερ που θα ικανοποιήσει κυρίως το προεφηβικό κοινό.
Η αντίθεση γίνεται ακόμα μεγαλύτερη αν φέρουμε στο νου μας το Splice, την προηγούμενη δουλειά του σκηνοθέτη, που δίχασε και προκάλεσε συζητήσεις επί συζητήσεων τόσο για το σενάριο του όσο και για αυτά που απεικόνιζε.
Για να μην είμαστε όμως άδικοι, το Haunter ως σύνολο δεν είναι μια κακή ταινία.
Μπορεί να μην είναι ακριβώς αυτό που περιμέναμε από τον συγκεκριμένο κινηματογραφιστή, αλλά τις στιγμές του τις έχει, όπως και κάποιες χαρακτηριστικές πινελιές από το σύμπαν του που γίνονται εύκολα αντιληπτές από ένα έμπειρο μάτι.
Στο πρώτο μέρος μάλιστα θα έλεγα πως τα πάντα κυλούν αρκετά ικανοποιητικά, τόσο σε πλοκή όσο και σε ατμόσφαιρα, κερδίζοντας εύκολα το ενδιαφέρον του θεατή.
Όσο όμως το κουβάρι του μυστηρίου ξετυλίγεται, τα επαναλαμβανόμενα πισωγυρίσματα της ηρωίδας αρχίζουν να κουράζουν, οι σεναριακές ανατροπές και τα απανωτά κλισέ να μπερδεύουν ακόμα περισσότερο τα πράγματα και οι τρομακτικές σκηνές να προκαλούν χασμουρητά γιατί πολύ απλά απλά δεν είναι τρομαχτικές.
Συμπεριλαμβανομένου των μέτριων ερμηνειών - ναι ακόμα και από την πρώην Miss Little Sunshine, Abigail Breslin, της γενικότερης προχειρότητας που εκπέμπει η όλη παραγωγή και της ανυπόφορης κλεισούρας - και όχι κλειστοφοβίας - που εκπέμπει το σκηνικό των τεσσάρων δωματίων που γυρίστηκε το φιλμ, είναι απορίας άξιο που το Haunter καταφέρνει να τη γλιτώσει σχετικά αλώβητο.
Δεν θα έλεγα το ίδιο όμως και για το σκηνοθέτη του, που μπαίνει στη μαύρη λίστα μετά από αυτήν την επιλογή καριέρας.
Γιατί μπορεί το Haunter να μην είναι μια κακή ταινία, είναι όμως μια μέτρια.
Και καμιά φορά μια μέτρια ταινία είναι χειρότερη από μια κακή, με την έννοια ότι είναι περισσότερο αδιάφορη και βαρετή, πράγμα που σημαίνει πως αύριο δε θα τη θυμάται σχεδόν κανείς!
Συνοψίζοντας, το Haunter είναι ένα συμπαθητικό αναίμακτο θριλεράκι για να περάσει υποφερτά η ώρα, από ένα πολλά υποσχόμενο ταλέντο, που τη δεδομένη στιγμή φαίνεται να έμεινε στις υποσχέσεις.
Γιατί όπως και να το κάνουμε δεν είναι και λίγο ο Vincenzo Natali να σου βγαίνει… Ναταλία Γερμανού!!!
Νίκος Σιδεράς.
Release Dates:
9 March, 2013 (SWSX)
18 October, 2013 (USA)
Haunter trailer by Horrorant
%20poster.jpg)
Post a Comment