Sinister review

Γράφει ο Νίκος Σιδεράς.

Το να γυρίσεις πλέον μια ταινία τρόμου που να βασίζεται σε πρωτότυπη σεναριακή ιδέα, θεωρείται τουλάχιστον άθλος.

Ειδικά σε μια εποχή που τα παντός είδους remake και reboot έχουν κατακλείσει το καλλιτεχνικό στερέωμα και οι συγγραφικές πένες έχουν «στερέψει» από μελάνι.

Το να επιχειρήσεις μάλιστα να ασχοληθείς για ακόμη μία φορά με μια ιστορία στοιχειωμένου σπιτιού, θέλει αν όχι μεγάλο θράσος και άγνοια κινδύνου, τότε σίγουρα πολύ μεγάλα …κότσια!

Ο Scott Derrickson παρόλα αυτά φαίνεται να μην πτοήθηκε ούτε από την αποτυχία της προηγούμενης ταινίας του (The Day The Earth Stood Still), ούτε από την πληθώρα τετριμμένων ghost stories που έχουν γεμίσει τις κινηματογραφικές αίθουσες τα τελευταία χρόνια.

Κάτι που όπως όλα δείχνουν δεν θα κάνουν ούτε οι επόμενες δουλειές του - τα remake των Two Eyes Staring και Poltergeist (μόνο στο σενάριο) - και γιατί όχι, αν αναλογιστούμε ότι το συγκεκριμένο είδος εκτός από την προφανή έλξη που του ασκεί, του πάει και πολύ.

Παίρνοντας λοιπόν παραμάσχαλα το «μαξιλαράκι ασφαλείας» Ethan Hawke, ένα δυνατό σενάριο και μερικές έξυπνες τεχνικές τρομοκράτησης του θεατή, κατάφερε να παραδώσει ένα ιδιαιτέρως απολαυστικό horror movie που διαφοροποιείται από άλλες παρόμοιες προσπάθειες, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι μπόρεσε να αποφύγει κάποιες από τις κλασικές «παγίδες» αυτών των εγχειρημάτων.

Κι έτσι όμως, το Sinister είναι μια ταινία ιδιαίτερα απολαυστική και αρκούντως τρομαχτική, που θα ικανοποιήσει πλήρως τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού σας.



O Elisson (Ethan Hawke, The Woman in the Fifth), ένας ξεπεσμένος συγγραφέας μυθιστορημάτων που βασίζονται σε πραγματικά εγκλήματα, μετακομίζει με την οικογένειά του σε ένα σπίτι όπου οι προηγούμενοι ένοικοι είχαν δολοφονηθεί άγρια, με μοναδική εξαίρεση τη μικρή τους κόρη, η οποία από τότε αγνοείται.

Ξεκινώντας την έρευνά του για το νέο του βιβλίο, ανακαλύπτει στη σοφίτα του σπιτιού μερικές παλιές 8mm ταινίες που εμπεριέχουν μια σειρά από απάνθρωπες και άγριες δολοφονίες οικογενειών.

Η θέαση των ταινιών και η εξονυχιστική διερεύνηση των λεπτομερειών τους, τον ωθούν όλο και πιο βαθιά στην υπόθεση, βάζοντας έτσι στο στόχαστρο και την δική του οικογένεια, τη στιγμή μάλιστα που υπερφυσικά φαινόμενα αρχίζουν να κατακλύζουν με όλο και μεγαλύτερη συχνότητα την καθημερινότητα τους και μια μυστήρια παγανιστική οντότητα να περιπλέκει ακόμα περισσότερο την κατάσταση.

Άραγε θα καταφέρει ο πρωταγωνιστής μας να εξιχνιάσει εγκαίρως το μυστήριο και να προσδιορίσει τι κρύβεται πίσω από τις δολοφονημένες οικογένειες, τις εξαφανίσεις των παιδιών και το στοίχειωμα του σπιτιού ή θα τον προλάβουν οι συγκλονιστικές εξελίξεις;

Το Sinister είναι ένα καλογυρισμένο τρομακτικό θρίλερ, σφιχτοδεμένης δομής και γενικότερης υψηλής αισθητικής.

