The Collection review

Γράφει ο Νίκος Σιδεράς.

Όσοι από σας πάθατε στερητικό σύνδρομο από την φετινή απουσία μιας ακόμη ταινίας Saw στους κινηματογράφους, μπορείτε να ηρεμήσετε και να κάτσετε αναπαυτικά στον καναπέ σας, καθώς το Collection είναι εδώ για να αναπληρώσει – τουλάχιστον σε επίπεδο gore - το δυσβάσταχτο αυτό κενό.

Από τους σεναριογράφους των Saw IV - VI,  Patrick Melton και Marcus Dunstan (ο οποίος εδώ σκηνοθετεί) έχουμε ουσιαστικά ένα sequel του πολλά υποσχόμενου αλλά άνισου The Collector (2009).

Το οποίο Collector στον αρχικό σχεδιασμό επρόκειτο να αποτελέσει  prequel της αγαπημένη μας σειράς Saw, κάτι που δεν πολυάρεσε όμως στους παραγωγούς απορρίπτοντας τελικά την ιδέα.

Αντί αυτού λοιπόν, προέκυψε ένα αρκετά δυνατό θρίλερ, όχι πολύ μακριά από τη λογική του Saw, που κέρδισε την πλειοψηφία των horror fans, φέρνοντας  κατ’ αυτόν τον τρόπο κοντά μας, τρία χρόνια αργότερα, ένα κατά τη γνώμη μου καλύτερο και χορταστικότερο δεύτερο μέρος.

Αυτή τη φορά οι «μανούλες» των torture porn movies έστησαν περισσότερες παγίδες από ποτέ, σκεφτήκαν ακόμη πιο εξωφρενικούς τρόπους για να διαμελίσουν τους ηθοποιούς τους και χρησιμοποίησαν ακόμα πιο πολλά γαλόνια αίμα πλημμυρίζοντας την οθόνη από άκρη σε άκρη...



Το σενάριο βέβαια πέρασε ως συνήθως σε δεύτερη μοίρα, με ασάφειες και λάθη να  δίνουν και να παίρνουν για άλλη μια φορά, κάτι που για τους λάτρεις των βασανιστηρίων και της γραφικής βίας λίγη σημασία έχει.

Σε αυτή λοιπόν τη συνέχεια της πρώτης ταινίας, παρακολουθούμε τη νεαρή και όμορφη Elena (Emma Fitzpatrick, In Time) ύστερα από μια παρεξήγηση με το φίλο της, να ακολουθεί την παρέα της σε ένα μυστηριώδες πριβέ πάρτι.

Όταν η παρέα καταφτάνει στο μέρος και αφού πει το συνθηματικό, οδηγείται σε έναν κλειστοφοβικό και σκοτεινό χώρο όπου το πάρτι βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη και η διασκέδαση χτυπάει κόκκινο.

Κι ενώ όλα μοιάζουν ιδανικά, το κλίμα γρήγορα αλλάζει προς το χειρότερο όταν αποδεικνύεται ότι πίσω απ’ όλα αυτά κρύβεται ο σαδιστής serial killer με το κωδικό όνομα Collector, o οποίος έχει μετατρέψει την αίθουσα σε μια τεράστια φονική παγίδα.

Χωρίς ελπίδα διαφυγής οι νεαροί θαμώνες βρίσκουν τραγικό θάνατο, με εξαίρεση τη σοκαρισμένη Elena η οποία πέφτει στα χέρια του αδίστακτου φονιά ως άλλο λάφυρο, αυξάνοντας τη διεστραμμένη συλλογή του.

Πάνω στον πανικό όμως και την αναστάτωση που προκαλείται, ο επιζών της πρώτης ταινίας Arkin (Josh Stewart, The Dark Knight Rises) καταφέρνει να διαφύγει της προσοχής του και να απελευθερωθεί από τα δεσμά που τον κρατούν εγκλωβισμένο.

Αφού λοιπόν μεταφερθεί στο νοσοκομείο για τις πρώτες βοήθειες, δέχεται εκβιασμό από μια ομάδα μισθοφόρων - πίσω από την οποία βρίσκεται ο πλούσιος πατέρας της Elena - με σκοπό να τους οδηγήσει στο επικίνδυνο και γεμάτο παγίδες κρησφύγετο του παρανοϊκού δολοφόνου.

Όταν τελικά φτάνουν εκεί, η πραγματικότητα που αντικρίζουν ξεπερνά και την πιο νοσηρή φαντασία, ενώ ταυτόχρονα αντιλαμβάνονται ότι ο αγώνας για την επιβίωση τους θα είναι όχι μόνο δύσκολος, αλλά και αιματηρός…

Από τα πρώτα κιόλας λεπτά του Collection, ο οποιοσδήποτε μπορεί να αντιληφθεί ότι από πίσω κρύβονται οι δημιουργοί του Saw, κάτι που αν είσαι fan της σειράς δεν το λες κακό.

