The Purge review
Ας ελπίσουμε ότι θα βγει σύντομα και δεν θα καθυστερήσει υπερβολικά.
Η ιστορία της ταινίας είναι ιδιαίτερη και εύκολα κάποιος θα μπορούσε να την κατατάξει στα είδη του horror, mystery αλλά ακόμα και sci-fi.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής το έτος 2022, έχουν καταφέρει να έχουν ελάχιστη εγκληματικότητα και βία.
Η περιθωριοποίηση και η φτώχεια δεν βρίσκονται σε υψηλά επίπεδα και η ανάπτυξη είναι κάτι που συμβαίνει - και με ευκολία θα έλεγε κανείς.
Όλα αυτά συμβαίνουν, γιατί μία συγκεκριμένη μέρα κάθε έτους και για δώδεκα ώρες είναι νόμιμη οποιαδήποτε πράξη βίας, αρκεί να μην απευθύνεται σε κυβερνητικά στελέχη και υψηλόβαθμους αξιωματικούς των ενόπλων δυνάμεων.
Η συγκεκριμένη μέρα δηλαδή, λειτουργεί ως λύτρωση για τον αμερικάνικο λαό, ο οποίος μπορεί να αποδώσει δικαιοσύνη όπου και όπως θέλει ο καθένας, χωρίς να έχει να λογοδοτήσει σε κάποιο δικαστήριο.
Ο James Sandin (Ethan Hawke, Sinister) είναι ένας πλούσιος επιχειρηματίας, ο οποίος αναλαμβάνει τη φύλαξη των σπιτιών για την συγκεκριμένη μέρα.
Ζει με την οικογένειά του, δηλαδή τη γυναίκα του και τα δυο του παιδιά.
Την έφηβη Zoey (Adelaide Kane, Donner Pass) και τον μικρό Charlie (Εdwin Hodge, Red Dawn).
Όλη η γειτονιά, έχει προμηθευτεί τα μέτρα ασφαλείας που πουλά ο James και όλοι δείχνουν να ετοιμάζονται για την ημέρα της εκκαθάρισης όπως θα μπορούσε να ονομάζεται και ο ελληνικός τίτλος της ταινίας.
Οι άνθρωποι κλείνονται στα σπίτια τους καθώς νυχτώνει και περιμένουν μέχρι να ξημερώσει, ώστε να επιστρέψουν στην καθημερινότητά τους ασφαλείς.
Έτσι λοιπόν και η οικογένεια του James κλείνεται στο σπίτι και παρακολουθούν τις ειδήσεις στην τηλεόραση, η οποία δείχνει ζωντανά βίαιες πράξεις που λαμβάνουν χώρα στο δρόμο.
Ο μικρός Charlie μένει μόνος και παρακολουθεί τις κάμερες ασφαλείας του σπιτιού.
Κάποια στιγμή ένας ξένος ξεπροβάλει στην οθόνη, φωνάζοντας βοήθεια και προσπαθώντας να βρει κάποιο καταφύγιο για να μην τον σκοτώσουν.
Ο μικρός Charlie αμφιταλαντεύεται να του ανοίξει αλλά η απόφασή στη συνέχεια θα παίξει καθοριστικό ρόλο για την ασφάλεια της υπόλοιπης οικογένειας.
Οποιαδήποτε λεπτομέρεια της συνέχειας θα αποτελούσε spoiler και δεν θα θέλαμε να σας χαλάσουμε το σασπενς.
Το κόστος της παραγωγής ανήλθε στα $3 εκατομμύρια και μέχρι στιγμής έχει κερδίσει στο παγκόσμιο box office $81.773.115 ενώ είχε άνοιγμα τριημέρου στην Αμερική $34.058.360.
Όπως καταλαβαίνουμε λοιπόν, η παραγωγή κατάφερε σε λίγους μόλις μήνες να κερδίσει τα χρήματα που ξόδεψε, αλλά και να έχει υπερβολικά μεγάλο κέρδος, ώστε να συζητάει πλέον για τη συνέχεια της ταινίας.
