Classics: Carrie (1976)

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.

Είμαι ‘the biggest fan of Brian De Palma’.

Ίσως να είμαι και ο μοναδικός άνθρωπος στο πλανήτη που λάτρεψε ακόμα και το Rising Cain, και όπως έγραφα στις Ταινίες που Αδικήθηκαν, ‘…τον θεωρώ τον ‘Μέσι των σκηνοθετών’, έναν βιρτουόζο της κινηματογράφησης και από τους ελάχιστους που μπορεί να κάνει μαγικά με την κάμερα και όχι απλώς να σκηνοθετήσει.’

Από τις πολλές απίστευτες ταινίες του, το Carrie κρατάει ιδιαίτερη θέση στη καριέρα του, καθώς ήταν και η πρώτη ουσιαστικά επιτυχία του.

Μαζί με το Scarface, το Mission: Impossible και το The Untouchables, το Carrie ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία του De Palma, και συνήθως μένει έξω από τα παραδείγματα που χρησιμοποιούν αυτοί που τον κατηγορούν για κλέφτη και μισογύνη.

Στο Carrie δε χρησιμοποιεί καθόλου Χιτσκοκικά στοιχεία, και είναι αλήθεια πως στις περισσότερες ταινίες του, ακόμη και σήμερα (θυμηθείτε το Passion) το κάνει.
Όχι εδώ.

Ομοίως, στο Carrie δίνει μια αρκετά διορατική άποψη, όχι της γυναικείας σεξουαλικότητας από μόνη της, αλλά και του ανδρικού φόβου για αυτή.

Εξάλλου, τόσο η Sissy Spacek όσο και η Piper Laurie, οι δύο πρωταγωνίστριές του, έλαβαν υποψηφιότητες για Oscar για τις ερμηνείες τους, απόδειξη του πόσο ισχυρούς γυναικείους χαρακτήρες έφτιαξε.



Η Carrie White (Sissy Spacek) είναι μία ντροπαλή, χωρίς αυτοπεποίθηση έφηβη που δεν φαίνεται να ταιριάζει με κανέναν στο σχολείο.
Η ηρεμία της και η έλλειψη κοινωνικότητας την κάνουν τον τέλειο στόχο.

Στην αρχική σκηνή, βλέπουμε ένα soft γυμνό, με την Carrie να κάνει ντους μετά το μάθημα της γυμναστικής.
Πολλά γυμνά νεαρά κορμιά περπατούν τριγύρω.

Είναι η στιγμή που η Carrie αποκτά την πρώτη της περίοδο.
Παθαίνει υστερία και τρέχει ουρλιάζοντας στα άλλα κορίτσια για να την βοηθήσουν.
Αλλά τα κορίτσια δεν είναι φίλες της - την πειράζουν και γελάνε σαν ηλίθιες, μέχρι που αρχίζουν να ρίχνουν και τα ταμπόν πάνω της.

Η γυμνάστρια (Betty Buckley) το παίρνει χαμπάρι ότι η μικρή Carrie υποφέρει και αποφασίζει να τιμωρήσει όλα τα κακά κορίτσια με μια ώρα παραπάνω στο γυμναστήριο, κι εκείνες με τη σειρά τους, η Chris (Nancy Allen), η Sue (Amy Irving) και κανα δυο άλλες, σχεδιάζουν να εκδικηθούν τη ‘χαζή’ συμμαθήτρια τους.

Όλο αυτό το διάστημα, η Carrie ασχολείται με τη θρησκόληπτη τρελή μητέρα της, (Piper Laurie) και μέσα σ’όλα, ανακαλύπτει ότι μπορεί να σπάσει και να κινεί πράγματα με το μυαλό της.

Πίσω στο σχολείο, ο Tommy (William Katt) ζητά από την Carrie να τον συνοδέψει στο σχολικό χορό, την ίδια στιγμή που η Chris και ο φίλος της Billy (John Travolta) σκοτώνουν γουρούνια και γεμίζουν κουβάδες με αίμα για να τους χύσουν επάνω στη Carrie το βράδυ του χορού, όταν θα την ανακηρύξουν Queen of the Prom!

