The Walking Dead: Season 3 review

Γράφει ο Νίκος Σιδεράς.

Άλλη μια σεζόν της δημοφιλούς ζομπο-σειράς έφτασε στο τέλος της και όπως ακριβώς συνέβη και με τις προηγούμενες δύο, κατάφερε να  προκαλέσει αμέτρητες συγκινήσεις στο τηλεοπτικό κοινό αλλά και  εκατοντάδες  πικρόχολα σχόλια από τους επικριτές της.

Ως γνωστόν το Walking Dead του δικτύου AMC αποτελεί ένα σύγχρονο τηλεοπτικό φαινόμενο που έχει κερδίσει εκατομμύρια θαυμαστές σε όλον τον κόσμο, σπάζοντας όλα τα ρεκόρ τηλεθέασης σε όσες χώρες προβάλλεται.

Αυτό όμως έχει κάνει τους φανατικούς του ακόμα πιο απαιτητικούς, με αποτέλεσμα να μη γλυτώνει από τα πυρρά τους όταν πού και πού εντοπίζουν κάποιο στραβοπάτημα.

Έτσι λοιπόν μετά από έναν εξαιρετικό μα μικρό πρώτο κύκλο και έναν μεγαλύτερο σε διάρκεια αλλά μέτριο δεύτερο, ακολούθησε πριν λίγους μήνες ο ακόμα μεγαλύτερος τρίτος και φυσικά όχι τελευταίος με τον οποίο θα ασχοληθούμε σήμερα.

Η γενική γεύση που μας άφησε αυτός ο κύκλος θα έλεγα πως ήταν μάλλον γλυκόπικρη μιας κι ενώ κατάφερε να κρατήσει το ενδιαφέρον μας αμείωτο μέχρι το mid-season finale, προς το τέλος άρχισε να επαναλαμβάνεται αδικαιολόγητα, αφήνοντας ανεκμετάλλευτες πολλές ευκαιρίες για ένα δυνατό κλείσιμο, ειδικά αν το συγκρίνουμε με τα συγκλονιστικά τελευταία επεισόδια του πρώτου και κυρίως του δεύτερου κύκλου.

Παρόλα αυτά όμως, η σειρά φέτος επέστρεψε σαφώς βελτιωμένη, έχοντας περισσότερη δράση, πιο γρήγορο ρυθμό και μετά την γενική κατακραυγή…πολύ μεγαλύτερες δόσεις αίματος, γραφικών ξεκοιλιασμάτων και αποκρουστικών νεκροζώντανων με ακόμα μεγαλύτερη όρεξη για φρέσκια ανθρώπινη σάρκα!

Η τρίτη σεζόν λοιπόν βρίσκει τους ήρωες μας μπροστά σε μια φυλακή, κι ενώ ο περισσότερος κόσμος προσπαθεί να την αποφύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι, η ομάδα μας κάνει τα πάντα για να μπει μέσα προκειμένου να προφυλαχθεί από τις ορδές των πεινασμένων νεκροζώντανων.

Η αλήθεια είναι πως με τη Lori (Sarah Wayne Callies, Faces in the Crowd) σε προχωρημένη εγκυμοσύνη (να επιστρέφει για δεύτερη φορά σε φυλακή μετά το Prison Break!) και τους περισσότερους εξουθενωμένους και πεινασμένους από την πολυήμερη περιπλάνηση, το σωφρονιστικό ίδρυμα ακούγεται ιδανική ευκαιρία για μια προσωρινή ανάπαυλα.

Φυσικά η φυλακή δεν είναι αυτό που θα λέγαμε άδεια με αποτέλεσμα να έχουμε νέες προστριβές και αψιμαχίες μεταξύ των φυλακισμένων επιζώντων και της αποδεκατισμένης πλέον ομάδας του Rick (Andrew Lincoln, Made in Dagenham), που παρά τους νέους μπελάδες συνεχίζει να καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια για να κρατήσει τις ισορροπίες στις μεταξύ τους σχέσεις.

