10 Αποτυχημένα horror remakes που δεν έπρεπε να γίνουν ποτέ

Περιμένεις με αγωνία να δεις μία νέα εκδοχή του αγαπημένου σου θρίλερ.

Στήνεσαι στην ουρά, αγοράζεις το εισιτήριο σου και κάνοντας διάφορες υποθέσεις για την φρέσκια οπτική ματιά του σκηνοθέτη, κάθεσαι αναπαυτικά στην καρέκλα. 

Μέχρι τους τίτλους τέλους όμως, έχεις καταλήξει να αναπολείς την παλιά κόπια και να αναρωτιέσαι αν τελικά τα ριμέικ δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια επιδημία που πλήττει τα τελευταία χρόνια τα χολιγουντιανά στούντιο, λόγω έλλειψης ιδεών ή ...αρπαχτής.

Καθώς λοιπόν ακόμα μια κινηματογραφική χρονιά πλησιάζει στο τέλος της, όλοι λίγο πολύ θα ξαναφέρουμε στο νου μας ταινίες που είδαμε φέτος, καταχωρώντας τις στη λίστα με τις καλύτερες ή τις χειρότερες. 

Σίγουρα μεταξύ αυτών, θα είναι και ένα ριμέικ. 

Όσον αφορά τα του Horror(ant), ούτε εδώ έλειπαν τα ριμέικ, με αυτά των Evil Dead και Maniac να ξεχωρίζουν μέχρι στιγμής, αλλά και αυτά των Carrie και We Are What We Are να έπονται.

Παρακάτω θα δούμε remake ταινιών τρόμου που απέτυχαν, όχι μόνο στο να είναι καλύτερα ή ισάξια της πρωτότυπης ταινίας, αλλά ακόμα και στο να δώσουν με διαφορετική ματιά ένα άλλο νόημα στην αρχική ιδέα και το μόνο που πρόσφεραν είναι ίσως το όνομα ενός σταρ του Χόλιγουντ στο καστ. 


10) The Invasion (2007) - Remake του Invasion of the Body Snatchers (1956)

Η ταινία του Don Siegel είναι ίσως αυτή που επηρέασε όσο καμία άλλη το σινεμά επιστημονικής φαντασίας, από το 1956 που κυκλοφόρησε και έπειτα.

Τρομακτικό, ψαγμένο, με καλές ερμηνείες και ατμόσφαιρα, απέκτησε τέσσερα ριμέικ και έδωσε «ζωή» σε άλλα τόσα φιλμ, που κάτι δανείστηκαν από αυτό το κλασσικό έργο. 

The Last Man On Earth, Night Of The Creeps, The Arrival, Τhey Live, The Hidden... και η λίστα δεν έχει τελειωμό αν κάτσεις και το ψάξεις περισσότερο.

Ακόμα όμως και το πρωτότυπο να μην έχεις δει, καθώς έχουν περάσει σχεδόν 60 χρόνια, σίγουρα θα έχεις δει κάποιο από τα ριμέικ, με τα τρία εξ αυτών να έχουν δώσει το καθένα από την πλευρά του το δικό τους στίγμα. 

Πρώτο ήρθε το Invasion of the Body Snatchers (1978) του Philip Kaufman, ακολούθησε το Body Snatchers (1993) του Abel Ferrara και το The Faculty (1998) του Robert Rodriguez έκλεισε αυτήν την τριλογία των αξιοπρεπέστατων ριμέικ.

Το τέταρτο είναι αυτό που ξεστράτισε και δεν είναι άλλο από το The Invasion (2007), που ακόμα και σήμερα κανείς δεν μπορεί να πει ξεκάθαρα σε ποιόν ανήκει. 

Όλα ξεκίνησαν όταν ο αρχικός σκηνοθέτης Oliver Hirschbiegel (Das Experiment), θέλησε να κάνει «δική» του την ταινία και ...απολύθηκε περίπου στα μισά των γυρισμάτων. 

Στη συνέχεια οι παραγωγοί κάλεσαν στη θέση του τους Wachowski Brothers (The Matrix trilogy), που με την σειρά τους κάλεσαν τον James McTeigue (V for Vendetta) που ...όχι τέλος. 

Όπως καταλαβαίνεται όλο αυτό το μπάχαλο βγαίνει και στην ταινία, με τα flashback παρέα με τον μονταζιέρη, να προσπαθούν να καλύψουν τα ακάλυπτα.


