Classics: Ο Αόρατος Άνθρωπος - The Invisible Man (1933)

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.

Καθίστε και σκεφτείτε ποιο θα ήταν το σύγχρονο horror χωρίς την Universal Pictures.

Χωρίς το όραμα του ιδρυτή της, Carl Laemmle, για το μέλλον του κινηματογράφου, ή το γιο του, Carl Laemmle Jr. , ο οποίος κληρονόμησε τα κλειδιά του στούντιο το 1928, την εποχή που ο ομιλών εκτόπιζε γρήγορα τον βουβό κινηματογράφο και υποσχόταν νέες πρωτοποριακές μεθόδους στο σινεμά.

Χωρίς τους πρωτοπόρους του τρόμου, όπως ο Tod Browning, ο James Whale, ο Karl Freund, ο George Waggner ή ο Jack Arnold.

Χωρίς τους horror-icon ηθοποιούς όπως ο Bela Lugosi, ο Boris Karloff, ο Claude Rains, ο Lon Chaney Jr. , ακόμη και η Elsa Lanchester.

Χωρίς το Dracula, το απόλυτο classic του 1931 που άφησε το στίγμα του για πάντα στις ταινίες με βαμπίρ και άλλες λαϊκές παραδόσεις, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη – εξαιρούμενης ίσως του Nosferatu.

Ή τον αγαπημένο μου Frankenstein, ο οποίος έσπασε τα όρια, συγκλόνισε το κοινό και ενθουσιάζει ακόμη και σήμερα.

Τη Μούμια, τολμηρή στην ατμόσφαιρα και αξέχαστη στο τραγικό του ειδύλλιο.
Τον Λυκάνθρωπο, ένα υπέροχο (τότε) δράμα χαρακτήρων που εξέταζε την αδυναμία του ανθρώπου και το κτήνος μέσα του.

Χωρίς τον Αόρατο Άνθρωπο, το οποίο διαθέτει μερικά από τα πιο εκπληκτικά ειδικά εφέ και σίγουρα από τις πιο ανησυχητικές αναπαραστάσεις κλιμάκωσης τρέλας της εποχής.

Περιττό να πω ότι ο σύγχρονος τρόμος αλλά και το κινηματογραφικό είδος στο σύνολό του, θα ήταν εντελώς διαφορετικό από αυτό που γνωρίζουμε.
Θυμηθείτε τα History of Horror στο Horrorant.

Από όλα τα κλασικά creature movies της Universal, το The Invisible Man του James Whale είναι αυτό που θα έβλεπα ευχαρίστως για πολλοστή φορά …αν και μία λιγότερη από τον Frankie.

Εκτός των πρωτοποριακών ειδικών εφέ (πολλά από τα οποία συνεχίζουν να εντυπωσιάζουν, ακόμη και ογδόντα χρόνια μετά – κι αν δε με πιστεύετε, δείτε την ταινία) και την εξωφρενικά καλή ερμηνεία-ξέσπασμα του Claude Rains (τεράστια καριέρα, 4 υποψηφιότητες Oscar τη δεκαετία του ’40), ως αόρατος-ανισόρροπος Dr. Jack Griffin, αυτό που με εξιτάρει κάθε φορά που βλέπω το φιλμ είναι η ικανότητα του Whale στη σταδιακή κάθοδο του Griffin στην αυτοκαταστροφή και την απόλυτη τρέλα.

Ερχόμενος από τις μεγάλες επιτυχίες του Frankenstein και The Mummy, ο James Whale ήταν η προφανής επιλογή για να σκηνοθετήσει την πολυαναμενόμενη προσαρμογή της ιστορίας του H.G.Wells στη μεγάλη οθόνη.

Το σενάριο υποβλήθηκε σε πολλές αναθεωρήσεις πριν το εγκρίνει ο H.G.Wells, και καλώς, γιατί μόνο τότε επέστρεψε στις λογοτεχνικές ρίζες του.

Η ταινία έγινε έτσι καλύτερη και πιστότερη στο βιβλίο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξαν αλλαγές στη μέση της ταινίας.

Η προσθήκη για παράδειγμα ενός καλού εργοδότη και μιας αρραβωνιαστικιάς, έδωσε στο φιλμ τον συναισθηματικό τόνο που - κατά σύμπτωση - έφερε στον Frankenstein μια αποδεδειγμένη επιτυχία.

Και οι δύο ταινίες είχαν το στοιχείο του φίλου που ήταν ερωτευμένος με την ίδια γυναίκα (τη Flora υποδύθηκε η Gloria Stuart, η οποία είναι η γιαγιά που θυμάται, στον Τιτανικό του James Cameron το 1997!) που ήταν και ο επιστήμονας, του οποίου η εμμονή για την εξουσία ή τη δόξα τον οδηγεί στη τρέλα και την παράνοια.

Ο μεγαλύτερος χαμός όμως έγινε με τα εξωπραγματικά για την εποχή ειδικά εφέ.
Σχεδόν εφευρίσκοντας μεθόδους πρακτικών τρικ, ο αόρατος άνθρωπος ζωντάνευε πραγματικά και έδειχνε αληθινός.

Μερικές από τις σκηνές, όπως αυτές που έδειχναν ένα πουκάμισο να τρέχει φαινομενικά μόνο του, αλλά προφανώς κρέμονταν από καλώδια, ήταν εύκολες να τις καταλάβεις.

Αλλά οι πιο δύσκολες, όπως αυτή που δείχνει τον αόρατο να ξεδιπλώνει τους επιδέσμους μπροστά σε έναν καθρέφτη, ήταν μεταξύ των πιο απαιτητικών σκηνών που μπορούσε να κάνει κάποιος εκείνη την εποχή.

Ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον όμως, έχει η ερμηνευτική απόδοση του Claude Rains.

Δεδομένου ότι βλέπουμε το πραγματικό πρόσωπο του ηθοποιού μόνο μια φορά στην ταινία, αυτό που ξεχωρίζεις είναι η συγκινητική φωνή.

Τη φωνή άκουσε ο James Whale μετά από την κακή audition του Rains, ο οποίος ήταν τότε υπερβολικά θεατρικός για τη ταινία, αλλά είχε μια φωνή που ο Whale ερωτεύτηκε αμέσως.

Και μπορεί ο Rains να μην έδωσε καλά διαπιστευτήρια στην audition, αλλά αποστόμωσε τους αμφισβητίες με αυτήν την ταινία, και έγινε ένας από τους βασικότερους ηθοποιούς σε πολλές ταινίες στα επόμενα χρόνια, συμπεριλαμβανομένων και ορισμένων από τις μεγαλύτερες όλων των εποχών, όπως το Casablanca, τον Lawrence of Arabia, το Notorious και πολλά άλλα.

Το The Invisible Man μπορεί να το ξεχνάνε πολλοί όταν αναφέρονται στα κλασικά πλάσματα της Universal, αλλά επειδή είναι το πιο …ανθρώπινο, δε σημαίνει ότι ανήκει αλλού εκτός από εκεί.

Ο Αόρατος Άνθρωπος θα σας εκπλήξει θετικά.
Δείτε το.