Hitchcock review

Γράφει ο Νίκος Σιδεράς.

Είναι πραγματικά δύσκολο να γράψεις έναν πρόλογο για έναν από τους μεγαλύτερους θρύλους της έβδομης τέχνης και ακόμα πιο δύσκολο να περιγράψεις με λίγα λόγια τον όγκο του έργου του και το μέγεθος της καλλιτεχνικής του αξίας.

Με επιτυχίες που άφησαν ιστορία και διαδρομή αξιοζήλευτη, ο μετρ του σασπένς αποτελεί ένα από τα ελάχιστα άτομα που επηρέασαν σε τόσο μεγάλο βαθμό τον παγκόσμιο κινηματογράφο, και ίσως το μοναδικό που πέρασε το αγαπημένο μας είδος κυριολεκτικά σε άλλο επίπεδο.

Εκτός όμως από σπουδαίος σκηνοθέτης και ιδιοφυής άνθρωπος, οι γνωρίζοντες έκαναν λόγο για ένα ιδιόρρυθμο, γεμάτο εμμονές και παράξενες απαιτήσεις  άτομο, που συχνά πυκνά έκανε δύσκολη τη ζωή των γύρω του.

Την ιδιαίτερη αυτή πτυχή του χαρακτήρα του επιχειρεί να εξερευνήσει η δεύτερη για φέτος βιογραφική ταινία για τη ζωή του - μετά την τηλεταινία The Girl του Julian Jarrold με τον Τoby Jones και τη Sienna Miller - η πρώτη όμως που τυχαίνει ευρείας  κινηματογραφικής διανομής, έχοντας βλέψεις  ακόμα και για σημαντικές διακρίσεις.

Με ένα εξαιρετικό και πολυβραβευμένο καστ στα χέρια του, ο σκηνοθέτης  Sacha Gervasi  μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το βιβλίο του Stephen Rebello ”Alfred Hitchcock and the making of Psycho” με τη βοήθεια του έμπειρου σεναριογράφου του Black Swan, John J. McLaughlin, παραθέτοντας με μαεστρία τα γεγονότα που συνέβησαν κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ναυαρχίδας των θρίλερ, Psycho, τα προβλήματα με τη χρηματοδότηση του, τη σχέση του σκηνοθέτη με το Hollywood και τους μεγαλοπαράγοντες που το απαρτίζουν, αλλά κυρίως την ιδιόμορφη σχέση του με την πανέξυπνη και διορατική σύζυγο του.



Απορίας άξιο πάντως αποτελεί το γεγονός πως τόσα χρόνια μετά το θάνατο του Hitchcock, κανείς δεν είχε σκεφτεί να χρηματοδοτήσει και να υλοποιήσει μια ταινία βασισμένη στη ζωή και το έργο του μεγάλου αυτού δημιουργού.

Η έμπνευση και η περαιτέρω πραγματοποίηση των ταινιών ήρθε μόνο  ύστερα από την έκδοση κάποιων αξιόλογων βιογραφικών βιβλίων, κάτι που φανερώνει για άλλη μια φορά την ατέρμονη έλλειψη ιδεών που μαστίζει  χρόνια τώρα το ταλαιπωρημένο και μάλλον κουρασμένο χολιγουντιανό τοπίο.

Το έργο λοιπόν εστιάζει  στην προσπάθεια του ιδιοφυούς σκηνοθέτη Alfred Hitchcock (Anthony Hopkins, Thor) να πείσει στούντιο και παραγωγούς να αγκαλιάσουν το καινούργιο του πρότζεκτ, Psycho , μια μάλλον διεστραμμένη κι αρκετά προχωρημένη για την εποχή ιστορία που συνδύαζε τρόμο, σασπένς και ερωτισμό σε αναπάντεχα μεγάλες δόσεις.

Στο πλευρό του η πιστή σύζυγός του Alma Reville (Helen Mirren, Arhtur) δέχεται να υποθηκεύσουν το σπίτι τους προκειμένου να υλοποιήσουν  το μεγαλεπήβολο όραμα του δημιουργού, την ίδια στιγμή που η νέα του μούσα  Janet Leigh (Scarlett Johansson, The Avengers) δείχνει να τον γοητεύει όλο και περισσότερο, προκαλώντας την ζήλεια της.

Παράλληλα με τις ενδιαφέρουσες  λεπτομέρειες των παρασκηνίων του διάσημου πλέον φιλμ, γινόμαστε  επίσης μάρτυρες  του χαρακτήρα και της ιδιοσυγκρασίας του μεγαλύτερου master του κινηματογραφικού τρόμου και παρακολουθούμε τη σημαντική επίδραση που άσκησε πάνω του η γυναίκα της ζωής του, μια επίσης σημαντική προσωπικότητα με εξαιρετικά κοφτερό μυαλό, που προτιμούσε συνειδητά να βρίσκεται στη σκιά του άντρα της.

Το Hitchcock του Gervasi σε αντίθεση με την άλλη του αναπαράσταση στο «The Girl» που τον παρουσιάζει ως ανυπόφορο παθιασμένο «μέντορα» της Tippi Hedren, εξυψώνει τον σκηνοθέτη σε επίπεδο συμβόλου και με βιτριολικό χιούμορ «πλέκει» μια κάπως ακαδημαϊκή αλλά ταυτόχρονα  σαγηνευτική βιογραφία του μετρ που βλέπεται ευχάριστα παρά τα αρκετά τρωτά της σημεία.

