Killing Season review
Τον θαυμάσαμε σε πολλούς διαφορετικούς ρόλους, στους οποίους κάθε φορά μας εντυπωσίαζε με το ταλέντο και την αμεσότητά του.
Σίγουρα μπορούμε να δεχθούμε ότι από μια ηλικία και μετά, ενδεχομένως να μην έχει να αποδείξει τίποτα κι ίσως να κάνει και κάποιες ταινίες χωρίς να το σκέφτεται και πολύ.
Όπως ας πούμε, Meet the Fockers, Stone κτλ.
Αλλά πάντα είμαστε διατεθειμένοι να τον παρακολουθούμε.
Δεν ξέρω αν μπορώ να πω το ίδιο για τον John Travolta, καθώς δεν με έχει συγκινήσει ποτέ ιδιαίτερα σε κάποια ταινία του και δεν ξέρω αν θα το κάνει ποτέ.
Όσο είναι ηθοποιός τουλάχιστον και όχι χορευτής.
Σίγουρα παίζουν ρόλο και τα προσωπικά γούστα του καθενός, γι’ αυτό και δεν μπορώ να μην ξεχωρίσω το “Face Off” και το “Pulp Fiction” ως δύο από τις πολύ καλές στιγμές του.
Φυσικά, δεν αναφερόμαστε στο “Grease” γιατί έχει πλέον την θέση του στο χρόνο και δεν χρειάζεται την δική μας αναφορά.
Αυτή η μικρή αναφορά στους δύο πρωταγωνιστές του Killing Season έγινε για να σας δείξω ότι τον έναν τον αγαπάμε και τον άλλον, αν και δεν τον αγαπάμε και πολύ, τουλάχιστον τον σεβόμαστε.
Έτσι λοιπόν, μπορούμε να έχουμε απαιτήσεις από αυτούς και να περιμένουμε ότι θα δούμε μια καλή ταινία, ειδικά όταν πρωταγωνιστούν μαζί.
Κι όμως, τέτοια απαίτηση δεν πρέπει να έχουμε ποτέ.
Αυτό θα το καταλάβετε μετά την προβολή της ταινίας, αλλά ίσως και κατά τη διάρκεια της θέασής της.
Στην ιστορία της ταινίας, έχουμε δύο βετεράνους από τον πόλεμο της Βοσνίας, ο ένας Αμερικάνος και ο άλλος Βόσνιος.
Ο Αμερικάνος, είναι φυσικά ο Robert De Niro και ο Βόσνιος, ο John Travolta.
O Βόσνιος Emil Kovac (Travolta, Savages), κατάφερε μετά από χρόνια να βρει μια λίστα με τα ονόματα και τις φωτογραφίες των αμερικανών στρατιωτών, οι οποίοι κατά τη διάρκεια του πολέμου, σκότωσαν τους συμπατριώτες του και παραλίγο και τον ίδιο σε κάποια ενέδρα.
Έτσι λοιπόν, αποζητά εκδίκηση αλλά και ένα αίτημα μετάνοιας από τον βετεράνο στρατιώτη του ΝΑΤΟ Benjamin Ford (De Niro, Silver Linings Playbook).
Για να καταφέρει κάτι τέτοιο, πηγαίνει στο Τενεσσί και παρουσιάζεται σαν ευρωπαίος τουρίστας που απλώς εξερευνά το μέρος, γιατί του αρέσει το κυνήγι και το φυσικό τοπίο.
Εκεί, η ζωή του αμερικάνου βετεράνου είναι αρκετά ήσυχη, χωρίς να έχει φίλους.
Η γυναίκα του τον είχε χωρίσει για να παντρευτεί κάποιον άλλον και αυτός είναι και ο λόγος που δεν μπορεί να πάει στη βάφτιση του εγγονού του, όσο και να τον παρακαλά ο γιος του.
Έτσι λοιπόν, όταν γνωρίζονται με τον Βόσνιο Kovac, βρίσκει έναν φίλο με αρκετά κοινά, με κυρίαρχο θέμα τον πόλεμο και το κυνήγι.
