Ασιατικός τρόμος: Οι 20 καλύτερες ταινίες - Part 2

Συνέχεια με την τελική 10άδα των κορυφαίων ταινιών Ασιατικού τρόμου.
Θυμηθείτε το 1ο μέρος εδώ και …πάμε.
 

10. A Tale of two Sisters (S. Korea) 2003

Για πολλούς, η πιο ολοκληρωμένη Ασιατική ταινία, σε οποιοδήποτε είδος (όχι για μένα, αυτή θα τη δείτε στο νούμερο 1).

Αντλώντας από τον τρόμο, το δράμα και το μυστήριο, ο σκηνοθέτης Kim Ji-woon παρουσιάζει μια περίπλοκη ιστορία που προκαλεί το θεατή να ερμηνεύσει την ταινία, αφού δει τις ουκ ολίγες ανατροπές (είναι απαραίτητο να δει κάποιος τη ταινία πάνω από μία φορά).

Σφιχτό σενάριο, με κάτι σημαντικό να συμβαίνει κάθε λεπτό, μια καθαρή πρόκληση του σκηνοθέτη προς τον θεατή καθώς κάθε φαινομενικά ασήμαντο αντικείμενο μπορεί να αποδειχθεί κλειδί, και να σου δώσει μια ιδέα που θα βοηθήσει να βγάλεις νόημα σε μια επόμενη σκηνή.

Και αν αυτά συμβαίνουν κανα δυο φορές σε άλλες ταινίες, στο A Tale of two Sisters συμβαίνουν συνέχεια, υποχρεώνοντας το θεατή να βρίσκεται σε μια διαρκή εγρήγορση, μην τυχόν και χάσει κάτι σημαντικό.

Εξαιρετική μορφή κινηματογράφου, με πολύ καλές ερμηνείες και ένα εντυπωσιακό soundtrack κλασικής μουσικής.
…Τότε, γιατί βρίσκεται στο #10;

Γιατί αυτός ο καταιγισμός μηνυμάτων, συμβολισμών και ο φόβος μη χάσεις κάτι που δεν πρέπει, σε συνδυασμό με τον αργό ρυθμό και την βασανιστικά αργή κίνηση της κάμερας (όχι πάντα, αλλά συχνά), μπορεί να σε τρελάνει.

Κι αν όχι, μπορεί να σε κάνει να μην το απολαύσεις όσο ανέμελα θα ήθελες.


9.  The Healing (Philippines) 2012

Οι Φιλιππίνες έχουν χάσει την επαφή τους με το καλό σινεμά τρόμου εδώ και χρόνια (από την εποχή του πρώιμου exploitation των 70’s), και ο μικρός αριθμός πραγματικά καλών ταινιών δε φαίνεται ικανός να σηκώσει μια ολόκληρη παρακμάζουσα βιομηχανία.

Μία από τις ταινίες που θα μπορούσαν να ανεβάσουν επίπεδο τη χώρα, είναι το πρόσφατο The Healing του Chito S. Rono.
Την άλλη θα τη βρείτε στο #5…

Η Seth και ο πατέρας της, ο οποίος υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο, περιμένουν στην ουρά για να θεραπευτεί ο δεύτερος από μια φημισμένη θεραπεύτρια, τη Manang Elsa, η οποία φέρεται να γιατρεύει τα πάντα.

Μη πιστεύοντας στην αρχή, η Seth και όλοι οι άλλοι στην πόλη μένουν κατάπληκτοι όταν ο πατέρας ανέκτησε τις δυνάμεις του και συνεχίζει την έντονη ζωή του και το πιοτό.

Σιγά σιγά, γείτονες, φίλοι, ακόμη και ο γιος της Seth, ζητούν τη βοήθειά της για να θεραπευτούν από τη Manang Elsa.
Ακριβώς όπως ο γέρος της Seth, όλοι επουλώνονται την επόμενη ημέρα, αλλά στη συνέχεια, η Seth παρατηρεί παράξενες αλλαγές στη συμπεριφορά τους.