9) The Eye (2008) - Remake του Gin gwai (2002)

Ένα από τα πιο ατμοσφαιρικά και τρομακτικά θρίλερ που μας έδωσε η Ιαπωνία είναι το Gin gwai (2002) των Pang Brothers (τα υπόλοιπα στο αφιέρωμα του Κωνσταντίνου στον Ασιατικό Τρόμο εδώ και εδώ), που μόνο με αυτήν τους την ταινία κατάφεραν να φτιάξουν ένα πολύ σεβαστό όνομα στον χώρο.

Πρωτότυπο σενάριο, ανατριχιαστική ατμόσφαιρα, σοκαριστικές εικόνες πνευμάτων που μόνο στιγμιαίες δεν είναι, αλλά παίρνουν το χρόνο τους με αποτέλεσμα μια μόνιμη παγωμάρα, αλλά και σκηνοθετικά/τεχνικά τρικ που δεν είχαμε ξαναδεί.

Έξι χρόνια μετά ένα άλλο σκηνοθετικό ντουέτο, οι David Moreau και Xavier Palud του γαλλικού "Ils" (2006), αναλαμβάνουν να κάνουν το ριμέικ για λογαριασμό των Lionsgate/Paramount, αλλά τίποτα δεν δουλεύει σωστά. 

Πιστό ως προς την ιστορία, αλλά με σαφή την έλλειψη της πρωτοτυπίας και στιλιστικής σκηνοθεσίας των Pang Brothers. 

Όσον αφορά τώρα την ερμηνεία της Jessica Alba ...και μόνο το ότι ήταν υποψήφια για το χρυσό βατόμουρο αλλά το έχασε για λίγο από την Paris Hilton τα λέει όλα. 


8) The Grudge (2004) - Remake του Ju-on (2002)

Ένας ακόμα σκηνοθέτης που δέχτηκε να αντιγράψει τον εαυτό του (δύο φορές παρακαλώ) για να πάρει το πολυπόθητο εισιτήριο για το Χόλιγουντ και την καλλιτεχνική ανυπαρξία, είναι ο Ιάπωνας Takashi Shimizu. 

Σκηνοθέτης του αρκετά καλού J-Horror "Ju-on" (2002) και του συμπαθητικού sequel Ju-on 2 (2003), ανέλαβε να κάνει το ριμέικ του πρώτου με τίτλο The Grudge (2004) και την Sarah Michelle Gellar - τράτζικ - στον πρωταγωνιστικό ρόλο. 

Δύο χρόνια μετά έκανε το sequel του ριμέικ και έτσι έγινε ίσως ο πρώτος σκηνοθέτης παγκοσμίως που έκανε δύο φορές κακή αντιγραφή του έργου του, μιας και καμία από τις αμερικάνικες "κατάρες" δεν είχαν κάτι να δώσουν στο κοινό. 


7) Quarantine (2008) - Remake του REC (2007)

Όταν κυκλοφόρησε το ισπανικό "REC" των Jaume Balaguero/Paco Plaza, ο ανταγωνισμός που βρήκε απέναντι του ήταν δυσβάσταχτος, αλλά παρόλα αυτά δεν μάσησε και διέλυσε σχεδόν τα πάντα στο πέρασμά του. 

Σάρωσε στο Sitges, το καταλανικό διεθνές φεστιβάλ του φανταστικού, και με αντίπαλους τα "The Orphanage" και "Inside" τσίμπησε τα βραβεία ερμηνείας, κριτικών, σκηνοθεσίας αλλά και του κοινού. 

Λίγο νωρίτερα είχε αναγκάσει το κοινό του φεστιβάλ της Βενετίας να φύγει τρομοκρατημένο από την αίθουσα και έκανε παγκόσμιες εισπράξεις πάνω από $40,000,000 (στην Αμερική δεν παίχτηκε καθώς ετοιμάζονταν ήδη το ριμέικ, οπότε το περιόρισε αρκετά). 

Όλα αυτά τα κατάφερε με ένα μπάτζετ γύρω στο €1.500.000, με δύο σκηνοθέτες έμπειρους μεν αλλά σε ισπανικές b-μουβιές δε και με πρωταγωνίστρια την άγνωστη κ@υλίτσ@ Manuela Velasco. 

Το "REC" όμως δεν είναι μόνο αυτά, είναι ακόμα καλύτερο από όσο ακούγεται, ακόμα πιο τρομακτικό και στην τελική είναι όλα όσα θα ήθελαν να είναι όταν μεγαλώσουν τα κάθε Blair Witch Project και Paranormal Activity.

Ένα χρόνο μετά ήρθε το ριμέικ με τίτλο "Quarantine" σε σκηνοθεσία John Erick Dowdle (Devil), παραγωγή Screen Gems/Vertigo Entertainment και πρωταγωνίστρια την ξενέρωτη Jennifer Carpenter (The Exorcism of Emily Rose). 

