Would You Rather review

Μερικά παιχνίδια είναι επινοημένα με τέτοιο τρόπο που προσφέρονται για να περάσει μια παρέα την ώρα της και να γελάσουν όλοι μαζί, εις βάρος ενός καημένου παίκτη που γίνεται δέκτης μιας δύσκολης και προσβλητικής πρόκλησης. 

Κάτι τέτοιο είναι και το γνωστό σε όλους μας παιχνίδι «θάρρος ή αλήθεια» το οποίο έχει περάσει σίγουρα από πολλές παρέες.  

Οι αμερικάνοι βεβαίως έχουν κάτι αντίστοιχο και όπως είναι φυσιολογικό το αποτέλεσμα είναι το πετσόκομμα χωρίς έλεος μέχρι να βρεθεί νικητής. 

Φυσικά, αναφερόμαστε στην ταινία του David Guy Levy με το όνομα “Would You Rather”.  

O Levy δεν έχει  πολλά δείγματα δουλειάς εκτός από το δραματικό “Α Love Affair Of Sort” του 2011 και κάποιες προγενέστερες μικρού μήκους ταινίες.
Συνεπώς στον χώρο του horror/splatter film κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο.

Ας έρθουμε τώρα στην ιστορία της ταινίας. 
Εδώ, βρίσκουμε μια κοπέλα με οικονομικά προβλήματα, να ζει με τον μικρότερο αδερφό της ο οποίος πάσχει από μια πολύ σοβαρή ασθένεια. 

Έτσι λοιπόν, η Iris (Brittany Snow, Pitch Perfect) πρέπει επειγόντως να βρει χρήματα ώστε να γίνει καλά ο αδερφός της. 

Για κακή της τύχη εκείνη την περίοδο, ένας σαδιστής αριστοκράτης  o Shepard Lambrick (Jeffrey Combs, Re-Animator) ψάχνει άτομα για να στελεχώσουν μια ομάδα αγνώστων μεταξύ τους παικτών για ένα παιχνίδι σαδιστικών προθέσεων με το όνομα Would You Rather. 

Έτσι, μαζεύονται όλοι οι παίκτες και ενώ προσπαθούν να καταλάβουν γιατί βρίσκονται στο συγκεκριμένο σπίτι που τους έχουν δώσει ραντεβού,  ο Lambrick δεν τους δίνει  παραπάνω λεπτομέρειες.

Εκεί καλούνται να παίξουν με την ηθική και την αντοχή τους στον πόνο. 
Στην πορεία αντιλαμβάνονται ότι στο συγκεκριμένο παιχνίδι ο κάθε παίκτης, μπορεί ή να επιλέξει να τιμωρηθεί – βασανιστεί ο ίδιος ή να επιλέξει να βασανιστεί ο συμπαίκτης του. 

Είναι δηλαδή στην ευχέρεια του καθένα το πόσο θα χτυπήσει ο ίδιος ή ο διπλανός του.

Ένα ακόμα thriller δωματίου από την Αμερική που πλέον το έχει καθιερώσει σαν ένα ξεχωριστό υποέιδος τρόμου για γερά νεύρα και για θεατές με αντοχή και ανθεκτικά στομάχια. 

Η ιστορία δεν είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ή πρωτότυπη καθώς έχουμε δει πολλές άλλες ταινίες κατά το παρελθόν με παρόμοια βασική ιδέα και αισθητική προσέγγιση του θέματος. 

Αλλά παρόλα αυτά, μπορεί να θεωρηθεί για τους fan του είδους μια πολύ καλή πρόταση για μια κινηματογραφική βραδιά που θα παίξει με την ηθική και την αγωγή τους και θα τους βάλει σίγουρα στη θέση πολλών χαρακτήρων της ταινίας.

Η σκηνοθεσία του David Guy Levy δεν μπορούμε να πούμε ότι μας εντυπωσιάζει ιδιαίτερα, καθώς για ένα τέτοιο θέμα είναι σχετικά άνευρη. 
Δεν παίζει πολύ με την κάμερα αλλά αναλώνεται σε ακαδημαϊκές σκηνοθετικές προσεγγίσεις, χωρίς να πειραματίζεται πολύ. 

Παρακολουθούμε συνέχεια την πρωταγωνίστρια να είναι ανήσυχη χωρίς να δημιουργεί με τα πλάνα του ένα περίεργο περιβάλλον καθώς αυτό προσφέρεται από την ιστορία του. 
Οι επιλογές του δηλαδή , είναι προβλέψιμες κατά το μεγαλύτερο μέρος τους. 

