John Dies At The End review

Γράφει ο Νίκος Σιδεράς.

Έπειτα από δεκάχρονη σχεδόν αποχή από τα πράγματα, το cult ίνδαλμα του αλλόκοτου Phantasm και του θεότρελου Bubba Ho-Tep, Don Coscarelli, αποφάσισε να επιστρέψει στην ενεργό δράση μεταφέροντας στη μεγάλη οθόνη ένα πολυσυζητημένο comic τρόμου που έγραψε ο Jason Pargin, το οποίο όμως υπέγραψε επισήμως ως David Wong, όπως δηλαδή λέγεται ο πρωταγωνιστής του βιβλίου του.

Το comic που δε θα λέγαμε ότι αποτελεί τον ορισμό του mainstream comic book, αρχικά ξεκίνησε την πορεία του ως webseries, με τα χρόνια όμως κατάφερε να τυπωθεί και να κυκλοφορήσει ευρέως στην αγορά, κερδίζοντας αμέτρητους fans με το ιδιαίτερο στυλ του.

Πολύ κοντά στη b-λογική της αισθητικής του Coscarelli και ακόμα κοντύτερα στο κατάμαυρο χιούμορ του, μπορεί να μην ευτύχησε να μεταφερθεί επακριβώς σύμφωνα με τα λεγόμενα των οπαδών του, κατάφερε όμως να πιάσει σε μεγάλο βαθμό τη φιλοσοφία του και την καλώς εννοούμενη τρέλα που κουβαλά.

Με αξιοπρόσεκτη προϋπηρεσία στο cult και μπόλικη όρεξη για δημιουργία, ο σκηνοθέτης του Phantasm φάνταζε εξ αρχής ιδανική επιλογή για τη σκηνοθεσία και όχι άδικα, αφού ξέρει πολύ καλά να φέρνει εις πέρας τέτοιες παράξενες, στα όρια του camp, αποστολές και τις περισσότερες φορές με την ανάλογη επιτυχία.

Γυρνώντας λοιπόν πίσω στα παλιά του λημέρια, κατάφερε για ακόμη μια φορά - πάντα με τη βοήθεια του θεότρελου βιβλίου - να μην αφήσει στους θεατές εγκεφαλικό κύτταρο για εγκεφαλικό κύτταρο, θέτοντας ταυτόχρονα το φιλμ του υποψήφιο για μια από τις πιο περίεργες κινηματογραφικές εμπειρίες της χρονιάς...



Πριν όμως προσπαθήσουμε να αναλύσουμε περιεκτικότερα το John Dies At The End, ας κάνω μια προσπάθεια να σας πω κάποια πραγματάκια για την υπόθεση του - αν και μεταξύ μας, στο μυαλό μου ένα ταξίδι στο διάστημα φαντάζει μακράν ευκολότερο…

Όταν ένα νέο ναρκωτικό ονόματι Soy Sauce (σάλτσα σόγιας) κάνει την εμφάνιση του στην αγορά, δυο φίλοι, ο John (Rob Mayes) και ο Dave (Chase Williamson), θα βρεθούν μπροστά σε μεγάλους μπελάδες.

Θα διαπιστώσουν ότι το νεόφερτο ναρκωτικό που μοιάζει με μαύρη, γυαλιστερή γλίτσα, δεν σου προκαλεί τις γνωστές παρενέργειες των ναρκωτικών, αλλά μοιάζει να λειτουργεί περισσότερο σαν αναβάθμιση του μυαλού σου, το οποίο είναι πλέον σε φάση να αντιληφθεί το πως έχει πραγματικά ο κόσμος που μας περιβάλει.

Παράλληλα όμως, το μαύρο γλιστερό υγρό δίνει τη δυνατότητα στους χρήστες να ταξιδέψουν στο χρόνο και τις διαστάσεις με απρόσμενα όμως αποτελέσματα, όπως συναντήσεις με τέρατα και απόκοσμα πλάσματα από άλλους κόσμους, μια παρενέργεια που φαίνεται να κρύβει πίσω της ένα τεράστιο, παγκόσμιο μυστικό το οποίο μπορεί να θέσει σε άμεσο κίνδυνο την ύπαρξη ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Τώρα ο John και ο Dave, είναι οι μόνοι ζωντανοί που έχουν τη γνώση και μπορούν να δώσουν ένα τέλος σε αυτή την αλλόκοτη απειλή που έχει βάλει στόχο τον αφανισμό του ανθρώπινου είδους.  

