Mama review

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.

Το Mama είναι η πιο πρόσφατη ταινία τρόμου που έχει τη φροντίδα και το κύρος του Guillermo del Toro, είναι η ταινία που βασίστηκε στο εξαιρετικό ομώνυμο short που είδαμε πριν δυο χρόνια στο Screamin’ Athens και η πλέον αναμενόμενη της χρονιάς, για μένα προσωπικά.

Ξεκινώντας από το πρώτο και τη σχέση του del Toro με τέτοιες ‘συνοδευτικές’ προσπάθειες – θυμηθείτε το Don’t Be Afraid of the Dark, το Julia’s Eyes ή το El Orfanato -  πρέπει να ξέρουμε όλοι τι θα έπρεπε να περιμένουμε.

Μια ιστορία φαντασμάτων, με ατμόσφαιρα σαν από παραμύθι, τρομακτικό αλλά και αρκετά παράξενο,  χωρίς ιδιαίτερη πρωτοτυπία στο σενάριο αλλά πάντα με την ελευθερία στον εκάστοτε σκηνοθέτη να αναδείξει τα δικά του χαρακτηριστικά.

Ένας λόγος παραπάνω για τον Andres Muschietti που έκανε και το short που στάθηκε αφορμή να γίνει αυτή η ταινία, και που αποδεικνύεται ένα ταλέντο, όχι τόσο τεχνικά όσο εννοιολογικά.

Όταν ο πατέρας τους διαπράττει μια αποτρόπαια τριπλή δολοφονία και διαφεύγει μαζί τους στο δάσος, τα μικρά κορίτσια Victoria (Megan Charpentier, Resident Evil: Retribution) και Lilly (Isabelle Nelisse) βρίσκουν καταφύγιο μέσα σε μία εγκαταλελειμμένη καλύβα.

Εκεί όμως υπάρχει και η Mama, ένα φάντασμα που ξεμπερδεύει γρήγορα με τον πατέρα και αναλαμβάνει τον έλεγχο και τη φροντίδα των παιδιών...



Πέντε χρόνια αργότερα, ο θείος τους, Lucas (Nikolaj Coster-Waldau, Headhunters) θα βρει επιτέλους τις ανιψιές του, μετά από μια μακρά αναζήτηση, και συμφωνεί με τον Dr. Dreyfous (Daniel Kash, Citizen Gangster) να αναλάβει την ανατροφή των άγριων πλέον κοριτσιών, επιτρέποντας και στο γιατρό να συνεχίσει να μελετά την περίεργη αφοσίωση τους σε αυτό που εκείνα ονομάζουν Mama.

Καθόλου ενθουσιασμένη με την κατάσταση δεν είναι η φίλη του Lucas, Annabel (Jessica Chastain, Zero Dark Thirty), μια gothic ροκού που έκανε ό,τι μπορούσε να μην μείνει έγκυος …και βρέθηκε με δύο κορίτσια που έχουν ανάγκη για συνεχή παρακολούθηση.

Όταν ο Lucas καταλήγει στο νοσοκομείο μετά τη πρώτη εμφάνιση της Mama στο σπίτι, η Annabel μένει μόνη για να καταλάβει σιγά σιγά την κακή μητρική παρουσία στο σπίτι τους.

Προσπαθώντας να συμβιώσει με τα δυο κορίτσια, η Annabel φτάνει στα όριά της όταν η Mama αρχίζει να αποκαλύπτει τον εαυτό της, ενώ ο Dr. Dreyfous ξεκινά μια έρευνα για να ανακαλύψει ποιο ακριβώς είναι το πνεύμα που στοιχειώνει τα κορίτσια.

Το Mama είναι εντυπωσιακό όσον αφορά την ατμόσφαιρα και την αγωνία-πριν-το-τρόμο.

Ο Muschietti χρησιμοποιεί την (ψηφιακή κατά το ήμιση) mama, μια ψιλόλιγνη creepy φιγούρα, να αιωρείται και να κινείται στις σκοτεινές γωνίες του σπιτιού, τη στιγμή που τα δυο παιδιά απολαμβάνουν τη φροντίδα της Annabel ή απλώς, τα παιχνίδια τους.

Ναι, υπάρχουν τα φτηνά ‘μπου!’ για να μας θυμίζουν ότι βλέπουμε ταινία του Hollywood, αλλά ο πραγματικός τρόμος είναι στη θέση της κάμερας, σε αυτό που δεν φαίνεται, πίσω από τους τοίχους.

Χαρακτηριστική είναι η (καταπληκτικής σύλληψης) σκηνή με τη κάμερα ακίνητη στο διάδρομο και στη μισάνοιχτη πόρτα του δωματίου των παιδιών, όπου ο τρόμος έρχεται στα μουλωχτά, δείχνοντας σταδιακά τα παιδιά να παίζουν και την Annabel να κουβαλάει ρούχα ...και …

Είναι μια ξεκάθαρα Ευρωπαϊκή πινελιά που επενδύει στον αόρατο τρόμο, και που θα ήταν ακόμη μεγαλύτερη αν η ταινία δεν είχε τη ‘βοήθεια’ του mainstream Hollywood.

