Τhe Demented review

Υπάρχει ένα κομμάτι του παγκόσμιου κινηματογράφου και ειδικά του αμερικάνικου, που εκμεταλλεύεται τη θεματολογία των ζόμπι για τέσσερις δεκαετίες και λίγο περισσότερο. 

Από τη στιγμή δηλαδή, που ο George Romero το 1968 μας έδωσε το έναυσμα, με το καινοτόμο για την εποχή του “Night Of The Living Dead”. 

Στην πορεία, υπήρξαν πολλές αξιόλογες ταινίες του είδους, μερικές μέτριες και πολλές άλλες κακές. 

Το “The Demented” είναι άλλη μία ταινία με ζόμπι, αμερικάνικης παραγωγής, η οποία όμως δεν μπορούμε να πούμε ότι ανήκει σε κάποια από τις παραπάνω κατηγορίες. 

Για την συγκεκριμένη ταινία θα μπορούσε να πει κανείς, ότι ανήκει στις wannabe zombie films, κρατώντας ένα πολύ σπάνιο και δύσκολο ρεκόρ. 
Να δείχνει ελάχιστα ζόμπι!

Πραγματικά είναι αξιόλογο το πώς οι παραγωγοί των “I Spit On Your Grave” (2010) και “A Nightmare On Elm Street”  (1984) κατάφεραν να κάνουν κάτι τέτοιο. 

Στην ιστορία της ταινίας, βρίσκουμε μια παρέα φίλων που αποτελείται από τρία ζευγάρια, δηλαδή συνολικά έξι άτομα. 
Αυτά τα έξι κολλεγιόπαιδα, αποφασίζουν να περάσουν ένα σαββατοκύριακο, στο εξοχικό σπίτι ενός εκ των αγοριών. 

Στην πορεία ή μάλλον καλύτερα ακριβώς μόλις φτάσανε στο σπίτι και μόλις που πρόλαβαν να πιουν μια μπύρα, μαθαίνουν ότι ένας πύραυλος έχει ως στόχο την κοντινότερη προς αυτούς περιοχή και είναι φυσικά προϊόν τρομοκρατικού χτυπήματος. 

Ο εν λόγω πύραυλος, ελευθερώνει έναν ιό που μετατρέπει τους ανθρώπους αλλά και τα ζώα, φυσικά σε ζόμπι.

Μία πολύ κακή ταινία, η οποία είναι ικανή να μετατρέψει τον ίδιο τον θεατή σε ζόμπι, αρκεί να μπορέσει να αποφύγει την θέασή της. 

Η σκηνοθεσία και το σενάριο ανήκει στον Christopher Roosevelt και το καστ αποτελείται από τους Sarah Butler (I Spit On Your Grave), Brittney Alger (Broken City), Kayla Ewell. 

H σκηνοθεσία είναι από τα πιο αδύναμα σημεία της ταινίας, με έναν σκηνοθέτη να προσπαθεί να την βγάλει πολύ φθηνά και χωρίς να μας πείθει ότι ήθελε και πολύ να κάνει το συγκεκριμένο project. 

Βιντεοκλιπίστικη αισθητική, η ταινία ξεκινά με κάποια άνευ σημασίας time-lapses, πλάνα σε fast forward και ρυθμικές κινήσεις της κάμερας όπου έλειπαν μόνο οι χορεύτριες. 

Σε ολόκληρη την ταινία, κυριαρχεί μια τηλεοπτικού χαρακτήρα προσέγγιση, όπου οι γωνίες λήψεις της κάμερας και τα μεγέθη των κάδρων, εναλλάσσονται σε χρόνους ρεκόρ. 

Χωρίς να δίνει την πρέπουσα σημασία και δυναμική στα πλάνα του, ο σκηνοθέτης μας δίνει την εντύπωση ότι μερικά μπορεί να έγιναν και τυχαία.
Το όλο γλυκό το δένει το μοντάζ, το οποίο έστειλε την ταινία στα τάρταρα, καθώς μπορεί να διδάσκεται για να το αποφύγουν μελλοντικοί μοντέρ. 