Πίνουν ποτά μαζί και θυμούνται ιστορίες από τον πόλεμο.
Μέχρι να του αποκαλύψει ο Βόσνιος ότι η επίσκεψή του είχε άλλους σκοπούς και ξεκινήσει ένα ανελέητο κυνηγητό επιβίωσης και για τους δύο.
Η ταινία έκανε την έξοδο της στην Αμερική στις 12 Ιουλίου και ταυτόχρονα βγήκε και σε DVD, αλλά οι κριτικές που πήρε δεν ήταν ιδιαίτερα καλές, ούτε και η αποδοχή από τον κόσμο.
Ίσως είναι και φυσιολογικό, γιατί η ταινία δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο που να μας θυμίζει τις δόξες του παρελθόντος από τους δύο πρωταγωνιστές.
Βλέπουμε διαρκώς τους δύο πρωταγωνιστές να τρέχουν και να κυνηγιούνται, αλλά κυρίως να είναι μαχαιρωμένοι, χτυπημένοι και πυροβολημένοι και αυτοί να συνεχίζουν.
Και είναι ο ένας μόλις 70 χρονών και ο άλλος 59!!
Αυτό νομίζω ότι είναι και το μεγαλύτερο λάθος της ταινίας, καθώς χάνει σε ρεαλισμό και γίνεται απλά ένα Ράμπο με βετεράνους σε ένα δάσος.
Επιπλέον, η άποψή μου είναι ότι όταν θέλεις να βάλεις έναν άντρα να μοιάζει με Βόσνιος και να μιλά σαν Βόσνιος, καλύτερα να βρεις έναν Βόσνιο.
Η προφορά του Travolta είναι καθαρά για γέλια, θυμίζοντας Έλληνα να μιλά αγγλικά σε ταινίες του ’80 προσπαθώντας να προσεγγίσει ξένες τουρίστριες.
Δεν μπορούμε με τίποτα να τον συνηθίσουμε να μιλά έτσι, όπως επίσης ούτε το ιδιαίτερο μούσι του που ακόμα μου έχει καρφωθεί στο μυαλό αν το έβαψε η όχι.
Ένα καλό tip είναι όταν ξυπνήσετε με νεύρα το πρωί, μπορείτε να βάλετε έστω το trailer.
Να δώσετε βάσει στην εμφάνισή του (μούσι) και στην προφορά του (i speak england very good) και πιστέψτε με θα έχετε μία πολύ όμορφη μέρα.
Η σκηνοθεσία ανήκει στον Μark Steven Johnson (Ghost Rider, Daredevil και πιο πρόσφατα When in Rome) και μπορούμε να πούμε ότι είναι πολύ αξιοπρεπής.
Μας προσφέρει με τα πλάνα του στιγμές έντασης και άγχους, ενώ ακολουθούμε από αποστάσεις πολλές φορές τους πρωταγωνιστές, κάτι το οποίο μας κάνει να μην κουραζόμαστε αλλά να πιάνουμε πολλές φορές τον εαυτό μας να σκεφτούμε με ποιον είμαστε.
Ποιος δηλαδή πιστεύουμε στην προκειμένη ότι έχει δίκιο και ποιος άδικο.
Αυτό είναι και το στοίχημα που κερδίζει η ταινία.
Να μην μπορούμε να ξεχωρίσουμε ποιος είναι ο ήρωας που συμπαθούμε και ποιος αυτός που αντιπαθούμε.
Πιστεύω, για πολλούς θεατές αυτό θα είναι ένα ερώτημα μέχρι το τέλος της ταινίας, εκτός αν αφήσουμε το σκηνοθέτη στο τέλος να μας καθοδηγήσει - αλλά να ξέρουμε πάντα ότι είναι και ο ίδιος Αμερικάνος.
Στο Killing Season υπάρχει άφθονη βία και πολλές φορές υπερβολική.
