Kiss of the Damned review

Γράφει ο Γιάννης Χατζόπουλος.

Το Kiss of the Damned είναι η πρώτη ταινία της κόρης του θρυλικού σκηνοθέτη John Cassavetes, Xan Cassavetes και προβλήθηκε στο φετινό SXSW και το φεστιβάλ Βενετίας. 

Σε μία περίεργη επιλογή, η Cassavetes έχοντας ήδη σκηνοθετήσει το ντοκιμαντέρ Z Channel: A Magnificent Obsession, αποφασίζει να ασχοληθεί με το γοητευτικό κόσμο των βαμπίρ και να δημιουργήσει μία ταινία που θυμίζει πολύ ευρωπαικές παραγωγές των 70's από σκηνοθέτες όπως οι Jean Rollin και Dario Argento και το κλασικό Nosferatu. 

Πρόκειται για μία από τις πρώτες indie ταινίες τρόμου που είδα μέσα στο 2013 και ομολογώ πως εντυπωσιάστηκα.

Πρωταγωνίστρια της ιστορίας είναι η Djuna, που υποδύεται η πανέμορφη Joséphine de la Baume (Johnny English Reborn). 

Ως βαμπίρ ζει μία μοναχική ζωή κλεισμένη στο σπίτι βλέποντας ταινίες τη μέρα και κυνηγώντας ζώα για να ικανοποιήσει τις ανάγκες της τα βράδια. 

Σε μία επίσκεψή στο βίντεοκλαμπ, θα γνωρίσει τον συμπαθητικό σεναριογράφο Paolo (Milo Ventimiglia, The Divide) με τον οποίο θα έρθει πολύ κοντά. 

Η σχέση τους κυλάει ευχάριστα και οι δύο φαίνονται ευτυχισμένοι, μέχρι τη στιγμή που θα εμφανιστεί η ατίθαση αδερφή της Djuna, Mimi (Roxane Mesquida, Rubber). 

Οι δύο αδερφές έχουν επιλέξει διαφορετικούς τρόπους να ζουν με τα θετικά και τα αρνητικά που έχει το να είσαι βαμπίρ και η κόντρα τους θα επηρεάσει τη συνεχώς αναπτυσσόμενη κοινότητα του είδους τους.


Τα πάντα στο Kiss of the Damned έχουν ενδιαφέρον. 

Πολλοί σκηνοθέτες αποτυγχάνουν στο ντεμπούτο τους να συνδυάσουν μουσική, φωτογραφία, κίνηση της κάμερας και ερμηνείες, αλλά η Xan Cassavetes τα καταφέρνει και με το παραπάνω. 

Η ταινία νιώθει ευρωπαική και έχει κάτι το εθιστικό. 
Υποψιάζομαι πως είναι μία από τις πιο όμορφες ταινίες που θα δούμε μέσα στη χρονιά, κάτι που είναι εντυπωσιακό αν αναλογιστείς πως το μπάτζετ είναι αρκετά χαμηλό. 

Με αρκετές έμμεσες αναφορές σε παλαιότερες ταινίες τρόμου αλλά και μία πιο άμεση στο Opening Night (1977) που έχει πρωταγωνιστές τους Gena Rowlands και John Cassavetes, η Xan λέει την ιστορία της με ένα πρωτότυπο και αιματοβαμμένο τρόπο.

Και παρότι υπάρχουν σκηνές με τα βαμπίρ και το "γεύμα" τους που είναι πολύ όμορφα σχεδιασμένες, δεν πρόκειται για μία ταινία που θα "ταρακουνήσει" από τη θέση τους τους πιο έμπειρους θεατές. 

Για καλό ή για κακό, το κυνήγι των βαμπίρ για αίμα που πολλοί θεατές θέλουν να δουν και βλέπουμε στις περισσότερες ταινίες του είδους, περνάει σε δεύτερη μοίρα και έχουμε μπροστά μας την ιστορία και τη σεξουαλική ένταση που παρουσιάζει η Cassavetes. 

Με τον τρόπο αυτό αποφεύγονται κλισέ του είδους και παρότι η ιστορία δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπη, η ταινία με γοήτευσε για πολλούς διαφορετικούς λόγους.

Το σενάριο που επίσης έγραψε η Xan Cassavetes, παρουσιάζει την καθημερινότητα των πρωταγωνιστών/βαμπίρ με τρόπο που δεν έχουμε ξαναδεί σε ταινία τα τελευταία χρόνια. 

Με μία πιο ώριμη ματιά βλέπουμε πως σκέφτονται και εκφράζουν τις επιθυμίες τους. 

Όλα αυτά μέσα από τις δύο ιστορίες που αναπτύσσονται. 
Την κόντρα των δύο αδερφών αλλά και τη σχέση της Djuna και του Paolo.

Οι ερμηνείες δεν δίνουν κάτι συναρπαστικό, αν και η Joséphine de la Baume στο ρόλο της Djuna είναι εκείνη που τελικά κλέβει τις εντυπώσεις. 

Ο Milo Ventimiglia στο ρόλο του Paolo μάλλον περνάει απαρατήρητος χωρίς καμία στιγμή έντασης αφού στη μεγαλύτερη διάρκεια της ταινίας παρατηρεί τις ενέργειες των δύο αδερφών. 

Η Roxane Mesquida στον πιο αβανταδόρικο ρόλο της ταινίας αρκείται στο να είναι ένα σέξι βαμπίρ/δολοφόνος. 

Όλοι οι ηθοποιοί πάντως φαίνεται να μιλούν γλώσσα διαφορετική από τη μητρική τους. 
Έτσι οι βαριές προφορές βοηθούν στην ένταση και την ατμόσφαιρα που αναπτύσσεται.

Τελικά το Kiss of the Damned είναι μία αξιόλογη προσθήκη στις ταινίες με βαμπίρ και μία που μας συστήνει το ταλέντο της Xan Cassavetes, από την οποία ελπίζω να δούμε περισσότερα τα επόμενα χρόνια. 

Το σενάριο δεν παρουσιάζει κάτι καινούργιο, ενώ υπάρχουν αδυναμίες στην αφήγηση σε ορισμένα σημεία προς το τέλος. 

Μικρή σημασία όμως έχουν αυτά σε μία ταινία που θα γοητεύσει το κοινό με την ομορφιά της. 
Κάθε πλάνο είναι τέλεια σχεδιασμένο, τα χρώματα τονίζουν τη διάθεση των πρωταγωνιστών και τον κίνδυνο των καταστάσεων. 

Ο ερωτισμός αντικαθιστά τη βία σε μεγάλο μέρος της ταινίας και οι μουσικές επιλογές επαναφέρουν μία πιο groovy ατμόσφαιρα που δεν έχουμε δει εδώ και πολλά χρόνια. 

Ως κάτι παραπάνω από υπενθύμιση παλιών ταινιών τρόμου, το Kiss of the Damned θα γοητεύσει τους horror fans και είναι μία από τις ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς.

Kiss of the Damned trailer από Horrorant