Οι 5 καλύτερες ταινίες με κανίβαλους από την Ιταλία

Η Ιταλία πρωτοπόρα σε κάποια υποείδη τρόμου, δημιούργησε στην δεκαετία του 70 ένα κινηματογραφικό ρεύμα με θεματολογία τους κανίβαλους. 
Τα λεγόμενα Cannibal Films. 

Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο ρεύμα, το οποίο λίγοι ήταν εκείνοι που λάτρεψαν και “κατάλαβαν” εκτός της χώρας προέλευσής του. 

Εδραιώθηκε τη δεκαετία του 80 και μετρά πάρα πολλούς τίτλους. 
Στην Αμερική ήταν ένα απαγορευμένο είδος που ακόμα και τώρα αποτελεί ταμπού για τις κινηματογραφικές αίθουσες. 

Για την χώρα μας ας μην το συζητήσουμε καλύτερα. 
Σαν να μην υπήρξε ποτέ.

Παίζοντας με τα όρια του snuff και του αισθητικού αποτροπιασμού, οι κανίβαλοι συχνά βασάνιζαν και έτρωγαν ζωντανούς τους αθώους τουρίστες ή τους ξένους εισβολείς. 

Μια σαφής αλληγορία για τους αυτόχθονες - όποιους και αν μπορούμε να θεωρήσουμε έτσι - και τους εχθρούς τους αλλά κυρίως ένα σχόλιο για τον τότε σύγχρονο τρόπο ζωής που βρήκε πρόσβαση στο horror κοινό. 

Με μουσικά ρεύματα και κινήματα που προκαλούσαν το κοινό αίσθημα της εποχής, δεν θα μπορούσε να λείπει κάτι τέτοιο και από τον κινηματογράφο.
B-movie αισθητική, ακαλαίσθητες εικόνες, ωμός ρεαλισμός, ακραία βία, σεξουαλικό υπόβαθρο και exploitation film με ανήθικες πράξεις. 

Τις περισσότερες φορές ντουμπλαρισμένα και με πολλούς εναλλακτικούς τίτλους επειδή απαγορεύονταν συνέχεια από τις περισσότερες χώρες που προσπαθούσαν να βρουν διανομή οι εταιρείες τους.  

Στο μεταίχμιο των sexploitation film και των ψευδοντοκιμαντέρ σε κάποιες περιπτώσεις, δεν άργησαν να αποτελέσουν το μαύρο πρόβατο του ακραίου σινεμά, με πολλούς κριτικούς να αποκαλούν τις ταινίες αυτές σκουπίδια και εκτρώματα. 

Συχνά οι δημιουργοί τους είχαν προβλήματα με το νόμο και τις τοπικές κοινωνίες. 
Αποτέλεσαν τον προθάλαμο των torture porn films που τη δεκαετία του 2000 ήταν must για τον χώρο των thriller. 
Τότε ήταν αμαρτία.

Αυτό το υποείδος λοιπόν, γρήγορα δημιούργησε fans στην Ευρώπη και οι συγκεκριμένες ταινίες παίζονταν σε μεταμεσονύχτιες προβολές και τις περισσότερες φορές με την λογική του b-movie. 
Δηλαδή, με ένα εισιτήριο μπορούσε κανείς να παρακολουθήσει δύο ταινίες του είδους. 

Συχνά πολλές ήταν απαγορευμένες και οι οπαδοί τους δεν μπορούσαν να τις δουν στις αίθουσες, παρά μόνο στο τοπικό video club μετά από καιρό. 
Μερικές φορές τις έβρισκε κανείς σε κάποια υπόγεια μαγαζιά κάτω από το μάτι του νόμου. 

Το καλό είναι ότι αυτό το  underground είδος, δημιούργησε όχι μόνο κοινό να τις παρακολουθεί αλλά και ένα ρεύμα κινηματογραφιστών που ήθελαν όλο και περισσότερο να σοκάρουν. 

Η Ιταλία παρείχε το πρόσφορο έδαφος για τέτοιου είδους δημιουργίες, καθώς την ίδια περίοδο γνώρισε μεγάλη άνθηση το μεγάλο ιταλικό ρεύμα τρόμου με τις ταινίες gialli.  

Σήμερα, διασώζονται πολύ λίγοι τίτλοι σε σχέση με την συνολική τους παραγωγή.
Στην Ελλάδα, για ένα διάστημα μπορούσε κανείς να βρει κάποιες εντελώς ξεχασμένες ταινίες, από κάποιες εταιρίες διανομής dvd που δεν άργησαν να κλείσουν, γιατί είναι αμφίβολο αν είχαν τα δικαιώματα των ταινιών.

Παρακάτω, παραθέτω τις πέντε κατ’ εμέ καλύτερες ιταλικές ταινίες του είδους με χρονολογική σειρά παραγωγής.