Όπως έχει αναδείξει και το Ηorrorant σε παλιότερο ανάρτηση, το δεύτερο μέρος της ταινίας έχει δρομολογηθεί και η εταιρεία παραγωγής που το ανέλαβε είναι η Blumhouse με πρόεδρο τον Jason Blum, με τον οποίο είχε συνεργαστεί ξανά ο Hawke το 2012 με το αξιοπρεπέστατο Sinister.
Σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο James De Monaco, ο οποίος είχε ξανασυνεργαστεί με τον Ethan Hawke το 2009 με την ταινία Staten Island.
Έχει ανακοινωθεί, ότι θα είναι ο σκηνοθέτης και του Τhe Purge 2.
Αν σκεφτούμε το αποτέλεσμα της πρώτης ταινίας, δεν μπορούμε να πούμε ότι μας δυσαρεστεί και πολύ το γεγονός ότι θα χρησιμοποιηθεί ο ίδιος σκηνοθέτης.
Το σενάριο το υπέγραψε ο ίδιος ο De Monaco και μπορούμε να πούμε πως η ιδέα του είναι εντυπωσιακή.
Είναι κάτι το ιδιαίτερο και με έξυπνο τρόπο κεντρίζει το ενδιαφέρον του θεατή, καθώς με το άκουσμα και μόνο της ιστορίας βρίσκεσαι αντιμέτωπος με κάτι το πρωτόγνωρο αλλά ταυτόχρονα και πιασάρικο.
Σε αυτό το κομμάτι δηλαδή, ο De Monaco κινήθηκε σωστά.
Όσον αφορά δηλαδή την κεντρική ιδέα.
Τα σημεία του σεναρίου που δεν είναι και τόσο καλά είναι το βάθος των χαρακτήρων αλλά και οι ανατροπές στο τέλος.
Οι χαρακτήρες είναι ιδιαίτερα προβλέψιμοι και γήινοι χωρίς να προσδίδουν αγωνία με τις κινήσεις τους, για μεγάλο μέρος.
Είναι όλα προβλέψιμα και με συντηρητικό τρόπο περνά η ώρα.
Μέχρι όμως να παρθεί η σημαντική απόφαση από τον βασικό μας ήρωα και να αλλάξει τα δεδομένα.
Εκείνο είναι το σημείο που το σενάριο σταματά την κοιλιά που ξεκίνησε να κάνει και μας κρατά ξανά με ανοιχτά τα μάτια για να παρακολουθήσουμε τη συνέχεια.
Το άλλο αρνητικό του σεναρίου είναι το γεγονός ότι οι ανατροπές στο τέλος της ταινίας, μας υπενθυμίζουν την προέλευσή της.
Δηλαδή, δεν μπορούμε να δούμε μια ταινία με νορμάλ τέλος και μια καλή και έξυπνη ανατροπή, χωρίς να είναι ανατριχιαστικά αμερικάνικο;
Αυτό είναι το σημαντικότερο ατυχές σημείο της ταινίας αλλά τα σχόλια δικά σας μετά τη θέασή της.
Ενδεχομένως, η ταινία να μπορούσε να τελειώσει πιο πριν και πιο ομαλά, αλλά τα 85 λεπτά της διάρκειάς της μας φανερώνουν ότι υπήρξε αδυναμία στο κλείσιμο και έπρεπε να βρεθεί ένα εύρημα για να πλησιάσει τα 90 λεπτά ώστε να είναι μια συνηθισμένη διάρκεια.
Παρόλα αυτά, δεν μπορούμε να πούμε ότι μας αλλάζει την θετική γνώμη για το σύνολό της, σαν σώμα.
Ο James De Monaco δεν ήταν όμως μόνο ο σεναριογράφος αλλά και ο σκηνοθέτης της ταινίας.
Σε αυτό το κομμάτι τα πήγε καλά, χρησιμοποιώντας σωστά το σασπένς και το κλειστοφοβικό κλίμα που επικρατεί στην ταινία.
Χειρίστηκε καλά την κάμερα και με τις κινήσεις της μας πέρασε την αγωνία και τον φόβο των πρωταγωνιστών του.