Ένα αξιοπρόσεχτο φιλμ που δικαιολογεί σε μεγάλο βαθμό τις καλές κριτικές που έχει λάβει μέχρι τώρα.

Με το χέρι στη καρδιά όμως, δεν θα το χαρακτήριζα σε καμία περίπτωση ως το καλύτερο της χρονιάς.

Στα χνάρια των προκατόχων του, Insidious, Paranormal Activity και ακόμα παλιότερα Amityville Horror, ακολουθεί τη γνωστή συνταγή που χαρίζει εγγυημένες ανατριχίλες και τη συνδυάζει με το απαραίτητο αστυνομικό μυστήριο, θυμίζοντας έντονα ιστορία από βιβλίο του Stephen King.

Έχοντας στον κεντρικό ρόλο έναν έμπειρο σταρ πρώτου μεγέθους και ένα σενάριο γεμάτο ενδιαφέρουσες προεκτάσεις, προσπερνά εύκολα το μέσο όρο και πετυχαίνει εκεί που απέτυχαν πολλά φιλόδοξα horror projects, να μας τρομάξει και να μας κάνει να πεταχτούμε από τη θέση μας σαν κεραυνοβολημένοι!

Τόσο τα ανατριχιαστικά vintage βιντεάκια που ανακαλύπτει ο ήρωας, όσο και οι «σκοτεινές» φιγούρες που πετάγονται αιφνιδιαστικά εδώ κι εκεί, είναι ικανά να  προκαλέσουν βέβαιο καρδιακό επεισόδιο σε όποιον δεν αντέχει τις δυνατές κι έντονες συγκινήσεις!

Γι’ αυτό καλού κακού, δείτε το με παρέα και όχι μόνοι…

Όσο μεγάλο ενδιαφέρον όμως κι αν παρουσιάζει το Sinister είναι αδύνατο να μην προσέξεις τα κακοφτιαγμένα ειδικά εφέ και το ερασιτεχνικό μακιγιάζ που θυμίζει απόκριες.

Κάτι παρόμοιο είχε συμβεί και στο κατά τ’ άλλα ικανοποιητικό Insidious, του οποίου οι μισοί συντελεστές βρίσκονται επίσης πίσω από το Sinister, οπότε όλο και κάποια σχέση θα υπάρχει πίσω από αυτή τη συγκυρία.

Εκτός όμως από αυτό, το προβλέψιμο για ένα έμπειρο μάτι φινάλε και κάποιες αμήχανες στιγμές του σεναρίου (π.χ. η σχέση του ήρωα με τη σύζυγο και η απόφαση του να μην της αποκαλύψει τι είχε συμβεί στο σπίτι, κάτι που μόνο χαζός δεν θα καταλάβαινε) δεν έφεραν την επιθυμητή απογείωση στο κατά τ’ άλλα αξιοπρεπέστατο αποτέλεσμα.

Σε γενικές γραμμές όμως, αφήνει καλή αίσθηση στο τέλος κι ακόμα κι αν θυμίζει κατά διαστήματα από The Ninth Gate (Ένατη Πύλη) με Johhny Depp μέχρι Intruders (Εισβολείς) με τον Clive Owen, σε γραπώνει τόσο από θέμα ατμόσφαιρας όσο και από καλλιτεχνικής πλευράς

Όπως καταλαβαίνετε, το είναι ένα από τα horror που πρέπει οπωσδήποτε να δείτε πριν το κλείσιμο της χρονιάς.

Οι νέοι horror fans θα ενθουσιαστούν και ίσως τα κάνουν πάνω τους από φόβο, το ίδιο καλά όμως θα περάσουν και οι «δεινόσαυροι» του είδους που θα βρουν στο φιλμ του Derrickson  αρετές που σπανίζουν στις μέρες μας.

Άντε και καλή σας διασκέδαση…

 
Sinister trailer από Horrorant