The Man From Deep River (1972)

Με τον ευφάνταστο ελληνικό τίτλο “Σφάξτε τους Κανίβαλους”,  το Τhe Man From Deep River, ήταν η πρώτη ταινία με κανίβαλους που άνοιξε τον δρόμο και για τις υπόλοιπες. 

Αρκετά πρώιμη η γραφή του και με ωμή βία, θεωρείται πλέον από τις σημαντικότερες ιστορικά ταινίες του είδους. 
Ο σκηνοθέτης Umberto Lenzi με 29 τίτλους μέχρι τότε στο ενεργητικό του, δεν είχε να αποδείξει κάτι για την αξία του παρά μόνο να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. 
Να σοκάρει. 

Είχε ήδη μεγάλη πορεία σε ταινίες horror-suspense-giallo και η αναγνώρισή του από το ιταλικό κοινό ήταν αξιοσέβαστη. 
Η φήμη που τον ακολουθούσε ήταν ότι αποτελούσε τον απόγονο του Μario Bava. 

Και όχι άδικα. 
Η ταινία με τον ευρωπαϊκό τίτλο Deep River Savages ήταν η πρώτη που σόκαρε το κοινό βλέποντας κανίβαλους να αποδεκατίζουν αθώους ανθρώπους και έναν Ivan Rassimov στον πρωταγωνιστικό ρόλο, που ήταν ήδη γνωστός για την ομορφιά του. 
Κάτι το οποίο δεν τον βοήθησε ιδιαίτερα. 

Το Μan From Deep River έκανε την πρεμιέρα του στις 8 Αυγούστου του 1972 πού αλλού, στην Ιταλία. 





Cannibal Holocaust (1980)

Eδώ πρόκειται για την πιο πολυσυζητημένη ταινία με κανίβαλους. 
Ο Ruggero Deodato υπέγραψε την σκηνοθεσία και κατάφερε ακόμα και τώρα το όνομά του να πρωταγωνιστεί γύρω από το τότε εγχείρημά του. 

Το Cannibal Holocaust απαγορεύτηκε σε πάνω από πενήντα χώρες και αποτελεί ρεκόρ απαγορεύσεων. 

Υπήρξαν έντονες φήμες ότι το φιλμ ήταν snuff, με αποτέλεσμα μετά από δέκα μέρες της προβολής του στο Μιλάνο, το δικαστήριο να καλέσει τον σκηνοθέτη και να τον κατηγορήσει για τους θανάτους των ηθοποιών και των ζώων που ήταν πέρα για πέρα αληθοφανείς. 

Για το θέμα των ηθοποιών δεν μπορούσε να αποδείξει την αθωότητά του παρά μόνο με την παρουσία τους. 
Έτσι λοιπόν, οι ηθοποιοί παρευρέθησαν στην αίθουσα του δικαστηρίου ,ώστε να αποδείξουν ότι είναι ζωντανοί. 

Οι θάνατοι και βασανισμοί των ζώων ήταν αληθινοί, κάτι που κατά τη γνώμη μου αποτελεί και το σκοτεινό κομμάτι της ταινίας. 
Οι φιλοζωικές οργανώσεις εναντιώθηκαν στο φιλμ και στη διανομή του. 

Τελικά,  στους παραγωγούς και στον σκηνοθέτη επεβλήθησαν πολλές κυρώσεις.
Ακόμα, και ο ηθοποιός της ταινίας Carl Gabriel Yorke παραδέχτηκε μετά από χρόνια σε συνέντευξή του, ότι δεν γνώριζε περί τίνος πρόκειται όταν πήγε στα γυρίσματα. 

Μόλις είδε τις σκηνές που γυρίζουν στη ζούγκλα, ήταν σίγουρος ότι πρόκειται για ένα παράνομο snuff film. 
Όπως και να’ χει, το Cannibal Holocaust αποτελεί ταινία σταθμό για το είδος και είναι μία από τις πιο σοκαριστικές ταινίες όλων των εποχών. 

Πρόσφατα ακούστηκε ότι ετοιμάζεται remake της ταινίας από τον ίδιο τον σκηνοθέτη, κάτι το οποίο βάλτωσε. 
Έκανε πρεμιέρα στις 7 Φεβρουαρίου του 1980 στην Ιταλία.





Cannibal Αpocalypse (1980)

Με ελληνικό τίτλο “Αποκάλυψη αύριο-έρχονται οι κανίβαλοι”, το Cannibal Αpocalypse αναφέρεται σε δύο βετεράνους στρατιώτες του πολέμου του Βιετνάμ που φέρνουν μαζί τους έναν ιό, που όποιος πέφτει θύμα του γίνεται κανίβαλος. 

Σαφές πολιτικό σχόλιο κατά του πολέμου, η ταινία αποτέλεσε επιτυχία για τον σκηνοθέτη και θεωρείται από τις καλύτερες του είδους. 
Έχει πολλές αναφορές στις ταινίες του Romero με τα ζόμπι. 