Χωρίς να φλυαρεί μας έβαλε στον κόσμο του σαν τρίτο μάτι , σαν αθέατο θεατή που παραμονεύει μέχρι το τέλος.
Καθοδήγησε σωστά τους ηθοποιούς του, καθώς οι ερμηνείες είναι καλές χωρίς να υπάρχει κάποια παραφωνία.
Η μόνη ένσταση που μπορεί να έχει κάποιος, είναι η ερμηνεία του Ethan Hawke, που ναι μεν είναι συμπαθής στο ευρύ κοινό κάτι το οποίο φαίνεται, αλλά δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι εντυπωσιακός καθώς σε κάθε ταινία έχει πάνω κάτω το ίδιο ύφος και τις ίδιες εκφράσεις.
Η αγωνία στο πρόσωπο του νομίζω ότι είναι κάτι το έμφυτο καθώς σε όποια ταινία και να τον δούμε, έχει ένα βλέμμα απορίας και έκπληξης.
Θα μπορούσε να είναι διαφορετικός και ίσως αν προσέγγιζε με άλλο τρόπο τον ρόλο του, να μας έβγαζε έναν πιο ώριμο και αυστηρό άντρα όπως θα ταίριαζε περισσότερο.
Παρόλα αυτά, γνωρίζουμε ότι έχει το δικό του στυλ και αποδίδει εις πέρας τις υποχρεώσεις του, αφού ο χαρακτήρας του μας είναι οικείος.
Με το μοντάζ η ταινία αποκτά καλό ρυθμό και τα γρήγορα κοψίματα σε κάποιες σκηνές βίας, μας εγκλωβίζουν στον χώρο και το περιβάλλον της ιστορίας.
Η κοιλιά η οποία λίγο μετά την αρχή και στη μέση αρχίζει να παίρνει διαστάσεις, γρήγορα μειώνεται και μας υπόσχεται ένα θρίλερ για δυνατά νεύρα.
Είναι καλοδουλεμένο και αυτό φαίνεται.
Υπάρχουν αρκετές σκηνές βίας, κάτι το οποίο δίνει στην ταινία το χαρακτηρισμό horror αλλά η ωμή βία σε κάποιες στιγμές μας παρέχει και το στοιχείο του splatter.
Μπορούμε να πούμε ότι αυτό ήταν μια θετική έκπληξη, καθώς δεν το περιμέναμε να έχει τόση ωμή βία, ούτε έναν ηθοποιό όπως ο Ethan Hawke, να είναι αιματοβαμμένος αλλά και να συμπεριφέρεται σαν στυγνός δολοφόνος για να επιβιώσει αυτός και η οικογένειά του.
Αυτό μπορεί να είναι ένα πολύ σημαντικό στοιχείο ωμού ρεαλισμού της ταινίας, που δείχνει ότι ο σκηνοθέτης δεν φοβήθηκε τους κριτικούς και το κοινό, αλλά απέδωσε την ταινία με την ξεχωριστή του βίαιη ματιά, ως όφειλε κατά τη γνώμη μου.
Φωτογραφικά η ταινία βρίσκεται σε πολύ καλό σημείο, με τα θερμά χρώματα να κυριαρχούν στο εσωτερικό του σπιτιού, όσο επικρατεί ηρεμία και ασφάλεια.
Στη συνέχεια, το μαύρο του σκοταδιού έχει τον κυρίαρχο ρόλο, κάτι το οποίο αυτομάτως μας φοβίζει και μας εμποδίζει από το να βλέπουμε τι πραγματικά συμβαίνει.
Η έννοια του αγνώστου που παραμονεύει είναι το επίκεντρο από τη μέση και μετά.
Σε συνδυασμό με τα ψυχρά χρώματα από τη στιγμή που η ασφάλεια παύει να είναι διακριτή μπορούμε να πούμε ότι χτίζεται ένα όμορφο σκηνικό τρόμου και αγωνίας.
Μετά το Sinister, ο Ethan Hawke δείχνει ότι μπορεί να συμμετέχει σε καλά θρίλερ και ότι του πάει.
