Αγάπησα Ένα Ζόμπι - Warm Bodies review

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.

Από τη πρώτη εμφάνιση των απέθαντων νεκρών στη μεγάλη οθόνη, το 1932 με το White Zombie του Halperin, μέχρι την εμφάνιση κάποιου George Romero και του Night of the Living Dead το 1968 και τους άπειρους μιμητές του, και από τις ευθείες  αναφορές μερικών classics της χρυσής δεκαετίας του ’80 (Re-Animator) μέχρι τις σύγχρονες παρωδίες αλά Shaun of the Dead, τα ζόμπι είναι αντιπαθητικά.

Σε όλα αυτά τα χρόνια κινηματογραφικών γενοκτονιών ζόμπι (αλήθεια, μόνο ο Shaun κι ο Ed σκότωσαν έξω από τη pub, εκατοντάδες), τα ‘αντιπαθή’ αυτά πλάσματα έχουν δει πολλούς τυχαίους κατά συνθήκη ‘ήρωες’ να παίρνουν μια καραμπίνα και να τους κυνηγάνε.

Ας μπούμε λίγο στη θέση τους. 

Χωρίς να το επιλέξουν, βρέθηκαν καταδικασμένοι να είναι αθάνατοι, να έχουν ξεχάσει ποιο ήταν το όνομά τους όταν ζούσαν, να είναι αναγκασμένοι να περπατούν αργά …βασανιστικά αργά, και να τρέφονται από ωμή σάρκα – προτιμότερο ανθρώπινη.

Ωστόσο, κάποια ζόμπι έχουν ανησυχίες ως προς τη κοινωνικότητά τους, έχουν εξαιρετικό γούστο στη μουσική, έχουν ένα φίλο με τον οποίο μοιράζονται μουγκρητά εν είδει συζητήσεως, γενικά ψάχνονται.

Κι όμως, είναι αναγκασμένα να βγαίνουν προς αναζήτησης τροφής σε αγέλες (…σόρρυ zombies, λάθος λέξη), σε παρέες, γιατί οι εναπομείναντες ζωντανοί έχουν τη κακή συνήθεια να τους σημαδεύουν στο κεφάλι.
Και τα ζόμπι περπατούν αργά για να ξεφύγουν… βασανιστικά αργά.

Αλλά έτσι είναι η ζωή.
Όσο ψαγμένο ζόμπι και να είσαι, αν πιάσεις έναν ζωντανό στα χέρια σου, θα τον φας.
No offense, right?

Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Isaac Marion, το Warm Bodies είναι η απάντηση στην απαισιόδοξη ερώτηση ‘αν υπάρχει ζωή στο κουρασμένο είδος των zombie movies’.

Όχι μόνο υπάρχει, αλλά έχω την εντύπωση ότι το είδος θα κερδίσει πολλά περισσότερα από μια αναλαμπή με αυτή τη ρομαντική κομεντί, και θα ανανεώσει το είδος όπως έκανε προς στιγμήν το Zombieland.

Και μην ακούσω αηδίες του στυλ ‘Twilight με ζόμπι’, γιατί δεν ισχύει τίποτε τέτοιο με το Warm Bodies.

Οκτώ χρόνια από το τέλος του πολιτισμού και ο παγκόσμιος πληθυσμός έχει χωριστεί σε τρεις ομάδες: τους ζωντανούς, τα πτώματα και τους σκελετούς (Bonnies).

Οι ζωντανοί ζουν κλεισμένοι σε μια πόλη που προστατεύεται από έναν πανύψηλο τοίχο, προσπαθώντας να ζήσουν μια ασφαλή και φυσιολογική ζωή.

Τα πτώματα, όπως αποκαλούνται από τους ζωντανούς, είναι ζόμπι που περιφέρονται μουγκρίζοντας για να βρουν τον επόμενο ζωντανό για να τραφούν.
Πολλά από αυτά τα ζόμπι, ζουν στο τοπικό αεροδρόμιο.

Οι σκελετοί είναι η τελική φάση ενός ζόμπι.
Είναι ζόμπι που έχουν σαπίσει και η σάρκα τους έχει πέσει, ή σχίζεται από τους ίδιους.
Οι σκελετοί είναι ταχύτεροι και πιο δυνατοί από τα ζόμπι, αλλά τρέφονται κι αυτοί με οτιδήποτε έχει καρδιά που χτυπάει – έτσι τα ζόμπι είναι ασφαλείς.