Μέχρι που μια νύχτα, ένας γείτονας μαχαιρώνει περαστικούς και στη συνέχεια κόβει το λαιμό της.
Από κει και πέρα, οι δολοφονίες αρχίζουν και εκείνοι που είχαν επουλωθεί διαπράττουν ό,τι φόνο μπορείτε να φανταστείτε.

Το The Healing αργεί να ξεκινήσει αλλά μετά γεμίζει με υπερφυσικό τρόμο, δυνατές  τρομακτικές σκηνές και μια εντυπωσιακή ανατροπή στο τέλος.


8. Sympathy for Lady Vengeance (S. Korea) 2005

Όχι τόσο σοκαριστικό όσο οι άλλες δύο ταινίες της τριλογίας, αλλά το Sympathy of Lady Vengeance είναι μια όμορφη ταινία, αριστοτεχνικά σκηνοθετημένη και με υψηλά στάνταρ παραγωγής.

Η Geum-ja Lee εκτίει μια μακρά ποινή φυλάκισης για τη δολοφονία ενός νεαρού αγοριού, μια υπόθεση που προκάλεσε αίσθηση στο έθνος λόγω της μακάβριας φύσης της δολοφονίας και της νεαρής ηλικίας της Lee.

Χάρη στη καλοσύνη της και τις καλές πράξεις στη φυλακή, η ποινή της μειώνεται.
Ήταν αθώα, αλλά αναγκάστηκε να ομολογήσει επειδή ο πραγματικός δολοφόνος, Baek, απειλούσε να σκοτώσει τη νεογέννητη κόρη της.

Μόλις βγαίνει από τη φυλακή, η Lee εξασφαλίζει τροφή, στέγη και όπλα.
Πιάνει δουλειά σε ένα ζαχαροπλαστείο.
Αποστασιοποιείται σταδιακά από την εικόνα της καλής κοπέλας, και κάνει όνειρα εκδίκησης.

Αυτή την εκδίκηση θα την πάρει, με τη βοήθεια των γονιών των άλλων νεκρών παιδιών-θυμάτων, αφού αποκαλύπτεται ότι ο Baek είναι τακτικός δολοφόνος παιδιών σχολικής ηλικίας.

Τον φυλακίζουν και τον βασανίζουν όπως ακριβώς έκανε εκείνος στα παιδιά τους.

Δραματική στη μεγάλη διάρκεια της, ‘αγριεύει’ στο τέλος, αλλά είναι μια εξαιρετική ταινία που, η δύναμή της είναι μια πολύ αποτελεσματική ηρωίδα, με τα κίνητρα για εκδίκηση να είναι αγνά και ηθικά δικαιολογημένα. 


7. The Host (S. Korea) 2006

Μια ταινία που παρέχει κάτι από όλα – από suspense μέχρι τρόμο, από δράμα μέχρι μικρές πινελιές κωμωδίας, η ταινία τα έχει όλα.

Το απίστευτο είναι ότι τα προσφέρει όλα αυτά σε πολύ καλό επίπεδο και είναι ο ορισμός της ‘διασκεδαστικής’ ταινίας.

Άλλη μια ενδιαφέρουσα πτυχή είναι ότι το The Host, αντί να ακολουθεί τη κλασσική διαδρομή με τους χαρακτήρες και την ανάπτυξή τους, ακολουθεί ασυνήθιστες ανατροπές και τους βλέπουμε να αντιμετωπίζουν εκπλήξεις και αποτυχίες, εκεί που δεν τις περιμένουμε πραγματικά.

Θαυμάσια εφέ, με το πλάσμα να έχει βάρος και μια φυσική κίνηση, και να συγκρούεται εν κινήσει με πραγματικά αντικείμενα…
Εξαιρετική δουλειά.

Η μεγάλη μαγκιά είναι ότι το The Host βλέπεται ευχάριστα ακόμη και από αυτούς που δεν αρέσκονται στα creature movies, δεν είναι η τυπική Ασιατική ταινία τρόμου – στη πραγματικότητα το horror στοιχείο υπάρχει σε μερικές μόνο, αλλά λαμπρές, στιγμές – αλλά κινείται δεξιοτεχνικά μεταξύ μυστηρίου, δράματος, κωμωδίας και τρόμου.