Είναι όμως αρκετά ικανοί και κυρίως νηφάλιοι για να τα φέρουν εις πέρας;
Η συνέχεια επί της οθόνης…

Κάτι μεταξύ indie Men In Black, Zombieland  και ταινία του Cronenberg, το φιλμ του Coscarelli ξεκινά δυναμικά επιβάλλοντας με τσαγανό την τρέλα που το διακατέχει, προετοιμάζοντάς σε για κάτι πραγματικά ξεχωριστό, φρέσκο, σχεδόν πρωτοποριακό…

Δεν αργεί όμως πολύ η ώρα που ο ξαφνικός ενθουσιασμός καταλαγιάζει και αντικαθίσταται από κούραση, επανάληψη και μεγάλη δόση ασυναρτησίας, ικανή να απογοητεύσει ακόμα και τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς των cult movies.

Χωρίς να παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά - το μαρτυρά άλλωστε και ο τίτλος -  και με άφθονο χιούμορ και gore στις αποσκευές του, το μικρό αυτό δημιούργημα φανερώνει διάπλατα τις φιλοδοξίες και την ζωντάνια των δημιουργών του. 

Επίσης, έχει τη χαρά να υποστηρίζεται από ένα εξαιρετικά ταλαντούχο καστ, με επικεφαλής φυσικά τον εκλεκτικό στις επιλογές του Paul Giamatti (Rock of Ages), που κάνει εδώ μια εμφάνιση-έκπληξη στο ρόλο του μυστηριώδους δημοσιογράφου που διερευνά το διαβόητο νέο ναρκωτικό της αγοράς.

Δεν αρκούν όμως μόνο αυτά.
Tο σενάριο, παρά τις δυνατές κι έξυπνες στιγμές του, αρχίζει να κουράζει γρήγορα και να μπερδεύει σε μεγάλο βαθμό το θεατή, ο οποίος προσπαθεί απεγνωσμένα να κατανοήσει τι συμβαίνει στο μυαλό και τη ζωή των ηρώων.

Τον ίδιο φρενήρη ρυθμό ακολουθεί όμως και η σκηνοθετική γραμμή του Coscarelli  που σε πετάει από τη μια σκηνή στην άλλη τόσο γρήγορα και απότομα που δεν αφήνει το ίδιο του το φιλμ να «ανασάνει».

Προφανώς ο ενθουσιασμός του για την επιστροφή του στα κινηματογραφικά  πράγματα ήταν τόσο μεγάλος που δεν του επέτρεψε να συγκρατηθεί και να δείξει τον απαιτούμενο αυτοέλεγχο.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα μια πολύ ενδιαφέρουσα και πέρα από τα συνηθισμένα κινηματογραφική πρόταση, να «λυγίσει» μπροστά την ίδια της τη φιλοδοξία.

Μπορεί λοιπόν ο John να μην πετυχαίνει τους στόχους του στο βαθμό που θα ήθελε, καταφέρνει όμως να σου μείνει αξέχαστος χάρη στα ποικίλα τρελά σκηνικά που ξεπροβάλλουν με ρυθμό πολυβόλου, τα διασκεδαστικά ειδικά εφέ που θυμίζουν άλλες εποχές, τη σατιρική διάθεση και τη γενικότερη παρανοϊκή ατμόσφαιρα που φωνάζει cult, αλλά και ένα κάφρικο φινάλε από άλλη διάσταση που ίσως θυμίσει Army Of Darkness στους παλιότερους .

Είμαι σίγουρος πως με λίγη μεγαλύτερη αυτοσυγκράτηση και τήρηση του μέτρου, θα μιλάγαμε τώρα για ένα μικρό αριστούργημα, άξιο συνεχιστή των πρώιμων ταινιών του Sam Raimi και του Peter Jackson.

Τουλάχιστον όμως είχαμε την ευκαιρία να επανεκτιμήσουμε το ταλέντο του μάλλον αδικημένου Coscarelli, ο οποίος παρά τα ανάμεικτα συναισθήματα που μας άφησε, δείχνει να μην έχει χάσει τη φόρμα του, κερδίζοντας με το σπαθί του την ολοκληρωτική του επιστροφή στο χώρο.

Και για να μην το κουράζουμε, αν αναρωτιέστε ακόμα αν πρέπει τελικά να δείτε ένα φιλμ που αυτοσποϊλάρεται από τον τίτλο του κιόλας, έχω να σας πω πώς ναι, εν μέρει αξίζει τον κόπο, ειδικά αν είστε fans των cult movies ή των μαύρων κωμωδιών τρόμου που προκαλούν απανωτά μπλακ άουτ στους νευρώνες του εγκεφάλου.

Αν λοιπόν αντέχετε τέτοιες εμπειρίες ανάλογες παραισθησιογόνου ταξιδιού ή πιο απλά θέλετε να σπάσετε πλάκα με φίλους στο σπίτι, δείτε το γρήγορα!

 
John Dies at the End trailer 2 από Horrorant