Homeland: Season 2 review

Γράφει ο Νίκος Σιδεράς.

Όπως έχω ξαναγράψει, το Homeland είναι η σειρά που πρέπει να δει κάθε «τηλεορασάκιας» που σέβεται τον εαυτό  του, αλλά και οποιοσδήποτε  διψά για κάτι ποιοτικό και ψυχαγωγικό ταυτόχρονα!

Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός πως η αμερικανική TV αποτελεί το νέο κινηματογράφο και όποιος δεν το έχει καταλάβει ακόμα, πραγματικά έχει χάσει… επεισόδια!

Αυτή τη στιγμή λοιπόν, το Homeland είναι η κορωνίδα των νέων αξιόλογων τηλεοπτικών σειρών  και φυσικά ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί στον τομέα των κατασκοπευτικών θρίλερ.

Μπορεί κάποιοι να το χαρακτηρίζουν ως το νέο 24 αλλά κατά γενική ομολογία και για κακή τύχη του κατά τ’ άλλα ατρόμητου Jack Bauer η Carrie μας τον «τρώει»-έβαλα εισαγωγικά για να μην έχουμε παρεξηγήσεις- για πρωινό!

Αγωνιώδες και καλογυρισμένο, γεμάτο ίντριγκες κι ανατροπές ,η σειρά των Alex Gansa, Howard Gordon και Gideon Raff, κράτησε τον πήχη εξίσου ψηλά και τον δεύτερο χρόνο προβολής της, κάνοντας χιλιάδες θεατές ανά τον κόσμο να καρδιοχτυπούν για την τύχη του λοχία Brody (Damian Lewis, Your Highness) και της δαιμόνιας  Carrie Mathison (Claire Danes, Me and Orson Welles).

Και αυτή τη φορά, οι δύο εκ διαμέτρου αντίθετοι κόσμοι των πρωταγωνιστών ήρθαν κοντά, προκαλώντας αναταραχές τόσο στη ζωή των ίδιων όσο και στη ζωή των γύρω τους.



Δύο κόσμοι με φανερά αντίθετες κοσμοθεωρίες και προτεραιότητες, με πολιτικές και κοινωνικές διαμάχες και φυσικά με εντελώς  διαφορετική αντίληψη περί ελευθερίας και πατριωτισμού.

Όπως θυμάστε, στην πρώτη σεζόν ο αγνοούμενος πολέμου Nicholas Brody επέστρεψε πίσω στην πατρίδα και την οικογένειά του μετά από 8 βασανιστικά χρόνια αιχμαλωσίας στο Αφγανιστάν...

Κι ενώ όλο το έθνος τον θεωρούσε ήρωα και οι δημοσιογράφοι τον κυνηγούσαν για μια του δήλωση, η έμπειρη πράκτορας της CIA, Carrie Mathison είχε διαφορετική γνώμη.

Θεωρούσε ότι ο ατσαλάκωτος οικογενειάρχης που όλοι είχαν για νεκρό, επέστρεψε ως μυστικός πράκτορας της Al Qaeda με μοναδικό σκοπό να προκαλέσει τον τρόμο και την καταστροφή στην ίδια του τη χώρα.

Η άποψη της αυτή ήταν προϊόν κάποιων πληροφοριών που είχε κατά το παρελθόν από κάποιον φυλακισμένο πληροφοριοδότη της, ο οποίος την είχε προειδοποιήσει ότι ένας αμερικανός κρατούμενος έχει αλλαξοπιστήσει κι έχει μεταστραφεί σε τρομοκράτη.

Μόνη, αλλά σίγουρη για τα πιστεύω της, αγνοώντας  τη δυσπιστία των συνεργατών της, ξεκίνησε έναν αγώνα δρόμου για να αποδείξει στους ανωτέρους της, αλλά και στον ίδιο της τον εαυτό, τις εχθρικές προθέσεις του Λοχία Brody.

Με το τέλος λοιπόν της πρώτης σεζόν αφήσαμε την Carrie εκτός CIA, σ’ ένα ψυχρό κι ανατριχιαστικό ψυχιατρείο να παλεύει με τις μνήμες της αλλά και τα καλώδια του ηλεκτροσόκ, όσο ο wannabe τρομοκράτης αλλώνιζε ελεύθερος κι ωραίος, διεκδικώντας μια θέση στο πολιτικό στερέωμα της χώρας.

Η ιστορία λοιπόν συνεχίζει από εκεί περίπου που την αφήσαμε, με την ηρωίδα μας να έχει έρθει πλέον στα συγκαλά της , την οικογένεια της να τη βοηθά να ορθοποδήσει ψυχολογικά όσο και επαγγελματικά, την ίδια στιγμή που ο Brody εξακολουθεί να εισχωρεί ύπουλα και μεθοδικά στα βάθη του αμερικανικού πολιτικού συστήματος.

