Aftershock review

Ο Eli Roth ( Hostel I & I, Cabin Fever), ένας από τους πρωτεργάτες των λεγόμενων  torture porn movies, βρίσκεται πίσω (ως παραγωγός και συν-σεναριογράφος) αλλά και μπροστά (ως ηθοποιός) από το φιλόδοξο αυτό θρίλερ καταστροφής, που έκανε το ντεμπούτο του στο περασμένο φεστιβάλ του Toronto αφήνοντας μάλλον χλιαρές εντυπώσεις σε όσους το παρακολούθησαν.

Παραμερίζοντας για λίγο τις μεγάλες παραγωγές και τα μεγαλεπήβολα projects (βλέπε The Green Inferno),  ο Roth παραδίδει τα σκηνοθετικά ηνία στο Χιλιανό Nicolás López και μαζί με την πιστή και έμπειρη ομάδα του, αφήνουν τον εαυτό τους ελεύθερο να δημιουργήσει, σε μια παρείστικη δουλειά του στυλ «μαζευτήκαμε πέντε–δέκα φίλοι να κάνουμε χαβαλέ, να πάμε τις διακοπές μας στη Χιλή, να γυρίσουμε και το θριλεράκι μας».

Το Aftershock μετά από ένα ανούσιο αρχικό 35λεπτο που σου δίνει την εντύπωση πως παρακολουθείς το δίδυμο αδερφάκι του Hangover (ακόμα κι ο σωσίας του Γαλυφιανάκη είναι εκεί!), φανερώνει μετά κόπων και βασάνων την ταυτότητα του, φέρνοντας στο νου κάτι από τις ταινίες καταστροφής των 70’s, μαζί φυσικά με τα γνώριμα καλλιτεχνικά τερτίπια του Roth που εγγυώνται σίγουρες ανατριχίλες.

Αρχικά λοιπόν παρακολουθούμε μια μπακουροπαρέα τριών φίλων - Eli Roth (The Man With The Iron Fists), Ariel Levy και Nicolas Martinez - να διασκεδάζει τη μοναξιά της στην εξωτική και γεμάτη προκλήσεις Χιλή.

Ένα μέρος όπου τα ποτά ρέουν άφθονα, το clubbing δεν έχει τελειωμό και οι όμορφες θηλυκές υπάρξεις είναι διαθέσιμες ανά πάσα στιγμή για να ξεδώσεις.

Μέσα λοιπόν σ’ αυτό το ατέλειωτο πάρτι και το γενικότερο χαμό που επικρατεί, οι  τρεις φίλοι γνωρίζουν τρεις ενδιαφέρουσες γοητευτικές γυναικείες παρουσίες - Natasha Yarovenko, Lorenza Izzo, Andrea Osvart (Duplicity) - και όλοι μαζί συνεχίζουν να διασκεδάζουν σαν να μην υπάρχει αύριο.

Και καλά κάνουν θα μου πείτε, γιατί η ζωή είναι μικρή και ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει η επόμενη μέρα…

Δυστυχώς όμως για την παρέα μας, αυτή η ρημαδο-μέρα (...ή καλύτερα νύχτα) έρχεται γρήγορα κι  ένας φοβερός και τρομερός σεισμός  τους ταρακουνά για τα καλά, σκορπώντας τριγύρω τους τον τρόμο και το θάνατο.

Τα ρίχτερ φέρνουν τον πανικό τόσο στην εξάδα των πρωταγωνιστών όσο και στους απελπισμένους Χιλιανούς πολίτες που ζητούν απεγνωσμένα βοήθεια μέσα από τα χαλάσματα.

Ο πανικός αυτός όμως μεγαλώνει ακόμα περισσότερο όταν οι ζόρικοι τρόφιμοι των κοντινών φυλακών το σκάνε, αποφασισμένοι να κυνηγήσουν και να εκδικηθούν τους «έξω».

Με την παρέα των φίλων να γίνεται γρήγορα στόχος, σε ένα κυνηγητό που θυμίζει αυτό της γάτας με το ποντίκι, τα περιθώρια επιβίωσης αρχίζουν να  στενεύουν και οι πρωταγωνιστές σιγά-σιγά να αποδεκατίζονται με τους πιο αποτρόπαιους τρόπους.

Και σαν να μην έφταναν αυτά… Οι μετασεισμοί συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό, ενώ οι σειρήνες προειδοποιούν για ένα επερχόμενο φονικό  τσουνάμι που θα παρασύρει τα πάντα στο πέρασμα του…

Πιστεύω ακράδαντα πως αν είχα παρακολουθήσει το Aftershock δέκα με δεκαπέντε χρόνια πριν, θα γινόταν η αγαπημένη μου ταινία τρόμου.

Με τα σημερινά δεδομένα όμως και με τις συνθήκες που επικρατούν, με το ζόρι πιάνει τη βάση.

Κι αυτό γιατί ενώ ο Lopez έχει στα χέρια του μια ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα και πιασάρικη ιδέα, τα μπουρδουκλώνει μεγαλοπρεπώς, σερβίροντάς μας ένα προβλέψιμο, αμήχανο, αν και εν μέρει διασκεδαστικό, συνονθύλευμα ξαναζεσταμένων ιδεών που δεν καταφέρνουν να προσφέρουν δυνατές συγκινήσεις στο σημερινό θεατή.