Δεν γνωρίζουμε αν θα συμμετέχει στο The Purge 2 αλλά πιστεύουμε ότι θα συνεχίσει την ανοδική του πορεία στον συγκεκριμένο χώρο.
Το ελπίζουμε φυσικά.
Η ταινία χρησιμοποιεί έναν από τους κυρίαρχους φόβους του σύγχρονου ανθρώπου, και αυτός δεν είναι άλλος από την εισβολή στον ιδιωτικό του χώρο.
Και φυσικά ως αποτέλεσμα το κακό στα κοντινά του πρόσωπα.
Η Αμερική έχει τέτοιου είδους προβλήματα και οι πολίτες της τέτοιες φοβίες, καθώς τα περιστατικά που συμβαίνουν στην ταινία δεν απέχουν και πολύ από την πραγματικότητα.
Σε δημόσια μέρη όπως σχολεία και δημόσιες υπηρεσίες, άγνωστοι ανοίγουν πυρ , η τρομοκρατία σπέρνει τον φόβο στους απλούς πολίτες και η βία στους δρόμους είναι καθημερινό φαινόμενο.
Έτσι λοιπόν, ένα τέτοιο σενάριο σε συνδυασμό με τις εκδικητικές τάσεις του ανθρώπου, δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι επιστημονική φαντασία.
Ο λυτρωτικός χαρακτήρας της συγκεκριμένης μέρας, που επιτρέπεται η βία, έχει ως αποτέλεσμα να «καθαρίζει» η πόλη και η χώρα από ένα ανθρώπινο κομμάτι της κοινωνίας που δεν είναι αποδεκτό.
Απλά εδώ φαίνεται με ωμό και σαφή τρόπο.
Στην πραγματική ζωή, θα λέγαμε ότι είναι οι πόλεμοι, ο φυλετικός ρατσισμός, ο σεξουαλικός ρατσισμός και πολλές ακόμα μορφές βίας.
Ο James De Monaco χρησιμοποιεί σαν άλλος George Romero, με συμβολισμούς και πράξεις που προκαλούν απέχθεια στον ανθρώπινο μάτι, τις φοβίες του σύγχρονου ανθρώπου με σαφή πολιτικό λόγο και σχολιασμό.
Μας δείχνει πως μπορούμε να είμαστε μία κοινωνία μη ανθρωποκεντρική, αλλά μια κοινωνία όπου ο δυνατότερος υπερτερεί.
Συμπερασματικά, o De Monaco πετυχαίνει το στόχο του και κερδίζει το θεατή, καθώς μόλις βγει από την αίθουσα θα αναρωτηθεί μήπως όλα αυτά όντως συμβαίνουν απλώς με άλλον τρόπο.
Και καθώς συνειρμικά, θα φέρνει κανείς παραδείγματα από τον σύγχρονο τρόπο ζωής, ταυτόχρονα θα συνειδητοποιεί ότι είδε ένα θρίλερ που τον ικανοποίησε.
Οι ταινίες που λαμβάνουν χώρα σε ένα location και με λίγους χαρακτήρες, είναι η νέα τάση και προσέγγιση των ταινιών horror και αυτό συμβαίνει όχι μόνο στο Hollywood, αλλά και σε άλλες βιομηχανίες κινηματογράφου.
Μπορεί να είναι λίγες οι καλές ταινίες αυτού του κλειστοφοβικού ιδιαίτερου για πολλούς είδους, αλλά σίγουρα έχουμε πολλά να δούμε ακόμα.
Αρκεί, να μην βλέπουμε φτηνές απομιμήσεις του Funny Games (Μikael Haneke) αλλά έξυπνα σενάρια, με πρωτότυπες ιδέες, καλές ερμηνείες και καλά δεμένη ατμόσφαιρα.
Το The Purge μπορεί να σταθεί σε ανάμεσα σε αυτές τις ταινίες με αξιοπρέπεια και χωρίς να μετανιώσουμε τη θέασή της.
Προσμένουμε για ένα ανάλογο sequel.
Δημήτρης Βαβάτσης.
The Purge trailer από Horrorant
%20poster.jpg)
Post a Comment