6. The Grudge (Japan) 2002

Μιλάω προφανώς για την Γιαπωνέζικη μεταφορά του αρχικού Ju-on: The Curse, της τηλεταινίας που έκανε ο Takashi Shimizu δυο χρόνια πριν.

Στη πρώτη κινηματογραφική ταινία λοιπόν, το Ju-on: The Grudge, ο Takashi Shimizu χρησιμοποιεί την ίδια κατακερματισμένη δομή αφήγησης που μοιάζει με ανθολογία συνδεδεμένων ταινιών μικρού μήκους.

Γι’αυτό και το στόρι μπορεί να είναι σε κάποιους, συγκεχυμένο.
Οι Αμερικανοί κατάφεραν να βγάλουν τρεις ταινίες από το αρχικό σενάριο, με λιγότερη σύγχυση αλλά όχι τόσο καλές.

Μια γυναίκα ξεμυαλίζεται με έναν δάσκαλο και τον παρακολουθεί, γράφει τα συναισθήματά της στο ημερολόγιό της, το οποίο όμως διαβάζει ο σύζυγος και σε μια στιγμή ζηλότυπης οργής, την σκοτώνει, την τυλίγει σε πλαστικό και βάζει το σώμα της στη σοφίτα, μέσα σε μια ντουλάπα.

Επίσης, πνίγει το γιο τους και τη γάτα, και κρεμιέται.
Οι τρεις νεκροί, τέσσερις αν συμπεριλάβουμε τη γάτα, παίρνουν την Κατάρα και σκοτώνουν όσους πατάνε το πόδι τους στο σπίτι.

Πολλές σκηνές που έγιναν classic (θυμηθείτε τη γυναίκα που σέρνεται στις σκάλες…), δυνατές ανατριχιαστικές στιγμές, καλογραμμένο (αν το ξετυλίξεις από την αρχή στο μυαλό σου δεν θα έχεις πρόβλημα), και γενικά, ένα από τα πιο δημοφιλή Ασιατικά horror films.


5. The Road (Philippines) 2011

Για το The Road είχα κάνει review πρόσφατα.
Είναι μια ταινία που απευθύνεται σε έξυπνους θεατές, σε αυτούς που θεωρούν τα ghost stories μια πολύ σοβαρή υπόθεση και δεν έχουν διάθεση να πάρουν ελαφρά τη καρδία το επόμενο δίωρο ή δεν έχουν καμία όρεξη να ασχοληθούν με το ποια αντιγραφή θα δουν στην επόμενη σκηνή – όπως συμβαίνει με τα περισσότερα mainstream Hollywood horror.

Η ιστορία είναι σοβαρή και δεν επιδέχεται εξυπνάδες του στυλ ‘ο στοιχειωμένος δρόμος’, οι ερμηνείες είναι σοβαρές (έως εκπληκτικές σε σημεία), η ατμόσφαιρα …αυτή κι αν είναι σοβαρή!

Μετά την εναρκτήρια σκηνή που φαίνεται να είναι μια αυτοκτονία σε μια περιοχή στη μέση του πουθενά, η ταινία πηδάει αμέσως σε ένα φαινομενικά άσχετο story που περιλαμβάνει τρεις αφελείς εφήβους και τη περιπέτεια τους σε ένα σκοτεινό, τρομακτικό και εξαιρετικά στοιχειωμένο δρόμο.

Αυτό που ξεκινά ως ένα αθώο μάθημα οδήγησης, σύντομα καταλήγει σε όλο και πιο βίαιες συναντήσεις φαντασμάτων...

Μετά, πηδάει 10 χρόνια νωρίτερα, όπου δυο κορίτσια μένουν στο δρόμο με το χαλασμένο αυτοκίνητο τους και ζητάνε βοήθεια από ένα νεαρό αγόρι.

Η τελευταία ιστορία, ακόμα πιο πίσω χρονικά, δείχνει ένα μικρότερο αγόρι που είναι κλεισμένο σπίτι και απαγορεύεται να βγει από αυτό, εξ αιτίας της απαγόρευσης της μητέρας του.

