Maniac review

Γράφει ο Νίκος Σιδεράς.

Μετά από δεκάδες καλογυαλισμένα μα και αποτυχημένα στην πλειοψηφία τους remakes πρωτοκλασάτων ταινιών τρόμου, ήρθε η ώρα να προσαρμοστούν στο σήμερα και τα πιο ιδιαίτερα, σχεδόν κακόφημα horror του 70’ και του 80’.

Ύστερα λοιπόν από τα Silent Night Deadly Night και Who Can Kill A Child, ο κλήρος έπεσε στο Maniac (1980) του William Lustig, ένα άκρως αρρωστημένο και απαγορευμένο στην εποχή του slasher, που προκάλεσε την κοινή γνώμη με τη γραφική του βία και σημείωσε τεράστια επιτυχία στις μεταμεσονύχτιες προβολές των κινηματογράφων που τόλμησαν να το προβάλουν.

Με τη πολύτιμη βοήθεια των Αlexandre Aja (High Tension, Τhe Hills Have Eyes) και Gregory Levasseaur (Piranha 3DD) στην παραγωγή και το σενάριο, και σκηνοθέτη τον δημιουργό του συμπαθέστατου P2 (ένα από τα καλύτερα χριστουγεννιάτικα horror) Franck Khalfoun, ο αιμοδιψής φονιάς που τρομοκράτησε το κοινό των 80’ s ακόνισε το μαχαίρι του εκ νέου και βγήκε στους δρόμους ξανά προς αναζήτηση καινούριων θυμάτων, όπως πάντα όμως γένους θηλυκού.

Ο νέος Μaniac μπορεί να πήρε τους δρόμους και πάλι, τις αίθουσες όμως τις είδε με το κιάλι, μιας και εκτός από κάποια ειδικευμένα στο horror φεστιβάλ, προβλήθηκε σε εξαιρετικά μικρό κύκλωμα διανομής, περνώντας σχετικά απαρατήρητο.

Παρόλη όμως τη σκληρότητα και τη βιαιότητα του, δεν προκάλεσε σε καμία περίπτωση τις αντιδράσεις που σημειώθηκαν κατά την πρώτη προβολή του πρωτότυπου, ενώ το μόνο που φαίνεται να τράβηξε την προσοχή του κοινού ήταν η επιλογή του πρωταγωνιστή Elijah Wood-Frodo, σε έναν εντελώς κόντρα ρόλο, πολύ μακριά από τις μέχρι τώρα επιλογές του.

Το remake του Μaniac αν και προσεγγίζει αλλιώς τον κεντρικό χαρακτήρα, δεν διαφοροποιείται ιδιαίτερα από το original, τόσο σε κινηματογραφικό ύφος όσο και σε υπόθεση.
Έτσι λοιπόν τα πράγματα έχουν ως εξής :

Ο Frank (Elijah Wood, The Hobbit: An Unexpected Journey) είναι ιδιοκτήτης ενός καταστήματος με κούκλες βιτρίνας που έχει κληρονομήσει από την οικογένεια του. 

Δεν μοιάζει όμως σε τίποτα με τους υπόλοιπους άντρες της ηλικίας του μιας και στον ελεύθερο χρόνο αρέσκεται στο να παρακολουθεί όμορφες νεαρές γυναίκες, τις οποίες στη συνέχεια σκοτώνει με πρωτοφανή αγριότητα, παίρνοντας μαζί του για ενθύμιο την ξεριζωμένη κόμη τους.

Γεμάτος ψυχολογικά τραύματα που πηγάζουν από την παιδική του ηλικία και κυρίως από τις μνήμες που έχει από την ελευθέρων ηθών μητέρα του, ο Frank προσπαθεί απεγνωσμένα να επουλώσει τις πληγές του, φτιάχνοντας την τέλεια γυναίκα, ένα πλάσμα ικανό να σταθεί δίπλα του, που θα τον κάνει αληθινά ευτυχισμένο.

Η  ζωή του όμως παίρνει άλλη τροπή όταν η νεαρή καλλιτέχνης Anna (Nora Arnezeber, Safe House) ζητά τη βοήθειά του για τη νέα της έκθεση...

Μια φιλία αναπτύσσεται μεταξύ τους και μια έλξη του Frank προς το πρόσωπο της όμορφης κοπέλας, μια συμπάθεια που σιγά σιγά θα μετατραπεί σε εμμονή, κλιμακώνοντας τη δολοφονική του δράση με απρόβλεπτες για όλους συνέπειες.

Όχι και τόσο μακριά από τη λογική του πρωτότυπου, το καινούριο Maniac φανερώνει από τα πρώτα λεπτά τη συγγένεια τους αλλά και την πρόθεση του να αποτελέσει ένα κράμα American Psycho και Peeping Tom.