Η συνέχεια γνωστή.
Η Carrie σοκάρεται και εκδικείται κλειδώνοντάς τους όλους στο κτίριο και σκοτώνοντάς τους με ποικίλους τρόπους (αν και όχι τόσο τρομακτικούς, είναι η αλήθεια), και πάει σπίτι όπου έχει μια τελευταία διαμάχη με τη τρελή μάνα της, η οποία αποκαλύπτει και το γιατί θέλει το κακό της.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους αυτή η ταινία είναι ένα ορόσημο του κινηματογραφικού τρόμου.

Πρώτα απ 'όλα, είναι η πρώτη κινηματογραφική μεταφορά βιβλίου του Stephen King, και μία από τις λίγες που έγινε καλά.
Αυτό από μόνο του, λέει πολλά.

Γιατί, πριν ο σπουδαίος συγγραφέας γίνει celebrity και ξεκινήσει να γράφει κατά παραγγελία ό,τι μπορεί να του δώσει χρήματα (γι’αυτό και τον έχει ξεπεράσει κατά πολύ πλέον ο τεράστιος Dean Koontz), έγραφε σπουδαία και περίπλοκα βιβλία που ήταν δύσκολο να μεταφερθούν πειστικά στην οθόνη.

Μετά, είναι η ταινία που προέβαλλε το εύρος του ερμηνευτικού ταλέντου της Sissy Spacek.

Από καθαρά άποψη φυσιολογίας, το να βρεις κάποια που να ταιριάζει στο χαρακτήρα της Carrie είναι πολύ δύσκολο.

Πρέπει να μοιάζει με οποιοδήποτε άλλο "forgettable" κορίτσι στο σχολείο, να είναι  αντισυμβατικά όμορφη αλλά και να μπορεί να κρύβει αυτή την ομορφιά, να φαίνεται πράος άνθρωπος αλλά και να είναι εντελώς πειστική οργισμένη.

Α, και να έχει μεγάλες υποκριτικές ικανότητες.
Το να βρεις ένα νεαρό άτομο που μπορεί να είναι ευάλωτο και απειλητικό συγχρόνως, είναι μια εξαιρετικά δύσκολη δουλέιά, αλλά η Spacek έπαιξε το ρόλο αυτόν τέλεια.

Ειδικά οι σκηνές της, στην αρχή και στο χορό είναι οι πιο εντυπωσιακές.

Τέλος, ένας άλλος λόγος για τον οποίο το Carrie έχει το σεβασμό των οπαδών ταινιών τρόμου είναι το γεγονός ότι σηματοδοτούσε την έναρξη ενός νέου σινεμά τρόμου.

Η βιρτουόζικη τεχνική του De Palma και το πολύχρωμο gore, έκαναν το Carrie να είναι η πρώτη ΝΕΑ ταινία τρόμου (μετά το The Last House on the Left, το The Exorcist και το The Texas Chainsaw Massacre, όλα πρόσφεραν κάτι καινούργιο στο είδος τους) σε μια βιομηχανία που μεταβαλλόταν.

Βρισκόμασταν στα μέσα του ’70 και οι ημέρες των ανατριχιαστικών σκιών και των τρομακτικών θορύβων είχαν περάσει.

Ωστόσο, ο de Palma δεν εστίασε την κάμερά του τόσο στο gore (η σκηνή του μακελειού στο χορό ίσως απογοητεύσει μερικούς νέας γενιάς horror fans, καθώς η οθόνη χωρίζεται στα δύο και τους θανάτους δεν τους βλέπουμε σε πρώτο πλάνο), όσο στον απειλητικό χαρακτήρα που προκαλεί πολύ ακραίες αντιδράσεις.

Ακόμη και σήμερα, αυτό που καταλογίζουν πολλοί στο έργο του De Palma είναι η απροθυμία του να δείξει από πολύ κοντά τον πραγματικό τρόμο.

Για μένα, αυτό είναι μια εξαιρετική κίνηση, δεδομένου ότι με αυτό τον τρόπο ο Brian de Palma δεν χαρακτηρίστηκε ποτέ ένας μετρ του τρόμου, αλλά ένας μετρ του κινηματογράφου.

Περιμένω το remake του Carrie από την Kimberly Pierce, με περιέργεια.
Και αν δεν έπαιζε το άλλο πουλέν μου, η Chloe Moretz, θα το περίμενα με άγριες διαθέσεις.