Ένα ιδιαίτερο ζόμπι είναι ένας εικοσάχρονος νεαρός (Nicholas Hoult, X-Men: First Class), που το όνομά του αρχίζει από R αλλά ο ίδιος δεν μπορεί να το θυμηθεί.

Περιπλανιέται στο αεροδρόμιο και βλέποντας τα ‘αδελφά’ ζόμπι, προσπαθεί να καταλάβει τι δουλειά μπορεί να κάνανε στις προηγούμενες ζωές τους, αν και είναι δύσκολο αφού κανείς δεν μιλά.

Έχει εσωτερικές συγκρούσεις σχετικά με το να τρώει ανθρώπους, αλλά έχει συνειδητοποιήσει ότι αυτή είναι η ζωή του τώρα.

Το αγαπημένο του είναι να τρώει εγκεφάλους, επειδή αυτό του επιτρέπει να αποκτά τις μνήμες του θύματος του, και έτσι να αισθάνεται για λίγο άνθρωπος.

Μια μέρα, ο R και ο φίλος του, Μ (Rob Corddry, Seeking a Friend for the End of the World), αποφασίζουν να βγουν στην εγκαταλελειμμένη πόλη με κάποια άλλα ζόμπι, για να ψάξουν για γεύμα.

Εκεί, θα διασταυρωθούν με μια ομάδα νέων αγωνιστών που έφυγαν από την εντός των τειχών πόλη, για να βρουν τρόφιμα και ιατρικές προμήθειες.

Τα ζόμπι εξολοθρεύουν γρήγορα τους περισσότερους από την ομάδα, αλλά ο R ξετρελαίνεται με μια νεαρή ξανθιά που ονομάζεται Julie (Teresa Palmer, Take Me Home Tonight).

Η ομορφιά της προκαλεί κάτι στην καρδιά και τις αναμνήσεις του  - οκ,  βοήθησε και το ότι ο R κολάτσισε το μυαλό του γκόμενου της Julie, Perry (Dave Franco, 21 Jump Street), λαμβάνοντας όλες τις ρομαντικές στιγμές του με τη κοπέλα – και αποφασίζει να τη σώσει, παίρνοντας την μαζί του στο σπίτι-αεροπλάνο του για να την προστατεύσει.

Ο R αρχίζει να επανέρχεται στην ανθρώπινη φύση, χάρη στο καρδιακό παλμό που η Julie του προκάλεσε.
Όμως έτσι, γίνεται και αυτός στόχος των Bonnies.

Θα μπορέσουν η Julie, ο R και τα άλλα ζόμπι που εξ-ανθρωπίζονται χάρη στην αγάπη, να πείσουν τους ανθρώπους και ειδικά τον πατέρα της Julie (John Malkovich, Transformers 3) και να πολεμήσουν μαζί τους Σκελετούς;

Το Warm Bodies δεν είναι το είδος της ρομαντικής …PG-9 horror-ιάς που απεχθάνεστε οι περισσότεροι και που πολύ φοβόμασταν ότι θα είναι.

Αντίθετα, νομίζω ότι προσφέρει το αντίδοτο στη ζημιά που προκάλεσε το Twilight στο είδος, με μια ιστορία αγάπης που πραγματικά τη χαίρονται όλοι, μεταξύ ενός παρεξηγημένου πλάσματος και της πριγκηπέσας (κόρη του αρχηγού της Αντίστασης, ντε), και που θα ήσουν περήφανος να την διηγηθείς σε νοήμων ενήλικα.

Μια συστροφή του είδους σε ‘τα ζόμπι είναι φίλοι μας ή τουλάχιστον, θα μπορούσαν να γίνουν αν τα αγαπήσουμε’,  αλλά χωρίς τη γραφικότητα που θα το κατέστρεφε.

Οι εξομολογήσεις του R (όλη τη ταινία την αφηγείται ο R σκεπτόμενος) είναι σοβαρές, με συχνές και απολαυστικές αναφορές black humor αλλά όχι τόσο πολλές για να χαρακτηρίσει ολάκερη τη ταινία.

