Silent Hill: Revelation review

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.

Έξι χρόνια είναι πάρα πολλά στο χώρο του τρόμου.

Τόσα πέρασαν από το Silent Hill του Christophe Gans, του πρώτου φιλμ που βασιζόταν στο ομώνυμο video game και που, σε γενικές γραμμές, δεν ήταν άσχημο.

Μέσα σε αυτά τα χρόνια, ακόμη και οι οπαδοί του video game ή της πρώτης ταινίας, μικρή σημασία θα έδωσαν σε αυτή τη καθυστερημένη συνέχεια, μια ξεθωριασμένη ανάμνηση ενός πολλά υποσχόμενου wannabe-franchise που το μόνο που διαθέτει είναι creepy poster (αυτό με τα πρόσωπα χωρίς στόμα), τη σωσία της Michelle Williams για πρωταγωνίστρια και τον αγαπητό σε πολλούς Sean Bean.

Αντίθετα με τα καλά πράγματα που διαθέτει το Silent Hill: Revelation, έχει άφθονα στραβά – τόσο πολλά που βάζει τον πήχη της straight-to-dvd μετριότητας …πιο κάτω από ό,τι πραγματικά είναι.

Εξηγώντας στα γρήγορα το χρονικό χάσμα μεταξύ του Silent Hill και του Silent Hill: Revelation, το sequel μας γνωρίζει την έφηβη πια, Sharon Da Silva (Adelaide Clemens, X-Men Origins: Wolverine), η οποία έχει ελευθερωθεί με μεταφυσικό τρόπο από το Silent Hill χάρη στη θυσία της μητέρας της (Radha Mitchell, The Crazies) και ζει στο τρέξιμο με τον θετό πατέρα της, Chris (Sean Bean, Soldiers of Fortune).

Η Sharon μετονομάστηκε σε Heather Mason από τον αγαπημένο της πατέρα, και μαζί μετακινούνται από πόλη σε πόλη, από σχολείο σε σχολείο, και υποφέρουν από εφιάλτες και μια αυξανόμενη αίσθηση ότι τους παρακολουθούν...

Όταν η αίρεση του Silent Hill τελικά τους πλησιάζει και ο πατέρας εξαφανίζεται, η Heather και ο φίλος της Vincent (Kit Harington, Game of Thrones) θα μπουν στο Silent Hill και ...θα απαλλαχθούν άμεσα από τη πραγματικότητα.

Εκεί θα συναντήσουν ελικοειδείς δωμάτια (εν μέσω κακής heavy metal μουσικής), μια κακιά ιέρεια (Carrie-Anne Moss), έναν δεμένο τυφλό γέρο (Malcolm McDowell, Silent Night), ένα κορίτσι φάντασμα (Erin Pitt) και τη βασανισμένη μητέρα της (Deborah Kara Unger, The Samaritan).

Από κει και πέρα, το Silent Hill: Revelation αναπηδά σε ξεκάρφωτα videogame κλισέ: Μάζεψε τα κομμάτια από ένα μαγικό φυλαχτό, ψάξε για χρήσιμα αντικείμενα, πάλεψε με τον κακό του πρώτου επιπέδου και τούμπαλιν.

Επίσης, διαθέτει άφθονες τερατώδεις μεταμορφώσεις, μορφές πέρα από κάθε περιγραφή και ένα κλείσμο ματιού στο Λαβκραφτικό σύμπαν.

Μη μασάτε όμως.
Όλα αυτά γίνονται τόσο αχταρμάς μέσα στο σενάριο που, όχι μόνο δε βγάζεις άκρη, αλλά δυσκολεύουν αφάνταστα στη παρακολούθηση της ταινίας.

Οκ, οπτικό horror fest χωρίς νόημα;
Ας ήταν έτσι, έστω.

Τα εφέ είναι τόσο κακοφτιαγμένα που γελάς αντί να τρομάξεις, η ατμόσφαιρα προσπαθεί να κλέψει κάτι από το original feeling αλλά μόνο στο τέλος, και ακόμη και η έκβαση των δοκιμασιών δεν ολοκληρώνονται.

Χαρακτηριστικό ότι η τύπισσα αποφεύγει τα περισσότερα εμπόδια χωρίς να έρθει καν σε επαφή μαζί τους.

Δηλαδή, φτιάχνεις ένα ανομολόγητο τέρας τεραστίων διαστάσεων, δίνεις λεφτά για να το φτιάξεις, και ο σκηνοθέτης το έχει να ποζάρει στη κάμερα του, με τη πρωταγωνίστρια να κρύβεται δίπλα στο ράφι και τελικά να το αποφεύγει …και πάμε σε άλλη πίστα.

Δεν πίστευα ότι θα το’λεγα ποτέ, αλλά σε επίπεδο bad-videogame-movie, το Silent Hill: Revelation είναι χειρότερο κι από το τελευταίο Resident Evil!

Εκεί τουλάχιστον υπήρχαν ολοκληρωμένες ‘πίστες’ και όχι cheats όπως τότε, τον καλό καιρό του Amstrad που προσπαθούσαμε να βρούμε κλεψιές για να περάσουμε στα μουλωχτά την πίστα.

Η σκηνοθεσία του Michael J.Bassett παλιμπαιδίζει με άβολες γωνίες και αρπακολατζίδικα πλάνα, ενώ η Αυστραλέζα πρωταγωνίστρια με το Michelle Williams face, δεν έχει κανένα μέλλον με τέτοιες κακές ερμηνείες.

Κατά τα άλλα, ο Sean Bean συνεχίζει να παίζει β’ ρόλους σε μέτριες ταινίες, η Radha Mitchell εδώ έχει μόνο κάποια περάσματα και η Carrie-Anne Moss έχει πολύ γέλιο (εκεί που θα έπρεπε να έχει τρόμο!).

Ξαναλέω, έξι χρόνια είναι πάρα πολλά για να ξυπνήσεις ένα ούτως ή άλλως τραβηγμένο στόρι, και ίσως μια λύση θα ήταν ένα remake και όχι sequel, ή τουλάχιστον να μην συνέχιζαν την ιστορία από εκεί που τελείωσε, γιατί έτσι αναγκάστηκαν να φέρουν τους παλιούς χαρακτήρες σε cameo, μαζί με μερικούς καινούργιους …επίσης ανεξήγητους.

Στο κάτω κάτω, videogame είναι, αλλάζει ο παίχτης εύκολα.
Μπα, μάλλον χάσιμο χρόνου θα ήταν κι έτσι.