Ο Yam Laranas χειρίζεται τη ταινία του με τον ίδιο τρόπο που ο Takashi Shimizu το έκανε με το Ju-on: κάθε ξεχωριστή ιστορία είναι ένα κομμάτι ενός πολύ μεγαλύτερου παζλ, που όλα μαζί χτίζουν μια τρομακτική κορύφωση.

Ωστόσο, αντί να εξοικονομήσει το καλύτερο για την τελική πράξη, ο Laranas αφήνει τις τρομακτικές σκηνές να γεμίζουν την οθόνη από τα πρώτα κιόλας λεπτά.
Και πραγματικά, μιλάμε για τρομακτικές σκηνές, όχι αστεία.


4. Oldboy (S. Korea) 2003

Σκηνοθετημένο από το golden boy της Ν. Κορέας, τον πιο ταλαντούχο και συναρπαστικό σκηνοθέτη στην Ασία τα τελευταία χρόνια, τον Park Chan-Wook, το Oldboy είναι μια φοβερή ταινία που καθιέρωσε την Ν. Κορέα στο χάρτη ως μία σοβαρή παίκτρια όσον αφορά τις ταινίες του είδους.

Βασίζεται σε ένα manga του Garon Tsuchiya και ακολουθεί τον Oh Dae-su (Choi Min-sik), έναν τυπικό, αν και απερίσκεπτο, οικογενειάρχη ο οποίος θα απαχθεί και θα φυλακιστεί σε ένα δωμάτιο από αγνώστους απαγωγείς.

Δεκαπέντε χρόνια αργότερα θα ελευθερωθεί και θα βάλει στόχο να ανακαλύψει την αιτία της φυλάκισής του, και να πάρει εκδίκηση από τους μυστηριώδεις εχθρούς του.

Με ένα σενάριο τόσο πρωτότυπο, τόσο φρέσκο και τόσο φιλόδοξο, κάθε φορά που βλέπουμε το Oldboy είναι σαν να μαθαίνουμε ξανά το σινεμά.

Ένα ψυχόδραμα τρόμου που έδωσε ελπίδα για το μέλλον του κινηματογράφου, ότι υπάρχουν καινοτόμοι σκηνοθέτες όπως ο Park Chan-wook, που μπορούν να διαμορφώσουν νέα πρότυπα και νέες κατευθύνσεις στη σκηνοθεσία και την αφήγηση.

Ένα σχεδόν αριστούργημα του σύγχρονου κινηματογράφου, μια ταινία που αξίζει να την δει το ευρύ κοινό και όχι μόνο από τους οπαδούς του Ασιατικού σινεμά, ένα φιλμ που δυστυχώς, το Hollywood ήδη όρμησε να το σκίσει, αποφασίζοντας ότι χρίζει ανάγκης ενός μεγαλύτερου budget remake.

Το σφυρί μου στα κεφάλια όποιων νεότερων αποφασίσουν να δουν το remake χωρίς να έχουν δει το original (και το μοναδικό στη συνείδησή μας) Oldboy.


3. Ringu (Japan) 1998

Το μοναδικό πολύ καλό asian horror που είχε τη τύχη να αποκτήσει ένα εξίσου πολύ καλό remake.

Και τα δύο ήταν τρομακτικά, όμως λόγω της πολιτιστικής του κληρονομιάς – βασίζεται εν μέρει σε ένα ιαπωνικό ghost story του 18ου αιώνα – θα πρέπει να δοθούν τα credit στο πρωτότυπο.

Στο Ringu του Hideo Nakata η ιστορία σιγοβράζει, χτίζεται σταδιακά μια αφόρητη αίσθηση φόβου κατά τη διάρκεια της έρευνας της ηρωίδας Reiko για τους θανάτους που συνδέονται με μια στοιχειωμένη βιντεοκασέτα, και την κατάλληλη στιγμή εξαπολύεται ο τρόμος, ακριβώς όταν το κοινό βρίσκεται στην πιο ευάλωτη στιγμή του.

