Red Line review

Θυμάμαι πολλές συζητήσεις με γνωστούς και φίλους, οι οποίοι μου λέγανε μερικές φορές ότι φοβόταν μετά τη θέαση μιας ταινίας να κάνουν συγκεκριμένα πράγματα. 

Για παράδειγμα, πολύς κόσμος μετά το Final Destination (2000) φοβόταν να μπει σε αεροπλάνο, μετά το Open Water (2003) να μπει στο νερό και ίσως λιγότερος κόσμος, μετά το Devil (2000) να προτιμήσει το ασανσέρ από τις σκάλες, μετά το Frozen (2010) να ανέβει σε τελεφερίκ για τις μετακινήσεις του και μετά το 247 F (2011) να πάει σε σάουνα. 

Ίσως κάτι τέτοιο να συμβεί και με το Red Line, αλλά μόνο για τους φίλους κατοίκους των Αθηνών, καθώς εμείς κάτι ξέρουμε και δεν κάνουμε μετρό και άλλα τέτοια περίεργα πράγματα.

Στο Red Line, η υπόγεια σήραγγα του μετρό του Λος Άντζελες καταρρέει και όλα τα βαγόνια εκτροχιάζονται. 
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλοί νεκροί και τραυματίες. 

Εμείς παρακολουθούμε μια παρέα ανθρώπων, άγνωστοι μεταξύ τους, οι οποίοι αφού επέζησαν της σύγκρουσης, προσπαθούν να καταλάβουν τι ακριβώς συνέβη και πώς θα μπορέσουν αν επιβιώσουν. 

Αρχίζουν σιγά σιγά και γνωρίζονται μεταξύ τους και μέσα στην προσπάθειά τους να συνειδητοποιήσουν την κατάσταση στην οποία βρίσκονται, δεν αργούν να ρίξει ο ένας τις ευθύνες στον άλλον. 

Αυτό σιγά σιγά θα τους κάνει όλους  καχύποπτους και να χάσουν το ομαδικό πνεύμα  που απαιτεί μια τέτοια κατάσταση.

Η ταινία είναι ένα thriller αγωνίας και έχει χαρακτηριστικά ιστοριών Agatha Christie, καθώς μια ομάδα ανθρώπων που είναι άγνωστοι, βρίσκονται τυχαία στο ίδιο σημείο και προσπαθούν να βρουν τον δολοφόνο ή στη δική μας περίπτωση τον υπαίτιο του φοβερού αυτού δυστυχήματος. 

Όσο γνωρίζονται βγαίνουν όλο και περισσότερα πράγματα στη φορά και δεν αργούν όλοι να κατηγορήσουν τον πιο σκουρόχρωμο ως επίδοξο τρομοκράτη.

Αυτό αποτελεί και ένα κοινωνικοπολιτικό σχόλιο της σύγχρονης αμερικάνικης κοινωνίας, η οποία σε κάθε τραγική κατάσταση δεν αργεί να κατηγορήσει τον οποιοδήποτε διαφορετικής φυλής άνθρωπο, ως τρομοκράτη. 

Με μεγάλη ευκολία στην αρχή, συμφωνούν όλοι ότι ο μελαμψός νεαρός που βρισκόταν μαζί τους (Κunal Sharma, The Kids Are All Right), είχε σκοπό το τρομοκρατικό χτύπημα και με συνοπτικές διαδικασίες τον δένουν και τον βασανίζουν. 

Η μόνη που τον υποστηρίζει από την αρχή είναι η γοητευτική Nicole Gale Anderson, γνωστή από την τηλεοπτική σειρά Jonas (2009).
To μυστήριο δεν αργεί πολύ να λυθεί και να αποκαλυφθεί ο υπεύθυνος αυτού του δυστυχήματος. 

Στη συνέχεια, παρακολουθούμε τους υπόλοιπους επιζήσαντες να προσπαθούν να βρουν τρόπο για να γλιτώσουν, όχι μόνο από τα συντρίμμια αλλά και από τον επικίνδυνο τρομοκράτη.

