Abraham Lincoln: Vampire Hunter review

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.

'George Papandreou: Zombie Biker'.
Γιατί γελάτε, δεν κατάλαβα.

Αν ο σημαντικότερος πρόεδρος των ΗΠΑ είναι κυνηγός βρικολάκων, ο πιο ηλίθιος πρόεδρος της Greece (και 2ος πιο ηλίθιος στον κόσμο, μετά τον Bush Jr.) τι θα έπρεπε να είναι;

Κυνηγός σίγουρα όχι – θα γέλαγαν και τα zombie τα ίδια.

Εκτός αν εσείς γνωρίζετε κάποιο κινηματογραφικό zombie τόσο αποτυχημένο, ώστε να καθίσει να τον πιάσει ο George με το ποδήλατό του;
Είπαμε, zombie είναι, αλλά έχουν μια αξιοπρέπεια…

Στα πιο ελαφριά τώρα, το Abraham Lincoln: Vampire Hunter προφανώς και δεν είναι μάθημα ιστορίας, ούτε ένα δοξασμένο war movie, πιθανότατα ούτε μια σοβαρή και πιστή στα αληθινά γεγονότα βιογραφία του 16ου προέδρου της Αμερικής (πιθανότατα, γιατί ποιος ξέρει στο κάτω κάτω;).

Είναι κάτι πολύ διαφορετικό.
Μια gory αναθεώρηση του horror-meets-history, με υπερφυσικά τσεκούρια, εξεζητημένη βία και έναν μυθικό πρόεδρο ...που ξεκίνησε τη καριέρα του στη πολιτική όταν σταμάτησε να κυνηγάει βρικόλακες.

Όλα αυτά, πολύ εύκολα μπορούσαν να γίνουν γραφικά και η ταινία να μοιάζει με τα Scary Movie Chronicles.
Προς μεγάλη μου έκπληξη, δεν είναι.

Ως ένα νεαρό αγόρι, ο Abraham Lincoln (Benjamin Walker) γνώρισε τα δεινά της σκλαβιάς, καλλιεργώντας έτσι την επιθυμία να βοηθήσει τους συνανθρώπους του.

Δυστυχώς, δεν μπόρεσε να βοηθήσει τη φτωχή μητέρα του από το δάγκωμα του κακόβουλου βαμπίρ Jack Barts (Marton Csokas, Dream House).

Ορκισμένος για εκδίκηση, ο Lincoln βρίσκει βοήθεια στο πρόσωπο του Henry Sturges (Dominic Cooper, My Week With Marilyn), ένα κυνηγό βαμπίρ πρόθυμο να διδάξει στον οργισμένο νέο, μερικά κόλπα της πιάτσας.

Τακτοποιείται στο Springfield και πιάνει δουλειά σε ένα κατάστημα, ενώ τη νύχτα σκοτώνει βρικόλακες, έναν κάθε βράδυ, μέχρι να πλησιάσει και να εκδικηθεί τον Barts.

Καθώς τα χρόνια περνούν, ο Lincoln ξεκινά τη νομική σχολή και ασχολείται με τα κοινά, ερωτεύεται και παντρεύεται τη Mary Todd (Mary Elizabeth Winstead, Smashed) και ωριμάζει για να γίνει ο νέος ηγέτης του έθνους.

Ωστόσο, το αφεντικό των βαμπίρ, Adam (Rufus Sewell, The Tourist), έχει άλλα σχέδια για τον Lincoln, υποστηρίζοντας τους Νότιους με στρατεύματα-ζόμπι για να τους βοηθήσει να κερδίσουν τον εμφύλιο πόλεμο και να τελειώνει με τον Πρόεδρο για τα καλά.

Προσαρμόζοντας το δικό του βιβλίο για τη μεγάλη οθόνη, ο Seth Grahame-Smith προσπαθεί να κρατήσει τη λεπτή ισορροπία μεταξύ ιστορικών γεγονότων και horror ψυχαγωγίας, αλλά τουλάχιστον στη διανομή του δεν τα καταφέρνει.