Στην εκτέλεσή του, ένα αριστούργημα.
Είναι επίσης μια αριστοτεχνική επίδειξη της εξάρτησής μας από την τεχνολογία.

Οι μεγάλες βιντεοκασέτες μπορεί να μοιάζουν αρχαία ιστορία σήμερα, αλλά ο τρόμος που προκαλούνταν κάθε φορά που χτυπούσε το τηλέφωνο, ή ο πανικός όταν ο ήρωας στεκόταν ανίσχυρος μπροστά την τηλεόραση βλέποντας την Sadako να τον πλησιάζει από μέσα, ήταν στοιχεία που δεν θα ήταν εφικτά αν η ταινία γυριζόταν νωρίτερα.

Το Hollywood βάλθηκε να ξαναφτιάξει πολλές ασιατικές ταινίες τρόμου, όπως το Dark Water, το The Grudge, το The Eye…
Αποφύγετέ τα.
Καλύτερα δείτε το Ringu για άλλη μια φορά.


2. Battle Royale (Japan) 2000

Το αριστούργημα που σόκαρε, μια ταινία με μαθητές - δολοφόνους σε μια ιαπωνική κοινωνία που διαθέτει ένα από τα σκληρότερα σχολικά συστήματα.

Στην Ιαπωνία του μέλλοντος η κατάσταση που επικρατεί  είναι απαισιόδοξη και δυσοίωνη.

Για να αντιμετωπίσει την αυξημένη εγκληματικότητα, την ανεργία που έχει φτάσει σε απειλητικά ποσοστά, την οικονομική ύφεση που έχει επέλθει ως φυσικό επακόλουθο και μέσα σε όλα, τους αγανακτισμένους εφήβους και τη νεολαία της χώρας που επιδεικνύει  παντελή απειθαρχία και συμπεριφέρεται με το χειρότερο τρόπο σε καθηγητές και δασκάλους, η κυβέρνηση εκδικείται με ένα μεταρρυθμιστικό εκπαιδευτικό σχέδιο με το όνομα “Battle Royale”.

Σύμφωνα με αυτό, πρέπει κάθε χρόνο, μια τάξη που επιλέγεται τυχαία, να  μεταφέρεται σε ένα απομονωμένο νησί για έναν ανελέητο αγώνα επιβίωσης.

42 Μαθητές  Λυκείου θα επιλεγούν νομίζοντας  ότι πηγαίνουν σχολική εκδρομή, θα ναρκωθούν  από τους υπευθύνους του προγράμματος και θα ξυπνήσουν σε ένα σκηνικό τρόμου και θα είναι υποχρεωμένοι να πολεμήσουν μεταξύ τους για τρεις μέρες, ώσπου να μην μείνει παρά μόνο ένας ζωντανός!

Οι ανήλικοι πολεμιστές φορώντας ένα φονικό περιλαίμιο, έτοιμο να εκραγεί σε περίπτωση που παραβούν κάποιον από τους κανόνες  ή σε περίπτωση που δεν προκύψει τελικός νικητής, θα πρέπει να ξεχάσουν τους όποιους συναισθηματισμούς και να αγωνιστούν για τη ζωή τους ενάντια στους συμμαθητές τους.

Με μεγάλη σκληρότητα θα πρέπει να αλληλοεξοντωθούν αφήνοντας στην άκρη δυνατές φιλίες, μικρές ή μεγάλες συμπάθειες, και ανομολόγητους έρωτες.

Το μακελειό θα ξεκινήσει και 42 αθώοι μαθητές, λίγο πριν βγουν στη ζωή, καλούνται όχι μόνο να σταματήσουν να κάνουν όνειρα για το μέλλον, αλλά και να μετατραπούν σε φονικές μηχανές, με στόχο την επιβίωση του ισχυρότερου.

Σαφής συσχετισμός του σκηνοθέτη Kinji Fukasaku, μεταξύ του κινηματογραφικού μακελειού και του σκληρού, ανταγωνιστικού σχολικού συστήματος που λειτουργεί υποκινούμενο από την κυβέρνηση, οδηγώντας συχνά τους μαθητές μέχρι και την αυτοκτονία.

