Δαιμονισμένη - The Possession review

Γράφει ο Νίκος Σιδεράς.

Από το 1973 που κυκλοφόρησε στις αίθουσες ο θρυλικός Εξορκιστής του William Friedkin έχουμε συναντήσει αμέτρητες απομιμήσεις του κι έχουμε παρακολουθήσει ανά δεκαετίες άπειρες παρόμοιες προσπάθειες  με δαιμονισμένους, εκδικητικά πνεύματα κι ανεξήγητα μεταφυσικά φαινόμενα.

Ειδικά δε τα τελευταία χρόνια, το φαινόμενο αυτό έχει πάρει διαστάσεις μανίας με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνουμε τις νέες κυκλοφορίες,  με τις παντός είδους δαιμονοληψίες και τους αλλεπάλληλους  γραφικούς εξορκισμούς.

Σε όλες τους φυσικά, υπάρχει πάντα χώρος για δραματικής φύσεως ηθικά διλήμματα, παραστρατημένους νέους, μπόλικο καθολικισμό, λαϊκές δοξασίες και κάμποσα ακόμα κλισέ που ανακυκλώνονται συνεχώς, βάζοντας το θεατή στη θέση του να σκέφτεται σοβαρά να ταχθεί υπέρ του κακού!

Στο μονοπάτια λοιπόν των μεταφυσικών θρίλερ και μάλιστα των επιτυχημένων, επιχειρεί να βαδίσει και το Possession - πρώην Dibukk Box - του Ole Bornedal που χρόνια πριν μας απασχόλησε με τα Nightwatch (το πρωτότυπο του 1994 και το remake του 1997 με τον Ewan McGregor).

Ο Bornedal  κάτω από τις προστατευτικές φτερούγες του τρισμέγιστου Sam Raimi (Evil Dead) και της εταιρίας παραγωγής του Ghost House, καταπιάνεται με μια σχετικά κοινότυπη ιστορία δαιμονισμού - η οποία σύμφωνα με το φιλμ βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα - προσεγγίζοντάς την όμως από μια πιο αναίμακτη, κοινωνικό-οικογενειακή σκοπιά, εξ’ ου και το PG-13 που έλαβε, κάνοντάς την περισσότερο προσιτή στις μικρότερες ηλικίες.

Κι ενώ είμαστε προετοιμασμένοι για μια ακόμη τετριμμένη συνταγή του είδους, σε μια χρονιά με σκληρό ανταγωνισμό και στην οποία το προβάδισμα στα supernatural horror είχε μάλλον το Sinister, το Possession κάνει την έκπληξη κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, χαρίζοντάς μας μια  αρκετά ενδιαφέρουσα και καλοκουρδισμένη εκδοχή μιας όντως τετριμμένης ιδέας, που καταφέρνει όμως να σωθεί χάρη στον πολύ καλό της ρυθμό, τις εξαιρετικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών και μερικές πραγματικά ανατριχιαστικές σεκάνς που τη διαφοροποιούν από τις υπόλοιπες.

Όλα αρχίζουν όταν η Em (Natasha Calis), κόρη του πρόσφατα διαζευγμένου Clyde Brenek (Jeffrey Dean Morgan, Texas Killing Fields, The Resident), αναπτύσσει ένα μυστηριώδη δεσμό με ένα ξύλινο κουτί-αντίκα που αγοράζει από κάποιο υπαίθριο παζάρι.

Καθώς η συμπεριφορά της μικρής γίνεται όλο και πιο αλλοπρόσαλλη, ο Clyde νιώθει ολοένα και πιο έντονα την ύπαρξη μιας σκοτεινής παρουσίας και δεν αργεί να καταλάβει ότι σχετίζεται άμεσα με το κουτί.

Όταν λοιπόν τα ανεξήγητα και δυσάρεστα περιστατικά αρχίζουν να κλιμακώνονται, ο Clyde με τη βοήθεια ενός ραβίνου αποκρυπτογραφεί τα περίεργα σκαλίσματα πάνω στο κουτί και ανακαλύπτει πως μέσα του κρύβεται ένα Dibbuk: ένα ξεστρατισμένο πνεύμα που κυριεύει και τελικά καταβροχθίζει τον ανθρώπινο ξενιστή του.

Τότε, καθώς η επιρροή του Dibbuk πάνω στη μικρή του κόρη γίνεται όλο και πιο έντονη και τρομαχτική, ο απεγνωσμένος πατέρας με τη βοήθεια της πρώην συζύγου Stefanie (Kyra Sedgwick, Man on a Ledge, Gamer) θα δώσει μάχη με το χρόνο, προκειμένου να βρει έναν τρόπο να απομακρύνει το Dibbuk και να σώσει το παιδί του.