Και κάπου εκεί κάποιες σημαντικές πληροφορίες περί τρομοκρατίας και Abu Nazir φτάνουν στα γραφεία της CIA φέρνοντας τους υπεύθυνους σε αμηχανία, γεγονός που βάζει  την ειδική επί της υπόθεσης  Carrie ξανά στο παιχνίδι.

Από εδώ και πέρα οι αποκαλύψεις και οι ανατροπές είναι ραγδαίες, ανακατεύοντας ξανά την τράπουλα από τα πρώτα κιόλας επεισόδια, όπου ευθαρσώς και αιφνιδίως οι δημιουργοί τοποθετούν με ιδιαίτερα έξυπνο τρόπο τη σχέση των δύο πρωταγωνιστών αλλά και την επιρροή που ασκεί ο ένας στον άλλο, σε άλλο επίπεδο.

Σε άλλο όμως επίπεδο περνά και η δράση η οποία με εξαίρεση 2-3 χλιαρά επεισόδια, είναι καταιγιστική  και πιο έντονη από τον πρώτο κύκλο, καθηλώνοντας για τα καλά το θεατή .

Το φρενήρη ρυθμό της δράσης ακολουθεί και η σκηνοθεσία που συνεχίζει να είναι κινηματογραφικών προδιαγραφών όπως άλλωστε και το εύστοχο μοντάζ που βοηθά σημαντικά στην ανάδειξη του σεναρίου, προσφέροντας απολαύσεις πρώτου βαθμού.

Θα σταθώ όμως λίγο παραπάνω στις ερμηνείες ολόκληρου του καστ που είναι για ακόμη μία φορά καταπληκτικές, πολυδιάστατες και απίστευτα καλοδουλεμένες, κάτι που αποδεικνύουν 'αλλωστε και τα βραβεία που μάζεψαν σε όλες τις  φετινές σημαντικές διοργανώσεις.

Μάλιστα κάποιες σκηνές, όπως λόγου χάρη η ανάκριση του Brody από την Carrie ή η τελική σεκάνς, είναι πραγματικό χάρμα οφθαλμών και τόσο δυνατές ερμηνευτικά που θα μείνουν στην τηλεοπτική και όχι μόνο ιστορία.

Βέβαια σε μια τόσο εκρηκτική -στην κυριολεξία –σειρά είναι φυσικό κι επόμενο να υπάρχουν μικρές  υπερβολές  κι ευκολίες, αλλά είναι τόσο δοτικό, καλογραμμένο και ειλικρινές το σενάριο που συγχωρείς κάθε του στραβοπάτημα.

Με ειλικρίνεια όμως -και πονηριά τολμώ να πω- έκλεισε και ο δεύτερος αυτός κύκλος, αφήνοντάς μας να περιμένουμε εναγωνίως τον τρίτο όπου η αγαπητή Carrie –spoiler- εκεί που προσπαθούσε με νύχια και με δόντια ν’ αποδείξει την ενοχή του Brody, θα περάσει στην αντίπερα όχθη, καταβάλλοντας νέο αγώνα αυτή τη φορά, για ν’ αποδείξει  την αθωότητα του.

Το Homeland είναι μια απολύτως επίκαιρη σειρά που δίνει αφορμή για πολιτικό και κοινωνικό προβληματισμό σε κάθε σκεπτόμενο τηλεθεατή, ένα πραγματικά δύσκολο και μεγάλο κατόρθωμα αν αναλογιστούμε πως μιλάμε για τηλεόραση στην εποχή που κυριαρχούν τα εύπεπτα -«ανεγκέφαλα» θεάματα  και οι «φελλοί».

Το στοιχείο όμως που την κάνει να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες σειρές του είδους, είναι πως έχει την τάση να κρατά ουδέτερη πολιτικά στάση προτιμώντας να προβάλει τα γεγονότα  με αντικειμενικότητα, εστιάζοντας περισσότερο στην ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων  και λιγότερο στο να περάσει κάποιο εθνικιστικό ή έμμεσο πολιτικό μήνυμα.

Γενικότερα στο Homeland κάθε χαρακτήρας έχει τη δική του ιδεολογία για τον κόσμο που τον περιβάλλει κι αυτή ακριβώς η ανάμιξη  διαφορετικών σε αντίληψη προσωπικοτήτων, που ζουν και αναπνέουν σ’ ένα κοινό μα και ουδέτερο πολιτικά περιβάλλον, είναι από τα γοητευτικότερα χαρακτηριστικά της που την κάνουν ακαταμάχητη στο κοινό.

Γι’ αυτό λοιπόν όσοι δεν έχετε ξεκινήσει ακόμα την υπέροχη αυτή σειρά του Showtime, σπεύσατε!
Η τηλεόραση στα καλύτερα της!