Passion review

Γράφει ο Γιάννης Χατζόπουλος.

Για την πρώτη μου κριτική στο Horrorant έχω μία ταινία που θα διχάσει το κοινό, από έναν από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες. 

Οι ταινίες του Brian De Palma είναι εκείνες στις οποίες συνεχώς επιστρέφω για την εμπειρία στο σύνολο ή για κάποια συγκεκριμένη σκηνή. 

Ο De Palma ξεκίνησε μαζί με πολλούς άλλους την χρυσή για το Hollywood εποχή των 70's και έγινε γνωστός για το ιδιαίτερο σκηνοθετικό του στυλ, την αισθητική των ταινιών του αλλά και τις επιρροές που πολλές φορές παραήταν εμφανείς. 

Σε αντίθεση όμως με σκηνοθέτες που με τα χρόνια προσάρμοσαν το στυλ τους και διαφοροποιήθηκαν από το έργο που έκαναν νεότεροι όπως ο Martin Scorsese ή ο Steven Spielberg, ο De Palma έμεινε προσκολλημένος, όπως αποδεικνύει και τώρα το Passion, στις έξυπνες σκηνοθετικές λήψεις και τα ερωτικά θρίλερ. 

Έκανε με το Carrie την πρώτη του μεγάλη επιτυχία, ενώ τα Scarface, Untouchables, Mission Impossible αποτελούν μερικές από τις πιο γνωστές ταινίες του και ορόσημο μέχρι σήμερα στο είδος τους. 

Περισσότερο όμως τον θυμόμαστε για τα ερωτικά θρίλερ που έκανε στις αρχές των 80's, όπως τα Blow Out, Dressed to Killer και Body Double. 

Πέντε χρόνια μετά το αποτυχημένο με κοινό και κριτικούς Redacted, μία ταινία που απομακρύνθηκε από ό,τι είναι γνωστό και οικείο στο έργο του, ο σκηνοθέτης επιστρέφει με το Passion.



Πρόκειται για το remake της γαλλικής ταινίας του 2010 Crime d'Amour που είχε πρωταγωνίστριες τις Ludivine Sagnier και Kristin Scott Thomas. 

Η ταινία εκείνη είχε αρκετά στοιχεία που είδαμε σε κλασικές ταινίες του Hitchcock και παρουσίασε χωρίς καθόλου ερωτισμό τη σχέση μεταξύ των δύο κεντρικών χαρακτήρων. 

Ο De Palma κρατάει πολλά στοιχεία της αξιόλογης original ταινίας του Alain Corneau, που ήταν και η τελευταία του αφού απεβίωσε δύο μέρες πριν τη κυκλοφορία της. 

Αλλάζει όμως την ηλικία της Christine, που στο original υποδύεται η Kristin Scott Thomas, και την κάνει νεώτερη, μεταφέρει το σκηνικό από το Παρίσι στη Γερμανία και προσθέτει όποια ερωτική σχέση αναπτύσσεται μεταξύ των γυναικών στην ταινία. 

Δεν νομίζω πως θα μπορούσε να είναι ταινία De Palma διαφορετικά.

Από το πρώτο πλάνο γνωρίζουμε τις δύο πρωταγωνίστριες. 
Την πανέμορφη και φιλόδοξη Christine της Rachel McAdams (The Vow), διευθύντρια διαφημιστικής εταιρίας και χειραγωγό των ανθρώπων γύρω της.

Στέλεχος στην εταιρία είναι η Isabelle που υποδύεται η Noomi Rapace (Prometheus), μία πιο χαμηλών τόνων γυναίκα. 
Βλέπουμε πως οι δυο τους έχουν μία περίεργη κοντινή σχέση. 

Όταν η Isabelle ετοιμάζει διαφημιστικό  για την προώθηση ενός smartphone με την πιστή συνεργάτιδά της Dani (Karoline Herfurth, The Reader), η Michelle θα παρουσιάσει το κλιπάκι ως δική της ιδέα. 

Αυτό διαταράσσει τη σχέση τους, αναπτύσσουν κόντρες και περνάνε από διαφορετικά συναισθηματικά στάδια μέχρι τη στιγμή και το συμβάν που θα αλλάξει τα πάντα.

Δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση για μία συνηθισμένη ταινία και ξεκαθαρίζω από τώρα πως το πόσο θα την ευχαριστηθείς εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον τρόπο με τον οποίο θα προσεγγίσεις όχι την ιστορία, αλλά το σκηνικό και τα όσα συμβαίνουν. 

Ο De Palma κατηγορήθηκε από μερικούς πως το έργο του είναι υπερβολικά επηρεασμένο από αυτό του Hitchcock, σε σημείο που δεν έχει τη δική του ταυτότητα. 

Με το Passion τον βλέπουμε να παίζει περισσότερο με δικά του σκηνοθετικά τρικ και εμμονές που είδαμε στις ταινίες του κάπου στα τέλη των 70's. 

Η ταινία ξεκινάει αργά και μας παρουσιάζει στο πρώτο μισάωρο τους χαρακτήρες. 
Η Michelle είναι κάτι σαν τον Gordon Gekko (του Wall Street) σε θηλυκό. 

Η Rachel McAdams που μοιάζει κολλημένη στα ρομαντικές κομεντί, ξεφεύγει από όσα την έχουμε συνηθίσει. 
Η ερμηνεία της δεν είναι σταθερή και δεν καταφέρνει να πείσει σε μεγάλο βαθμό ως το δυναμικό στέλεχος που εκμεταλλεύεται τους πάντες. 

Εκεί που είναι πολύ καλή όμως είναι στις ερωτικές σχέσεις με τους υπόλοιπους χαρακτήρες. 
Όπως τονίζει ο λογιστής Dirk του Paul Anderson (A Lonely Place to Die) θέλει να δέχεται εκπλήξεις και να ελέγχει τα όσα συμβαίνουν. 

Η ερμηνεία της μεταξύ σοβαρού και αστείου, βγάζει μία camp αύρα και δυσκολεύει τον θεατή να την πάρει σοβαρά. 
Τελικά με κέρδισε προσωπικά, θυμίζοντας μου την Regina από το Mean Girls και χάρηκα που την είδα σε κάτι διαφορετικό. 

Από την άλλη, η Noomi  Rapace με την Isabelle δίνει μία μέτρια ερμηνεία.
Γενικά, η ηθοποιός παρότι παίζει σε καλές ταινίες - την είδαμε σε βασικό χαρακτήρα στον Προμηθέα και είναι ικανότατη - δεν με έχει πείσει σε μεγάλο βαθμό στις αγγλόφωνες ταινίες που έχει κάνει μέχρι τώρα. 

Η σχέση μεταξύ των δύο γυναικών στην original ταινία ήταν πολύ πιο πειστική και σοβαρή, χωρίς τις ερωτικές και κωμικές καταστάσεις που προσφέρει το σενάριο του De Palma. 

Αυτές όμως οι υπερβολικές ερμηνείες μας προετοιμάζουν καλύτερα για το δεύτερο μισό της ταινίας. 
Πολύ καλή και η Karoline Herfurth, ως η βοηθός της Isabelle.

Οι διάλογοι στην πρώτη μισή ώρα είναι απλοί, σε βαθμό που μπορεί να γελάσεις και ίσως κουράσουν μερικούς θεατές. 

Αλλά και οι παλαιότερες ταινίες του De Palma ξεκινούσαν σιγά, με ανούσιους διαλόγους και επέτρεπαν στον σκηνοθέτη να αρχίσει τα παιχνίδια στο υπόλοιπο της ταινίας. 
Κάτι τέτοιο συμβαίνει και εδώ. 

Δεν θα συνεχίσω στα της υπόθεσης επειδή από ένα σημείο και μετά, αρχίζουν οι ανατροπές και οι σουρεάλ καταστάσεις εναλλάσσονται. 
Χάνεται όποιος ρεαλισμός υπήρχε και το ένα όνειρο διαδέχεται το άλλο. 

Κάτι που θα περίμενε ένας θαυμαστής ή απλά γνώστης του έργου του σκηνοθέτη. 
Ο De Palma που πάντοτε απέφευγε να βρει το δράμα μέσα από τις ερμηνείες και το διάλογο, χρησιμοποιεί και εδώ πολύ καλά το συνδυασμό φωτογραφίας και σκηνοθεσίας καταφέρνοντας να πει περισσότερα πράγματα έτσι και να συναρπάσει τους "οπτικούς" ανθρώπους με τις εικόνες που προσφέρει. 

