A Haunted House review

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.

Το A Haunted House είναι η πρώτη παρωδία που επιμελήθηκε ο Marlon Wayans μόνος του (αυτός είναι πρωταγωνιστής, συν-σεναριογράφος και παραγωγός), χωρίς βοήθεια από τα αδέλφια του Shawn και Keenen Ivory.

Μαζί οι τρεις, μας είχαν δώσει το υπερ-επιτυχημένο Scary Movie το 2000, αμφιβόλου ποιότητας sequels αργότερα, και μερικές άθλιες κωμωδίες όπως το White Chicks το 2004.

Προφανώς, το δέλεαρ της προσωπικής καριέρας ήταν πολύ μεγάλο για τον Marlon, ο οποίος επιστρέφει με μια ακραία παρωδία τρόμου, η οποία αντλεί το μεγαλύτερο μέρος του υλικού της από τα Paranormal Activity και μερικά gags από το περσινό hit εξορκισμού The Devil Inside.

Το αποτέλεσμα δεν έχει καμία σχέση με τη σπιρτόζικη γυαλάδα του Scary Movie, έχει δυστυχώς κάποιες ακρότητες που πολλοί δεν θα τις συγχωρήσουν, αλλά σε αντίθεση με αηδίες του στυλ Epic Movie κλπ, είναι αστεία σε αρκετά σημεία, είναι διασκεδαστική στο σύνολό της και για μένα, ήταν μια ευχάριστη έκπληξη.

Αφού αγόρασε ένα νέο σπίτι στα προάστια, ο Malcolm (Marlon Wayans, G.I. Joe: The Rise of the Cobra) ανυπομονεί να ζήσει με τη φίλη του Kisha (Essence Atkins), έστω κι αν έχει ανησυχίες για τις αλλαγές που θα φέρει στη ζωή του η συγκατοίκηση με μια γυναίκα.

Μετά από μια σύντομη περίοδο ευτυχίας, το ζευγάρι ανακαλύπτει ότι ζει με ένα φάντασμα που τους επισκέπτεται στη μέση της νύχτας...



Εφοδιασμένος με εξοπλισμό φωτογραφικών μηχανών και κάμερας, ο Malcolm είναι έτοιμος να καταγράψει την απόδειξη στο σκληρό δίσκο του υπολογιστή του, αλλά αντί για φοβερά και τρομερά πράγματα, θα καταγράψει μια σειρά από περίεργες συναντήσεις του poltergeist να ...τακτοποιεί τη Kisha.
Πολλές φορές.

Μέχρι εκεί, το A Haunted House είναι μονοδιάστατο, είναι τίγκα στον αυτοσχεδιασμό και έχει κανα δυό ατυχέστατες στιγμές, που περιλαμβάνουν κόπρανα στο σαλόνι (…) και σεξουαλικές περιπτύξεις του Malcolm με ένα γούνινο αρκουδάκι …κι ύστερα άλλο ένα …κι ύστερα με τρία ταυτόχρονα …σε μια αναιδής σκηνή που κρατάει ένα ολόκληρο δίλεπτο!

Προφανώς, σε αυτό το σημείο οι αίθουσες αδειάζουν, καταλαβαίνοντας ότι αν όλη η ταινία είναι έτσι, δεν έχεις καμία θέση εσύ εκεί.

Αλλά παραδόξως, το καλό αρχίζει μετά.
…Όταν ο Malcolm θα ζητήσει βοήθεια από ένα μέντιουμ (Nick Swardson, That’s My Boy), έναν ιερέα (Cedric the Entertainer, Larry Crowne), δυο τύπους εξπέρ σε κάμερες ασφαλείας και με το δικό τους Ghost Hunting τηλεοπτικό show (David Koechner, Hit and Run και Dave Sheridan, Horrible Bosses), τα ghetto ξαδέλφια της Kisha, με αρχηγό τον Ray Ray (Affion Crocket, This Means War).

Η μονοτονία των δυο πρωταγωνιστών σπάει και το χιούμορ γίνεται επιτέλους ικανοποιητικό και σε σημεία απολαυστικό.

Άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, οι τύποι στους οποίους προσφεύγει προς βοήθεια ο Malcolm και η Kisha σώζουν τη ταινία από το ολοκληρωτικό ναυάγιο, και μάλιστα σε μερικά gags γελάς με τη ψυχή σου.

Καλύτερος όλων ο κοκάκιας παπάς-πρώην gangster, που χειροτονήθηκε μέσα στη φυλακή, με πεταλουδίτσα tattoo στη πλάτη, με στριφτά στις σελίδες της Παλαιάς Διαθήκης, και κάνοντας εξορκισμό με ατάκες του Samuel Jackson από το Snakes on a Plane και το Pulp Fiction: 

‘And I will strike down upon thee with great vengeance and furious anger those who attempt to poison and destroy my brothers.’
Μορφή.

Πλάκα έχει και το καρα-gay μέντιουμ που τα ρίχνει απροκάλυπτα στον Malcolm, αλλά και το φιλικό ζευγάρι Jenny (Alanna Ubach, Bad Teacher) και Steve (Andrew Daly, Big Miracle), που είναι swingers και ψήνουν τον Malcolm για ένα πάρτι με ούζα.

Περιέργως, ο David Kiechner δεν έχει καλές ατάκες και δε φαίνεται να συμμετέχει και πολύ στο κόλπο.

Αυτοί τελικά σώζουν τη ταινία και απομακρύνουν τις κακές εντυπώσεις των αχαλίνωτων αυτοσχεδιασμών και του σκατολογικού και πρόστυχου χιούμορ του Wayans, και της αμφιβόλου τεχνικής κατάρτισης σκηνοθεσία του Michael Tiddes.

Αξιοσημείωτη είναι η προσπάθεια του Wayans να προσθέσει στοιχεία πολιτισμικής και φυλετικής σάτιρας, με ένα Καυκάσιο cast στη πλειοψηφία του.

Προσωπικά, βλέπω με συμπάθεια τον Marlon Wayans.

Ο τύπος έγραψε ιστορία ως σεναριογράφος του Scary Movie, έγινε ο ίδιος μορφή ως ηθοποιός με το ‘I see dead people’ μαστουρωμένο χαρακτήρα του, έστω κι αν δεν του βγαίνει τίποτα τα τελευταία χρόνια (υποψηφιότητες Βατόμουρων για τα White Chicks και LiTTLEMAN, κερδίζοντας για το δεύτερο).

Στο εντελώς δικό του A Haunted House έχει τις υπερβολές του, τις ακρότητες και τις αηδίες του, αλλά σε γενικές γραμμές αξίζει το σεβασμό μας για μια εν τέλει διασκεδαστική παρωδία τρόμου, που διαθέτει πολύ κακές, μέτριες αλλά και πολύ καλές στιγμές. 
‘I had enough of these motherfucking snakes, on this motherfucking plane!’
Samuel Jackson is the man, dog!
Μορφή.

A Haunted House trailer 2 από Horrorant