Το μεγαλύτερο ατού του φιλμ φυσικά δεν είναι άλλο από το λαμπερό καστ ηθοποιών πρώτης γραμμής, με επικεφαλής τον εξαιρετικό Anthony Hopkins που πραγματικά εντυπωσιάζει με την ευστοχότατη μεταμόρφωση του σε Alfred Hitchcock.

Στην αρχή βέβαια είχα κάποιους ενδοιασμούς για το παίξιμο του, ίσως γιατί μου θύμισε έντονα τόσο εμφανισιακά όσο και σε «ξινίλα» το δικό μας Νίκο Μουρατίδη (!) αλλά μέχρι να πέσουν οι τίτλοι τέλους με είχε κερδίσει το αστείρευτο ερμηνευτικό του ταλέντο και ακολούθως,  η τεράστια προσπάθεια που διαφαίνεται πως κατέβαλε για το ρόλο.

Στο πλάι του η υπέροχη Helen Mirren αποδεικνύει για ακόμη μία φορά την κλάση της ως ηθοποιός και το πόσο μοναδική είναι σ’ αυτό που κάνει, κλέβοντας κατ’ εμέ με άνεση την παράσταση από τους γύρω της.

Το ίδιο καλοί στους ρόλους τους και οι James D’ Arcy (Cloud Atlas) - εκπληκτική η ομοιότητα του με τον Perkins, η Jessica Biel (The Tall Man) ως Vera Miles, ο Danny Huston (Wrath of the Titans) και η υπέροχη Toni Collette (Jesus Henry Christ) στο ρόλο της πιστής  γραμματέως του σκηνοθέτη.

Δυστυχώς δεν μπορώ να πω το ίδιο και για την κατά τ’ άλλα πανέμορφη Scarlett Johansson που υποδύεται μάλλον χλιαρά έναν αρκετά αβανταδόρικο ρόλο, αυτόν της  Janet Leigh.

Νομίζω ότι εκτός από τη λάμψη της, δεν έδωσε αυτό το κάτι παραπάνω που χρειαζόταν, επιβεβαιώνοντας έτσι τις κακές γλώσσες που από καιρό λέγανε πως το ταλέντο της είναι περιορισμένων δυνατοτήτων.

To Hitchcock σε γενικές γραμμές είναι μια ενδιαφέρουσα βιογραφία τρόμου, με αρκετές ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες για τη ζωή του μεγάλου σκηνοθέτη που θα χαροποιήσουν κυρίως τους fans, δεν ξέρω όμως κατά πόσο θα ικανοποιήσουν τους υπόλοιπους που έχουν περισσότερες απαιτήσεις από μια ταινία τέτοιου βεληνεκούς.

Διαθέτει βέβαια αρκετές ευχάριστες στιγμές, υπόγειο κατάμαυρο χιούμορ και αρκετά κλεισίματα του ματιού - όπως μια από τις τελευταίες σκηνές που προαναγγέλλει την επόμενη ταινία του, The Birds - που θα κάνουν την ώρα να κυλήσει γρήγορα.

Δυστυχώς όμως δεν αρκεί μόνο αυτό, πολλές ιδέες μένουν αναξιοποίητες, ενώ άλλες δεν ολοκληρώνονται όπως θα έπρεπε, όπως για παράδειγμα όταν ο Hitchcock συναντά σε ένα παράλληλο σύμπαν τον πραγματικό φονιά πάνω στον οποίο στηρίχτηκε ο χαρακτήρας του Νorman Bates, μια ιδέα που ενώ παρουσιάζει μεγάλο σεναριακό ενδιαφέρον, τελικά δεν καταλήγει κάπου.

Κάτι ακόμα που κατατάσσω στα αρνητικά, αφορά την προώθηση του φιλμ και πιο συγκεκριμένα το trailer που έφτιαξε το στούντιο, ένα trailer στο οποίο βλέπουμε όλες τις καλές ατάκες της ταινίας αλλά και τις πιο δυνατές σκηνές για τις οποίες αξίζει κάποιος να τη δει, όπως τη σκηνή που παρακολουθούμε τις αντιδράσεις του κοινού κατά την πρώτη προβολή του Psycho ή την άλλη με τη θρυλική σκηνή του ντους.

Συνοψίζοντας, θα έλεγα ότι το Hitchcock είναι ένα φιλμ που θα πρέπει να δει όποιος θέλει να γνωρίσει  την αθέατη πλευρά του γνωστού σκηνοθέτη και  ιντριγκάρεται γενικότερα από την προσωπικότητα του. 

Το ίδιο θα πρέπει να κάνουν και όσοι horror fans θεωρούν το Psycho ως το καλύτερο θρίλερ που γυρίστηκε ποτέ και ενδιαφέρονται να μάθουν τα παρασκήνια των γυρισμάτων του.

Από την άλλη όμως, πιστεύω θα περάσουν ευχάριστα το χρόνο τους  και οι υπόλοιποι που θα εισχωρήσουν στα άδυτα του τεράστιου αυτού σκηνοθέτη, κυρίως  όμως αν δεν έχουν μεγάλες προσδοκίες απ’ αυτή, μιας και είναι περισσότερο κοντά σε μια καλογυρισμένη τηλεταινία παρά σε ένα κινηματογραφικό φιλμ πρώτης γραμμής.

Στις ελληνικές αίθουσες από 7 Φεβρουαρίου.