Όλη η ταινία είναι γυρισμένη στο βαγόνι του τρένου, κάτι το οποίο μπορεί να έχουμε συνηθίσει, καθώς είναι στη μόδα να γυρίζονται thriller σε ένα location και με περιορισμένο αριθμό χαρακτήρων. 

Το θετικό σε αυτήν την κατάσταση είναι το κλειστοφοβικό περιβάλλον της ταινίας, καθώς οι ήρωες δεν έχουν παρά λίγα μέτρα για να περπατήσουν. 

Τα συντρίμμια, μερικούς τους έχουν ακινητοποιήσει και μερικούς τους έχουν πληγώσει πολύ.  
Η σκόνη είναι μόνιμη στο σκηνικό μας και δημιουργεί την κατάλληλη ατμόσφαιρα. 

Πηγαίνοντας στο σενάριο, μπορούμε να πούμε ότι δεν έχει να δείξει κάτι το ιδιαίτερο και εντυπωσιακό. 
H κεντρική ιδέα έχει ξαναειπωθεί από πληθώρα ταινιών και τα ατυχήματα με μέσα μαζικής μεταφοράς δεν εξάπτουν εύκολα την φαντασία μας, πλέον. 

Οι χαρακτήρες είναι επιφανειακοί, με ελάχιστο ενδιαφέρον και χωρίς ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης Robert Kirbyson και η συν-σεναριογράφος του Τara Stone, να δίνουν ιδιαίτερη βάση στο αν θα εμβαθύνουν σε αυτούς. 

Οι ανατροπές στο σενάριο είναι αναμενόμενες και δεν αποτελούν το καλύτερο χαρακτηριστικό της ταινίας. 

Από το καστ δεν ξεχωρίζει κάποιος ούτε οι ερμηνείες είναι φοβερά καλές. 
Είναι απλά υποφερτές.
 
Η σκηνοθεσία του Robert Kirbyson θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τηλεοπτική καθώς έχει και προϋπηρεσία σε αυτό το κομμάτι με τη σειρά Ctrl (2009). 
To Red Line αποτελεί το σκηνοθετικό του ντεμπούτο στη μεγάλη οθόνη, αφού προηγούνται αρκετές μικρού μήκους ταινίες του. 

Εδώ, δεν μπορούμε να πούμε ότι δίνει το στίγμα του, αφού σε πολλά σημεία λείπει η κίνηση της κάμερας κάτι το οποίο απογυμνώνει το θέμα του, σε στιγμές έντασης απουσιάζει  η νευρικότητα που θα μπορούσε να μας προσφέρει και απλώς αναλώνεται στα γνωστά μονοπάτια παρωχημένων  τεχνοτροπιών που του παρέχουν ασφάλεια. 

Δεν μας έχει κερδίσει με τη γραφή του και ίσως αν ήταν πιο εξοικειωμένος με τον στενό χώρο που είχε να διαχειριστεί, να μας περνούσε ακόμη περισσότερο το κλειστοφοβικό στοιχείο της ταινίας του και να γινόμασταν μέρος αυτού. 

Σε καμία περίπτωση ο θεατής δεν γίνεται μέλος της ομάδας των ανθρώπων που επέζησαν, αλλά πολλές φορές νιώθουμε ότι παρακολουθούμε απλώς μια παρέα να τσακώνεται. 

Περιμένουμε την άλλη φορά να ρισκάρει πιο πολύ και να μην φοβηθεί να μας πάει πιο κοντά στα θύματά του που παλεύουν να εξιλεωθούν. 

Η παραγωγή της ταινίας φαίνεται αρκετά φτωχή και χωρίς να θυμίζει σε τίποτα τα blockbuster που μας έχει συνηθίσει το Hollywood. 


Προσφέρεται για θέαση σε dvd μια νύχτα με ταινίες της ίδιας θεματολογίας και με άφθονη κατανάλωση pop corn. 
Προτείνουμε να το δείτε μετά το Unstoppable (2010) για ένα χαλαρό κλείσιμο ταινιών με τρένα που δυσκολεύουν τη ζωή των πρωταγωνιστών τους.

Δημήτρης Βαβάτσης.

Release Date: 
2 April, 2013 (Japan DVD)
16 July, 2013 (USA DVD)
 
Red Line trailer από Horrorant