Stoker review

Γράφει ο Γιάννης Χατζόπουλος.

Μία από τις σπουδαίες ταινίες που έχω δει μέσα στο 2013 είναι το πολυαναμενόμενο Stoker. 

Αυτό το θρίλερ είναι η πρώτη αγγλόφωνη ταινία του σκηνοθέτη Chan-wook Park, ο οποίος έγινε γνωστός παγκοσμίως με το Oldboy που κέρδισε βραβείο στις Κάννες το 2004 και αποτελεί μέρος της τριλογίας Vengeance μαζί με τα εξίσου βίαια Sympathy for Mr Vengeance και Lady Vengeance. 

Ο τίτλος της ταινίας ίσως σας θυμίσει την ταινία Dracula του Francis Ford Coppola, αλλά δεν υπάρχει καμία σχέση μεταξύ των δύο. 

Εξάλλου είδαμε τον σκηνοθέτη να καταπιάνεται με τον πάντοτε γοητευτικό κόσμο των βαμπίρ με το Thirst το 2009. 

Το Stoker είναι θρίλερ από εκείνα που απαιτούν μία καλή αίθουσα που θα σου επιτρέψει να ακούσεις κάθε ήχο και να παρατηρήσεις τη λεπτομέρεια σε κάθε εικόνα, για να το εκτιμήσεις στο μέγιστο βαθμό. 

Και για να μην μπερδευόμαστε, το λέω από τώρα πως η ταινία δεν είναι τρόμου και δεν περιέχει τέρατα, CGI και πράγματα που εμφανίζονται ξαφνικά στην οθόνη. 

Το μόνο τρομακτικό που υπάρχει είναι η εξαιρετική κινηματογράφηση από το σκηνοθέτη, το διευθυντή φωτογραφίας Chung-hoon Chung και τα υπόλοιπα μέλη του crew.



Κεντρικός χαρακτήρας της ιστορίας είναι η 18χρονη India (Mia Wasikowska, Lawless), που τη μέρα των γενεθλίων της θα παρευρεθεί στην κηδεία του πατέρα της που πέθανε σε ένα μυστήριο αυτοκινητιστικό ατύχημα. 

Μαζί της είναι η αποστασιοποιημένη μητέρα της Evelyn (Nicole Kidman, The Paperboy). 

Στην κηδεία εμφανίζεται ένα πρόσωπο που μέχρι τότε δεν ήξερε πως υπήρχε. 
Ο γοητευτικός αδερφός του πατέρα της, ο θείος Charlie (Matthew Goode, Leap Year) γυρίζει μαζί με την οικογένεια, σπίτι. 

Κανείς δεν γνωρίζει πολλά για τον Charlie και το μόνο που ακούμε είναι πως έχει κάνει πολλά ταξίδια και είναι επιτυχημένος στις διάφορες δουλειές με τις οποίες ασχολείται. 

Η εκκεντρική και ήσυχη India, που βρίσκεται ίσως στην πιο σημαντική περίοδο της ζωής της, θα επηρεαστεί από τον ερχομό και τη σχέση που θα αναπτύξει με το θείο της, με επιπτώσεις στην ίδια, τη μητέρα της και τον καινούργιο συγγενή της.

Αν και τα trailer αποκαλύπτουν μεγάλο κομμάτι της ιστορίας, εγώ θα προσπαθήσω να μην πω πολλά για την υπόθεση της πρώτης απόπειρας στο γράψιμο σεναρίου του γνωστού από την τηλεοπτική σειρά Prison Break, Wentworth Miller. 

Το σενάριο του ήταν μάλιστα στην Black List το 2010, τη λίστα δηλαδή με τα καλύτερα σενάρια που δεν έχουν γίνει ταινία. 

Φανερή επιρροή στη δουλειά του είναι το Shadow of a Doubt του Alfred Hitchcock, ταινία του 1947 στην οποία εμφανίζεται πάλι ένας γοητευτικός και γεμάτος μυστικά θείος Charlie στο σπίτι της αδερφής του και έρχεται κοντά με την ανιψιά του, μέχρι τη στιγμή που εκείνη αρχίζει να αμφισβητεί το παρελθόν του αγαπημένου της θείου. 

Φυσικά το Stoker είναι πολύ πιο σκοτεινό, βίαιο και στο τέλος καταλαβαίνεις πως στοχεύει αλλού.

Το σενάριο του Miller δίνει την βασική ιδέα και κατευθυντήρια γραμμή για το που θα κινηθεί ο σκηνοθέτης Park που γνωστός για τις διεστραμμένες και έξυπνες ταινίες του θα φέρει το δικό του σκοτεινό άγγιγμα σε αυτή την ιστορία ενηλικίωσης της νεαρής India.

Παρότι το κάστινγκ πέρασε από διάφορα στάδια, νομίζω πως το τελικό αποτέλεσμα δικαιώνει τις επιλογές της παραγωγής. 

Η αγαπημένη μου Mia Wasikowska που έγινε γνωστή με τους ρόλους της στα Alice in Wonderland και The Kids are All Right το 2010, έχει με το Stoker τον πιο απαιτητικό ρόλο της καριέρας της. 

Πείθει ως η ήσυχη και περισσότερο τρελή απ' ότι αρχικά φανταζόμαστε India, καταφέρνει να κερδίσει τον θεατή και η χημεία της με τον Matthew Goode που υποδύεται τον αμφιλεγόμενο θείο Charlie, είναι πολύ καλή. 