Ο Antonio Margheriti με πάνω από είκοσι θρίλερ στο ενεργητικό του έμεινε γνωστός για το συγκεκριμένο horror. 
Μία ιταλοϊσπανική παραγωγή που κατέχει επάξια τη θέση της σε αυτήν την πεντάδα. 

Δεν βρήκε διανομή στην Ελλάδα. 
Έκανε πρεμιέρα στην Ιταλία στις 4 Αυγούστου το 1980.





Anthropophagus (1980)

To Anthropophagus είναι μια ταινία για ένα γκρουπ τουριστών που πηγαίνει διακοπές σε ένα απομακρυσμένο νησί. 
Εκεί έρχονται αντιμέτωποι με έναν μανιακό δολοφόνο serial killer που καταβροχθίζει ό,τι βρει μπροστά του. 

Η ταινία μπορεί να χαρακτηριστεί και slasher καθώς εμπεριέχει πολλά χαρακτηριστικά του είδους. 
O Joe D’Amato, με ταινίες όπως το Orgasmo Nero αλλά και πολλές ακόμα παρόμοιες, κατηγορήθηκε ότι σκηνοθετεί soft porn ταινίες χωρίς κάποιο περιεχόμενο. 

Οι κριτικοί δεν τον είχαν σε ιδιαίτερη εκτίμηση. 
Η ταινία αυτή, γυρισμένη σε ένα μεγάλο μέρος της στην Ελλάδα, από την αρχή μας βάζει στο κλίμα σχετικά με το τι θα ακολουθήσει. 

Ωμή βία και splatter σκηνικό με έναν αρρωστημένο πρωταγωνιστή που τρώει αληθινό δέρμα από λαγό και με εμφάνιση που μένει στο μυαλό του θεατή ακόμα και με το πέρασμα χρόνων. 
Για μένα από τις καλύτερες μορφές κανιβάλων. 

Μία ακόμα ιστορία που ακολουθεί τον Joe D’Amato για την ταινία είναι ότι στην σκηνή στις κατακόμβες, τα κόκκαλα που χρησιμοποιήθηκαν μερικά ήταν αληθινά και μερικά ψεύτικα. 

Στο τέλος των γυρισμάτων το συνεργείο στην προσπάθειά του να μαζέψει τα κόκκαλα, μάζεψε και κάποια πραγματικά και ο ίδιος δεν τα επέστρεψε ποτέ.

Επιπλέον, οι γερμανοί είναι οι τυχεροί της υπόθεσης, καθώς στην έκδοση της ταινίας που βγήκε στη χώρα τους, τo dvd συνοδεύεται και από την έκδοση της ταινίας από φιλμάκι σουπερ 8, φυσικά μόνο στη γερμανική γλώσσα. 

Για μένα προσωπικά, εξαιρετική ταινία όχι μόνο για το είδος αλλά και γενικότερα στα cult πλαίσια του ακραίου σινεμά. 
Άξια λόγου η ψυχεδελική και απόκοσμη ηλεκτρονική μουσική. 
Έκανε πρεμιέρα στην Ιταλία στις 9 Αυγούστου του 1980.





Cannibal Ferox (1981)

Για πολλούς η καλύτερη ταινία με κανίβαλους.  
Ο Umberto Lenzi μετά το The Man From Deep River, μας δίνει αυτό το διαμαντάκι με πολύ βία, αίμα και splatter σκηνικό. 

Μια καθαρά ιταλική παραγωγή, δεν βρήκε ποτέ διανομή σε αίθουσες στην Ελλάδα, με τίτλο για το dvd “Σφάξτε τους Αργά”. 
Ο τίτλος και μόνο τα λέει όλα. 

Αξιοσημείωτο είναι το αμερικάνικο tag line το οποίο έλεγε “...παρακολούθησε να βιάζουν και να σκοτώνουν την αδερφή του, τώρα ήρθε ο καιρός να τους σφάξει αργά” , κάτι το οποίο δεν συνέβη ποτέ στην ταινία. 

Από αυτό το γεγονός και μόνο, μπορούμε να καταλάβουμε πόση σημασία έδιναν οι εταιρίες διανομής και παραγωγής των ταινιών αυτών για την προώθηση του εκάστοτε τίτλου, καθώς γνώριζαν ότι οι φανατικοί οπαδοί του αίματος θα την παρακολουθήσουν έτσι κι αλλιώς. 

Ο Lenzi χρησιμοποίησε την ίδια μουσική και στο  παρόμοιο “Eaten Alive” χωρίς να γίνει αντιληπτό από τους κριτικούς. 

Και εδώ έντονα τα στοιχεία του torture porn με το γυναικείο  στήθος να κόβεται σε ανατριχιαστικά σημεία και οι γυναικείες κραυγές να μας κλονίζουν για καιρό.
Η ταινία έκανε την πρεμιέρα της στην Ιταλία στις 24 Απριλίου το 1981.




Δημήτρης Βαβάτσης.