Ενώ το πρώτο μισό του φιλμ είναι ένα κλασικό έμπειρος-διδάσκει-νεαρό story, με πολύ δράση, αίμα και βαμπίρ, από τη μέση και μετά η πλοκή γίνεται πιο σοβαροφανής, πιο ιστορική, πιο δραματική.

Το σπουδαίο σε όλο αυτό είναι ότι τελικά, το αποτέλεσμα δεν μπορείς να μην το πάρεις στα σοβαρά.
Ναι, ο Lincoln σκοτώνει βαμπίρ, που το παράξενο;

Η ιστορία καταφέρνει να ειπωθεί με τρόπο πειστικό και όχι κομικ-άδικο, τα κίνητρα, οι δολοπλοκίες, η πορεία του νεαρού Lincoln από κυνηγός ζόμπι (βαμπίρ, το ίδιο) σε πολιτικό καριέρας και οραματιστή, δείχνονται με τρόπο που θα σε κάνει να το πιστέψεις.

Επίσης, ο χαρακτήρας του Dominic Cooper δίνει κάνα δυo ενδιαφέρουσες ανατροπές, αν και νομίζω ότι είχαμε miscast εδώ.

Ο Cooper έχει μεγάλο ταλέντο και έχει κάνει πολλά πράγματα για να το δείξει (δείτε το The Devil’s Double), για να παίζει το συμπληρωματικό cast του …Benjamin Walker.

Η έλλειψη φαντασίας στο cast όμως είναι εμφανής και αλλού.

Ο Walker έχει το αριστοκρατικό περπάτημα, το προεδρικό κύρος όταν εμφανίζεται στην οθόνη, αλλά όχι το ηρωικό.
Αφήστε που, σε μια ηλικία του Lincoln στη ταινία, το μακιγιάζ τον κάνει σωσία του Liam Neeson!

Ο Sewell παίζει τον απόλυτο κακό, τον wannabe κυρίαρχο του κόσμου, τον βασιλιά των βαμπίρ, αλλά η παντελής έλλειψη απειλής, σου προκαλεί το δέος του Βασιλιά των Τσιγγάνων.

Χρόνος για ρομαντικές σκηνές μεταξύ του Lincoln και της Mary Todd δεν υπάρχει, ενώ ο Anthony Mackie (Gangster Squad) που εμφανίζεται σε έναν ενισχυτικό ρόλο ως Αφρο-Αμερικανός φίλος και έμπιστος του προέδρου, υπάρχει μόνο για να δείξει το πόσο ανοιχτόκαρδος ήταν ο Lincoln.

Ok, το πιάσαμε.
Αν υπήρχε ένα πράγμα που ο Πρόεδρος μισούσε περισσότερο από τους βρικόλακες, αυτό ήταν η δουλεία.

Από κει και πέρα, ο σκηνοθέτης του Wanted, Timur Bekmambetov υπερβάλει στις σκηνές δράσης, ενώ είναι υποτονικός στις δραματικές.

Δε μπορεί να βρει ρυθμό και κοπανιέται μεταξύ εγχώριων ανησυχιών του Lincoln και beats υπερβολικής δράσης, χωρίς ιδιαίτερο συναίσθημα οι πρώτες, στιλιστικά too much η δεύτερη.

Το φινάλε εξελίσσεται σε ένα τρένο, κάτι που θα ήταν έξυπνο …αν δεν το είχε ξανακάνει ο Bekmambetov και στο Wanted.

Το Abraham Lincoln: Vampire Hunter δεν είναι κακό.
Πετυχαίνει εκεί που όλοι νομίζαμε πως θα αποτύχει (στη σοβαρότητα του), κι αποτυγχάνει σε πράγματα που δε θα’πρεπε, όπως τη δράση (από τον σκηνοθέτη του Wanted, περιμένεις άλλα) και το cast.

Μπράβο …και κρίμα.