15+2 Κλειστοφοβικές ταινίες μετά το 2000 που δημιούργησαν ξεχωριστό υποείδος τρόμου (Μέρος 2ο)

Οι ταινίες που διαδραματίζονται σε έναν συγκεκριμένο κλειστό χώρο και με μικρό αριθμό χαρακτήρων, ήταν πάντα ένα concept που προσφερόταν για το είδος των ταινιών τρόμου, μυστηρίου, αγωνίας, splatter, ψευδοsnuff, found footage κτλ. - σε πολλές περιπτώσεις, άγνωστοι μεταξύ τους, προσπαθούν να επιβιώσουν χωρίς να ξέρουν τον λόγο που βρίσκονται όλοι μαζί σε έναν κοινό χώρο.

Στο 1ο Μέρος του αφιερώματος μιλήσαμε για τα χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου υποείδους.

Ας δούμε τις υπόλοιπες ταινίες:   


ΕΧΑΜ (2009)

Μία ακόμη εξαιρετική ταινία, η οποία στην Ελλάδα δεν βγήκε στις  αίθουσες και έγινε γνωστή μέσω του dvd. 
Όσο γνωστή φυσικά θα μπορούσε να γίνει. 

Το Exam, πραγματεύεται την ιστορία κάποιων ανθρώπων, οι οποίοι είναι υποψήφιοι εργαζόμενοι σε μια εταιρεία και διεκδικούν μια θέση στο δυναμικό της προσωπικό. 

Για να γίνει η επιλογή του καταλληλότερου, κλείνονται όλοι σε μια αίθουσα και λαμβάνουν μια σελίδα για να λύσουν ένα τεστ. 
Η σελίδα περιλαμβάνει μια ερώτηση και θα πρέπει να την απαντήσουν. 

Στην πορεία, προσπαθεί ο καθένας να αποπροσανατολίσει τον συνυποψήφιό του και να μάθουν όλοι τί παιχνίδι ακριβώς παίζουν. 

Μια ταινία σε σκηνοθεσία Stuart Hazeldine, που άξιζε να βγει στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες  και φυσικά να έχει έναν καλύτερο τίτλο για το dvd από το ανέμπνευστο “Παιχνίδι Θανάτου”.





DEVIL (2010)

Εδώ ταιριάζει αυτό που είπαμε πιο πάνω, σχετικά με τα μέρη που διαδραματίζονται οι ιστορίες των συγκεκριμένων ταινιών. 

Ένα μέρος που δύσκολα θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς για να κάνει θρίλερ, είναι το ασανσέρ που όλοι χρησιμοποιούμε σε καθημερινή βάση. 

Στο “Devil” , παρακολουθούμε κάποιους άγνωστους μεταξύ τους ανθρώπους, να εγκλωβίζονται σε ένα ασανσέρ και να γίνονται μάρτυρες κάποιων μεταφυσικών φαινομένων. 

Ανεξαρτήτως από το αν είναι καλή ταινία ή όχι, το ασανσέρ είναι αδιαμφισβήτητα ένα μέρος που μας προκαλεί, ρίγος αν σκεφτούμε ότι θα εγκλωβιστούμε πάνω από λίγη ώρα. 

H σκηνοθεσία ανήκει στον John Erick Dowdle και η ταινία βγήκε στις ελληνικές αίθουσες στις 16 Σεπτεμβρίου του 2010.





BURIED (2010) 

Mε πρωταγωνιστή τον Ryan Reynolds και σκηνοθέτη τον Rodrigo Cortez, με μέτριες προς καλές κριτικές, το “Buried” μ’ αφήνει προσωπικά αδιάφορο. 
Αλλά δεν θα μπορούσαμε να μην το συγκαταλέξουμε στο εν λόγω αφιέρωμα για ευνόητους όπως θα δείτε λόγους. 

Στην ιστορία της ταινίας, παρακολουθούμε έναν ήρωα που ενσαρκώνει ο Reynolds, ο οποίος είναι εγκλωβισμένος σε ένα φέρετρο. 

Βρίσκεται θαμμένος μερικά μέτρα κάτω από την γη και προσπαθεί με τα ελάχιστα μέσα που διαθέτει, όπως έναν φακό, έναν αναπτήρα και ένα κινητό, να βρει τρόπο ώστε να αποδράσει. 

Σαφώς, δεν γνωρίζει γιατί και πως βρέθηκε στο φέρετρο και σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, προσπαθούμε μαζί του να μάθουμε την ιστορία του και το παρελθόν του για να καταλήξουμε στο τώρα. 