Με ευρηματικές γωνίες λήψης, καθηλωτική μουσική υπόκρουση και άφθονες δόσεις gore, αρχικά καταφέρνει να κλέψει τις εντυπώσεις, όσο όμως κυλούν τα λεπτά το δημιούργημα του Khalfoun καταρρέει σχετικά θορυβωδώς χάρη κυρίως στην έλλειψη πρωτοτυπίας, επαναλαμβάνοντας ουσιαστικά μια τετριμμένη, σχεδόν απλοϊκή ιδέα, απευθυνόμενο παράλληλα σε ένα εκπαιδευμένο κοινό που τα έχει δει και τα έχει ακούσει όλα.

Εξυπακούεται πως το νέο φιλμ είναι κλάσεις ανώτερο από το σχεδόν αστείο με τα σημερινά δεδομένα slasher του Lustig και πώς ως remake έχει λόγο ύπαρξης καθότι χρησιμοποιεί την κεντρική ιστορία ως αφορμή για να καταγράψει με σοβαρότητα το πολυσύνθετο πορτρέτο ενός serial killer, διαφοροποιώντας το έτσι αυτόματα από τα remakes της σειράς που γυρίζονται κυρίως για χαβαλέ.

Αυτή όμως η τόσο ενδιαφέρουσα και έντιμη προσέγγιση του σκηνοθέτη παγιδεύεται σιγά-σιγά στο περιορισμένων δυνατοτήτων σενάριο που μένει στα απολύτως βασικά, μην προσφέροντας τελικά τίποτα το καινούριο στο είδος των serial killers movies.

Άλλο επίσης μεγάλο ατόπημα - για να μην πω απατεωνιά - αποτελεί το γεγονός πως ενώ έχει έναν απίστευτα εκφραστικό και ταλαντούχο ηθοποιό στον πρώτο ρόλο, δεν τον χρησιμοποιεί σχεδόν καθόλου.

Κι όσο εσύ λοιπόν παρακολουθείς με ενδιαφέρον το εύρημα της αφήγησης σε πρώτο πρόσωπο (ο Peeping Tom που λέγαμε) , συνειδητοποιείς με το πέρασμα της ώρας πως διαρκεί παραπάνω απ’ όσο πρέπει και πως τα τεράστια μελαγχολικά μάτια του πρωταγωνιστή θα τα αντικρίσεις μόνο αν τύχει και περάσει μπροστά από κανέναν καθρέφτη ή έστω κάτι γυαλιστερό.

Όσοι λοιπόν επιλέξετε να δείτε το Maniac αποκλειστικά και μόνο για τον Elijah Wood, τότε θα πρέπει να αρκεστείτε απλά στα χέρια του - που κατά έναν περίεργο λόγο μοιάζουν σα να βγήκαν απευθείας από γύρισμα του Άρχοντα Των Δαχτυλιδιών, τουτέστιν βρώμικα και σημαδεμένα!

Πρέπει να παραδεχτώ όμως πως στις λίγες σκηνές που τον βλέπουμε ολόκληρο, είναι εξαιρετικός και φυσικά πολύ πιο πειστικός από τον μουστακαλή brutal προκάτοχο του.

Εκτός όμως από έναν πρώτου βεληνεκούς star, το Maniac διαθέτει και μερικές από τις καλύτερες σκηνές βίας που θα δείτε φέτος - ξεχωρίζω άνετα την πρώτη στην είσοδο του διαμερίσματος του θύματος, το φόνο της κοπέλας-σωσία της κόρης του Πασχάλη Τερζή!!!- που γνωρίζει από το chat-room, αλλά και εκείνη της καταδίωξης μιας ακόμα άτυχης σε μετρό-πάρκινγκ.

Παρά τις ανατριχιαστικές σκηνές και τα ποτάμια αίματος που θα δείτε να κυλούν, το φιλμ στην «καρδιά» του είναι περισσότερο ένα ψυχογράφημα ενός μανιακού δολοφόνου παρά μια καθαρόαιμη ταινία τρόμου.

Με μια αρρωστημένη ατμόσφαιρα να το διαποτίζει απ’ άκρη σ’ άκρη και μια έντονη μελαγχολία να ίπταται στον αέρα, το Maniac μάλλον σε φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στην κατάθλιψη, παρά σε διασκεδάζει.

Σε τελική ανάλυση θα το χαρακτήριζα βαρύ ψυχολογικό δράμα με έντονα horror στοιχεία, ένα φιλμ με έντονο καλλιτεχνικό και δραματουργικό υπόβαθρο, που φανερώνει όμως σχετικά γρήγορα στο θεατή τις σεναριακές αδυναμίες του αλλά και τις γενικότερα περιορισμένες δυνατότητες του όλου εγχειρήματος.

Κρίμα, γιατί με λίγη μεγαλύτερη προσοχή θα μπορούσαμε να μιλάμε τώρα για ένα μικρό αριστούργημα…

Release Date:
26 May, 2012 (Cannes Film Festival)
15 March, 2013 (UK)
21 June, 2013 (USA)
Maniac trailer από Horrorant