Υπερβολική όταν λέμε, όχι μόνο όσον αφορά το αίμα και όλα τα παρελκόμενα αλλά κυρίως στο γεγονός ότι δύο άντρες σε αυτήν την ηλικία δεν πρόκειται με τίποτα να τα άντεχαν όλα αυτά.
Αυτό μας πετάει πολύ από την ταινία και δύσκολα να το συγχωρέσουμε.
Το μακιγιάζ στις σκηνές gore είναι πολύ καλό και μας αηδιάζει αρκετά.
Οπότε πετυχαίνει το σκοπό του.
Σεναριακά δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, καθώς οι χαρακτήρες μας είναι ήδη γνωστοί μετά από τόσες ταινίες με βετεράνους πολέμου.
Ο ένας έχει σχεδόν κατεστραμμένη ζωή χωρίς να νοιάζεται κανείς για αυτόν και ο άλλος ψάχνει για εκδίκηση μέχρι να πεθάνει.
Όπως και να’χει, και οι δύο μας είναι γνώριμοι έστω και χωρίς να έχουμε πάει σε πόλεμο ή και χωρίς να έχουμε γνωρίσει παρόμοια άτομα.
Οπότε, μπορώ να πω ότι δεν κερδίζει σε πρωτοτυπία.
Δράση έχει μπόλικη και αυτό είναι το μόνο που μας δίνει.
Ένα θρίλερ αγωνίας, που αν έπαιρνε τον εαυτό του πιο σοβαρά, θα μπορούσε να θεωρηθεί μια καλή ταινία.
Βλέποντας το σενάριο και την ταινία με διάθεση σημειολογικής αναφοράς, μπορούμε να δούμε κάτι ακόμα, όσον αφορά το χάσμα των πολιτισμών.
Στην προκειμένη, του αμερικάνικου έναντι ενός βαλκανικού πολιτισμού, του σέρβικου.
Αυτό μπορεί να φανεί από τα αξεσουάρ κυνηγιού που κατέχει καθένας από τους ήρωές μας.
Ο αμερικανός είναι με την καραμπίνα και ο βόσνιος με το τόξο.
Ίσως, είναι πέρα για πέρα εμφανής ο τρόπος του σεναριογράφου να μας δείξει το πόσο απαρχαιωμένος είναι ο κόσμος και ο πολιτισμός της βαλκανικής χερσονήσου σε σχέση με τον αντίστοιχο αμερικάνικο.
Βέβαια, σε κάποιες στιγμές υπάρχει και η εναλλαγή του τρόπου κυνηγιού από τους ήρωες αλλά η εικόνα που βλέπουμε κυρίως είναι η προαναφερθείσα.
Έτσι, αυτό είναι καλή τροφή για σκέψη αν θέλουμε να μένουμε σε κάποια σημεία της εκάστοτε ταινίας και να δίνουμε βάση σε πολλά πράγματα που μπορεί να θεωρηθούν και λεπτομέρειες.
Στα θετικά στοιχεία της ταινίας είναι το μοντάζ που κρατά έναν καλό ρυθμό και η ένταση κορυφώνεται προς το τέλος με πληθώρα εναλλαγής πλάνων.
Η μουσική ακολουθεί και βοηθά στην κλιμάκωση της έντασης.
Η ταινία θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη, και πολύ πιο σοβαρή.
Θα μπορούσε να μας κρατήσει στο κλίμα και να μην μας κάνει να σχολιάζουμε ότι κάποια πράγματα είναι υπερβολικά ή να στεκόμαστε σε κάποια γελοία σημεία (βλέπε προφορά).
Παρόλα αυτά, δεν μας ενοχλεί να δούμε μια κακή ταινία από δύο καλούς ηθοποιούς (είπαμε ειδικά ο ένας, ο άλλος όχι και τόσο) αν και τους έχουμε συνηθίσει αλλιώς.
Δημήτρης Βαβάτσης.
Release Date:
12 July, 2013 (USA)
Killing Season trailer από FilmBoy-gr
Post a Comment