Σίγουρα μια έξυπνη ιδέα, η οποία καλύπτει όλα τα χαρακτηριστικά μας.
Προβλήθηκε στην Ελλάδα στις 7 Οκτωβρίου του 2010.





FROZEN (2010)

Μερικές φορές, κάποιες ταινίες διαδραματίζονται σε σκηνικό με πολύ χιόνι και με κίνδυνο οι βασικοί μας ήρωες να παγώσουν. 
Ένα τέτοιο σκηνικό, υπάρχει και στην ταινία “Frozen”. 

Τρεις σκιέρ, πηγαίνουν σε ένα χιονοδρομικό κέντρο, για να απολαύσουν μια μέρα στο χιόνι. 

Όμως η μέρα δεν αργεί να μετατραπεί σε νύχτα, καθώς όσο μεταφέρονται με τα lift (τελεφερίκ), όλοι οι μηχανισμοί σταματούν και εγκλωβισμένοι και αιωρούμενοι, προσπαθούν να βρουν τρόπο να σωθούν. 

Η ταινία, αν και έκανε τον κύκλο της σε πολλά φεστιβάλ horror και fantasy, δυστυχώς στην χώρα μας δεν προβλήθηκε. 
Η σκηνοθεσία ανήκει στον Adam Green.





THE REEF (2010)

Mε πολλές ομοιότητες με το “Open Water”, η αυστραλέζικης προέλευσης ταινία “The Reef”, μας δείχνει μια παρέα ανθρώπων να βρίσκεται πάνω στο κουφάρι ενός πλοίου, μετά από ένα ατύχημα που είχαν στην θάλασσα. 

Για αρκετή ώρα τους παρακολουθούμε πάνω στην αναποδογυρισμένη βάρκα και στη συνέχεια μέσα στο νερό. 
Η άνιση μάχη μεταξύ ανθρώπου και θάλασσας, δεν θα αργήσει να βοηθήσει στο να μειώνονται σταδιακά οι χαρακτήρες που παρακολουθούμε. 

Σκηνοθεσία στην ταινία έκανε ο Andrew Traucki.  
Ο λόγος που βρίσκεται η συγκεκριμένη ταινία στο κείμενό μας, είναι διότι πέρα από τις ομοιότητες που έχει με το “Open Water”, έχει μια βασική διαφορά. 

Ότι εδώ παρακολουθούμε για κάποια ώρα τους χαρακτήρες να βρίσκονται πάνω στη μισοβυθισμένη βάρκα και όχι μόνο στη θάλασσα. 
Συνεπώς είναι διαφορετικό όσον αφορά το μέρος που χρησιμοποιείται. 

Ας το πούμε “location” με βάση την θεωρία των χαρακτηριστικών του πρώτου μέρους του αφιερώματος. 
Στην Ελλάδα προβλήθηκε μόνο σε dvd με τίτλο “Βαθειά Άγρια Νερά”.





ΑΤΜ (2012)

Ακόμη μια ταινία που αποδεικνύει ότι οι σεναριογράφοι μερικές φορές μπορεί να φανταστούν τα πιο απίστευτα σημεία, για να εγκλωβίσουν τους χαρακτήρες τους.

Έτσι λοιπόν, εδώ βλέπουμε τρεις συνεργάτες να φεύγουν ένα βράδυ από ένα πάρτι και να πηγαίνουν στο σπίτι τους. 
Στον δρόμο, κάνουν μια στάση για να πάρουν χρήματα από ένα ATM. 

Στο εξωτερικό, τα εν λόγω σημεία παραλαβής χρημάτων δεν βρίσκονται εκτεθειμένα πάνω στον δρόμο (όπως στη χώρα μας), αλλά μέσα σε δωμάτια ειδικά διαμορφωμένα για να μπαίνει ο κόσμος με ασφάλεια και να παίρνει χρήματα. 

Η ταινία βεβαίως, αποδεικνύει το αντίθετο, το πόσο δηλαδή επικίνδυνο μπορεί να είναι κάτι τέτοιο, όταν ένας ψυχοπαθής παραμονεύει ακριβώς από έξω να τους σκοτώσει. 

Την σκηνοθεσία υπογράφει ο David Brooks που αποτελεί και το ντεμπούτο του στη μεγάλου μήκους. 
Η ταινία δεν προβλήθηκε στην Ελλάδα, αλλά μπορείτε να διαβάσετε το review εδώ. 





247ο F  (2011)

Τέσσερις φίλοι ταξιδεύουν στην εξοχή, με σκοπό να περάσουν ένα ξέγνοιαστο σαββατοκύριακο με φαγητό, άφθονο αλκοόλ και μια επίσκεψη στην σάουνα του ξενώνα τους. 