Η αμηχανία ξεκινά από τα πρώτα λεπτά του φιλμ και συνεχίζεται και για την επόμενη μισή ώρα, όπου αποσβολωμένοι το μόνο που παρακολουθούμε είναι ένα μάτσο μαντραχαλάδες να παλιμπαιδίζουν και να παρτάρουν αδιάφορα.

Ευτυχώς πάνω που τα βλέφαρα αρχίζουν να βαραίνουν επικίνδυνα, ο σεισμός αλλάζει τα δεδομένα και η δράση αρχίζει να κλιμακώνεται με φρενήρη ρυθμό.

Τώρα θα μου πείτε, τι να πρωτο-προλάβει να κάνει ο έρμος ο Lopez στα 40 λεπτά καθαρού χρόνου που του απομένουν;

Η αλήθεια είναι πως το παλεύει φιλότιμα, έχοντας πάντα στο πλάι του τον έμπειρο Roth, με τον οποίο σκαρφίζονται  κάποιες εμπνευσμένες σκηνές  και ολόκληρες σεκάνς καταστροφής που θα ικανοποιήσουν τους περισσότερους  horrorfans, χωρίς όμως και πάλι να καταφέρουν να κάνουν τη διαφορά. 

Θέλετε το χαμηλό budjet; 
Θέλετε η έλλειψη πρωτοτυπίας; 
Ένας συνδυασμός τους ίσως;

Γενικότερα γίνεται εύκολα αντιληπτή μια κάποια φτήνια στην παραγωγή, που γίνεται ακόμη εντονότερη στις σκηνές του σεισμού, στις οποίες χρησιμοποιείται κατά κόρον  η τεχνική της τρεμάμενης κάμερας, με σκοπό να καλυφθεί η απουσία αξιόλογων ειδικών εφέ.

Από την άλλη όμως, ενώ η δράση και οι  ίντριγκες που δημιουργούνται κρατούν σχετικά  ψηλά το ενδιαφέρον του θεατή, το παιδιάστικο σενάριο και η ανύπαρκτη χημεία μεταξύ των ετερόκλητων πρωταγωνιστών του καταστρέφει ότι καλό πάει να συμβεί.

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να συνεχίσω αυτή την ανοιχτή επικοινωνία που έχω ξεκινήσει τελευταία με διάφορους σκηνοθέτες και ηθοποιούς μέσω Horrorant, και να πω δυο λογάκια στον φίλτατο κατά τ άλλα Eli Roth…

«Αγαπητέ Eli, είναι πασιφανές πως είσαι φωτογενής και είμαι βέβαιος  πως πολλά κοριτσάκια πίνουν νερό στ’ όνομα σου άμα τη εμφανίσει στην οθόνη, μήπως όμως θα ήταν προτιμότερο να περιοριστείς στο ρόλο του σκηνοθέτη και μόνο;

Άσε την υποκριτική για τους άλλους, ποιος ο λόγος να μας υποβάλεις σε τέτοια φριχτά βασανιστήρια κάθε φορά; 
Κρίμα είναι και για σένα και για μας! 

Γι’ αυτό λοιπόν ξανασκέψου το διπλά πριν βάλεις την υπογραφή σου σε κάποιο συμβόλαιο που σε θέλει πρωταγωνιστή . 
Και προς θεού… Μην ουρλιάξεις ποτέ ξανά δημοσίως. 
Για κανένα… μα για κανένα λόγο!!!»

Μετά λοιπόν από αυτή τη μικρή παρένθεση θα επιστρέψω στο Aftershock και θα αναφερθώ σε κάτι που αποκλείεται να μην προσέξατε.
Μιλώ φυσικά για τις εξώφθαλμες ομοιότητες του με διάφορες κινηματογραφικές και τηλεοπτικές δουλειές του παρελθόντος.

Αρχικά, όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω, θυμίζει Hangover με ολίγην από Hostel, μετά το πάει προς The Impossible, Earthquake (τo κλασικό disaster movie με τον Charlton Heston) μαζί με μια νότα Carpenter απ’ τα παλιά και  Escape From New York, στη συνέχεια φέρνει στο νου τη δεύτερη και κυρίως την τρίτη σεζόν του Walking Dead με τους φυλακισμένους, ενώ κλείνει εντυπωσιακά μα και προβλέψιμα νομίζω, με φινάλε-ξεπατικωτούρα του Take Shelter.

Τις σεναριακές τρύπες και ελλείψεις, όπως για παράδειγμα που δε μαθαίνουμε ποτέ τι απέγιναν οι κακοί, απλά θα τις προσπεράσω….

Σε γενικές γραμμές το Aftershock δεν είναι τόσο κακό όσο το κάνω ν’ ακούγεται.
Σίγουρα δεν πρόκειται για κάτι αξιόλογο, μα στα πλαίσια ενός guilty pleasure  ή μιας camp μπιμουβιάς βλέπεται ευχάριστα.

Αν μάλιστα το δείτε και με παρέα, ο χαβαλές και η καφρίλα είναι εξασφαλισμένα.
Αρκεί φυσικά να μην τρέμετε τους σεισμούς και τις αβάσταχτα κακές ερμηνείες.

Νίκος Σιδεράς.

Release Dates:
12 September, 2012 (Toronto Film Festival)
6 October, 2012 (Sitges Film Festival)
10 May, 2013 (USA) 
Aftershock trailer 2 από Horrorant