Η σκοτεινή ατμόσφαιρα, ο μασκοφορεμένος δολοφόνος, οι ευρηματικές παγίδες θανάτου είναι όλα εκεί, κάνοντάς μας να περιμένουμε τη στιγμή που θα ξεπηδήσει από κάποια γωνία ο Jigsaw φωνάζοντας στον Collector: «Γιε μου!!!»

Και ως serial killer που σέβεται τον εαυτό του, το νέο μας horror icon την κάνει καλά τη δουλειά του…

Και τις φονικές παγίδες του τις στήνει (σκηνή ανθολογίας το λουτρό αίματος στο club), και αρκετά διεστραμμένος φροντίζει να φαίνεται, αλλά και αρκετά έξυπνος κρατώντας ζωντανή την πιο hot γκόμενα της ταινίας.

Ο μασκοφορεμένος συλλέκτης είναι αναμφισβήτητα από τα μεγάλα ατού της ταινίας και σε σύγκριση με το πρώτο φιλμ φανερώνει με ακόμη μεγαλύτερο ζήλο τις άγριες διαθέσεις του, τοποθετώντας έτσι τις βάσεις για μια λαμπρή μα και αιματηρή horror καριέρα!

Στα συν επίσης υπολογίζονται ο γρήγορος ρυθμός που δε σ’ αφήνει να πάρεις ανάσα, βάζοντάς σε στο νόημα με συνοπτικές διαδικασίες, η μικρή διάρκεια (με το ζόρι 1 ώρα και 15 λεπτά) που δεν σ’ αφήνει να κουραστείς και οι διαρκείς αιματηρές εκπλήξεις που βομβαρδίζουν απανωτά τον αμφιβληστροειδή προκαλώντας ρίγη ανατριχίλας.

Μπορεί βέβαια όλα να γίνονται εν ριπή οφθαλμού, παρασέρνοντας το θεατή σε έναν κυκεώνα εξελίξεων, αυτό όμως δε σημαίνει ότι περνούν απαρατήρητες κάποιες χοντράδες του σεναρίου - όπως ο τρόπος που οδηγεί ο Arkin τους οπλισμένους  μισθοφόρους  στο ξενοδοχείο που έχει στήσει  τις παγίδες του ο δολοφόνος (δε λέω, εντυπωσιακό αλλά καθόλου πειστικό) - είτε κάποιες άλλες λεπτομέρειες που έχουν να κάνουν κυρίως με τα κίνητρα των κεντρικών χαρακτήρων και τις αψυχολόγητες συμπεριφορές τους σε απλά πράγματα.

Γενικά, παρά τις αρετές μιας καλής ταινίας τρόμου που παρουσιάζει το Collection, σου αφήνει την εντύπωση που σου δίνει μια βόλτα με το roller coaster, περνάς καλά, διασκεδάζεις αλλά στο τέλος δε σου μένει τίποτα…

Με άλλα λόγια, αν και διασκεδαστικό είναι λιγάκι παραπάνω ρηχό και ανούσιο απ’ όσο θα θέλαμε.

Γιατί καλά τα παλουκώματα και τα διαμελισμένα πτώματα, αλλά πλέον έχουμε την απαίτηση τα horror movies μας να είναι περισσότερο εγκεφαλικά, και όσο αυτό είναι εφικτό, να μην υποτιμούν τη νοημοσύνη μας.

Περάσανε οι εποχές όπου μας ενδιέφερε αποκλειστικά και μόνο η ποσότητα αίματος και ο αριθμός γραφικών ξεκοιλιασμάτων, πλέον ο κόσμος αποζητά αυτό το κάτι παραπάνω που θα του ιντριγκάρει το μυαλό.

Έχουν αλλάξει τα δεδομένα και κάποιοι πρέπει να το καταλάβουν έγκαιρα κάνοντας βήματα προς τα μπροστά και όχι προς τα πίσω.

Και για να μη σας ζαλίζω με πολλά, το The Collection σε γενικές γραμμές αξίζει και θα σας χαρίσει ένα χορταστικό και βίαιο 80λεπτο γεμάτο μικρές τρομό-εκπλήξεις που θα σας συνεπάρουν.

Ως εδώ όμως, μην έχετε απαιτήσεις για κάτι παραπάνω και ούτε κατά διάνοια μη το συγκρίνετε με το σατανικά έξυπνο πρώτο Saw, θα χάσει κατά κράτος και με μεγάλη διαφορά μάλιστα.

 
The Collection από Horrorant