Επίσης, το δυσοίωνο αλλά παραδόξως μαγευτικό φινάλε ταιριάζει απόλυτα στο Mama, σημάδι ότι ο Muschietti αρνείται να παίξει ασφαλώς, τη στιγμή μάλιστα που όλα δείχνουν μια συνήθη κατάληξη.

Δυστυχώς όμως, το Mama είναι γεμάτο από κλισέ.
Η ντουλάπα στο παιδικό δωμάτιο που κρύβει τον εκάστοτε μπαμπούλα είναι εκεί, ο κλασικός Doctor που ψάχνει την υπόθεση, το σκηνικό που εξελίσσεται το φινάλε, και πολλά άλλα κλισέ που βαρεθήκαμε να βλέπουμε τόσα χρόνια, είναι εκεί.

Και δε φτάνει που ολόκληρο το στόρι είναι ένα πελώριο κλισέ, υπάρχουν κάποιες σεναριακές ανοησίες που κατεβάζουν το επίπεδο …η ανάθεση των δύο παιδιών που γίνεται μέσω του γιατρού στο στυλ ‘αν αφήσετε το διαμέρισμά σας και μείνετε σε αυτό το πολυτελέστατο σπίτι, θα φροντίσω να πάρετε τα παιδιά’ είναι εντελώς γελοία, ή ακόμα και ο λόγος για τον οποίο συμβαίνουν όλα, που βασίζεται …σε ένα κλαδί.

Οι υποιστορίες που αναπτύσσονται δεν πείθουν, ενώ και οι χαρακτήρες δεν αναπτύσσονται διόλου.

Ο χαρακτήρας της θείας-villain-θύμα (με αυτή τη σειρά) εξαφανίζεται όσο γρήγορα εμφανίζεται στο δικαστήριο, πέρα του ότι διαφωνεί στην ανάθεση χωρίς εμφανή λόγο.

Η Annabel είναι επίσης ένα άλλο μυστήριο, καθώς μιλάμε για μια tattooed gothic rocker γυναίκα που πανηγυρίζει με μια μπύρα στα χέρια όταν το τεστ εγκυμοσύνης βγαίνει αρνητικό, και που ξαφνικά …το βουλώνει και δέχεται αδιαμαρτύρητα να αναθρέψει μόνη της δύο παιδιά!

Όσο για τον Lucas, αυτός αφήνεται έξω από τη ταινία εντελώς.
Από το πρώτο μισάωρο βρίσκεται στο νοσοκομείο, και βγαίνει ξανά στα credits τέλους.

Η Jessica Chastain στην προ-Οσκαρική εποχή της (τα γυρίσματα του Mama έγιναν Οκτώβρη-Νοέμβρη του 2011, λίγους μήνες πριν την πρώτη υποψηφιότητα της Chastain στο The Help) καταφέρνει να δείξει στοιχεία του ταλέντου της, ειδικά στο τελευταίο τέταρτο, αλλά ποτέ δεν πείθει ως Annabel.

Ερμηνευτικά είναι καλή, ο χαρακτήρας της γκοθού μπυρόβιας δεν της πάει καθόλου, με αποτέλεσμα να μην δεθείς ποτέ μαζί της. 

Πολλά στραβά, ε;
Δε νομίζετε πως αυτά τα εξόφθαλμα είναι too much για έναν Guillermo del Toro;

Δε μπορεί να άφησε ένα τόσο απλοϊκό σενάριο με τόσες πολλές και κραυγαλέες ανοησίες …χωρίς να το θέλει.

Νομίζω ότι όλα αυτά έγιναν με σκοπό.
Ο del Toro φαίνεται να αγαπά τον Muschietti πολύ, και δεν θέλει οι θεατές του να ασχοληθούν με τίποτε άλλο από την τεχνική του και την σκηνοθετική του άποψη.

Αφήνοντας το σενάριο σε νηπιακά επίπεδα, ο Muschietti έχει το ελεύθερο να παίξει με τη Mama στα δωμάτια του σπιτιού, να βγει από αυτό όποτε θέλει, να δοκιμάσει τεχνικές, να κάνει το φινάλε που επιθυμεί, απελευθερωμένος από σεναριακές δεσμεύσεις και κερδίζοντας όλη τη προσοχή των θεατών.

Σαν μια άσκηση του στυλ ‘ok, έχεις ένα υποτυπώδες στόρι κι ένα σκηνικό, show me what you’ve got.’

Αυτά είναι δύσκολα παιχνίδια, για μεγάλα παιδιά, αλλά ο Andres Muschietti το κατέχει το αντικείμενο.

Η διαδρομή μπορεί να έχει κλυδωνισμούς, αλλά αυτό που μετράει περισσότερο είναι ότι ζωντανεύει στην οθόνη ένα δυσοίωνο ghost story, με φαντασία και σκηνοθετικό νεύρο.

 
Mama trailer 2 από Horrorant