Παράλληλα στον ορίζοντα προκύπτει και μια καλά θωρακισμένη πόλη ονόματι Woodberry που αντιστέκεται στους περιπατητές και διοικείται από  έναν ψυχάκια κυβερνήτη (David Morrissey, Blitz) με πολλά κρυμμένα μυστικά στην ντουλάπα του.

Όπως καταλαβαίνετε η  σύγκρουση μεταξύ των δύο διαφορετικών σε νοοτροπία ομάδων δεν αργεί να ξεκινήσει, γεγονός που θα οδηγήσει σε μια πολεμική διαμάχη γεμάτη ανατροπές, φέρνοντας μεγάλες ανακατατάξεις στις ζωές των ηρώων μας, αλλά και εμπόδια που θα κάνουν τον αγώνα τους για επιβίωση ακόμα δυσκολότερο.

Αυτή η τεραστίων διαστάσεων κόντρα μεταξύ Rick-κυβερνήτη και των ακολούθων τους, αποτελεί ουσιαστικά τον  βασικό άξονα δράσης γύρω από τον οποίο κινείται η τρίτη σεζόν, μια σεζόν που με σαρκασμό περνά το μήνυμα πως οι άνθρωποι δεν χρειαζόμαστε ζόμπι, «τρωγόμαστε» μια χαρά και μόνοι μας!

Στο μεταξύ, να μην ξεχάσω να αναφέρω πως κατά τη διάρκεια των 16 επεισοδίων, κάποιοι μέχρι πρότινος βασικοί χαρακτήρες θα μας αποχαιρετήσουν οριστικά, ενώ σε κάποιους  άλλους θα δοθεί περισσότερος χρόνος φέρνοντάς τους έτσι στην πρώτη γραμμή των γεγονότων.

Γενικά πολλές ανακατατάξεις θα συμβούν, φιλίες θα χαλάσουν, νέες κόντρες θα δημιουργηθούν και γνώριμα πρόσωπα από τα παλιά θα επιστρέψουν για να κλείσουν ανοιχτούς λογαριασμούς αλλά και ν’ ανοίξουν νέους.

Κι ενώ οι  ήρωες μας κάνουν τα πάντα για να επιβάλλουν τη δύναμη της ομάδας τους, οι νεκροζώντανοι παρόλο που αριθμητικά είναι πιο πολλοί από ποτέ, θα λέγαμε  περνούν σε δεύτερη μοίρα, μιας και κατά γενική ομολογία δεν αποτελούν την κύρια απειλή της σεζόν.

Μπορεί να κομματιάζονται με όλους τους δυνατούς τρόπους από τα όπλα των πρωταγωνιστών και να δείχνουν πιο αποκρουστικοί από τις προηγούμενες φορές χάρη στα εκπληκτικά ειδικά εφέ, δυστυχώς όμως δεν παύουν να αποτελούν περισσότερο διακοσμητικά στοιχεία του φετινού κύκλου, πράγμα όμως που πρόκειται ν’ αλλάξει στον επόμενο σύμφωνα με δηλώσεις των δημιουργών της σειράς.

Όπως λοιπόν ανέφερα και πιο πάνω η σειρά ξεκινά δυνατά από τα πρώτα κιόλας επεισόδια καλύπτοντας το χαμένο έδαφος της δεύτερης, με μερικές εξαιρετικές στιγμές που προκαλούν στο θεατή από εκρήξεις αδρεναλίνης μέχρι αβίαστα δάκρυα (ναι, το 4ο έχω στο μυαλό μου) κι από αναπάντεχες ανατροπές μέχρι δύσκολες ψυχοπλακωτικές καταστάσεις γεμάτες συναίσθημα (ναι και πάλι στο 4ο αναφέρομαι…).