Η ιστορία αν και μεταφέρθηκε στο L.A. παρέμεινε η ίδια, αλλά το αποτέλεσμα ήταν εμφανώς κατώτερο, τόσο συνολικά όσο και στις επιμέρους κατηγορίες, αν και μέχρι ενός σημείου η τρομακτική ατμόσφαιρα του πρωτότυπου ήταν παρούσα. 

Όσον αφορά τις εισπράξεις κυμάνθηκαν περίπου στα ίδια επίπεδα με αυτά του REC, αν και είχε μπάτζετ $12.000.000 και έναν ολόκληρο στρατό μάρκετινγκ στο πλευρό του. 


6) Nightwatch (1997) - Remake του Nattevagten (1994)

Δανέζικο θρίλερ μυστήριου - και προσωπικό αγαπημένο - σε σκηνοθεσία/σενάριο του Ole Bornedal (Just Another Love Story, Deliver Us from Evil). 

Απλή ιστορία, αλλά με αρκετές χιτσκοκικές επιρροές και στοιχεία slasher, που φτιάχνουν μια πολύ ανατριχιαστική ατμόσφαιρα έντασης και αγωνίας. 

Φυσικά μεγάλο ρόλο έπαιξαν και οι καλές ερμηνείες των Nikolaj Coster Waldau (Mama) και Ulf Pilgraad. 

Τεράστια επιτυχία εκείνη την εποχή στη Δανία αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη (στην Ελλάδα κυκλοφόρησε με τον τίτλο "Ο Νυχτοφύλακας"), που όμως δεν βρήκε διανομή στην Αμερική μιας και δεν ήταν αγγλόφωνο.

Παρ' όλα αυτά, λίγα χρόνια μετά ο Ole Bornedal τσίμπησε ένα εισιτήριο για Αμερική μεριά, με σκοπό να σκηνοθετήσει το ριμέικ (Βασικός Ύποπτος στα μέρη μας), αυτή τη φορά σε σενάριο του Steven Soderbergh και με τους Ewan McGregor, Nick Nolte και Patricia Arquette στο καστ. 

Το αποτέλεσμα ήταν από μέτριο έως αδιάφορο, με την ατμόσφαιρα και το διαρκώς εντεινόμενο κλίμα αβεβαιότητας και ανασφάλειας του πρωτότυπου να απουσιάζουν.  


5) One Missed Call (2008) - Remake του Chakushin ari (2003)

Το "Chakushin ari" είναι μια ταινία του Takashi Miike και μπορεί να μην φθάνει - δεν θα μπορούσε άλλωστε - στα επίπεδα του Audition, αλλά είναι ένα αξιοπρεπέστατο J-horror φιλμ, πιστό στο πνεύμα των μετά-"Ringu" γιαπωνέζικων ταινιών τρόμου.

Το ριμέικ του Chakushin ari, με τίτλο One Missed Call και σε σκηνοθεσία Eric Valette, χαρακτηρίστηκε εκείνη την εποχή σαν ένα από τα χειρότερα ριμέικ γιαπωνέζικης ταινίας τρόμου που έγιναν ποτέ. 

Το μεγαλύτερο λάθος - εκτός του ότι κυκλοφόρησε - είναι ότι δεν υπάρχει πουθενά η υπερένταση, οι τρομάρες και η μοχθηρία του πρωτοτύπου.


4) The Omen (2006) - Remake του The Omen (1976)

Ο Richard Donner, σκηνοθέτης του πρωτότυπου The Omen (1976), ισχυριζόταν ότι η ταινία του είναι καταραμένη, καθώς κατά τα γυρίσματα της επλήγη από κεραυνούς, αυτοκινητιστικά δυστυχήματα, λυσσασμένα σκυλιά και έναν αποκεφαλισμό. 

Περιστατικά τα οποία μπήκαν όλα στο σενάριο, πράγμα που έδωσε μεγάλη ώθηση στην ταινία και την έβαλε σε αρκετές λίστες με τις καλύτερες ταινίες τρόμου της εποχής.

Ο John Moore, σκηνοθέτης του ριμέικ της Προφητείας το 2006 προσπάθησε να τραβήξει στην ταινία του τα φώτα της δημοσιότητας και το ενδιαφέρον του κοινού, με τον ίδιο περίπου τρόπο και ...τον έφαγε η κατάρα του πρωτότυπου.

Πιστή μεταφορά ως προς την βασική ιστορία, ακόμη και ως προς τις ιδεολογικές αφέλειες, αλλά με απογοητευτικό καστ καθώς οι Liev Schreiber, Julia Stiles και Seamus Davey-Fitzpatrick αποδείχθηκαν πολύ λίγοι. 


