The Walking Dead: Season 2 review

Γράφει ο Νίκος Σιδεράς.

Όταν ύστερα από μια πολύ καλή αλλά σύντομη (μόλις 6 επεισοδίων) πρώτη σεζόν οι παραγωγοί της σειράς απέλυσαν τους βασικούς σεναριογράφους και προσέλαβαν νέα ομάδα, παραξενευτήκαμε.

Όταν στη συνέχεια πληροφορηθήκαμε και το νέο μειωμένο ρόλο του δημιουργού της, Frank Darabont (The Mist), τότε αρχίσαμε να είμαστε ακόμα πιο επιφυλακτικοί - έως καχύποπτοι - απέναντι στο δεύτερο ολοκληρωμένο κύκλο του τηλεοπτικού φαινομένου που λέγεται The Walking Dead.

Δυστυχώς, όλη αυτή η αρνητική ενέργεια που μαζεύτηκε πάνω από τη σειρά της βγήκε τελικά σε κακό, μιας και με μικρές εξαιρέσεις η δεύτερη σεζόν έκανε αρκετά μεγάλη «κοιλιά», έγινε πολλές φορές κουραστική και γραφική, άργησε να ανεβάσει ταχύτητες και γενικά δεν απέδωσε τα αναμενόμενα, ούτε κατάφερε να κρατήσει τις υψηλές υποσχέσεις που μας έδωσε ο σχεδόν αψεγάδιαστος πρώτος κύκλος.

Ωστόσο, για να είμαστε και δίκαιοι, διατήρησε την ποιότητα και τα στάνταρ παραγωγής στα ίδια αξιοπρεπή επίπεδα, εμβάθυνε περισσότερο στην ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων - ακόμα κι αν αυτό λειτούργησε εις βάρος της δράσης - τόλμησε έστω και αργά να κινηθεί σε παράτολμα σεναριακά μονοπάτια και το σημαντικότερο, προσπάθησε να κρατήσει μια ισορροπία και μια σταθερή γραμμή πλεύσης παρά το πλούσιο παρασκήνιο που μόνο προβλήματα προκαλούσε.

Για άλλη μια φορά πάντως έχουμε να κάνουμε με καλή τηλεόραση πρώτης γραμμής, με τη διαφορά μόνο ότι ο παράγοντας ψυχαγωγία-δράση παραγκωνίστηκε και πέρασε σε δεύτερη μοίρα για κάμποσα επεισόδια, προκαλώντας «κύματα» βαρεμάρας ωσότου έρθει το γεμάτο εκπλήξεις φινάλε.

Στη συνέχεια λοιπόν του Walking Dead παρακολουθούμε τους επιζώντες της Season 1 να βρίσκουν καταφύγιο σε μια απομακρυσμένη φάρμα, επικεφαλής της οποίας είναι ένας φιλειρηνιστής και ιδεαλιστής μεσήλικας, ο οποίος ζει εκεί μαζί με τις κόρες του και μια μικρή ακόμα ομάδα ανθρώπων.

Αφού κατασκηνώσουν δίπλα στο σπίτι της οικογένειας και τακτοποιηθούν προσωρινά, οι ήρωες μας βρίσκονται αντιμέτωποι με νέα προβλήματα, ενώ οι σχέσεις ανάμεσα τους δοκιμάζονται για άλλη μια φορά με όλους τους δυνατούς τρόπους.

Την ίδια στιγμή ξεκινά για τον τηλεθεατή μια σχετικά αργή και βασανιστική περιήγηση στους πολυδαίδαλους χαρακτήρες των πρωταγωνιστών και τα μεταξύ τους θέματα που τους απασχολούν, όπως: κόντρες για την αρχηγία, κρυφά πάθη, εφηβικοί έρωτες, κρυμμένα μυστικά που έρχονται στο φως κι ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες που ξαναμοιράζουν την τράπουλα, με τα ζόμπι να έχουν πλέον διακοσμητικό ρόλο και δυστυχώς ολιγόλεπτη παρουσία σε κάθε νέο επεισόδιο.

Σε επίπεδο δράσης τώρα, το μοναδικό ενδιαφέρον βρίσκεται στην εξαφάνιση της νεαρής Sophia, στην προσπάθεια που κάνουν οι γύρω της για τον εντοπισμό της και στα γεγονότα που προκύπτουν από αυτή.

Ευτυχώς οι απαντήσεις έρχονται σε ένα δυνατό mid-season finale που ξεκολλά τη σειρά από τη στασιμότητα, δίνοντάς της κατά κάποιο τρόπο το «φιλί της ζωής» που χρειαζόταν.

Από κει και πέρα στα επόμενα επεισόδια τα πάντα αρχίζουν να έχουν ανοδική πορεία, το μοντάζ απόκτα επιτέλους νόημα, οι χαρακτήρες δείχνουν τη δυναμική τους και το καλύτερο: τα ζόμπι – ελέω τηλεθέασης και γενικότερης κατακραυγής - ξυπνούν από το λήθαργο που τα έριξαν για πάνω από έξι επεισόδια σεναριογράφοι και παραγωγοί, και αναλαμβάνουν δράση.

Έτσι σιγά-σιγά φτάνουμε σε μια τραγική μα και θεαματική κορύφωση, αντάξια της αναμονής μας, που οδηγεί με φόρα τη σειρά σε μια εντυπωσιακή αιματηρή τρίτη σεζόν η οποία βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη και που όπως μαθαίνω τα πάει εξαιρετικά, συνεχίζοντας την ανοδική πορεία της δεύτερης.

Όπως καταλαβαίνετε, για να ανταμειφθείτε από τον δεύτερο κύκλο της βασισμένης στο ομώνυμο comic σειράς, θα πρέπει να κάνετε υπομονή για αρκετά επεισόδια και να βάλετε άφθονο νερό στο κρασί σας κάμποσες φορές.

Μπορεί να μην είναι τόσο απολαυστική και διασκεδαστική όσο περιμέναμε, αξίζει όμως την προσοχή σας γιατί κακά τα ψέματα έχουμε να κάνουμε με μια καλογυρισμένη και ενδιαφέρουσα σειρά που έχει ακόμα πολύ δρόμο μπροστά της.

Έναν σε γενικές γραμμές πετυχημένο συνδυασμό περιπέτειας και ρομάντζου, περιτριγυρισμένο από μικρές κωμικές πινελιές και γενναίες συνήθως δόσεις gore που θα αποζημιώσει τους περισσότερους από σας.

Ένας ακόμα όμως λόγος που το Walking Dead αξίζει τα εύσημα μας και δεν πρέπει να ξεχάσω, είναι ο τρόπος με τον οποίο αποχαιρετά κεντρικούς χαρακτήρες και βασικούς συντελεστές, σκοτώνοντάς τους ανελέητα ... χωρίς δισταγμό και χωρίς καμία δεύτερη σκέψη!!!

Θα είναι ψέμα να πω ότι δε μας αρέσει αυτό και πως δεν φανερώνει κότσια και μαγκιά από μεριάς των δημιουργών.

Ας ελπίσουμε μόνο η συνέχεια να μη μας διαψεύσει και να κινηθεί στα ίδια υψηλά επίπεδα τρόμου και αγωνίας των τελευαίων επεισοδίων, αφήνοντας για λίγο στην άκρη τα αισθηματικά νταραβέρια των ηρώων που έχουμε δει και ξαναδεί σε δεκάδες άλλες παραλλαγές.