Γενικά οι διαπροσωπικές σχέσεις του βασικού καστ παραμένουν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος για άλλη μια φορά, με τη δράση όμως να ακολουθεί κατά πόδας, κάνοντας την παρακολούθηση πολύ πιο ευχάριστη σε σύγκριση με την περασμένη κουραστική σεζόν.

Την ίδια στιγμή οι νέες προσθήκες χαρακτήρων κοντράρουν άνετα τους παλιούς τόσο ερμηνευτικά όσο και από πλευράς περιεχομένου, με τη Michonne (Danai Gurira, My Soul To Take) να κλέβει άνετα την παράσταση αποτελώντας πλέον ένα από τα δυνατά χαρτιά της σειράς, και τον κυβερνήτη David Morrissey να δίνει μια στιβαρή ερμηνεία που αφήνει ομοίως το στίγμα της.

Σκηνοθετικά και σεναριακά συνεχίζεται η πολύ καλή δουλειά, αναμενόμενο βέβαια για μια παραγωγή με τέτοια standards, ίσως όμως θα μπορούσαν να δώσουν λίγη μεγαλύτερη προσοχή σε κάποια καίρια επεισόδια που κούρασαν χωρίς λόγο ξεχειλώνοντας το στόρι.

Αναφέρομαι φυσικά στα τελευταία τέσσερα-πέντε επεισόδια που επανέλαβαν  τα ίδια και τα ίδια χωρίς ουσιαστικά να δείξουν κάτι καινούριο, οδηγώντας μας σ’ ένα φινάλε, που με εξαίρεση μια απώλεια ενός βασικού χαρακτήρα, μας χάρισε ελάχιστες συγκινήσεις καθώς η μεγάλη «έκρηξη» που περιμέναμε δεν έγινε ποτέ, ενώ οι λογαριασμοί με τον κακό της υπόθεσης παρέμειναν αδικαιολόγητα ανοιχτοί μέχρι την επόμενη χρονιά που θα ξεκινήσει ο νέος κύκλος.

Επίσης να προσθέσω πως εντόπισα αρκετές  άστοχες στιγμές σε όλη τη διάρκεια της σεζόν, με χαρακτηριστικότερη την ξεδιάντροπα μεγάλη κωλοφαρδία του κυβερνήτη, που ενώ όλο το σύμπαν συνωμοτούσε για να τον βγάλει απ’ τη μέση, στο τέλος όλως τυχαίως κατάφερνε να τη βγάζει πάντα καθαρή-άντε το πολύ με ένα μάτι λιγότερο!

Μα κάποιος θα πέρναγε από μπροστά του και θα  ‘τρωγε τη σφαίρα! 
Μα θα το μετάνιωνε η γκόμενα του λίγο πριν του μπήξει το μαχαίρι την ώρα που κοιμόταν! 
Μα κάποιος άτυχος θα πέθαινε στη θέση του…πάντα κάτι θα γινόταν για να την σκαπουλάρει ο κακιασμένος, κάνοντας τα νεύρα μας κρόσσια!

Στη μυθοπλασία βέβαια όλα επιτρέπονται, ακόμα  και οι υπερβολές 
…Είναι αλήθεια πως  έχουν κι αυτές τη δική τους νοστιμάδα!

Ανακεφαλαιώνοντας, η τρίτη σεζόν του φαινομένου Walking Dead διατήρησε τον πήχη της ποιότητας ψηλά και κρατήθηκε πολύ δυνατά τουλάχιστον μέχρι το δωδέκατο επεισόδιο, από ‘κει κι έπειτα έκανε δυστυχώς μια μικρή κοιλιά που οδήγησε σ’ ένα χλιαρό φινάλε, κατάφερε όμως να αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον μας γι’ αυτή μετά την αρκετά αδύναμη δεύτερη, ενώ παράλληλα μας έκανε να περιμένουμε με αγωνία την επόμενη για να δούμε τι άλλο θα σκεφτούν οι δαιμόνιοι δημιουργοί για το μέλλον των ταλαιπωρημένων, από νεκρούς και ζωντανούς, ηρώων μας.