3) The Fog (2005) - Remake του The Fog (1980)

Το κατάφωρα αδικημένο - λόγω του ότι κυκλοφόρησε αμέσως μετά το Halloween - αριστούργημα του John Carpenter, πέφτει στα χέρια ιερόσυλων, από τον σκηνοθέτη Rupert Wainwright έως τους Tom "Smallville" Welling και Maggie Grace στο καστ, και το αποτέλεσμα τρομάζει μόνο ...8άχρονα.

Από την μία έχουμε ένα απίστευτα ατμοσφαιρικό φιλμ τρόμου, που όλα δένουν τέλεια μεταξύ τους (ιστορία, ηθοποιοί, μουσική, σκηνοθεσία) και από την άλλη ένα τρομακτικά βαρετό μέχρι θανάτου ριμέικ.

Δείτε την Ομίχλη του Carpenter, αφήστε την να σας αγκαλιάσει και στείλτε αυτούς που θα σας προτείνουν το ριμέικ να τους "πάρει" η ομίχλη. 


2) Funny Games (2007) - Remake του Funny Games (1997)

Μπορεί για πολλούς ο Michael Haneke να είναι ένας από του καλύτερους Ευρωπαίους δημιουργούς, αλλά για μένα θα είναι πάντα -και- στην λίστα με τους σκηνοθέτες που αποφάσισαν να ξαναγυρίσουν μια δικιά τους ταινία. 

Αν και υποτίθεται ότι το έκανε για να τον μάθει το αμερικάνικο κοινό, μιας και είναι σχεδόν σίγουρο ότι έχει σοβαρό πρόβλημα στην παρακολούθηση μη αγγλόφωνης ταινίας και όχι για τα λεφτά, σίγουρα δεν κατάφερε να πείσει πάρα πολλούς.

Το αποτέλεσμα ήταν το ριμέικ να είναι ακριβώς το ίδιο (αντιγραφή και εδώ πλάνο-πλάνο) με το πρωτότυπο και να μην προσφέρει τίποτα το καινούργιο, εκτός της γλώσσας και του φανταχτερού καστ (Naomi Watts, Tim Roth, Michael Pitt). 

Σαν να μην έφταναν αυτά, η έλλειψη του ...torture porn (έστω και σε light μορφή) που γουστάρουν οι γιάνκηδες στις home invasion ταινίες είχε σαν αποτέλεσμα το Funny Games να κάνει εκτός από καλλιτεχνική και μια εισπρακτική τρύπα στο νερό.

Για τον υπόλοιπο κινηματογραφικό κόσμο, αλλά πολύ περισσότερο για τους θαυμαστές του Haneke, το ορίτζιναλ Funny Games παίζει χωρίς αντίπαλο. 


1) Psycho (1998) - Remake του Psycho (1960)

Ένας από τους καλύτερους σκηνοθέτες όλων των εποχών δημιουργεί μια από τις καλύτερες ταινίες τρόμου - και όχι μόνο -, πράγμα που καθιστά ακόμα πιο δύσκολο να αντιληφθεί κανείς τον λόγο που κάποιος θα θελήσει να βρεθεί αντιμέτωπος τόσο με το αριστούργημα του Alfred Hitchcock, όσο και με τον ίδιο.

Και όμως, ο Gus Van Sant πήρε το - χαζό όπως ήταν φυσικά - ρίσκο και απέτυχε. 

Παρέδωσε μια ταινία ολόιδια μεν όσον αφορά την αντιγραφή της πλάνο-πλάνο και με μοναδικές διαφοροποιήσεις το χρώμα, την ποιότητα του ήχου και την σκηνή που ο Norman Bates (Vince Vaughn) αυνανίζεται παίρνοντας μάτι την Marion Crane (Anne Heche), αλλά όσον αφορά την ατμόσφαιρα, τις ερμηνείες (ειδικά της Heche) και γενικά το συνολικό αποτέλεσμα, ε τότε μετά βίας πιάνει την βάση.


Σίγουρα το θέμα θα μπορούσε να έχει 15, 20 ή και περισσότερες ταινίες, καθώς αρκετές είναι αυτές που έμειναν απ' έξω, αλλά αυτό θα το αφήσω σε εσάς.

Περιμένω λοιπόν και τις δικές σας επιλογές για ριμέικ ταινιών τρόμου που δεν πρόσφεραν τίποτα ή ήταν κατά πολύ κατώτερα της αυθεντικής ταινίας.

Κώστας Κίτσιος.