Βλέπουμε επίσης πολλά από τα τρικ με τα οποία τον γνωρίσαμε, όπως το Split-screen, όπου στην ίσως καλύτερη σκηνή της ταινίας βλέπουμε στη μισή οθόνη ένα νούμερο μπαλέτου και στην άλλη μισή μία δολοφονία. 

Γενικά πάντως, πολλά σημεία θυμίζουν παλαιότερες ταινίες του όπως τα Sisters, Raising Cain, Blow Out και Carrie.

Πόσο σοβαρά θεωρείς λοιπόν τα όσα έχεις διαβάσει μέχρι τώρα;
Αν μπεις στην αίθουσα έτοιμος για ένα σοβαρό ερωτικό θρίλερ, όπως διαφημίστηκε η ταινία στα πρώτα trailer, υπάρχουν πιθανότητες να απογοητευτείς και να εκτιμήσεις λίγα από τα όσα έχει να σου δώσει η ταινία. 

Αν πάλι είσαι έτοιμος να δεις camp καταστάσεις και τον De Palma να "παρωδεί" με σοβαρό και έξυπνο τρόπο τις προηγούμενες και αγαπημένες για πολλούς δουλειές του, τότε είναι σίγουρο πως θα περάσεις καλά. 

Γενικά η ταινία, από την σκηνοθεσία, τη μουσική του Pino Donaggio που είναι συχνός συνεργάτης του De Palma, μέχρι την camp ερμηνεία της McAdams και την περίεργη προσέγγιση της Rapace, είναι υπερβολική. 

Το σενάριο είναι υπερβολικό επίσης. 
Αλλά ο De Palma που έχει παραμείνει πιστός στο έργο του, ανήκει στη σχολή σκηνοθετών που μετράει στις ταινίες του περισσότερο το πώς γίνεται κάτι και όχι γιατί γίνεται. 

Επίσης, η φωτογραφία του συχνού συνεργάτη του Almodovar, Jose Luis Alcaine είναι εξαιρετική. 
Υπάρχουν πολλά πανέμορφα πλάνα, ενώ το μπλε χρώμα που επικρατεί στο δεύτερο μισό είναι το κατάλληλο για να μας βάλει στο σουρεάλ κόσμο της ταινίας.

Αν ανήκεις στους μεγάλους θαυμαστές του Brian De Palma θα μαγευτείς βλέποντας το σκηνοθέτη να επιστρέφει στο αγαπημένο κινηματογραφικό είδος που άφησε μετά το Femme Fatale, και θα μπεις στο παιχνίδι του βρίσκω αναφορές προηγούμενων ταινιών του. 

Είναι σίγουρο πως θα απολαύσεις την ταινία. 
Το κοινό όμως που δεν είναι συνηθισμένο στο έργο του σκηνοθέτη, μάλλον θα μείνει στο μέτριο σενάριο και παρά τις αρκετές καλές στιγμές που έρχονται κυρίως στο δεύτερο μισό, μάλλον θα έχει να μιλήσει για ένα θρίλερ που δεν έχει κάτι φρέσκο και καινούργιο να δώσει.

Εγώ δηλώνω πως η ταινία από την πρώτη μέχρι και την τελευταία ονειρική, οπερατική και over the top σκηνή με έκανε να γελάσω με μερικές σεναριακές ανατροπές και διαλόγους, να θαυμάσω την τεχνική του De Palma που στα 72 δείχνει πως υπάρχει επιτυχημένος τρόπος να κάνεις παλιάς κοπής ταινίες, αλλά και γενικά να περάσω πολύ καλά σε μία ταινία που από τη πρώτη στιγμή καταλαβαίνεις πως θα διχάσει κοινό και κριτικούς, αλλά είναι σίγουρο πως κάποια στιγμή θα βρει τους θαυμαστές που αξίζει είτε με την κυκλοφορία της στις αίθουσες είτε αργότερα.

Στις αίθουσες από 21 Μαρτίου.

 
Passion trailer από Horrorant