Girls Against Boys review

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.

Θα μπορούσε να λέγεται ‘Πειραγμένα κορίτσια εναντίον των ανδρών που τους πλήγωσαν’, είτε σωματικά, είτε συναισθηματικά.
Και για κάποιες πραγματικά άτυχες ψυχές, ‘…που απλώς βρέθηκαν σε λάθος σημείο τη λάθος στιγμή’.

Ο φεμινισμός συναντά το exploitation στο Girls Against Boys του Austin Chick (ναι, το όνομα του σκηνοθέτη είναι αυτό!), ένα ιδιαίτερα σκληρό (αν και όχι οπτικά) revenge θρίλερ που επιχειρεί να εξερευνήσει έναν ταραγμένο ψυχολογικό χώρο, ενδίδοντας σε δολοφονίες και μερικές αποτρόπαιες πράξεις εκδίκησης.

Αν και δεν είναι όσο σκληρό θα μπορούσε, το Girls Against Boys έχει ένα συγκεκριμένο στυλ που κρατά το ενδιαφέρον, αλλά μοιάζει να έχει σιγαστήρα σε ό,τι αφορά την εκκωφαντικότητα που θα όφειλε να έχει, αν οραματιζόταν να γίνει ένα νέο I Spit On Your Grave.

Δε νομίζω όμως ότι ήθελε αυτό ο …Γκόμενας (ο Chick ντε).

Η Shae (Danielle Panabaker, Piranha 3DD) είναι μία χαμηλών τόνων φοιτήτια που διατηρεί σχέση με τον Terry (Andrew Howard, I Spit On Your Grave), έναν πολύ μεγαλύτερο και …πολύ παντρεμένο άντρα.

Όταν η σχέση τους φαίνεται να σοβαρεύει, ο Terry αποκαλύπτει στη Shae ότι δεν έχει καμία πρόθεση να αφήσει τη γυναίκα και το παιδί του για αυτήν, και τη χωρίζει, αφήνοντάς τη νεαρή γυναίκα συντετριμμένη και λίγο θυμωμένη...



Στο μπαρ όπου δουλεύει ως μπαργούμαν, γνωρίζει τη μυστηριώδη συνάδελφο Lu (Nicole LaLiberte, Dinner for Schmucks) και συμφωνεί να περάσει μαζί της ένα μεθυσμένο βράδυ στα club, όπου σύντομα θα γνωρίσουν ένα τρίο ανδρών, συμπεριλαμβανομένου του Simon (Michael Stahl-David).

Το φλερτ μαζί του καταλήγει σε σεξουαλική επίθεση εις βάρος της ήδη πληγωμένης Shae.

Νοιώθωντας ευάλωτη, πληγωμένη και οργισμένη, η Shae ακολουθεί τη Lu σε ένα κυνήγι εκδίκησης, και επισκέπτονται όλους όσους αδίκησαν τη φοιτήτρια με ένα γεμάτο όπλο, με σπαθιά σαμουράι, ακόμα και με εργαλεία ξυλουργείου.

Στην αρχή, η Shae είναι ενθουσιασμένη με την ικανοποίηση που της προσφέρουν οι δολοφονίες, αλλά η κτητικότητα της Lu αυξάνεται.

Έτσι, όταν η Shae γνωρίζει ένα ντροπαλό συμμαθητή (Liam Aiken, The Killer Inside Me), προκαλεί τη ζήλια στη φίλη της, κάτι που θα οδηγήσει σε μεγαλύτερο αριθμό πτωμάτων, έστω κι αν μερικά από αυτά δεν έχουν πληγώσει καμία τους.

Θα μπορούσε να υπάρχει μια ζωώδης ικανοποίηση στη παρακολούθηση της ταινίας, αυτή του να βλέπεις καλούς να εκδικούνται κακούς.
Το πρόβλημα είναι πως μόνο ένα θύμα αξίζει πραγματικά να πεθάνει.

Ναι, ο πιο βίαιος και βασανιστικός θάνατος του ανήκει, αλλά οι άλλοι είτε είναι εντελώς αθώοι, είτε η τιμωρία τους δεν είναι ακριβώς δίκαιη.

Χάνοντας το πλεονέκτημα της απόδοσης δικαιοσύνης, τα δυο κορίτσια καταλήγουν να φαίνονται ως δυο τρελές που μισούν τους άνδρες, έτσι γενικά.

Ο Chick που έγραψε και το σενάριο, δεν εξηγεί καν γιατί η Lu είναι τόσο σκληρή, εκδικητική και υπολογίστρια (μια μισοεξήγηση δίνεται, αλλά η ίδια η Lu την παίρνει πίσω λέγοντας πως κάνει πλάκα), καταλήγοντας να γίνει μια γραφική vigilante ή μια τρελή psycho.