Μέσα από αυτό, ο συγγραφέας  κατάφερε με μεγάλη επιτυχία να σατιρίσει ζητήματα όπως την σκληρή σχολική πραγματικότητα μέχρι την τότε άνθηση των ριάλιτι προγραμμάτων, κάνοντας στην ουσία ένα καυστικό κοινωνικό σχόλιο που παραμένει επίκαιρο μέχρι σήμερα.


1. I Saw the Devil (S.Korea) 2010

Σε ένα υπέρ-κορεσμένο είδος ταινιών, αυτό της εκδίκησης, ο σκηνοθέτης Kim Jee-woon υπάρχει στο δικό του μοναδικό στυλιζαρισμένο κινηματογραφικό σύμπαν.

Δεν είναι ότι έφτιαξε μια από τις πιο βίαιες ταινίες που έχουν έρθει από τη Νότιο Κορέα, είναι ότι προσέφερε μια από τις πιο έντονες και ολοκληρωμένες κινηματογραφικές εμπειρίες των τελευταίων χρόνων.

Πρωταγωνιστεί ο χαρισματικός Lee Byung-hun (The Good The Bad The Weird) ως ένας νεαρός αστυνομικός που προσπαθεί να αντιμετωπίσει τη τραγική απώλεια της αρραβωνιαστικιάς του, όταν εκείνη δολοφονείται με βάναυσο τρόπο από έναν σαδιστή τρελό (Choi Min-sik).

Παίρνει δυο βδομάδες άδεια από την υπηρεσία του και ξεκινάει μια αποστολή-ζωής, να εντοπίσει και να εκδικηθεί τον ψυχοπαθή που είναι υπεύθυνος για το θάνατο της αγαπημένης του αλλά και πολλών άλλων γυναικών.

Προσοχή, είπα να εκδικηθεί, όχι να τον πιάσει!
Ο Kim Jee-woon φέρνει την εκδίκηση σε άλλο επίπεδο – και όχι μονομερώς – καθώς οι δυο χαρακτήρες (καλός-κακός) έχουν ισότιμες ικανότητες και ευφυΐα και στο τέλος κανείς δεν έχει το πλεονέκτημα.

Απίστευτες γωνίες, εξαίσια φωτογραφία, αριστοτεχνική μίξη συγκίνησης και φρίκης, το I Saw The Devil απέχει έτη φωτός από οτιδήποτε έχετε δει σκηνοθετικά μέχρι τώρα.

Οι ερμηνείες είναι ίσως το καλύτερο κομμάτι του φιλμ και δεν είναι τυχαίο ότι ο Lee Byung-hun και ο Choi Min-sik είναι δυο από τους μεγαλύτερους σταρ στο Ασιατικό σινεμά.

Ο πρώτος ως ο αρραβωνιαστικός που πενθεί θα σας κάνει να δακρύσετε στο πρώτο τέταρτο της ταινίας και να συγκλονιστείτε στα τελευταία δευτερόλεπτα της, αλλά και σε όλη τη διάρκεια του φιλμ κάνει τον πόνο και την οργή του ορατά με τόσο λεπτό και εκρηκτικό τρόπο.

Ο Choi Min-sik είναι πιο αναγνωρίσιμος από το classic Oldboy αλλά εδώ μιλάμε για ένα τέλειο μίγμα σκληρότητας, τρέλας και απόλυτου κακού.
Είμαι σίγουρος ότι είδα τον Διάβολο στα μάτια του!

Χωρίς πολλά λόγια, το I Saw the Devil είναι ένα σκοτεινό και θλιβερό αριστούργημα, μια αδυσώπητη ιστορία ηθικής που πάει στραβά, ένα μελλοντικό classic.

Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.



Δείτε επίσης:
Top-10 των Ιταλικών ταινιών τρόμου (Giallo films)
Top-10 Greek Horror (Τρόμος αλά Ελληνικά)
Οι 10+1 Καλύτερες Γαλλικές ταινίες τρόμου