Δυστυχώς, η πόρτα θα μαγκώσει και οι χαρακτήρες μας, δεν θα μπορέσουν να ζήσουν χωρίς άγχος την επόμενη μιάμιση ώρα που παρακολουθούμε. 

Η ζέστη είναι αφόρητη και το χειρότερο είναι, ότι σταδιακά χαλάει ο ρυθμιστής της έντασης της ζέστης και δεν αργεί το δωμάτιο της σάουνας να γίνει σκέτη κόλαση. 

Με σκηνοθέτες τους Levan  Bakhia και Beqa Jguburia και ένα απολαυστικό καστ γυναικείων αιθέριων παρουσιών, δεν θα αργήσει να ζεσταθεί και ο μέσος θεατής. 

Η ταινία δεν προβλήθηκε στη χώρα μας, αλλά μπορείτε να διαβάσετε το review εδώ.





WOULD YOU RATHER (2012)

Με πρωταγωνίστρια την Brittany Snow και σκηνοθέτη τον David Guy Levy , βρισκόμαστε μπροστά από ένα αρρωστημένο θρίλερ με πολύ ωμή βία. 

Η Brittany Snow έχει ανάγκη από χρήματα για να βοηθήσει τον άρρωστο αδερφό της και γίνεται έρμαιο στο αρρωστημένο παιχνίδι ενός αριστοκράτη, που έχει καλέσει πολλούς αγνώστους στο σπίτι του για να τους βασανίσει. 

Το βασικό χαρακτηριστικό σε αυτή την ταινία που την κατατάσσει στο είδος μας, είναι φυσικά ότι πολλοί άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι βρίσκονται σε έναν περιορισμένο χώρο. 

Επιπλέον όμως, ένα ακόμα βασικό χαρακτηριστικό είναι το παιχνίδι ηθικής στο οποίο υποβάλλονται όλοι οι παίκτες. 
Να βασανιστούν ή να βασανίσουν τον διπλανό τους.  

Η ταινία δεν παίχτηκε στις ελληνικές αίθουσες, αλλά μπορείτε να διαβάσετε το review εδώ. 





REDLINE (2013)

Όπως είπαμε, δεν χρειάζεται μια ταινία να είναι καλή για να συμπεριληφθεί στην λίστα μας. 

Έτσι λοιπόν, στην περίπτωση του “Redline”, μου αρκεί το γεγονός ότι όλη η δράση εκτυλίσσεται μέσα σε ένα βαγόνι, μετά από σιδηροδρομικό ατύχημα, στο μετρό της Αμερικής. 

Όσοι επιβάτες έχουν βρεθεί στο βαγόνι, προσπαθούν να συνεργαστούν και στη συνέχεια να βρουν ποιός προκάλεσε το ατύχημα, καθώς όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι το ατύχημα οφείλεται σε ανθρώπινο χέρι. 

Ένα location είναι αρκετό για να δημιουργήσει κλειστοφοβική ατμόσφαιρα με πολύ σκόνη.  
Δεν προβλήθηκε στη χώρα μας, αλλά μπορείτε να διαβάσετε το review εδώ.





DETOUR (2013)

Μια ταινία του William Dickerson, με έναν χαρακτήρα και ένα location. 
Ένας άνδρας πηγαίνει με το αυτοκίνητό του προς ένα επαγγελματικό ραντεβού, όταν καταπλακώνεται από μία κατολίσθηση. 

Από κει και μετά, προσπαθεί να βρει οποιονδήποτε τρόπο για να επιβιώσει και να μάθει πόση απόσταση έχει από την επιφάνεια της γης ώστε να καταφέρει να την πλησιάσει. 

Ένα θρίλερ στο οποίο παρακολουθούμε έναν ήρωα να θυμάται το παρελθόν του, μέσω κάποιον flash back. 

Αυτό, είναι ένα χαρακτηριστικό που όπως είπα στην πιο πάνω ανάλυση, δεν είναι σύνηθες να υπάρχει σπάσιμο της αφήγησης-πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. 

Όμως, εδώ παρατηρούμε επίσης ότι έχουμε και μερικά υποκειμενικά πλάνα, τα οποία όπως είπα χρησιμοποιούνται κυρίως σε περιπτώσεις που έχουμε μόνο έναν χαρακτήρα. 

Μια ταινία χαρακτηριστική του είδους, που δεν προβλήθηκε ούτε στη δική μας χώρα, ούτε σε αρκετές ευρωπαϊκές. 

Μπορείτε να διαβάσετε το review εδώ.



Δημήτρης Βαβάτσης.