Το πολύ gore μας λείπει γρήγορα και όσο οδεύει η ταινία προς το τέλος της, περιμένουμε όλο και περισσότερο αίμα, αυτό έρχεται κλιμακωτά χωρίς να ικανοποιεί κατά τη γνώμη απόλυτα κανέναν. 

Καλύτερη δουλειά θα μπορούσε να είχε γίνει στο μοντάζ, με περισσότερο ρυθμό και πιο γρήγορα cut ώστε να μεγαλώσει η αγωνία και η νευρικότητα στον θεατή.

Δεν υπάρχουν σημεία που θυμίζουν εφιαλτικό σκηνικό και όποιος δέχεται τους βασανισμούς λόγω του παιχνιδιού, γρήγορα τον ξεχνάμε καθώς δεν τον βλέπουμε και πολύ παρά μόνο τη βασική πρωταγωνίστρια που την παρατηρούμε ακόμη και χωρίς να έχει κάποια δράση.

Καλό σημείο της ταινίας είναι οι ερμηνείες των ηθοποιών. 
Η Brittany Snow δίνει μια καλή ερμηνεία ειδικά σε στιγμές έντασης, πόνου και πανικού. 

Φυσικά, εξαιρετικός είναι για μια ακόμη φορά ο Jeffrey Combs (Re- animator, House On Haunted Hill), o οποίος με το αρρωστημένο του βλέμμα μας δείχνει ότι η ταινία παίρνει κάποια πράγματα στα σοβαρά.

Αξιοσημείωτες σκηνές της  ταινίας είναι ο εξαναγκασμός ενός παίκτη να σκίσει με ξυράφι (φαλτσέτα) το μάτι του, κάτι το οποίο εκτός από ανατριχιαστικό και πολύ καλό splatter εύρημα, αποτελεί αναφορά και φόρο τιμής στην ταινία του Luis Bunuel “Ανδαλουσιανός Σκύλος”. 
Αυτό είναι και το κεντρικό θέμα της επίσημης αφίσας της ταινίας. 

Ένα άλλο θετικό σημείο της ταινίας είναι οι θάνατοι των παικτών, οι οποίοι δεν είναι μόνο εντυπωσιακοί και βίαιοι αλλά κυρίως ανήθικοι. 

Για παράδειγμα, βλέπουμε έναν παίκτη να έχει υποστεί για πολύ ώρα τον βασανισμό των αριστοκρατών αλλά η επόμενη παίκτρια που δεν έχει υποστεί κανένα βασανιστήριο, να επιλέγει να χτυπηθεί ξανά ο ίδιος παίκτης με αποτέλεσμα να τον στέλνει όλο και πιο κοντά στον θάνατο. 

Μια άλλη παίκτρια χωρίς κανέναν δισταγμό να μαχαιρώνει μια ηλικιωμένη κυρία και πολλά ακόμη τέτοια περιστατικά. 

Έτσι λοιπόν, αυτή η ταινία μπορεί να είναι παρόμοια με πολλές άλλες του είδους  και να μην έχει να επιδείξει κάτι το ιδιαίτερο και ξεχωριστό στο σύγχρονο κινηματογραφικό σκηνικό των horror ταινιών, αλλά είναι γεγονός ότι αποτελεί σχόλιο στη σημερινή κοινωνία που προωθείται ο κανιβαλισμός, ο οχαδερφισμός και το ατομικό συμφέρον.

Συγκριτικά με την ταινία, ο κάθε χαρακτήρας προσπαθεί να βρει τρόπους για να μην γίνει μέρος του παιχνιδιού αλλά να ρίξει αλλού τις ευθύνες και το μπαλάκι.

Έτσι λοιπόν, ένα παιχνίδι κάποιου σαδιστή κρίνει τις ζωές απλών ανθρώπων, που χρειάζονται τα χρήματα για να ξεφύγουν είτε από τα χρέη είτε από τους προσωπικούς τους δαίμονες. 

Αυτό το τελευταίο, αποτελεί και το σημείο που μοιάζει η ταινία με τα Saw. 
Ότι δηλαδή, πολλοί χαρακτήρες επιλέχθηκαν για να ξεφύγουν από τις παλιές τους αμαρτίες.

Στα πολύ θετικά η συμμετοχή της - δικής μας όχι μόνο λόγω καταγωγής αλλά και γενικότερα «δικής μας» - πορνοστάρ Sasha Grey, η οποία δυστυχώς δεν μιλάει πολύ αλλά η  παρουσία της παραμένει σημαντική.

Δημήτρης Βαβάτσης.

Release Dates:
14 October, 2012 (ScreamFest)
9 July, 2013 (USA DVD)
Would You Rather trailer από Horrorant