Αυτός που είναι ακόμα πιο μπλεγμένος, είναι ο χαρακτήρας της Shae.
Σαφώς πιο επιεικής, σχεδόν ντροπαλή στη κοινωνική της ζωή, δέχεται πολύ εύκολα τις δολοφονίες (ακόμα κι όταν εκείνη ‘δεν μπορεί να το κάνει’) και συμμετέχει σε βασανισμούς και ακρωτηριασμούς με χαρακτηριστική ικανοποίηση.

Ακόμη κι όταν καταλαβαίνει με ποια έχει μπλέξει, και όταν ο μοναδικός αθώος άνθρωπος που την έκανε να νοιώσει υπέροχα χωρίς να ζητήσει τίποτα, έχει πεθάνει, η απάθειά της είναι παροιμιώδης και …ανεξήγητη.

Στο τέλος, έχει γίνει ένα καθυστερημένο που δεν αντιδρά σε ό,τι και να της κάνουν, ένα άβουλο ον που, ακόμη κι όταν δρα βίαια, έχει ένα βλέμμα του στυλ ‘α, κοίτα, μια πεταλούδα!’

Είναι εμφανές ότι αυτό δεν είναι bad acting από την Panabaker, αλλά η σεναριακή άποψη για το πρωταγωνιστικό χαρακτήρα.

Η Shae είναι συνεχώς χαμένη στο διάστημα - πηγαίνει σπίτι του πρώην της να ζητήσει εξηγήσεις αλλά μένει αδρανής και αφήνεται να την πάει ο πρώην της, με ταξί σπίτι – σε σημείο που καταντάει ενοχλητικό στη ταινία.

Οπτικά, το Girls Against Boys έχει άποψη.
Η σκηνή με το σπαθί στο πάρτι αποκριών μου θύμισε το Blood: The Last Vampire με τις Ασιάτισσες με τα μεγάλα σπαθιά, ο βασανισμός του βιαστή είναι άλλη μία Hostel αναφορά, ενώ όλη η αίσθηση εκδίκησης μοιάζει με ένα Death Wish για φεμινίστριες.

Κι όμως, ο Chick κατάφερε (περί κατορθώματος πρόκειται) να αποφύγει το σαματά.
Η όλη ατμόσφαιρα σε κοιμίζει, τόσο ήσυχα νοιώθεις.
Προφανώς βοηθά και η αναισθησία της Shae…

Πάντως, ένας πολύ καλός λόγος να δεις τη ταινία είναι τα ατελείωτα πόδια της Danielle Panabaker.

Αφού έκανε όνομα ως έφηβη σε πολλές ταινίες του Disney Channel, η Panabaker βάλθηκε να γίνει ένα horror babe εμφανιζόμενη σε ταινίες όπως το Friday the 13th, το The Crazies, το The Ward και το Piranha 3DD, αλλά η πιο σέξυ εμφάνιση μακράν είναι στο Girls Against Boys.

Τα σορτσάκια και η συνολική εμφάνιση της, μέχρι που θα μπορούσαν να σε κάνουν να συμπαθήσεις το βιαστή της στη ταινία.

Πέραν αυτού, η εσωτερική ερμηνεία της δεν μου έκατσε και τόσο καλά στο μάτι, και αρχίζω να έχω την αίσθηση ότι υιοθετεί ένα στυλ σε όλες τις ταινίες, ανεξαρτήτως ρόλου.

Αυτό το υφάκι μόνιμης τσαντίλας και tough girl που δε μασάει, καλό είναι να το αλλάζει που και που.

Το ...ξωτικό Nicole LaLiberte είναι ένα παράξενο sexy κράμα gothic με anorexic γυναίκας, που είναι ό,τι απεχθάνομαι περισσότερο.

Ερμηνευτικά έχει ενδιαφέρον, αλλά αν προσέξεις θα διακρίνεις σημάδια κακού παιξίματος εδώ κι εκεί.

Το Girls Against Boys είναι ασυγχώρητα forgettable σε σχέση με το θέμα του και το σενάριο.

Δε επιτρέπεται να κάνεις μια ταινία όπου δυο σέξι γυναίκες εκδικούνται άνδρες, ενίοτε με βασανιστικούς τρόπους – τους οποίους είσαι διατεθειμένος να δείξεις ως σκηνοθέτης, και να προσφέρεις τόσο χαμηλή αδρεναλίνη στους θεατές σου.

Θες οι σκηνές που δεν είναι δα και ό,τι πιο gore έχετε δει, θες η σιωπηλή πρωταγωνίστρια, θες η σκηνοθετική σιέστα του Chick, το Girls Against Boys είναι πολύ soft για ένα τέτοιο θέμα.

Girls Against Boys trailer από Horrorant