O Matthew Goode - που αντικατέστησε τον Colin Firth όταν ο δεύτερος λόγω προγράμματος δεν μπορούσε να συμμετέχει στην ταινία - είναι επίσης πολύ καλός. 

Με συμμετοχές στα υψηλού προφίλ Match Point και Watchmen, ο Matthew Goode με εντυπωσίασε περισσότερο στο όχι ιδιαίτερα γνωστό The Lookout, που ήταν από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς που κυκλοφόρησε (2007). 

Η Nicole Kidman που συνεχίζει να διαλέγει ενδιαφέρουσες και μικρότερου μεγέθους ταινίες, ικανοποιεί σε ένα ρόλο που δεν έχει ιδιαίτερη ανάπτυξη με εξαίρεση μερικούς μονολόγους, στους οποίους αναρωτιέται τον λόγο που οι άνθρωποι κάνουν παιδιά. 

Επιστρέφει πάντως στα οσκαρικά τραπέζια στο τέλος της χρονιάς με το Grace of Monaco που προωθούν οι Weinstein, όπου υποδύεται την Grace Kelly, πρωταγωνίστρια πολλών ταινιών του Hitchcock.

Οι ερμηνείες των τριών πρωταγωνιστών είναι πολύ σημαντικές για το ιδιόμορφο κλίμα και την ατμόσφαιρα που αναπτύσσεται στο Stoker, αλλά αυτό που καθορίζει τον τόνο και έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι ο τρόπος με τον οποίο έχει αποφασίσει να πει την ιστορία του ο Chan-wook Park. 

Η πιο χαρακτηριστική του ταινία, το Oldboy διακατέχεται από ασταμάτητο ρυθμό, ενέργεια και μουσικές που περιλαμβάνουν από βαλσάκια μέχρι κομμάτια από τις 4 εποχές του Βιβάλντι. 

Εδώ δείχνει μία ψυχραιμία και ωριμότητα που δεν περίμενα για να πω την αλήθεια. 

Η ταινία είναι πολύ πιο σκοτεινή και βίαιη από άλλες του Hitchcock αλλά ο σκηνοθέτης Park που ονομάζει το Vertigo βασική πηγή έμπνευσης σε ό,τι κάνει, καταφέρνει - όπως ο τεράστιος Hitchcock πριν από αυτόν - να πει περισσότερα με εικόνες που δεν δείχνει και αφήνει να εννοηθούν, παρά με αυτές που δείχνει.

Επίσης σε συνεργασία με τον cinematographer Chung-hoon Chung, δημιουργούν πλάνα και σκηνές που θα μελετηθούν σε σχολές κινηματογράφου και μπαίνουν στη λίστα με τα καλύτερα πράγματα που θα θυμόμαστε από τη φετινή χρονιά. 

Ένα μολύβι που χρησιμοποιείται σαν όπλο, παιχνίδια με το φωτισμό και έξυπνες κινήσεις της κάμερας που σε κάνουν να νομίζεις πως βλέπεις μία λήψη, είναι λίγα παραδείγματα. 

Υπάρχουν πολλές εικόνες και σκηνοθετικά τρικ ακόμα που δεν κατάφερα να αφομοιώσω μετά από μία προβολή και να αναφέρω. 
Σε όλη τη διάρκεια δίνεται ένας σέξι, βίαιος και διαταραγμένος τόνος. 

Σημαντική και η συμβολή του πάντοτε άψογου συνθέτη Clint Mansell που καταφέρνει να προσφέρει τα μέγιστα στην creepy ατμόσφαιρα της ταινίας, όπως και το editing που αναμιγνύει παρόν και αναμνήσεις μέχρι το φινάλε όπου όλα πια βγάζουν νόημα.

Μερικές σεναριακές αδυναμίες που αφορούν την αφήγηση της ιστορίας και μικρές διαφωνίες που είχε ο σκηνοθέτης με το studio, δεν χαμηλώνουν το επίπεδο της ταινίας και ο Chan-wook Park διαφοροποιείται από πολλούς Ασιάτες που πάνε στην Αμερική  και αποτυγχάνουν στο ντεμπούτο τους (Δεν αναφέρομαι στον Kim Jee-woon, μιας και ήμουν από τους μεγάλους θαυμαστές του The Last Stand).

To Stoker λοιπόν είναι η πρώτη απόπειρα του Chan-wook Park στο Χόλυγουντ, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ο σκηνοθέτης έκανε συμβατική ταινία.

Οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές με την Mia Wasikowska να δείχνει πως είναι από τις πιο ταλαντούχες νέες ηθοποιούς της εποχής μας, και οι τεχνικές που χρησιμοποιούνται είναι δημιουργικές και σε μεταφέρουν στην τρομακτική ατμόσφαιρα της ταινίας. 

Κανένα κάδρο δε μένει αναξιοποίητο, τα παιχνίδια με τις μουσικές και τις σκιές σε μαγεύουν και κάνουν την ταινία να απαιτεί ακόμη μία τουλάχιστον προβολή για να μπορέσεις να αφομοιώσεις τις εικόνες που βλέπεις. 

Από τις προτάσεις της φετινής χρονιάς ακόμα και αν βρισκόμαστε στις αρχές της καινούργιας κινηματογραφικής περιόδου.

Στις αίθουσες από 28 Μαρτίου.

 
Stoker trailer 2 από FilmBoy-gr