Black Rock review

Βλέποντας την αφίσα της ταινίας Black Rock, σίγουρα δεν μπορούμε να φανταστούμε τι θα ακολουθήσει. 

Υποθέτουμε ότι αυτό που θα δούμε έχει να κάνει με μια παρέα γυναικών που θα πηγαίνουν σε ένα νησάκι και μετά κάποιος θα τις κυνηγά μέχρι να μπορέσουν να επιβιώσουν και όλα τα γνωστά. 

Όντως αυτό ισχύει. 
Αλλά με μία διαφορά. 
Το ξύλο που ρίχνουν είναι απίστευτο!

Την σκηνοθεσία της ταινίας υπογράφει η Katie Aselton (Jeff Who Lives at Home), η οποία έχει επιχειρήσει να σκηνοθετήσει ακόμη μια φορά το 2010 με την ρομαντική κομεντί Τhe Freebie.
Φαντάζομαι ότι ήθελε να κάνει κάτι διαφορετικό και επέλεξε την συγκεκριμένη ιδέα, η οποία της ανήκει. 

Εκτός όμως από την σκηνοθεσία, έχει αναλάβει και τον πρωταγωνιστικό ρόλο μαζί με την Lake Bell (Νο Strings Attached) και την Κate Bosworth (Movie 43). 

Τους αντρικούς ρόλους τους συμπληρώνουν ο άγνωστος Will Bouvier, ο κακός της παρέας Jay Paulson και ο Αnslem Richardson.

Η ιστορία έχει ως εξής.
Μία παρέα τριών κοριτσιών, κανονίζει να περάσει ένα Σαββατοκύριακο σε ένα απομονωμένο νησάκι στο Μέιν. 

Το σχέδιο όμως της Sarah (Bosworth) που το οργάνωσε όλο αυτό, δεν ήταν τόσο απλό. 
Απώτερος σκοπός της είναι να ξαναφτιάξει η σχέση των άλλων δύο γυναικών, της Abby και της Lou. 

Φυσικά, χωρίς να γνωρίζει καμία από τις δύο ότι θα βρεθούν ξανά μετά από καιρό και οι τρεις μαζί, όταν έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο προκαλείται αναστάτωση.
Πόσο μάλλον σε ένα απομονωμένο νησί. 

Εκεί βρίσκονται και τρεις άντρες κυνηγοί, τους οποίους προσκαλούν στην παρέα τους. 
Μετά από ένα θανάσιμο ατύχημα που προκλήθηκε από την μία κοπέλα, οι άντρες εξαγριωμένοι τις κυνηγούν για να πάρουν την εκδίκησή τους. 

Η ιδέα της ταινίας, αν και θα μπορούσε να έχει ενδιαφέρον, δυστυχώς δεν μας προσφέρει κάτι το ιδιαίτερο ή το διαφορετικό, σε σχέση με τις ήδη ειπωμένες ιστορίες άλλων ταινιών. 

Αυτό είναι και το βασικό πρόβλημά της. 
Το γεγονός ότι είναι πολύ προβλέψιμη η πορεία της ιστορίας μας και η συμπεριφορά των χαρακτήρων, οι οποίοι είναι αρκετά αδύναμοι και χωρίς υπόβαθρο. 

Ο θεατής μπορεί να προβλέψει λίγο μετά την αρχή, πώς θα εξελιχθούν τα γεγονότα και ίσως ποιό θα είναι και το τέλος της ταινίας. 

Παρόλα αυτά, δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν έχει και καλά στοιχεία αλλά και ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης όπως οι περισσότερες ταινίες, όσο απλοϊκές και να είναι.

Το ενδιαφέρον κομμάτι είναι ότι οι βασικοί μας χαρακτήρες είναι μόνο γυναίκες και δεν είναι μία ομάδα ατόμων που απλά ο ένας προστατεύει τον άλλον. 

Όσο τις βλέπουμε να αγωνίζονται για την επιβίωσή τους, μπορούμε να μπούμε στην ψυχολογία του θηράματος και του κυνηγημένου, πόσο μάλλον όταν τα θηράματα είναι γυναίκες και οι κυνηγοί είναι οπλισμένοι άντρες με στρατιωτική εκπαίδευση κατά το παρελθόν. 

Αρκετές σκηνές προσφέρουν ένταση και αγωνία, με αποκορύφωμα τις σκηνές gore, όπου γινόμαστε μάρτυρες ενός λουτρού αίματος και βίας από το ασθενές φύλο (..;).