Με πληθώρα λαθών στα ρακόρ, ακόμα και στα ρακόρ βλεμμάτων και κεφαλιών, παρακολουθούμε άπειρα jump cut χωρίς να καταλαβαίνουμε τον λόγο, αλλά δυστυχώς χωρίς να περνάνε απαρατήρητα από το μάτι μας. 

Σε κάθε σημείο όπου ίσως να έχει λίγο δράση, το μοντάζ κατακερματίζει την συνέχεια των πλάνων, καθώς σπάει τη δράση αυτομάτως σε 5-6 πλάνα ενώ θα μπορούσαμε να μείνουμε στα ένα με δύο. 

Δεν δίνει ρυθμό στην ταινία και όχι μόνο δεν προσπαθεί να δώσει λύσεις σε σκηνοθετικά ατοπήματα, αλλά δημιουργεί και πρόσθετα. 

Πολύ κακό σημείο είναι και τα ψηφιακά εφέ που χρησιμοποιήθηκαν. 
Για παράδειγμα, ο πύραυλος και η έκρηξη που φαίνονται μετά την πρόσκρουσή του στο έδαφος, είναι απλά για γέλια. 

Το μακιγιάζ στα ζόμπι περνά απλά απαρατήρητο, χωρίς να τους δίνει καν αποκρουστική εικόνα. 
Προχειρότητα και ως προς αυτό το κομμάτι. 

Το μόνο καλό σημείο του μακιγιάζ είναι τα special effects που χρησιμοποιήθηκαν σε μια πληγή στο γόνατο ενός εκ των κυνηγημένων. 

Μία ακόμα παραφωνία στο όλο φιλμ είναι και η μουσική επένδυση, καθώς χρησιμοποιείται σε πολύ μεγάλο μέρος της ταινίας χωρίς να προσφέρει κάτι. 

Κατά τη διάρκεια της ταινίας ακούμε έντονη μουσική, που από ένα σημείο και μετά κουράζει τον θεατή και τον κάνει να αναρωτιέται γιατί συνεχίζει και το κάνει αυτό στον εαυτό του. 

Η τεράστια προσπάθεια του sound designer να μας τρομάξει δεν απέδωσε καρπούς, αφού για να συμβεί κάτι τέτοιο θα πρέπει να βλέπουμε και λίγο τα ζόμπι. 

Έχω την εντύπωση, ότι περισσότερα τα ακούμε παρά τα βλέπουμε. 
Και το αστείο είναι ότι τα ακούμε πολύ έντονα. 

Δυστυχώς, η αφίσα της ταινίας με παρέπεμψε σε b-movie ταινία δεκαετίας '80, χωρίς φυσικά να ισχύει κάτι τέτοιο.

Συμπερασματικά, το κυριότερο πρόβλημα της ταινίας είναι η παντελής έλλειψη gore στοιχείων και η συνεχής απουσία των ζόμπι. 

Είναι μία ταινία με ζόμπι, χωρίς αίμα, χωρίς ιδιαίτερη βία, χωρίς καλές ερμηνείες – επίτηδες δεν αναφέρθηκα σε αυτές, χωρίς δράση και χωρίς splatter ακρωτηριασμούς και όλα τα γνωστά. 

Αδιαμφισβήτητα, μία από τις χειρότερες ταινίες με ζόμπι των τελευταίων ετών και όχι μόνο. 
Διαρκεί 92 λεπτά και η εταιρεία διανομής Anchor Bay Films την διένειμε απευθείας σε dvd στην Αμερική, στις 30 Ιουλίου του έτους μας.

Δημήτρης Βαβάτσης.

Release Dates:
30 July, 2013 (USA DVD)


  
The Demented trailer by Horrorant