Εννοώ πως το χιούμορ είναι διάσπαρτο εδώ κι εκεί (κυρίως με τα αυτοσαρκαστικά σχόλια του R ως ζόμπι και μερικές ατάκες του μανούλα-σε-κάτι-τέτοια Corddry), ακριβώς όσο χρειάζεται για να κάνει απολαυστική τη ρομαντική ιστορία.

Φανερά επηρεασμένος από το The Walking Dead (με το οποίο το Warm Bodies μοιάζει πολύ, οπτικά), ο Jonathan Levine χρησιμοποιεί γκριζο-γάλαζο φίλτρο στη κάμερά του, που σε συνδυασμό με τα ευρυγώνια πλάνα του σε έναν κατεστραμμένο κόσμο, υψώνει το αίσθημα της εγκατάλειψης και του post-apocalyptic κόσμου στα ύψη.

Ο σκηνοθέτης του καταπληκτικού 50/50 και του έξυπνου All The Boys Love Mandy Lane εξελίσσεται σε έναν εξαίρετο σκηνοθέτη, που δε θα αργήσει να αναλάβει κάτι μεγάλο.
Εδώ είμαστε.

Ωστόσο, μιας και μιλήσαμε για ανανέωση του είδους, και ακόμη κι αν αποδεχτείς το αξίωμα της ταινίας που υπαινίσσεται ότι τα ζόμπι σκέφτονται, αγαπούν και γιατρεύονται, δε μπορώ παρά να σχολιάσω μερικές ανακρίβειες που το ίδιο το φιλμ προκαλεί.

-    Ας αποφασίσουν, τα ζόμπι βαδίζουν αργά …βασανιστικά αργά, ή μπορούν να τρέχουν όταν το αποφασίσουν;
-    Φαίνεται πως τα ζόμπι μυρίζουν από μακρυά την ανθρώπινη σάρκα …αλλά αρκεί να πασαλείψεις το μάγουλο με αίμα για να γίνεις αόρατος!

Ερμηνευτικά, τη παράσταση κλέβει …η Teresa Palmer.

Μολονότι νοιώθω λίγο άδικος, θα πω ότι βρήκα τον απόλυτο πρωταγωνιστή Nicholas Hoult ελαφρώς χαμένο στο κόσμο του, και όχι στο κόσμο του ζόμπι.

Δεν ξέρω τι περίμενα – άλλωστε το να παίζεις ένα ‘κενό’ ζόμπι με ανησυχίες και αισθήματα, είναι από τη φύση του μια ανεξερεύνητη υποκριτική δουλειά που δε θα μπορούσα να κρίνω σωστά – αλλά ο Hoult χανόταν από την οθόνη με την εμφάνιση της Palmer.

Η χημεία τους ήταν εξαιρετική, αλλά η Teresa Palmer του The Sorcerer’s Apprentice, του I Am Number 4 και πιο πρόσφατα του Take Me Home Tonight, έχει το πάθος, τη φλόγα και τη δυνατότητα να σου πάρει το βλέμμα από οτιδήποτε άλλο.
Ακόμα κι από ένα ζόμπι που σκέφτεται.

Ο Malkovich παίζει ένα ρόλο που έχει παίξει δεκάδες φορές …σαν να βαριέται σε όλες, ενώ η Analeigh Tipton (Damsels in Distress) στο ρόλο της φίλης που συμπαραστέκεται και βοηθάει τις κρίσιμες στιγμές, απλά συμπληρώνει.

Το Warm Bodies είναι μια ταινία απολαυστική μέχρι τη πρώτη ώρα, αλλά λίγο συμβατική προς το τέλος, όταν αφήνεται στους Χολιγουντιανούς κανόνες του mainstream cinema.

Αν αυτή ήταν μια ανεξάρτητη ταινία από την αρχή ως το τέλος, το τελευταίο μισάωρο δεν θα ήταν έτσι.
Σας το εγγυούμαι.

Ας είναι, όμως.
Το Warm Bodies είναι μια ζεστή ταινία, με καρδιά, με καλό χιούμορ, με συμπαθείς χαρακτήρες, με Walking Dead ατμόσφαιρα, που ανατρέπει μερικά κλισέ που γνωρίζαμε για τα ζόμπι.

Για όλα αυτά, του συγχωρούμε τις ατέλειες.

 
Warm Bodies trailer από Horrorant