Η βία σε κάποιες στιγμές είναι αρκετά υπερβολική, αλλά δεν νομίζω ότι η υπερβολή είναι κάτι που δεν περιμένουμε σε μια ταινία αυτού του είδους.

Η σκηνοθετική προσέγγιση της Katie Aselton - λαμβάνοντας υπόψη ότι είναι το σκηνοθετικό της ντεμπούτο σε ταινία horror - δείχνει ότι προέρχεται από κάποιον άπειρο ως προς το είδος σκηνοθέτη, αλλά δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός ότι μας καθοδηγεί στο να συμπάσχουμε με τους βασικούς της χαρακτήρες και να νιώσουμε ότι είμαστε μέρος όλου αυτού του κυνηγητού.

Επιπλέον, το ότι ακολουθούμε στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας τις κυνηγημένες γυναίκες, όχι μόνο μας βοηθά στο να νιώσουμε τον τρόμο τους αλλά και να γνωρίζουμε όσα αυτές γνωρίζουν. 

Δηλαδή, αυτή η επιλογή της Aselton και κυρίως του βασικού σεναριογράφου της ταινίας, Mark Duplass, μπορώ να πω ότι είναι ένα από τα θετικά σημεία της ταινίας. 

Ελπίζουμε σε επόμενη δουλειά της η Aselton, να μην φοβηθεί και να ρισκάρει περισσότερο όσον αφορά το σκηνοθετικό της κομμάτι και να μην περιορίζεται στις γνωστές μεθόδους που πλέον χρησιμοποιούν όλες οι ταινίες τρόμου δεύτερης διαλογής.

Οι ερμηνείες των τριών γυναικών είναι σε γενικά πλαίσια καλές, χωρίς όμως να μπορούμε να τις χαρακτηρίσουμε ως κάτι το ιδιαίτερο. 
Το αποκορύφωμα τους βρίσκεται στις σκηνές ωμής βίας, όπου τις βλέπουμε να βγάζουν την σκοτεινή τους πλευρά επί της οθόνης.

Σε γενικές γραμμές η ταινία έχει καλό ρυθμό, κάτι το οποίο προωθείται και από το μοντάζ καθώς δεν μας κόβει από την ένταση με άτεχνα cut, ούτε προσπαθεί να μας τρομάξει περισσότερο από όσο είμαστε διατεθειμένοι. 
Βλέποντας φυσικά μια ταινία με τέτοιο story.

Πιο πάνω μιλήσαμε για ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης που ενδεχομένως να έχουν όλες οι ταινίες , ή απλά αρέσει σε εμάς να ψάχνουμε και να βρίσκουμε έστω και χωρίς να υπάρχει. 

Πιο αναλυτικά, βλέποντας μία τέτοια μάχη μεταξύ τριών αθώων κοριτσιών  εναντίον τριών ένοπλων αντρών με στρατιωτική καριέρα κατά το παρελθόν, μπορούμε να μπούμε σε άλλα μονοπάτια σκέψης. 

Το γεγονός ότι στην αρχή, η ταινία έχει χαρακτηριστικά sexploitation film παλιότερων δεκαετιών, με τις γυναίκες να δέχονται το βασανισμό και τα ερωτικά κοιτάγματα και πειράγματα από τους εκτός ορίων κυνηγούς, σε συνδυασμό με την αντίδρασή τους ώστε να επιβιώσουν και τον υπερβάλλοντα ζήλο που δείχνουν στις τελικές σκηνές μάχης, μπορούμε να πούμε ότι το φιλμ θέλει να συγκαταλεχθεί και στα vengeance movies. 

Μία ταινία εκδίκησης, κατά την οποία οι γυναίκες μπορούν αν θέλουν να πάρουν μια και καλή την εκδίκησή τους για όλα όσα μπορεί να υποφέρουν. 

Σε περίπτωση που η σκηνοθέτιδα ήθελε να δώσει και αυτή τη ματιά, μπορούμε να πούμε ότι είναι σε αρκετά καλό στάδιο. 

Αξιομνημόνευτη η σκηνή όπου η Abby και η Lou ( Aselton και Bell) έχουν βγάλει τα ρούχα τους γιατί είχαν βραχεί από τη θάλασσα, και για να επιβιώσουν από το κρύο αναγκάστηκαν να αγκαλιαστούν και να ζεστάνουν τα σώματά τους!

...Τα σχόλια δικά σας.

Δημήτρης Βαβάτσης

Release Date:
21 January, 2012 (Sundance)
21 June, 2013 (UK)

 
Black Rock trailer από Horrorant