Classics: The Church (La Chiesa) (1989)

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.

Κατανοώ τους λόγους για τους οποίους μερικοί στο διαδικτυακό κινηματογραφικό σύμπαν χαντακώνουν την παραλίγο τρίτη συνέχεια του αριστουργηματικού Demons του Lamberto Bava.

Μη σας πω, τους συμμερίζομαι κιόλας.

Όλοι εσείς όμως που βλέπετε το La Chiesa ως ένα αργό, βαρετό και not-to-much-splater φιλμ μιας ξεπερασμένης άλλωστε εποχής, ξεχνάτε κάτι σημαντικό.

Ότι μόνο ο Michele Soavi πλησίασε τόσο κοντά στην ακριβής τυποποίηση του σινεμά του Dario Argento.

Ο Soavi (όπως και ο Argento πολλές φορές) το παρακάνει με την επιπόλαια και συνοπτική αφήγηση, αλλά ενώ ο δικός του κινηματογραφικός καμβάς είναι λιγότερο πολύχρωμος από το χρωματισμένο πρίσμα του σινεμά του Argento, στο La Chiesa δίνει τεράστια προσοχή στα σημάδια, τους οιωνούς και τα σύμβολα.

Τόσο μεγάλη προσοχή, ώστε να κατηγορηθεί ότι ξέχασε να ασχοληθεί με το ζουμί της ταινίας, την horror δράση.
Χμ… ναι μεν, αλλά.

Μιλώντας για τυποποίηση (ή για προσπάθεια μίμησης), όσο θέλει να μοιάσει στο δάσκαλο Argento, τόσο διαφορετικός θέλει να είναι από τον έτερο των διδακτώρων, Lamberto Bava.

Ίσως για αυτό επέμενε το φιλμ του να μην μπει στη τριλογία του Demons αν και έτσι ξεκίνησε (αργότερα έγινε ένα κανονικό Demons 3), καθώς ο ίδιος θεωρεί το La Chiesa ένα πιο σοφιστικέ φιλμ.
Και έχει δίκιο.

Η σκανδαλώδης χρήση του Σταυρού ως σύμβολο από τον Soavi, δείχνει τη διεισδυτικότητα της Χριστιανικής ‘απειλής’ στον παγανισμό.

Στη μεσαιωνική Γερμανία, το Τάγμα των Τευτόνων Ιπποτών αφανίζει ένα ολόκληρο χωριό δήθεν 'μαγισσών' επειδή το σχήμα του Σταυρού υπάρχει στο πόδι ενός κοριτσιού, θάβει τα θύματα σε ένα λάκο και τα σφραγίζει …με ένα Σταυρό.

Στο σήμερα, μια ομάδα τουριστών επισκέπτεται την εκκλησία. 
Όταν η σφραγίδα της κρύπτης κατά λάθος σπάει από τον νέο βιβλιοθηκάριο, τα κακόβουλα πνεύματα θα κλειδώσουν το ναό και θα επιτεθούν σε όλους. 

Μετά την εναρκτήρια σκηνή, ο Soavi μας πάει στο σήμερα …σε μια εκκλησία που χτίστηκε ακριβώς επάνω από αυτόν τον τάφο δεκάδων ψυχών που …ε, δεν αναπαύονται κιόλας.

Και σε αντίθεση με το in-your-face σινεμά του Bava, ο Soavi δεν βιάζεται να παγιδέψει τα θύματά του ούτε εξαπολύει αμέσως τους δαίμονες.

Αντίθετα περιμένει, μετατρέπει ένα θύμα σε συνένοχο με την υποβολή παραισθήσεων και το τελετουργικό σιγά σιγά αρχίζει, εξελίσσεται και μόλις στη τελική πράξη υπάρχει ένα απίθανο unleash hell φινάλε.

Προφανώς για κάποιους το La Chiesa είναι αργό αλλά για όσους εκτίμησαν και διέκριναν ίχνη ιδιαίτερου σινεμά και διαφοροποιήσεις σε αυτό το …copy, απλώς δεν είναι βιαστικό.

Στο κάτω κάτω, ο υποβλητικός τρόμος είναι εδώ από τη πρώτη στιγμή (θυμηθείτε το καλπασμό του αλόγου, στα καλά καθούμενα μέσα στο ναό).

Ερμηνευτικά, δεν ξεφεύγουμε από το μέτριο acting των Giallo (μέρος του μύθου άλλωστε είναι και αυτό), με τη sexy μούσα του Soavi, Barbara Cupisti να βάφει, να ερωτοτροπεί και να τρομάζει …κάπως άγαρμπα αλλά μ’αρέσει, και τον αμερικανό Tomas Arana (Dark Knight Rises) στα πρώτα του βήματα να είναι όσο μπορεί …πιο υπερβολικός.

Καλύτερη όλων, η 14χρονη Asia Argento, κόρη φυσικά του σπουδαίου δημιουργού, στον πρώτο της μεγαλούτσικο ρόλο (είχε προηγηθεί ένα πέρασμα στο Demons 2) ενός κοριτσιού που μένει στο ναό και φαίνεται να ξέρει περισσότερα από όσα δείχνει.

Το τελευταίο μισάωρο του La Chiesa …δαιμονίζεται, καθώς θα δείτε τράγους να πηδάνε τη πρωταγωνίστρια, μια γυναίκα να χτυπά τη καμπάνα με το κεφάλι του άνδρα της, καρδιές να αυτό-αφαιρούνται και δεκάδες σώματα να αναβλύζουν από το υπόγειο της εκκλησίας.

Αν αυτά μπορείτε να τα δείτε σε ένα σύγχρονο φιλμ δαιμονισμού, δείξτε το και σε μένα.

Θεωρώ το La Chiesa μέσα στα 5 καλύτερα Giallo films (το 4ο συγκεκριμένα, σύμφωνα με το Top-10 των Ιταλικών ταινιών Τρόμου) για όλους τους παραπάνω λόγους.