Για την ιστορία, το πραγματικό κουτί έγινε διαβόητο το 2004 όταν πουλήθηκε μέσω eBay, προξενώντας ανεξήγητη κακοτυχία στους ιδιοκτήτες του, η οποία αποδόθηκε σε ένα Dibbuk – δηλαδή ένα κακόβουλο πνεύμα της εβραϊκής παράδοσης που όπως και στην ταινία, είχε παγιδευτεί μέσα στο στοιχειωμένο κουτί.

Μπορώ να πω με βεβαιότητα πως το Possession αποδείχτηκε πολύ καλύτερο από αυτό που φαινόταν αρχικά κι ευτυχώς όχι τόσο βαρετό όσο σε προϊδεάζει το κοινότυπο της ιστορίας.

Τα εύσημα γι’ αυτή την επιτυχία αξίζουν πρωτίστως στους δημιουργούς που πολύ έξυπνα εστιάζουν στο οικογενειακό δράμα, χωρίς όμως να ξεχνούν ότι γυρίζουν μεταφυσικό θρίλερ, αλλά και στους ηθοποιούς που δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό, πείθοντας με τη χημεία τους το θεατή, που νιώθει ότι παρακολουθεί μια πραγματική οικογένεια.

Ενώ λοιπόν το σενάριο όπως είπαμε, δεν παρουσιάζει κάποια ιδιαίτερη πρωτοτυπία, μάλιστα κάτι παρόμοιο είχαμε δει και στο όχι τόσο επιτυχημένο The Unborn, οι τρεις (!) σεναριογράφοι μαζί με τον σκηνοθέτη καταφέρνουν να γυρίσουν το «παιχνίδι» υπέρ τους μέσα από μια σχεδόν ιδανική ισορροπία ανάμεσα στο δράμα και στον τρόμο.

Χωρίς να ξεφεύγουν απ’ το θέμα τους, επικεντρώνονται στη σχέση και τους δεσμούς της οικογένειας, παρουσιάζοντάς την όχι εξιδανικευμένα, αλλά με τα τρωτά της σημεία και τις προφανείς αδυναμίες της, δίνοντας έτσι την απαραίτητη βαρύτητα που χρειαζόταν για να πειστεί ο θεατής και να δεχτεί πιο εύκολα τα περίεργα γεγονότα που θα συμβούν στην πορεία.

Ταυτόχρονα, εκτός από το πειστικό family drama που υπάρχει ως background, στην αποτελεσματικότητα του φιλμ βοηθούν ιδιαίτερα τρεις-τέσσερις αρκετά πετυχημένες κι εύστοχα τρομαχτικές σκηνές που «υπογραμμίζονται» θαυμάσια από ένα επιβλητικό κι ανατριχιαστικό μουσικό score, βγαλμένο λες από ταινία τρόμου του 70’. 

Προσωπικά ξεχωρίζω την πολύ δυνατή σκηνή στην κουζίνα με το δαιμονισμένο κορίτσι και τη μητέρα του, το στιγμιότυπο με την κούνια όπου κάποιος παθαίνει κάτι ιδιαίτερα οδυνηρό, αλλά και κάποιες αρκετά ατμοσφαιρικές στιγμές του φινάλε που μπορώ να πω με ταρακούνησαν.

Τίποτα όμως δε θα ήταν ίδιο χωρίς τη μικρή Natasha Calis – που θα δούμε και στο επερχόμενο πολύ ενδιαφέρον horror The Harvest - σε μια ερμηνεία που τσακίζει κόκκαλα, αλλά και χωρίς τον εξαιρετικό Jeffrey Dean Morgan, ο οποίος μετά το φεστιβάλ βαρεμάρας ονόματι The Resident, αποδεικνύει πως τελικά τ’ αξίζει τα λεφτά του. 

Στο πλάι τους η πάντα αξιοπρεπής Kyra Sedgwick ως μητέρα βάζει τη δική της πινελιά, μαζί με τη μικρή έκπληξη που ακούει στο όνομα Matisyahu, ένα ανερχόμενο ταλέντο που κλέβει κατά στιγμές την παράσταση με την ερμηνεία του στο ρόλο του ραβίνου Tzadok!

To The Possession βέβαια δεν γλυτώνει το θεατή από μια έντονη αίσθηση déjà vu που διέπει όλες αυτές τις προσπάθειες, ούτε από μερικά κακοφτιαγμένα CGI effects που μάλλον αχρείαστα τα λες, τα κάνει όμως να φαίνονται πταίσματα μπροστά στα «τέρατα» που έχουμε δει κατά καιρούς, και στην τελική για PG-13 horror είναι και τρομαχτικό και πάνω απ’ όλα αξιοπρεπές, οπότε δικαιωματικά του αξίζει μια θέση ανάμεσα στα καλύτερα θρίλερ του 2012.

Όσοι λοιπόν είστε fans δαιμονισμών, εξορκισμών και κουτιών με παγιδευμένα μοχθηρά πνεύματα μη το χάσετε γιατί θα χάσετε …ευτυχώς όχι την ψυχή σας, αλλά ούτε και την ώρα σας!

 
The Possession trailer από Horrorant